Nu wil ik een topic beginnen om iets te vragen, maar weet eigenlijk niet waar ik naar toe moet of welke titel ik eraan moet hangen.... Mijn dochters zijn 5 en 6 jaar oud. Oma is vanaf het begin de vaste oppas geweest. 2,5-3 jaar geleden kreeg ze vage klachten en okt 2017 bleek ze darmkanker te hebben. Geopereerd (spoedoperatie ivm afknellen darm), chemokuren, stoma terug plaatsen.... toen volgde in eerste instantie een goede periode waarna er weer vage klachten ontstonden. Uiteindelijk bleek in januari dit jaar dat de kanker terug was, volgde weer een spoedplaatsing van een stoma en heeft ze uiteindelijk nog 3,5 maand geleefd. Nadat de palliatieve pomp werd opgestart heeft ze nog 10 dagen geleden voordat ze stierf op 17 april en daags voor Pasen was de crematiedienst. Ze is maar 59 jaar mogen worden. Nu is het zo dat de oudste m.n. voor het sterven emotioneel was en tijdens de dienst heeft ze bijna continu hardverscheurend gehuild (tot het bellen blazen voor de bellenblaasbrievenbus, dat luchtte wat op). De jongste huilde toen we afscheid namen bij de kist na de dienst. Vanaf 3 weken voor het sterven wilde de oudste niet meer mee gaan gymmen (kleutergym), oorzaak valt niet te achterhalen want de verhalen zijn tegenstrijdig. De jongste blijft wel gaan. Ook klaagde ze regelmatig over misselijkheid en nu lijkt dat steeds erger te worden. Of vaker moet ik zeggen. Ook pijntjes hier en daar, dan weer hier op het been, dan weer daar, dan in de hand... Vanochtend ook weer zegt ze misselijk te zijn, ze wil ook vaak niet meer naar school. Maar als we gewoon verder gaan met de planning dan komt ze er overheen en zegt de juf dat ze goed mee doet. Met aankleden stond ze alweer te zingen. Wel valt het op dat ze meer duimt, maar dat is mede doordat we dat los hebben gelaten (alle normale dingen om kinderen te helpen stoppen werken niet, dus nu hebben we een psychomotorisch kindercoach ingeschakeld) omdat oma en opa het beleid volledig ondermijnden. Zij vonden dat het duimen moest kunnen omdat ze het nodig heeft. Ze was er bijna van af, jammer maar helaas. We beginnen er opnieuw mee, aanpakken van de oorzaak ipv symptoombestrijding. De juf geeft ook aan dat ze denkt dat ze duimt zodat ze zich wat kan afsluiten van de buitenwereld, ze ziet een gevoelig kind. En dat denk ik ook. Als peuter was ze erg gevoelig voor harde geluiden en harde stemmen bijvoorbeeld. Ze adviseerde ook om een wekker te zetten voor meer regelmaat, elke dag dezelfde tijd uit bed. Ik hoop dat dat helpt. Ik denk dat dit te maken heeft met rouwverwerking. Maar mijn man begint aan te dringen om onderzoek, omdat hij het zo wel beu is om elke dag de strijd aan te gaan. Maar er is geen strijd naar mijn mening, want ik negeer het eigenlijk dat ze misselijk is en doe gewoon ons ding. Dan gaat ze eten en haal ik haar uit die emotie. Ook vandaag at ze goed en ging daarna gewoon naar school. Maar als ik dan vraag of ze blij is dat ze toch op school is (want ze wilde thuis blijven) zegt ze gewoon nee. Andere aanvullende optie zou kunnen zijn dat ze helemaal klaar is met groep 2, omdat ze er 2 x in zit. Cognitief zou ze al naar groep 3 gekund hebben (ze begon in groep 1 al zichzelf te leren lezen), maar emotioneel was ze nog erg kwetsbaar en ze scheelde een half jaar met de andere kinderen die over gingen. We hebben ervoor gekozen om haar elke dag te laten lezen, zodat ze dit al kon leren en dan in groep 2 te laten. Ook rekenen gaat al best goed. Zou ze te weinig uitdaging hebben? Het is gewoon dat je je zorgen maakt, maar niet echt iets lijkt te kunnen doen. Misschien hoeven we ook helemaal niets te doen, behalve er voor haar te zijn en wel te stimuleren het gewone levensritme te blijven volgen...
Als eerste gecondoleerd! Het zal echt een samenloop kunnen zijn. Het verlies van haar oma en daarnaast te weinig uitdaging. Wil ze wel praten over haar oma? Als ze dat wel wil misschien nog foto's bekijken en aangeven dat haar verdriet er ook echt mag zijn. Wanneer ze een extra knuffel wil dat het kan, als ze behoefte heeft om te huilen dat het mag. Daarnaast kan ze zeker ook wel last hebben van het langer kleuteren dan misschien cognitief nodig was. Is ze sociaal emotioneel gezien wel gegroeid? Onze zoon is net 5 en was ook begonnen met letters en wat lezen en rekenen. Ze kiezen er hier juist voor om te kijken of hij nu mee kan met groep 2. Ze zien bij hem 2 kanten wanneer hij in groep 2 zit gaat hij met de groep mee en werkt hij rustig. Wanneer hij in gr 1 zit gaat hij mee doen in de drukte en gekkigheid van de kinderen die er net zijn. (Gevoelig kind) Krijgt ze op school verrijking aangeboden? Is er een ib'er die haar in de gaten houd? Wij konden met onze zoon wel over hebben wat er niet leuk was op school, lukt dat bij jullie ook? Hij vond dat andere kinderen te langzaam zijn, net als waarom tellen ze in groep 2 tot 10. Het spel vond hij leuk maar hij zegt zelf ik kan toch veel verder tellen. Het duimen zou ik voor nu nog even loslaten, je zou wel af kunnen spreken over 3 weken of tot aan de zomervakantie en daarna stopt het. Of zelf vragen wanneer ze er mee stopt. Het is niet altijd iets wat ze nodig hebben maar kan ook een gewoonte worden. Zelf beslissen wanneer ze stopt zou ook kunnen helpen.
Gecondoleerd! Er kan prima rouwverwerking zijn, zeker als het tijdens de ziekteperiode en na het overlijden heftiger is geworden. En ze zal ook het verdriet van de mensen om haar heen zien of voelen, dat helpt bij een gevoelig kind ook niet mee natuurlijk. Ik zou het duimen ook niet vreselijk dramatisch vinden en zou eerder aandacht willen schenken aan het rouwproces, dat duimen komt daarna wel weer. Maar misschien is dat ook wat je bedoelde? Voor sommige kinderen helpt praten, voor andere kinderen tekenen of iets praktisch doen. En als ze er zelf niet ‘uit’ komt, kun je daar natuurlijk hulp voor zoeken. Maar het is nu nog zo kort geleden, daar zou ik nu nog niet aan denken. Mijn schoonvader is aan het begin van dit jaar overleden, mijn dochters wilden ook niet meer naar school en wilden bij mij in bed slapen ed. Ze zoeken op zo’n moment veiligheid en willen dichtbij blijven. Mijn dochters waren bv. ook bang dat hun vader of ik ook zou overlijden. We hebben er over gepraat, ze hebben een boekje met allerlei vragen en opdrachten waar ze in kunnen werken als ze willen en we gaan af en toe naar de begraafplaats en dan mogen ze bloemen of een plantje meenemen ofzo. Sinds een paar weken gaat het beter en komt de jongste ‘s avonds niet meer standaard huilend naar beneden, maar gaat gewoon slapen.
Het kan van alles zijn natuurlijk, maar waarom bel je niet iemand die gespecialiseerd is in rouwverwerking bij kinderen. Er zullen vast therapeuten in de omgeving zitten die op speelse wijze jullie kind kunnen begeleiden. Zeker een heel gevoelig kind kan hier baat bij hebben. Bellen en overleggen staat vrij. Een oma die ook nog eens vaste oppas is, is niet zo maar iemand in het leven van een jong kind.
Het is me uit je verhaal niet helemaal duidelijk welke dingen je precies als probleem ervaart. En trouwens, allereerst nog gecondoleerd! Wat een verdrietige tijd hebben jullie gehad en nog steeds... En wat zielig voor jullie dochters, ze waren zo hecht met oma en moeten haar nu missen. Ervaar je het duimen als een probleem? En waarom precies? Vroeger werd duimen heel normaal gevonden en deden kinderen dat nog tot veel later leeftijden dan nu. Ik heb zelf gedaan het tot een jaar of 11 of zo denk ik. Alleen om in te slapen en ik vond het heerlijk haha. Ik zou zeker kijken naar je kind. Mijn oudste is zes en heeft nog steeds een speen ... zij is ook een gevoelig kind en heeft er veel steun aan, als ze moe is, overprikkeld zijn of verdrietig. Onze tandarts zei dat ze hem wel mocht houden totdat ze echt nieuwe tanden krijgen. Ze begint nu pas langzaam aan te wisselen dus binnenkort gaan we dan toch maar stoppen denk ik. Ik zie er echt geen probleem in als het niet continu overdag gebeurd en trek me weinig van aan dat het tegenwoordig vreemd wordt gevonden bij kinderen ouder dan drie jaar. In jullie geval zou ik het duimen een maand of twee helemaal loslaten en kijken hoe het dan in zijn geheel met haar gaat
Dank voor de reacties Ik heb inmiddels gemerkt dat verlatingsangst wat opspeelt nu ze er zich bewust van is geworden dat de aanwezigheid van mensen lang niet zo vanzelfsprekend is als het lijkt. Het komt wel weer, het verklaard alles precies. Ze heeft er eerder eigenlijk geen last van gehad dus nu is het gaar beurt zullen we maar zeggen. Verder is ze een kletskous en een open boek gelukkig. Ze praat overal makkelijk over. Tav het duimen: ze heeft al wat nieuwe tanden. Maar komt tijd komt raad. Eerst even over die angst heen laten komen.