Mijn "stortbevalling" van Vince en ziekenhuisopnam

's Morgens nog gewinkeld, ik voelde me rustig, maar moest in beweging blijven voor mijn gevoel en toen had ik om de 10 minuten iets wat op weeën leek. Thuis zette het door en vanaf 13.00 uur zijn we gaan klokken; Om de 5 minuten een wee, maar absoluut nog te doen. Om 13.45 uur het ziekenhuis gebeld, want Barry moest gaan werken en soms kreeg ik om de 3/4 minuten een wee, maar ik moest het nog een uur aankijken. Barry is gaan werken, ik ben in bad gegaan en heb mijn moeder gebeld om op Ryan te passen. Barry was om 15.00 uur weer thuis, want het hield niet op, kreeg een beetje het idee dat het toch echt begonnen was.
Ik heb het ziekenhuis weer gebeld, waar we rustig aan naartoe konden komen, ook zij hadden niet het idee dat het snel zou gaan.
Ik ben om 15.30 uur aan het CTG gelegd en toen waren de weeën er eerst om de 5 minuten en daarna om de 3 minuten, maar waren absoluut nog goed te doen met een uitzondering daargelaten. Na drie kwartier hebben ze 4 cm ontsluiting geconstateerd en m'n vliezen gebroken en ze zouden 2 uur later weer verder kijken, maar vanaf toen ging het echt ontzettend snel...
Iets na vijven wist ik niet meer waar ik het moest zoeken en moest poepen. Barry steunde me echt geweldig door te zeggen dat ik het maar gewoon moest laten gaan en heeft op de bel gedrukt. Toen de assistente binnen kwam en in de gaten kreeg dat ik persdrang had, heeft ze op de gang heel snel de verloskundige geroepen. Zij zag bij binnenkomst al hoe laat het was, het hoofdje stond al... 2 minuten later is Vince geboren, 3015 gram zwaar!
Helaas zat de navelstreng 2 maal rond z'n nekje, dus hij kwam aardig blauw ter wereld, maar hij kleurde zo snel roze, dat hij een apgarscore van 9 en 10 heeft gekregen.
Ik had 1 klein scheurtje, welke inwendig is gehecht, dus de hechting hoeft niet verwijderd te worden.
Helaas was mijn bloeddruk verhoogd en aangezien mijn leverwaardes al niet goed waren, moest ik blijven. Een hele teleurstelling, aangezien er van te voren verteld was dat ik waarschijnlijk meteen naar huis mocht.
M'n bloeddruk bleef hoog en de volgende dag waren m'n leverwaardes echt gigantisch gestegen (Normaal ligt het rond de 30, ik zat vorige week op 60 en na debevalling was het 600!), zo erg zagen zij het bijna nooit en stonden er versteld van dat ik me eigen niet ziek voelde.
Donderdagmiddag ben ik alleen op een kamer gelegd voor mijn rust en ze hebben nog een echo van mijn lever overwogen.
Vrijdag werd m'n bloeddruk al lager en m'n leverwaardes waren gehalveerd, dus ik hoefde geen echo, maar kreeg wel te horen dat ik waarschijnlijk zondag pas naar huis zou mogen, vooral voor Barry een hele domper, want hij zat er al helemaal doorheen.
Zaterdag bezoek gehad van de gyn en hij was heel optimistisch: Ik mocht naar huis als m'n leverwaardes weer gezakt waren, wat gelukkig het geval was. Wel moet ik dinsdag nog m'n bloed laten prikken en belt hij woensdag de uitslag door, want het was nog steeds verhoogd.

Ik voel me goed, Vince doet het geweldig en Barry en Ryan zijn zo blij dat we thuis zijn! In 1e instantie overwogen om extra uren aan de kraamhulp te vragen, maar het gaat zo goed en rustig hier, dat we dat niet meer gedaan hebben.

 

Ze meten baby's in principe niet meer, zeker niet als ze niet goed strekken, is slecht voor de heupjes. Zodoende weten we dus nog niet hoe groot hij is, maar waarschijnlijk leggen we morgen zelf even het meetlint langs hem.

Ryan is zo trots. Het liefst geeft hij heel de dag kusjes en knuffels aan Vince. Regelmatig gaan z'n handjes omhoog waar dan net een appel in past, met de vraag of hij Vince vast mag houden.