Even van me af schrijven, ik merk dat ik er meer mee zit dan ik eigenlijk toe wil geven. Mijn jongste zoontje (26-02-2014 heeft een ontzettend moeilijke start gehad. Begon al met de bevalling, ontsluiting vorderde niet en na een horrornacht uiteindelijk een spoedKS gehad. De eerste dag viel hij ongeveer 600(!!) gram af, hoofdzakelijk vocht. Hij droogde uit en zijn nieren stopten ermee. Met spoed naar het WKZ in Utrecht gebracht en daar heeft hij (en ik) twee weken gelegen. Hij bleek verwijde niertjes en urinewegen te hebben en door die gigantische hoeveelheid vocht die hij verloor hebben de nieren echt even een gigantische klap gehad. Langzaam kropen de bloedwaardes weer de goede kant op, maar echt veel te langzaam. Op dag 9 zijn er stents geplaatst tussen zijn blaas en zijn nieren, in de hoop dat daarmee de waardes sneller zouden verbeteren. Dus niet, het bleef veel te langzaam gaan. Ook groeide hij amper terwijl de BV prima liep (ik kolfde alles af omdat ze moesten weten hoeveel hij binnen kreeg). Een onderzoek gehad om zijn nierfunctie in beeld te brengen, bleek zeer slecht te functioneren. Toen de bloedwaardes uiteindelijk "goed genoeg" waren mochten we naar huis, met een controle een maand later. In die maand groeide hij nog steeds amper en ben ik overgestapt van borstvoeding naar flesvoeding omdat ik gek werd van de twijfel over de voeding en over zijn groeien. Het ging niet beter met de groei. Hij bleek een urineweginfectie te hebben, dankzij de stents. Weer een ziekenhuisopname van een kleine week. Na die opname ineens een vrolijk blij kind, dat groeide! Voor een week.. Daarna weer hetzelfde. WEER een infectie... twee keer binnen drie weken dus. Weer een opname en de artsen besloten om de stents te verwijderen omdat hij er meer last van had dan dat het iets goeds deed. Die operatie heeft plaatsgevonden toen hij net 2,5 maand was en sindsdien gaat het echt super. Hij groeit als kool (zit inmiddels boven de middellijn, halleluja!) slaapt beter, is vrolijker. De bloedwaardes zijn inmiddels hartstikke netjes, zijn nierafwijking lijkt zichzelf te herstellen dus. De boel is nog wel verwijd en moet wel in de gaten worden gehouden, maar het gaat nu echt goed met hem. Met mij echter.. niet zo geweldig op dit moment. Tijdens alle opnames en zorgen om hem ben ik gewoon gaan doorbikkelen. Je denkt niet te veel na, je maakt je wel zorgen maar je gaat door. Je moet wel, voor je gezin. De oudste was er natuurlijk ook nog en heeft ook zijn aandacht nodig. Nu het weer goed lijkt te gaan met de kleine man, ik weer aan het werk ben en alles zn normale dagelijkse ritme weer krijgt, stort ik in. Ik blijf terugdenken aan met name de eerste weken. Hoe slecht het met hem ging, hoe dicht we bij zijn overlijden hebben gezeten... het blijft door mn hoofd spoken. Stom want het gaat nu gewoon echt goed. Hoe raak ik die gedachtes kwijt??
Door precies te doen wat je nu doet. Je schrijft het van je af en hoop dat je er ook veel over praat want dat is echt heel erg belangrijk, al vertel je het verhaal 15 keer tegen dezelfde persoon dat maakt niet uit maar het helpt je wel het te verwerken. Het is niet niks wat jullie hebben moeten meemaken en daar moet je goed over praten om het een plekje te geven, vergeet niet te genieten van je gezin en besef je goed dat zoals je zelf schrijft alles goed gaat en jullie nog compleet zijn. Heel veel sterkte!! Als je je verhaal nog een keer kwijt wil mag je me best een pb sturen hoor.
Wat ongelooflijk verdrietig en terecht dat je, nu er eindelijk wat minder zorg is, je zelf instort. Vecht niet tegen die gedachtes, schrijf ze op, huil, vraag veel knuffels van je partner..... Praat met je werkgever of je tijdelijk wat minder kan werken om uit te rusten en om nu het goed gaat meer tijd samen te hebben met de kleine. Je hebt een fase van continue alertheid en stress achter de rug en dat trekt zijn tol. Is er een vriendin waar je hierover veel kan praten? Als het niet langzaamaan wat rustiger wordt met de gedachtes! kan je naar een praktijkondersteuner bij de huisarts. Het is eigenlijk een soort trauma en het kost tijd om dat te verwerken. Sterkte, Ik heb het in mindere mate ook meegemaakt en nu nog kan ik huilen als mensen doorvragen. Ik laat het er maar zijn, het gaat ook weer voorbij.
Snap heel goed wat je bedoeld mijn zoon was ivm randprematuur, geelzucht, infectie en ruim een week infuus anti bionica. een week naar de geboorte in het zhuis gebleven. Ook na de bevalling moest ik naar de ok waardoor ik ong 8 uur later mijn zoon pas zag. Na die week is hij 2dagen thuis geweest maar de vk vond het onverantwoord omdat hij 10% was afgevallen. Dus weer trg naar het zhuis. Daarna 3 weken nog daar gelegen. Ik maar kolven om mijn productie goed te beginnen. Af en toe mocht Puck aan de borst. Nooit geen lang contact met hem gehad omdat dit ivm rust regelmaat en prikkels niet mocht. Na 4 weken kreeg ik mijn zoon mee naar huis, zonder hulp of iets. Een kind met ritme en een karakter wat ik helemaal niet ken! Ik wist niet eens hoe hij in slaap viel! Na ruim 8 weken met een huilbaby leven heb ik het zhuis weer gebeld, geen gehoor. Ik moest stoppen met de bv waar ik zo hard voor gekolfd had. Waarschijnlijk had hij een reflux en kunstvoeding was beter. Zo gedaan. Waardoor hij niet meer kon poepen. Puck werdt weer een week opgenomen. De medicijnen voor zijn reflux werdt afgestemd en hij kreeg lactulose. Nu 4 weken vrdr, hij krijgt nog steeds medicijnen maar hetpoepen werdt niet beter. Advies vd kinderarts om de dag een klisma geven..... Ja dus niet! Al verschillende voedingen uitgeprobeerd, ook klisma gegeven in de hoop dat de opstopping weg ging en dat het daarna beter ging maar dit alles zonder resultaat. Sinds een week geleden ben ik over op de pepti, en ja hoor hij poept gewoon zelf!!!! Soms nog met pijn maar zijn darmen en buik zijn ook niks gewend natuurlijk. Hoe het gaat met mezelf, Ik was dood ongelukkig. Was dit nou een leuke kraamtijd? Om de 2 uur naar het zhuis rije met een fles gekolfde melk!!! Leuk een zoon, waar je af en toe op visite mag komen. Dan krijg je hem mee naar huis eindelijk! Die blijdschap was van korte duur, 8 uur per dag huilen vd pijn. In het zhuis deed hij dat nooit! Ligt het aan mij?? Niemand geloofde mij. Hallo mijn zoon heeft pijn!! Na zeggen dat ik het niet meer aan kon, werden ze pas wakker. Nu pluk ik daar de vruchten nog van ze willen video home training omdat ik bindingsangst heb (zo zegt het cb). Ze willen het doen voor het welzijn van Puck. Sorry beetje laat als je ruim 4 maanden gekloot hebt!!! Pff wat een verhaal.
Praten helpt idd goed. Maar mijn man wordt er gek van. Het is zo zegt hij maar ook de meeste; deal het! Ja makkelijker gezegd dan gedaan, in mijn ogen. Het is best zwaar.