Ik ben sinds kind al aan het twijfelen geweest.. wel of geen kinderen. En dat twijfelen is een tijd een duidelijke "nee" geweest. Dat kwam met name door mijn partners.. Nu heb ik een fijne, goede, stabiele relatie en ben anderhalf jaar getrouwd met een hele lieve man. Om me heen zijn al mijn vriendinnetjes en kennissen net bevallen of zwanger, daardoor werd ik me opeens bewust van mijn eigen leeftijd, al 33! IK ben dus erg gaan nadenken over mijn toekomst en ik wil toch wel erg graag een kind! Mijn man had het een maand geleden al door dat het kriebelde en vrienden van mij en collega's van hem hadden het ook al door en proberen hem over te halen, maar ik denk niet dat het gaat lukken. Van het weekend hebben we het er over gehad en hij zei dat hij zelfs niet een beetje twijfelt. Toen ik hem tegen kwam (3 jaar geleden) wilde hij wel kinderen, daarna ging hij twijfelen en het is nu dus een nee. Hij vindt dat we het zo heel erg fijn hebben samen en daarom wil hij het niet meer. Daarnaast denkt hij dat hij te egoistisch is en zich gaat ergeren aan het gehuil (omdat hij ook al niet tegen de gillende vogels kan). En de vrijheid is heerlijk natuurlijk. We willen ook over 4 of 5 jaar op wereldreis met de boot en ik denk dat dit ook wel meespeelt. Al zijn er genoeg mensen die dat met kinderen gedaan hebben. Ik vraag me af of er meer meiden zijn die op zo'n punt gestaan hebben. Heb je je man nog kunnen overtuigen en hebben jullie nu kinderen? Of ben je weggegaan en ben je alleen voor de kinderen gegaan? Ik voel me er nogal rot onder en weet niet wat ik er mee aan moet. Ik wil mijn man niet kwijt en dus niet bij hem weg. Over een paar jaar hoef ik het niet meer te proberen, de tijd dringt. Aan de andere kant weet je niet eens of je sowieso wel zwanger kan worden.. Wat moet ik hier nu mee.. accepteren?
Moeilijk joh.. En erg vervelend voor je.. Jammer dat je man er nu ineens mee komt dat hij toch geen kinderen wil.. Jij wel! Ik vind het persoonlijk niet kunnen.. Je bent getrouwd en komt er samen niet uit. Het is ook moeilijk vanwege die reden bij hem weg te gaan.. Je hebt uiteindelijk een belofte aan elkaar afgelegd en houd van elkaar.. Als jullie samen op reis willen gaan, moet je idd rekening houden dat er dan kids bij zijn.. Of je dat wel wil.. Als het iets is wat jij zeker weten 100% wil, dan zou ik er nog met je man over hebben.. HIj zou jouw droom nu in handen hebben.. Wil hij dat je je droom voor hem opgeeft.... Kan me voorstellen dat je gevoel wat kinderen betreft kan veranderen.. We zijn immers vrouwen..In de loop der jaren krijg je er een ander gevoel over... Ik hoop voor je dat je man dit ook begrijpt en wens je veel sterkte toe!
Ik sluit me even aan bij het antwoord van Stefys. En ik weet dat je over je leeftijd inzit. Mijn klokje ging ook ineens heel hard tikken. Maar over een paar jaar kun je ook heus nog wel zwanger worden hoor. Helaas zul je er dan wel wat meer tijd voor moeten uittrekken. De kansen om zwanger te raken verminderen dan wel. Maar zwanger worden kun je dan ook nog hoor. Ik hoop over een jaartje of twee en dan ben ik 36 n.l ook nog wel zwanger te mogen raken van een tweede kindje. ( er van uitgaande dat deze zwangerscahp goed mag aflopen)
Tjee olyf, wat een moeilyke situatie Ik weet van kinds af aan al dat ik ooit mama wilde worden, en dat is altyd zo gebleven. Nu heb ik gelukkig een vriend die ook wil, dus dat is geen probleem. Moet wel heel eerlyk zeggen (en laat je daar vooral niet door leiden, dit is myn mening!) dat ik niet zou weten hoe het zou gaan tussen ons als hy geen kinderen zou willen.....
Hoi Olijf, Ik zou me niet zo heel veel zorgen maken, en nu denk je van jij kan makkelijk praten want jullie zijn wel bezig. Ja dat klopt wij zijn bezig maar dat ik mijn man voor het eerst leerde kennen zij hij: ik wil geen kinderen en ga niet trouwen dan weet je het vast en als je het wel wil zoek je maar een ander. Dit zijn zijn letterlijke woorden. We zijn nu 5 jaar verder en vorig jaar ben ik getrouwd en nu kwam hij zelf met dat hij graag 1 kindje zou willen. Hij is dus als een blad omgedraaid. Dus kop op komt echt wel goed alleen niet te veel over het onderwerp zeuren want ik weet inmiddels dat dat juist averechts werkt. Succes! Liefs Butterfly1
Ik heb zelf ook heel erg getwijfeld. In het begin van onze relatie wou mijn man wel heel graag kinderen, maar door al mijn tegenargumenten was hij toen ook overtuigd geraakt dat het beter was als we geen kinderen zouden krijgen. Toen ik toch steeds vaker dacht dat het toch wel leuk zou zijn dacht ik dat hij ook wel snel bij zou draaien, maar dat viel nog even tegen. In het begin vond hij het helemaal geen goed idee dat ik met de pil gestopt was. We hebben toen afgesproken dat ik zou stoppen met de pil ( was ik zelfs al mee gestopt, zo zeker was ik er van dat hij er blij mee zou zijn) en dat hij voor voorbehoedsmiddelen zou zorgen tot hij er anders over ging denken. In het begin was hij daar nog best precies in, maar toen merkten we dat hij, als er iets fout ging, toch ook erg benieuwd was rond het einde van mijn cyclus. Sinds kort laten we "de natuur zijn gang gaan", we gebruiken geen voorbehoedsmiddelen, maar gaan ook nog niet zoeken naar vruchtbare dagen etc. Als het komt dan is het fijn, als het niet komt is het voor ons misschien niet weggelegd en dat zou jammer zijn, maar niet onoverkomelijk.
3 jaar geleden wou hij wil kinderen, waarom toen wel en nu niet? vanwege de wereldreis? ik ken mensen die zijn met 2 kleine kinderen een wereldreis gaan maken. als jij heel graag een kindje wilt zou ik er voor gaan. stop met de pil en zie waar het schip strand. wie weet krijgt hij over een paar jaar spijt dat ie geen kind heeft en dan wordt het alleen maar moeilijker kwa leeftijd. succes
Bij ons was het ook anders om: hij wilde eventueel wel kinderen , ik nooit van mijn leven! Tot ik 3 maanden geleden opeens het licht zag. Al mijn argumenten om geen kinderen te willen waren gebaseerd op angst. Ik wilde geen 24 uur verantwoording hebben.(Ik had al 5 honden en 3 katten waar ik altijd alleen voor zorg ) Dan ben ik zo gebonden! ( vanwege de dieren ga ik al nooit weg) Dan kan ik geen kant meer op ( ben al verschrikkelijke huismus) Toen ik er achter kwam dat het niet zo ellendig was als ik dacht, wilde ik toch wel een kind. Na die beslissing van mezelf voelde ik me heel blij en opgelucht. Eindelijk had ik mijn onzin angsten overwonnen. Dat ik eigenlijk verborgen moeder gevoelens had was wel duidelijk als je kijkt hoeveel dieren ik altijd heb, maar ik durfde dat nooit echt aan mezelf toe te geven. Maar toen ik dat uitsprak naar mijn vriend, kreeg hij opeens de bibbers! Toen wilde hij niet meer! Ik heb toen geen enkele druk op hem gelegd, als hij er niet achter stond dan gebeurde het gewoon niet. We moeten het wel allebei willen. Hij is nu weer bij gedraait, maar bij elke ruzie wil hij opeens geen kind meer. Hij vind het duidelijk enger dan ik nu. Maar ik ga er helemaal voor, maakt niet uit als de zorg volledig bij mij ligt. Hij werkt veel dus het komt meerendeels op mij neer. Ik kan je geen tips geven om je vriend over te halen, maar probeer er achter te komen of zijn argumenten realistisch zijn. En wil je misschien dat hij ook een groot deel voor de baby gaat zorgen en vind hij dat misschien eng. Toen ik vroeger zei dat ik ooit wel een kind wilde maar dan wel met een partner die er voor 300% voor gaat , zodat ik niet alle zorg zou hebben , zei hij hetzelfde. Hij wilde een vrouw die eigenlijk alleen de zorg zou hebben. Dat was ik tot nu tot nooit van plan. Maar nu maakt het me niet uit. En wie weet,misschien voelt hij zich wel zo verschrikkelijk Pappa dat hij meer doet dan waar ik nu van uit ga. Als je vriend merkt dat het niet zo benauwend is als hij denkt, draait hij misschien wel om. Heel veel succes in elk geval. En je hebt nog genoeg tijd, leg er niet te veel druk op, ik ben immers al 36 en heb pas net het licht gezien, groetjes,bar
Ik vind dat elk kindje een wondertje is. Sommige vrouwen zijn binnen no time zwanger en sommigen kunnen niet op de natuurlijke manier kids krijgen.. Tuurlijk blijf je positief en ga je er van uit dat je wel zwanger kunt worden.. Maar dat er nu geroepen word dat je over een paar jaar heus nog wel zwanger word ben ik het niet mee eens.. Wat als je op late leeftijd er achter komt en de MM in moet gaan.. Kijk es hoeveel jaren/maanden je dan verder bent.. Zoals ik al zei, positief maar ook realistich zijn..
Hoi Olijf, Wat moeilijk voor je meid. Ik heb precies het zelfde gehad. Alleen heb ik altijd gehoopt dat ik ooit kinderen zou krijgen. Mijn vriend heeft altijd wel gezegt van ik wil geen kinderen. In de loop der jaren heb ik steeds gehoopt doordat , vrienden kinderen kregen dat hij zou omdraaien. Ik heb er ook over gedacht om bij hem weg te gaan. Maarja je gaat niet zo makkelijk weg bij iemand waar je heeeel veel van houd. Ik had het er emotioneel heel veel moeite mee. Mijn vriend is toch gaan na denken er over. Wij hebben er veel over gepraat en opeens vorig jaar zei hij van van ok wij gaan het proberen. Ik was echt overdondert. De reden van de omslag weet ik nog steeds niet helemaal. Mijn vriend noemde het onze uitdaging. Het klinkt raar maar wij waren met een uitdaging bezig. Zo noemde hij het. Inmiddels ben ik zwanger. Eigenlijk sneller dan wij hadden verwacht. Ik heb namelijk ook met de gedachte rond gelopen dat ik misschien niet zwanger kon worden. Ik zou zeggen blijf er over praten met hem. Hoe moeilijk het ook is. Ik heb duidelijk tegen mijn vriend gezegt van dat ik heel graag een kind wil en er over nadacht om weg te gaan. Wij hebben heel wat uurtjes er over gepraat en ik heb heel wat traantjes gelaten tijdens die gesprekken. Mijn vriend vond dat wij het met zijn tweetjes heel goed hadden en wilde dat eigenlijk ook niet opgeven. Maar alles heeft zijn voor en nadelen. En een wereldreis maken met een kleine kan heel goed. Alleen moet je er meer rekening mee houden. Wij kunnen alleen maar onze mening geven. Uiteindelijk moet je zelf de knoop doorhaken over wat je doet. Ik weet hoe moeilijk dat is. Ik wens je heel veel stertke toe. Groetjesss Jetje
Hier sluit ik me wel een beetje bij aan... Als jullie over een jaar of drie zouden beginnen, en je bent er mee bezig, wil je opeens niets anders meer. Wat als het dan niet meer vanzelf gaat? En door je hogere leeftijd misschien in de MMM ook niet meer lukt? Zou je dan niet je haren uit je hoofd trekken?
Ik denk dat je het zal moeten accepteren. Zelf heb je altijd geroepen dat je geen kinderen wilt en nu je dat wel wilt, kan je niet ineens van je man verwachten dat hij er ook voor wilt gaan. Maar dat is mijn mening. Ik denk ook niet dat het veel zin heeft om hem op alle mogelijke manieren 'over te halen'. Mocht hij dan wel instemmen op den duur dan heb je kans dat hij helemaal enthousiast is en er helemaal voor gaat. Maar je hebt ook kans dat hij het alleen voor jou gaat doen en dat het hem heel erg tegenvalt als de kleine er zou zijn...met alle gevolgen van dien. Tja, dan is er nog de mogelijkheid om bij hem weg te gaan (maar ik begrijp al uit je verhaal dat je dat zelf ook geen optie vindt). En dan? Vind je dan binnen een paar jaar een andere man die na een poosje samen zijn ook een kind wilt? Misschien wel...misschien ook niet. Lastig hoor meid. Ik zou het met rust laten. Je man op de hoogte brengen dat je een kinderwens hebt en hopen dat als hij aan het idee gewend is en een poos verder is er ook voor wilt gaan!
Beste Olijf, Eigenlijk zou je het boek: "zwanger worden" van Mariël Croon eens moeten lezen en aan je man laten lezen. Het eerste hoofdstuk altans. Het eerste hoofdstuk gaat over de vraag, wel of geen kind. Nou,daar staan ook ervaringen in over andere stellen. Om bij te janken, echt waar.
Je zou het boek van me mogen lenen. Dat ik het naar je toe stuur, en dat je het later terug stuurt, als je wil.
Tja.. ik vind het ook erg lastig. Mijn vriend riep vroeger ook altijd dat ie niks van kinderen & trouwen wilde weten. Hij was geen persoon daarvoor.. Vond een relatie voldoende en hoefde al die poespas eromheen niet. Ik kreeg toen een relatie met hem en had me er eigenlijk bij neergelegd dat dat zijn mening en standpunt was. Want ik kon kiezen.. of een relatie met hem aangaan, of opzoek naar een ander. Want ik wist zijn standpunt al vóórdat we wat kregen. En nu wonen we samen.. Heeft ie me ten huwelijk gevraagd en zitten we in de eerste ronde voor een kleintje. Je moet het gewoon op zijn beloop laten gaan.. Geef hem de tijd alles even te laten bezinken en erover na te denken. En anders kun je erna als die echt bij nee blijft, nog kijken wat je ermee doet. Want mijn vriend zijn hele familie wist dat ie nooit vader zou worden.. En nu zijn we er maar al te druk mee bezig, dus dingen kunnen veranderen. Maar niet altijd natuurlijk.. Laat merken waarom jij nu wel toe bent aan kinderen, praat erover met hem. Maar respecteer wel zijn mening en laat dat ook merken. Want anders gaat hij misschien inderdaad instemmen, alleen voor jou.. En dat loopt niet altijd even goed af helaas! Heel veel sterkte ermee! En als mijn kerel effe met em moet babbelen.. roep je maar.
als meisje droomde ik van een bruiloft met daarna een heel knuf gezinntje van 2 kinderen dat gevoel ik nooit over gegaan tot 3 jaar geleden sireuse vormen ging nemen ik wil zo gaag kinderen mijn man kan een leven zonder kinderen zich ook niet voorstellen ik zou het dus echt wel aan je man voorstellen je moet gewoon eerlijk je gevoel op tafel leggen en kijken wat zijn gevoel er over is je merkt het gauw genoeg als hij echt geen kinderen wilt dan merk je dat wel uit zijn antwoord maar wie zegt dat die zijn kinderwens niet voor jouw heeft onderdrukt omdat die het eerst wel wou het lijkt me raar om te zeggen dat die daar te ego voor is want als het je eige kind is kan je het echt wel hebben dus ik hoop dat je een postitiefe reactie van hem krijgt zodat je weet waar je of jullie aan toe zijn ik zou er ook geen 2 tot 3 jaar mee wachten je weet nooit waar je tegen aan loopt of het wel gelijkt lukt of niet meid hoop dat je wat aan ons heb en ben benieuwd wat zijn reactie is als je het hem uberhaut wel verteld groetjess
Hoi Olijf, Je moet in ieder geval niet op basis van één gesprek de conclusies trekken. Mijn vriend heeft ook - net als ik - heel lang gezegd dat hij geen kinderen wilde. Toen ik op mijn 32e toch andere gedachten kreeg, heb ik dat met hem besproken. Ik had me erop voorbereid dat hij echt niet zou willen, maar tot mijn verbazing wilde hij het ook wel graag proberen. Je moet je man de tijd geven hier over na te denken en natuurijk er samen goed over praten. Je kent zijn angsten zijn en je moet proberen die weg te nemen. Zo was mijn vriend bang dat ons leven heel anders zou worden (zijn zus is enorm veranderd nadat ze kinderen heeft gekregen), maar we krijgen steeds meer vrienden om ons heen met kinderen die geen spat zijn veranderd en nog steeds dezelfde vrienden zijn met wie we veel lol kunnen hebben. Tuurlijk veranderd een kind wel je leven, maar of je er zelf ook erg door veranderd heb je ook zelf in de hand. Wat betreft het reizen: een collega van mij heeft vorig jaar zijn ouderschapsverlof voor 2 kinderen opgenomen en is samen met zijn vrouw en 2 kleine kindjes drie maanden op reis door Azie gegaan. Tuurlijk is het anders reizen met of zonder kind, maar een kind betekent niet het einde van julie dromen en een reis met een eigen hummeltje erbij zou de reis ook extra bijzonder en mooi kunnen maken. Veel sterkte en ik hoop dat jullie er samen uitkomen!