dat je de vrolijkheid zelfe bent buiten de deur zegt nog niets of je depressief bent of niet . Waarschijnlijk voel je je thuis veilig genoeg om te zijn hoe je je nu voelt en reageer je het allemaal op je vriend af. Ik ben zelf aan het herstellen van een fikse depressie. In de aanloop ging ik overal zoveel mogelijk maar door maar mijn man snauwde ik voortdurend af ipv te vertellen wat er eigenlijk in mijn hoofd om gaat. Nu ik beter snap hoe het in mijn hoofd werkt en ik zelf intensief therapie volg mopper ik zo'n ontzettend stuk minder op mijn man. Ik zie nu hoeveel geduld hij met me heeft en ik kan zelfs soms huilen waar hij bij is. Als je een kind krijgt veranderd je leven gewoon enorm. Het zo jammer zijn als je je relatie nu aan de wilgen hangt en er dan achter komt dat je alleen maar ongelukkiger bent. ( en jullie kindje zit ook met de gebakken peren) Dus ga met je zelf aan de slag. Naar de huisarts, zoek een psycholoog. Houden van is een werkwoord en je kunt simpelweg niet altijd verliefd blijven.
Het zou best een depressie kunnen zijn. Dat is heel wat anders dan gek zijn hoor, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken. Veel mensen krijgen er wel eens mee te maken, dus zou zeker naar de huisarts gaan. Laat je vriend ook weten dat je er aan wilt werken. De tip over de anticonceptie wil ik nogmaals onderstrepen. Ik had hetzelfde met de pil. Ik ben om die reden gestopt en dat was echt een wereld van verschil. Ik had niet een gewone depressie gekregen, mijn derepssie was net een beetje afwijkend. Mensen vonden dat zo apart; ik kon namelijk wel degelijk echt vrolijk zijn. Het was ook geen gewone depressie, het was puur hormonaal, en ik herken wel wat in je verhaal. De invloed van hormonale anticonceptie wordt sterk onderschat helaas, maar als je even googled dan zie je gelijk dat die prikpil depressieve gevoelens kan veroorzaken. Je schrijft dat je ook geen sex meer hebt, dus daarvoor heb je die hormonen niet nodig. Je zou een pakje condooms kunnen kopen voor het geval de zin in sex weer terug komt. 2 dingen om te doen dus: naar de HA gaan en stoppen met de prikpil. Veel succes!
Bedankt voor jullie reacties, best raar om te zien dat veel mensen zeggen dat het een depressie kan zijn terwijl ik het alleen bij mezelf zocht. Ben benieuwd wat de huisarts zegt. Ik ga nu maar even wat dingetjes doen, misschien dat ik morgen pas kan antwoorden op sommige reacties. Maar het doet me al goed dat ik mijn hart kan luchten.
wat je voelt kan ook van de prikpil komen, die triggert soms zelfs depressies. Ik voelde me ook zo met de prikpil, ook na ongeveer een jaar gebruik. Ik zou zeggen, stop eens met die prikpil en kijk eens wat er dan gebeurd. Opstappen kan altijd nog. Tot die tijd moet je alles proberen om weer jezelf te worden.
ik heb de prikpil 6 maanden gehad en het is echt een bom met hormonen ben ook in die tijd depressief geweest en ben ervan overtuigd dat het door de prikpil kwam. toen de prikpil was uitgewerkt ging het allemaal weer veel beter. en had weer zin in alles. Mayana misschien overwegen om met je huisarts te praten over andere anticonceptie? ik wil je een dikke knuffel geven. en het komt vast weer goed je vriend klinkt als een man waar je voor wil vechten!
Klinkt idd als de beroemde sleur bij 7 Jaar. Ze zeggen ook wel eens 7slechte 7 goeie jaren. Wij zijn 24febr 7 jaar samen en eigenlijk herken ik heel veel van jou gedrag. (kan het zelf geschreven hebben) en gelukkig heb ik zelf gezien hoe idioot ik bezig was tegen mijn mannetje. Ik denk dat er nog wel wat aan gedaan kan worden meid.
Je onderwerp zegt mijn relatie op maar ik denk JIJ op! Dat je op andere plekken wel vrolijk 'doet' kan ook gewoon zijn omdat je je thuis (onbewust) het veiligste voelt en je dus ook helemaal kan laten gaan... Vind ook niet klinken dat relatie therapie nodig is maar om jou uit die put te halen zou ik zkr met iemand gaan praten...
(Heb niet het hele topic gelezen) Dat is heel herkenbaar!! Voor de buitenwereld kun je nog vrolijk voordoen, maar thuisgekomen is energie op en in je eigen veilige omgeving ben je depri.. Ik denk idd ook een depressie. Als ik jou was zou ik hulp zoeken of evt. met medicijnen wat doen. Wie weet bloei je dan weer op. Heel veel succes! Liefs Thyrza
volgens mij is een kindje krijgen lang niet altijd de makkelijkste tijd voor je relatie. ik herkn je verhaal ten dele, geen.puf meer voor elkaar,.sleur, moe, gefrustreerd. als ik de relatieboekjes moet gelovem hoort het er wel een beetje bij. hard werken dus om het weer recht te trekken. Wij plannen bewust avondjes samen en apart, samen maken we gezellig, apart hebben we de vrijheid om iets voor onszelf te doen. Dat helpt wel. Sterkte, geef je relatie niet te snel op. Het hoort er ook beetje bij, maar je moet er wel iets aan doen
als ik dit zo lees is je vriend echt een schat dat hij zulke dingen zegt! Ik denk dat je iets moet gaan zoeken waar je plezier in gaat hebben, ik denk dat je het leven beetje saai vind en dat het een sleur is voor je ook omdat jullie niks samen doen vanwege financiele redenen.
Inderdaad even stoppen met de prikpil en naar de ha voor een evt depressie.. (en even je vriend knuffelen en zeggen dat je ervoor gaat knokken om weer de oude te worden) Je zegt dat je je kindje niet wegbrengt voor een avondje uit, omdat zij je prio nr 1 is. Maar juist door je kindje af en toe weg te brengen naar opa en oma ofzo en aan je relatie te werken zet je haar op nr 1. Denk dat je kindje liever af en toe gaat logeren en blije ouders heeft, dan nooit te logeren en gescheiden ouders hebben.
Zo herkenbaar dit, voor mijn depressie was ik precies zo! Vluchtte ook altijd! Altijd ruzie met manlief.. Zo hard snauwen dat de buren het hoorden! Toen de depressie helemaal losbarste en ik hulp kreeg is het overgegaan! Ik hou weer van mn man.. Geef weer om m! Ga naar de huisarts... en laat het niet zo ver komen dat je heel diep wegzakt!
Manyana, geef je realtie nog niet op! Het kan best zijn dat je een depressie hebt! Ik zou toch eens met iemand gaan praten als ik jou was... Je zegt zelf dat je niet weet hoe het komt dat je zo geworden bent of waar het aan ligt. Het is zaak dat je eerst daar eens achter gaat komen. Pas DAN kan je eraan gaan werken! Zo te lezen heb je een hele lieve en betrokken vriend. Laat hem niet zomaar lopen! Het gras is altijd groener aan de overkant, maak geen overhaaste beslissingen. Ben je al begonnen met je stage/opleiding? Ik denk idd dat het heel goed is dat je aan jezelf werkt, zodat jij ook weer het gevoel krijgt iemand te zijn. Dat je weer wat te vertellen hebt. Jullie kennen elkaar door en door, het kan dus best zijn dat jullie relatie ingekakt is. Dat is heel normaal hoor. Probeer er wel aan te werken. Voor jou zal het zeker heel zwaar zijn, want jij moet erachter zien te komen waar het probleem ligt. Het zou zonde zijn, om zo'n lange relatie te beeindigen, terwijl het misschien helemaal niet nodig is. Succes en sterkte!
Ik denk eerlijk gezegd ook dat je misschien depressief bent. Zoals je beschrijft dat je jezelf niet meer terug kent en je wel jezelf weer wil worden, maar niet weet hoe... En ook dat het je niet zou interesseren als binnenkort de wereld vergaat. Dat herken ik hoor, maar het is echt niet normaal. Ik vind het dan ook heel verstandig dat je morgen naar de ha gaat. Je schrijft dat je alleen thuis zo bent en op je opleiding ofzo niet. Maar dat is heel logisch. Veel mensen die depressief zijn weten zich allerlei sociale situaties best een houding te geven, waarmee anderen dat niet doorhebben. Je zegt zelf dat je je als een bitch gedraagd naar je vriend. je voelt zelf vast ook wel aan dat je studiegenoten, leraren, de kassajuffrouw, enz, dat niet zullen pikken. Naar hen gedraag je je dus normaal. Je vertoont sociaal geaccepteerd gedrag. Geloof me, ik ben zelf meerdere keren depressief geweest en ik ben nu ook depressief. Ik kan er met 100% zekerheid voor zorgen dat mensen dat niet doorhebben, al kost dat heel veel energie. Maar dan kom ik thuis. En daar ben ik mezelf. Ik snap dat je niet depressief wilt zijn en dat je je afvraagt waarover je dan depressief zou zijn en hoe anderen dan naar je zullen kijken. Er is echter niet altijd meteen een aanleiding voor een depressie aan te wijzen. Soms kom je daar in een therapie pas achter, soms helemaal niet. Maar dat wil niet zeggen dat het niet een depressie kan zijn. Ik kan me ook voorstellen dat je je afvraagt hoe anderen naar je zullen kijken als je depressief zou zijn. Daarom moet je jezelf afvragen wie je het wel en niet wilt vertellen. Toen ik voor het eerst depressief was, heb ik het bijna niemand verteld. Dat was echt heel erg privé. Pas nu ik vaker depressief ben geweest en ook weet dat ik dat door een chronische aandoening nog vaker zal worden, ben ik er veel opener over geworden. Het is namelijk een deel van mijn leven. Het is natuurlijk niet het eerste dat ik mensen vertel, maar bijv. alle collega's waar ik mee te maken heb, zijn op de hoogte. Ze doen daar allemaal heel normaal over. En als ze dat niet zouden doen, nou pech. Dan vinden ze me maar gek. Dat ben ik misschien ook wel, maar dan om heel andere redenen dan mijn depressie! Ik heb trouwens nog nooit gemerkt dat mensen mij gek vonden vanwege mijn depressie hoor, maar ik denk daarover altijd maar zo: als mensen dat zouden vinden, dan hebben ze niet de moeite genomen om mij echt te leren kennen en dan zijn ze het ook niet waard om me druk over te maken. Wat betreft die vraag over de pil: daar zou ik serieus eens naar kijken. Dat was bij mij ook een probleem. Ondertussen zijn we er achter dat ik niet tegen hormoonhoudende anticonceptie kan. Ik word er binnen een paar dagen depressief van. Ik wil je nog één tip meegeven: als je depressief bent moet je NOOIT belangrijke, levensingrijpende beslissingen nemen, zoals het beëindigen van je relatie. Wacht alsjeblieft een tijd tot je zeker weet dat je niet depressief bent en je gevoelens echt door je relatie komen, of tot je weet dat het wel een depressie is, en die te boven bent. Dan is je hoofd helder en kun je weer op je gevoel vertrouwen bij het nemen van zulke belangrijke beslissingen. Ik ben het in ieder geval eens met meiden die zeggen dat het niet klinkt alsof relatietherapie nodig is, maar (in eerste instantie) alleen therapie o.i.d. voor jou.
Precies dit. Ook mij klinkt dit als een depressie.. (persoonlijke ervaring). /eg bewuat je laptop eens een paar dagen boven.. die helpt ook nog wel eens nl. Prikpil eruit sowieso en praten met je man en psycholoog.
Ik was ook depressief, dat betekende niet dat ik altijd maar down was en nooit lol kon hebben. Ik kon het erg naar mijn zin hebben als ik ergens was, maar toch was ik erg ontevreden en zat helemaal niet lekker in mijn vel.
Meid, ik herken zo je gevoel!! Ook onze kinderen stonden nouja.... Staan op nr 1, alleen gaan we nu heel soms samen uiteten. Ik ben gestopt met de pil, maken tijd voor elkaar en gaat zo veel beter! Ga met iemand praten als je er niet uitkomt. Pas als je lekker in je vel zit en je relatie dan nog níet beter loopt kun je er over denken uit elkaar te gaan. Ik denk dat probleem nl op een heel andere plek ligt. Je zegt we brengen de kleine níet weg want ze is nr. 1, maar als je geen tijd voor elkaar hebt is er straks geen samen meer en dat is stukken erger dan haar een avond weg brengen.
Je schrijft dat je het vreselijk zou vinden als je vriend een ander zou hebben. Dan heb je toch nog wel gevoelens voor hem lijkt me. Was jij ook niet degene die maar heel weinig at op een dag? (sorry als ik je met iemand anders verwar) Eet je inmiddels meer? Misschien kan het ook met je eetpatroon te maken hebben? Dat je te weinig voedingsstoffen binnenkrijgt en dat je je daardoor niet goed voelt??
Ik herken het zeker wat jij schrijft. Voordat ik zwanger werd was ik al een jaar gestopt met de pil. Toen ik de pil nog wel slikte komen jou gedachtes en gevoelens wel bekend voor moet ik zeggen. Ik dacht dat ik gewoon een dip had. Geen zin in sex, me alleen maar irriteren aan m'n man. Terwijl hij alles zo goed bedoelde, kon ik het niet waarderen. Nadat ik gestopt was met de pil ben ik ten eerste veel afgevallen (heerlijke bijkomstigheid!) en ben ik me echt weer beter gaan voelen. Ik voelde me echt weer beetje bij beetje opbloeien. Zelfs mijn man viel het op. Mijn libido ging ook weer ophoog! Ik geloof best dat de hormonen in anticonceptie een effect hebben op je gemoedstoestand. Bij mij was het zeker zo. Gebruikte je voor de geboorte van jullie dochter dezelfde anticonceptie?