ik kan er met mijn verstand niet bij....wat voor weg je ook hebt begaan, je hebt in principe een volledig ontwikkelt kindje laten weg halen....het had alleen nog maar hoeven te groeien!! heb geen medelijden met jou ik vind het walgelijk....
Ik vind het erg heftig, kan wel begrijpen dat je je zo tot op het bot bent afgemaakt dat je dit als enige weg zag. Ik moet zeggen dat ik het wel een misser vind van de zorgverleners dat ze niet zagen dat je zo onder druk stond van je vriend. Kan me voorstellen dat je nu ineens 'wakker' wordt en beseft wat er allemaal gebeurt is. Ik hoor via het Steunpunt Hyperemesis Gravidarum wel eens verhalen van vrouwen die vanwege extreme zwangerschapsmisselijkheid een abortus hebben laten plegen en daar merk je dat ook. Als ze na de abortus weer herstellen van de HG dan komt pas het besef wat er eigenlijk gebeurt is. Op het moment zelf was helder denken niet eens meer mogelijk. Ik hoop in elk geval dat het vertellen van je verhaal je een positieve ervaring geeft! Ik snap trouwens wel dat je het verhaal hier wilde doen. Het gaat tenslotte ook over hoe je dit nu moet verwerken nu je zelf een kindje hebt. Ik ben ook van mening dat alles omtrent zwangerschap op een forum als zwangerschapspagina besproken zou moeten kunnen worden. De leuke dingen, maar ook de minder leuke kanten en zelfs de diepzwarte aspecten van een zwangerschap (en die zijn er helaas genoeg).
@ Marije, heb vanochtend al jouw verhaal gelezen en de discussie een beetje gevolgd. Wilde eigenlijk niet reageren maar het bleef toch aan me knagen. Ook ik vind het erg moeilijk, kan me geen voorstelling van jouw situatie toendertijd maken en wil dan ook geen oordeel vellen. Maar het doet me wel zeer, zelf mama van 3 kindjes die met ruim 23 weken ter wereld kwamen en daarom is het voor mij onbegrijpelijk dat iemand er (gedwongen al dan niet) voor "kiest" om zijn kindje weg te laten halen. Ik wil je veel sterkte wensen want het lijkt me erg zwaar om mee te moeten leven. Succes voor nu en in de toekomst.
Jij snapt duidelijk mijn punt niet!!! Als ik het niet had willen lezen, had ik het aan de titel idd genoeg gehad. Het gaat mij er om, dat abortus berichten gewoon niet thuis horen op een zwangerschapspagina! Het is en blijft moord, kan er gewoon niet bij!
Lieve Marije, Wat een pijn draag je met je mee. Ik zou je willen troosten maar weet niet hoe. Ik hoop van harte dat je dit grote verdriet een plaatsje kan geven. Zelf heb ik nooit een abortus meegemaakt maar ben wel heel verdrietig geweest toen mijn nichtje van 3 maanden aan een hartafwijking is overleden. Pas jaren later kon ik afscheid van haar nemen. Ik heb toen gehuild, geschreeuwd maar wist jaren later niet eens waar ik afscheid van haar genomen heb. Ik heb toen alsnog afscheid van haar genomen met een gedicht en een beeldje wat ik speciaal voor haar gemaakt had en pas toen lukte het me het verdriet een plaatsje te geven. Ik hoop dat jij ook jouw manier vindt. Wie weet lukt het haar om vergeving te vragen. Je hebt waarschijnlijk al voordat je zwanger was onder enorme emotionele druk gestaan en toen je lichamelijk en geestelijk niet stabiel was heeft je partner het laatste restje van je afgenomen. Het doet me vreugd om te lezen dat je nu een fijne man en een prachtig zoontje hebt. Dat maakt je gevoel van spijt/schuld misschien juist groter maar voor iedereen is er vergeving. Ik wens je veel sterkte en veel goeds toe. Liefs, Lente
Ik ben nu wel beniewd hoe ts zich nu voelt, heeft ze nu het gevoel 'opgelucht' te zijn na die hier geplaatst te hebben?
Ik kan het niet begrijpen ... Je schrijft meerdere keren dat je in de wolken was, je niet van A. hield, de middelen had om het desnoods zelf op te voeden .. Je zegt zelf .. mijn kindje had een ziel! Ik kan het dan gewoon niet begrijpen (en wil het ook niet begrijpen) .. sorry! Het enige wat ik kan zeggen is : Ik hoop voor jou dat je het een plekje hebt kunnen geven ..
Ach ik weet het niet. Dit verhaal kan wel weer eens nep zijn. Net aangemeld en alleen om dit verhaal te doen. Is al zo vaak gebeurd. Sorry als het niet zo is. Maar goed, ik hoop dat het je heeft opgelucht TS. Ik heb er helemaal geen mening over eigenlijk. Ieder huisje heeft zijn kruisje.
Respect meid dat jij je verhaal doet... Ik ga geen oordeel geven want ik heb jouw weg niet moeten bewandelen....sterkte met het een plaatsje geven.
Die berichten bij film en nieuws over kindermoord, die zijn ook toegestaan. Of over mishandelde kinderen. Verder lees ik op het forum vaker gevoelens van vrouwen waar ik niks mee kan. Die mij te ver gaan. Lezen en verder gaan. Je hoeft niet overal op te reageren. Wat eten we vandaag, heeft niks met zwangerschappen of baby's te maken. Net zoals zoveel er niks mee te maken heeft wat er geschreven wordt in de lounge. Daarbij heeft een abortus wel wat met een zwangerschap te maken. @TS; goed van je dat je je verhaal hebt gedaan. Hopelijk draagt het bij aan de verwerking zoals je gehoopt had.
Ik snap dat een man een grote invloed op je kan hebben, en ik weet hoe manipulatief sommige mensen kunnen zijn, maar damn...een kindje van 17 weken joh... als ik even terugdenk aan mijn pretecho met 17 weken.... ik vind het echt keihard dit. Mijn eerste reactie op je verhaal is walging en woede, maar als ik dan weer even rationeel nadenk, besef ik me wel dat ik (gelukkig) nog nooit in zo'n situatie heb gezeten. Wel vind ik je levensverhaal heel bijzonder, om het zo te zeggen. Als ik dit zo lees, denk ik bij mezelf: die heeft duidelijk een les moeten leren in dit leven (klinkt arroganter dan ik het bedoel hoor...ik heb zelf ook harde lessen moeten leren en leer ze nog steeds). Materie en carriere zeggen geen r**t, uiteindelijk. Als je dood gaat denk je aan je kinderen, aan je man, aan de liefde in je leven, en niet aan je status. Ik hoop dat deze ervaring je helpt om het nu goed te doen voor je zoon (maar zo te lezen is dat wel zo). En dat je het verleden een plekje kunt geven.
pfffffff ik snap echt niet dat zo'n bericht hier geplaatst wordt, op een plek waar zoveel mensen zijn die moeten vechten voor een zwangerschap..Mensen die jaren bezig zijn om zwanger te worden en mensen die zo huppa zwanger worden een kindje vermoorden... Je had het beter dan kunnen afstaan ter adoptie dan had je nog mensen gelukkig gemaakt ipv zon egoistische actie
Oordelen over abortus doe ik niet, iedereen heeft namelijk zijn eigen verhaal en in dit geval een heel verdrietig verhaal... Je was toentertijd mentaal kapot, had al zoveel voor je kiezen gekregen en daar maakte jouw ex goed gebruik van. Hij boorde je steeds verder de grond in en brandde je uiteindelijk tot aan de grond toe af. Ik begrijp wel hoe hij je uiteindelijk zover gekregen heeft, ik denk dat je niet eens meer in staat was om nog reeel na te denken. Jammer dat ze er in de kliniek niet doorheen hebben geprikt, zeker omdat je al 17 weken was! Wat ik me ook afvraag, is waar anderen waren om je te helpen, had je geen vrienden of familie? Knap dat je je verhaal hebt kunnen doen en fijn dat je nu wel een lieve man hebt, een gezond kind en een warm thuis.
ik kan het ook niet begrijpen. ik ben zelf fanatiek donateur van Siriz (voorheen VBOK), en heb dus erg veel moeite met abortus... Krijg kippenvel bij alleen het woord al. Ik vind het knap dat je je verhaal zo hebt kunnen opschrijven, maar respect?... nee dat kan ik niet.
Ja grapjas, MAAR DIT IS GEEN NIEUWSBERICHT! Maar gewoon een verhaal van iemand, die blijkbaar sympathie voor haar verhaal wil. En wanneer abortus gepleegt is, heeft het niks meer met zwangerschap te maken. 99% van de mensen die hier komen, zijn hier voor informatie voor een zwangerschap. Niet voor abortus. Ik vind het hier gewoon niet kunnen en ik kan er al helemaal met mn kop niet bij dat mensen zeggen: respect. Pff, dan denk ik bij mezelf: Waar gaat het heen met de wereld. En ik vraag me af of die mensen wel weten wat het woordje respect precies inhoudt.
Ook ik kan me ergens wel voorstellen dat wanneer je tijdens je zwangerschap lichamelijk/geestelijk zo zwak bent dat je het gewoon niet meer aankan, je er voor kiest een zwangerschap af te breken. En dan heb ik het niet over pijn, kwaaltjes enzo, maar over compleet de weg kwijt zijn, het echt niet meer zien zitten door je lichamelijke/geestelijke toestand. Zoals idd extreme zwangerschapsmisselijkheid of het verhaal van TS.. Alleen mensen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten kunnen zich hier een voorstelling van maken. In zo'n situatie heb je alle steun uit je omgeving hard nodig om het te kunnen doorstaan.. 17 weken is idd al wel enorm ver, ik wist niet dat dit in Nederland uberhaupt mag. Maar wat een enorme misser van de hulpverlening. Misschien iets om terug te koppelen? Ik vind dat er wel iets meer doorgevraagd mag worden, en niet dat het in 1 middagje beslist mag worden om een kindje met 17 weken zwangerschap weg te halen.. Heel veel sterkte met de verdere verwerking. En heel veel geluk met je gezinnetje...