Mijn verhaal en verwerking.

Inmiddels zijn we nu een half jaar verder en ik ben bijna 18 weken zwanger, vandaag is het 1 dag voor dat ik uitgerekend( 12 mei) zou zijn.
Ik moest toch wel weer even een traantje wegpinken toen ik mijn verhaal na al die tijd weer opnieuw las. En ook heb ik nog steeds dezelfde gynaecoloog, bij iedere controle moet ik daardoor weer terug denken aan toen. Deze zwangerschap gaat alles heel erg goed, in het begin was ik misselijk en moe zoals gebruikelijk en toen ik in week 13 was ben ik een keer helemaal overstuur naar het spoedspreekuur geweest bij de gynaecoloog, ik was overtuigt dat het weer helemaal mis was! Gelukkig zat het maar tussen mijn oren. Nu ben ik zo ver dat ik niet meer zo bang ben dat er iets fout zal gaan, ik kan de rampscenario’s wat van me afzetten.
Ook mag ik omdat het allemaal zo voorspoedig verloopt onder controle van de verloskundige voortaan.
Dat is dan wel in het ziekenhuis op de poli, want ik zal de laatste weken toch weer onder controle van de gynaecoloog moeten vanwege dat mijn zoon met de keizersnede was geboren.
Als aandenken aan het kindje dat ik verloren had, heb ik een glazenbol met daarin een foetus van gekleurd glas laten maken bij een glaskunstenaar, de glazenbol staat op een kast in de kamer. Ook heb ik destijds een gedicht gemaakt waarin ik mijn gevoelens verwoord. Dit alles heeft mij erg geholpen bij de verwerking van wat mij allemaal overkomen is.

Mijn verhaal,

Ik kwam er achter dat ik zwanger was in mijn 8e week , het was een spontane zwangerschap maar we waren er heel erg blij mee. In mijn 10e week kreeg ik mijn eerste echo, dat was mooi.
Ik was meteen niet ongerust meer omdat ik het gezien had en alles was goed.
Alles zat al er op en er aan en ik had de vingertjes al geteld. Misschien is de gynaecoloog van toen wat te enthousiast geweest tegen mij. Ze zei toen kijk hij zwaait naar ons!, wat is ie bewegelijk en wat een lange benen en een krachtige hartslag.Gefeliciteerd hoor! alles lijkt goed zo. Ik was natuurlijk helemaal in de wolken en dacht echt dat het niet meer fout kon gaan.(achteraf misschien een beetje naïef van mij) Ook duurde de echo langer omdat er een verloskundige bij was die voor het eerst mocht oefenen met het inwendig echo apparaat , ik vond dat op dat moment geweldig natuurlijk.
Maar achteraf heb ik er enorm veel spijt van dat ik me toen zo heb laten meeslepen in hun enthousiasme. Maar op een ochtend had ik wat bruinige afscheiding .
En ik had wel eens ergens gelezen dat de baarmoedermond beter doorbloed is tijdens een zwangerschap en dat daar dan wel eens een bloedvaatje kon knappen (na gemeenschap) waardoor je dus wat gekleurde afscheiding kon hebben. Dus besloot ik het nog even af te wachten.Maar het ging niet weg , en na een week besloot ik om de verloskundige te bellen.
Het was op donderdag 16 november 2006 en ik was 14 weken en 5 dagen zwanger.
Ik kon meteen even langskomen en dan zouden we gaan hartje luisteren en even kijken wat die bruine afscheiding dan was.
Bij de verloskundige gekomen gingen we meteen luisteren, maar ze kon geen hartslag van het kindje vinden. Dat gebeurde wel vaker verzekerde ze mij en ik was ook een wat moeilijk geval omdat ik zelf een snelle hartslag had omdat ik wat ongerust was.
Nou hebben ze bij de verloskundigenmaatschap een echo apparaat en konden we meteen even kijken.Ik zag op de monitor het kindje en het leek alsof het op de bodem van mijn baarmoeder lag en het lag helemaal stil en ik zag geen pulserend hartje.Ik wist dat het normaal één en al beweging hoort te zijn en ik werd al bang .
Ze vertelde mij dat het niet goed was , het beeld wat we zagen was niet normaal voor 14 weken en 5 dagen. Ik moest maar rekening houden met het ergste zo zei ze.
Alsof was ik verdoofd liep ik achter haar aan naar haar spreekkamer en plofte neer op de stoel , allerlei gedachten gingen door mijn hoofd ik wist niet eens meer wat ik dacht. Pas toen ze mij vroeg wat er door mijn hoofd ging zei ik dat ik het even niet wist en kwamen de tranen.
Ik kon dezelfde middag nog terecht bij de gynaecoloog en had nog even een paar uurtjes om wat te regelen.Ik ging naar huis en belde mijn man op om met mij mee te gaan naar de gynaecoloog (op aanraden van verloskundige) en mijn vader om ons zoontje die middag uit school te halen.
Toen ik alles geregeld had plofte ik op de bank neer en begon te huilen.Na een poosje raapte mezelf weer bijeen en zocht iets om te doen. Toen ben ik gaan stofzuigen en opruimen, eigenlijk was dat niet nodig maar zo had ik wat te doen waar ik niet bij hoefde nadenken.
Toen mijn man thuis kwam vertelde ik hem het hele verhaal , het drong bij hem eigenlijk niet helemaal door. Hij zei we horen wel wat de gynaecoloog ervan zegt.
Bij de gynaecoloog in de wachtkamer werd ik zo nerveus dat ik meerdere keren naar de wc moest , het wachten duurde wel een uur omdat hij een spoedgeval tussendoor had.
Ik was eindelijk aan de beurt en na een excuus voor het lange wachten gingen we gauw op de echo kijken.Maar ook hij had geen goed nieuws voor mij , hij vertelde dat het niet goed was, en dat het in de 13e week ongeveer al overleden was. Hier schrok ik enorm van en ik dacht meteen aan de 2 dagen ervoor dat ik nog vrolijk in ”blijde verwachting” door de “babyplanet” had gelopen en het voelde als een soort bedrog (bedrogen door mijn eigen lichaam)Al die tijd rond gelopen met een dood kindje in mijn buik.En wat zou ik ons zoontje (van 6jaar) gaan vertellen?we hadden hem al verteld dat er een broertje of zusje aan zat te komen. Ik vroeg de gynaecoloog hoe gaat dat nu verder? De gynaecoloog zei dat de opties waren of door middel van medicijnen een bevalling opwekken of curettage en wat daar de voor en nadelen van waren.Ik werd bang en wist niet te kiezen tussen deze twee “kwaden” het sprak mij allebei niet aan (maar je moet redelijk blijven want er zal toch iets moeten gebeuren zei ik mezelf)
Ik hoefde gelukkig niet meteen te kiezen ik mocht eerst naar huis gaan en er een weekend over na denken. We gingen lopend van het ziekenhuis naar huis toe om het allemaal even te laten bezinken , en onderweg bedacht ik me al dat ik geen curettage wilde.
Na veel verdriet en een slechte nacht waarbij ik uiteindelijk huilend in slaap ben gevallen werd ik de volgende ochtend al wakker met buikpijn.
Het was een zelfde soort pijn als bij menstruatie .Ik dacht meteen nu gaat het gebeuren ,en alsof moest ik het eerst weten voor het opgang kwam.(misschien is dat ook zo?)
De hele dag had ik krampen en daar nam ik wat paracetamol voor maar de krampen werden steeds heviger. In de avond werden de krampen zo erg dat het bijna net weeën waren en toen de nacht viel waren het echte weeën(ik herkende de pijn want ik heb al eens een bevalling gehad).Toen was er ineens geen rust meer tussen de weeën het was één grote kramp en ik kon niet meer stil zitten of liggen.Zo erg had ik het bij mijn eerste bevalling nog niet gehad. Ik moest lopen en raakte van pijn helemaal in mijzelf gekeerd.En na ongeveer een uur werd mijn man zo ongerust dat hij de dokterswacht opbelde maar daar werd niet opgenomen , dus belde hij 112. Daar zei de telefonist dat we naar de spoedeisende hulp konden gaan.
Daar aangekomen werden we verzocht plaats te nemen in de wachtkamer van de dokterswacht bij de spoedeisende hulp ingang meteen links.
Er was daar een loket met een assistente aanwezig , ze nam wat gegevens van mij over , en mijn man vertelde ook dat we bij de gynaecoloog waren geweest de dag ervoor en dat het kindje al in de 13e week overleden was. Ik kon nog steeds niet stil staan of zitten en liep maar ijsberend door de wachtkamer. De assistente vond dit kennelijk storend en sloot het loket. Na ongeveer 30 of 40 minuten niet wetend waarop wij aan het wachten waren voelde ik iets naar beneden zakken in mijn buik en ik wist dat het ging komen.
De assistente was nergens te bekennen , en in paniek besloot ik de toiletten op te zoeken.
In het damestoilet was de toiletpot besmeurd met ontlasting dus zei mijn man ga je toch naar het herentoilet , maar die stonk naar urine en de vloer was nat (urine?) toch koos ik maar voor het herentoilet omdat die het minst smerig was in dit geval maar ik vond het wel rottig dat ik naar het herentoilet moest.En toen gebeurde het , ik voelde het naar buiten glijden en het voelde als een prop slijm met uitsteeksels.Het bleef nog hangen aan een sliert die uit mijn schede hing wat half in de toiletpot.Ik nam wat papier en probeerde daarmee “de boel” verder uit mij te trekken en het onderste deel scheurde los van de sliert en gleed verder de toiletpot in. Toen probeerde ik de sliert nog uit mij te trekken maar die zat vast in mij en ik durfde niet harder te trekken.
Toen ineens ” knakte” er iets bij mij ik werd hysterisch en begon te gillen van afschuw .(daar heb ik nog steeds geen verklaring voor)De assistente kwam op mijn gegil af en vroeg of het mijn eerste was en toen ik niks terug zei (wist niks te zeggen) vertelde ze me dat ik rustig moest blijven en dat de pijn die ik voelde enkel en alleen het samentrekken van de baarmoeder was om de vrucht uit te drijven.Toen ik haar vertelde dat het al in de toiletpot lag zei ze me niet door te spoelen en ging ze gauw weg om hulp te roepen.
Kort daarna kwam de assistent van de gynaecoloog bij mij kijken , hij vroeg me wat er was en ik vertelde hem dat het in de toiletpot lag en ook van de “sliert”.Dat wilde hij even bekijken als het van mij mocht , ik stemde toe en probeerde het hem te laten zien maar hij zag het niet goed op die manier , hij bleef ook wat te ver weg staan.(hij leek een beetje bang voor mij , wat ik best kan begrijpen achteraf)



Dus bracht hij me bij de gynaecoloog , ook hem vertelde ik wat er was gebeurd maar het was een nogal verwarrend verhaal , ik geloof niet dat hij er iets van begrepen heeft omdat ik erg overstuur was.In ieder geval begreep hij het deel van het verhaal over de” sliert” en hij ging meteen even kijken. Hij zei in welke positie ik moest gaan liggen en trok rubberen handschoenen aan .Toen zei hij dat het even wat vervelend ging voelen maar het moest toch gebeuren en hij stak een aantal vingers bij mij naar binnen en het voelde alsof hij iets eruit haalde en hij liep er mee weg , ik wist niet wat het was of dat hij er ook iets uit had gehaald het was in ieder geval erg pijnlijk.(ik had mijn man zijn arm blauw geknepen zag ik na afloop). Daarna ging hij nog even met het inwendig echo kijken of alles weg was.
En hij zei dat het zo goed als schoon was maar dat er misschien nog wel een stukje placenta was blijven zitten maar dat zou met de nabloeding wel weg gaan daar zat hij niet over in.Ook zei hij dat hij het heel erg vond voor ons en ik mocht wat hem betreft wel naar huis.
Pas toen ik hoorde dat ik naar huis kon werd ik rustig en kon ik me een beetje ontspannen. Ik had weinig bloed verloren maar alsnog liet hij mijn bloed prikken om het ijzer te controleren en dat was goed dus mocht ik naar huis.
Hij waarschuwde me nog voor pijnlijke naweeën en een hevige nabloeding dat ik daar niet van moest schrikken want dat is normaal.Thuis gekomen nam ik eerst een kopje thee en daarna gingen we naar bed.
Maar na een poosje begonnen de naweeën en ook die waren erg pijnlijk maar ik wist nu dat , dat normaal was.Tussen de weeën viel ik soms in slaap en werd dan weer wakker van de volgende.Na een uurtje voelde het alsof ik op knappen stond , mijn buik zat vol en ik moest naar de wc.Mijn man ging mee naar beneden en onderweg voelde ik me al licht in mijn hoofd.
In de wc aan gekomen ging ik meteen zitten en alles viel in één klats naar buiten alsof ik helemaal leeg viel.Het was erg veel bloed en er zaten stolsels bij die erg groot waren maar ik wist dat het zo kon gaan dus geen paniek. Mijn man had intussen een kan lauw water voor me opgehaald zodat ik me af kon spoelen. Na het spoelen droogde ik mezelf af en deed een schoon verband in mijn broek.En al tijdens de handelingen voelde ik dat mijn armen en benen begonnen te tintelen en alsof ik geen kracht meer in mijn handen had.
En toen ik tegen de muur aangeleund stond mijn broek op te trekken , liep het bloed uit mijn hoofd weg en ik zag sterretjes en alle geluiden klonken gedempt.Mijn plan was om mijn man te roepen en dan kon hij mij naar de bank begeleiden waar ik dan zou gaan liggen met mijn benen op de leuning en dan zou het vast wel weer bekomen. Helaas liep het anders.
Ik ging in de deur opening staan van de wc en riep mijn man dat hij moest komen want ik ging flauwvallen. Dat was het laatste wat ik me kon herinneren want het volgende moment dacht dat ik in mijn bed lag en eindelijk in slaap was gevallen(ik lag zelfs wel lekker).Van de val of de klap heb ik niets gemerkt. Totdat ik mijn man hoorde praten vlakbij mijn hoofd en hij zei nee ze is niet bij bewustzijn , en daarna klonk er een vrouwenstem door de telefoon die zei roep haar eens bij haar naam. Hij riep monique! En ik was ineens helemaal klaar wakker en dacht dit is niet goed ik lig niet in bed en ik deed mijn ogen open en zag tafelpoten en een laatje, het was het ladekastje wat bij ons in de hal staat, dus ik lag in de hal op de vloer , en ik dacht misschien ben ik van de trap gevallen.Maar toen begon het weer te dagen en ik wist weer dat ik naar de wc was geweest en van al dat bloed en dat ik bijna ging flauwvallen. Ik vroeg mijn man wat er was gebeurd en hij bevestigde dat ik was flauwgevallen.Maar ik ben nu weer helemaal helder hoor zei ik , en ik probeerde overeind te komen maar het ging niet mijn hoofd was te zwaar en het voelde alsof mijn haar nat was en ik vroeg of hij me kon helpen.Ik begon toch wat in paniek te raken en mijn man zei je moet blijven liggen zoals ik je heb neer gelegd , zo op je zij , want je hebt een gat in je voorhoofd want je bent met je hoofd op de radiator in de hal terecht gekomen. En toen voelde ik het pas , er stroomde inderdaad bloed uit mijn voorhoofd en ik lag met mijn hoofd in een grote plas dik plakkerig bloed , mijn lange haar was zwaar van het bloed waardoor ik niet overeind kon komen Ik besloot maar zo stil mogelijk te blijven liggen tot de ambulance kwam.
De mannen van de ambulance stelden me gerust , het was geen groot gat maar het bloede zo omdat het voorhoofd heel goed doorbloed is en dan lijkt het al gauw zo erg.
Ze namen mij wel mee in de ambulance want het was een diepe snee en dat moest gehecht worden zo zei één van die mannen.



Aangekomen bij de spoedeisende hulp moest ik even wachten want er was een
groot trauma zo vertelde één van die mannen mij en ik was niet in levensgevaar dus ik kon wel even wachten. Toen bedachten ze dat ik ook wel door een dokter van de dokterswacht gehecht kon worden dan hoefde ik niet zo lang te wachten.
Ik mocht toen naar een kamertje wat speciaal daarvoor was en kon daar op een bed liggen en kreeg een deken over voor de kou.Want ik was nog in mijn pyjama en op sokken en ik had het erg koud. Mijn man kwam er ook bij en daarna kwam de arts die mij heeft gehecht.Er is verder niet gekeken naar de oorzaak van het flauwvallen of dat er misschien meer aan de hand zou zijn met mijn hoofd.
De arts adviseerde me nog wel naar de huisarts te gaan om ijzergehalte te laten controleren.
Toen het hechten klaar was mocht ik opnieuw weer naar huis , in mijn pyjama en op sokken helemaal onder het bloed met een hersenschudding en nog naweeën liep ik naar spoedeisende hulp ingang.Mijn haar was doordrenkt met half opgedroogd bloed en ik moet er afschuwelijk uit gezien hebben want er zaten mensen in de wachtkamer(van de dokterswacht) die mij na staarden door het raampje met verschrikte gezichten. Het kon mij allemaal niks meer schelen, ik negeerde hun blikken maar wat. Mijn man hielp me in een paar schoenen en deed me een jas aan en we stapten in de auto en gingen gauw weer naar huis.

Het duurde dagen voor ik besefte wat er was gebeurd en nog eens een week voor ik wist wat ik er van vond. Bijna 2 weken daarna was ik hersteld van mijn hersenschudding en kwam het verdriet.Ik vind het erg moeilijk om over te praten (schrijven gaat me wat beter af). Ik vond het allemaal heel eng en vies en de radeloosheid en paniek vond ik heel erg naar.Ook het niet weten wat te doen of wat me te wachten stond .Het verdriet dat slijt wel met de tijd maar vergeten zal ik het nooit.


Gedichtje:

Mijn vlinderkind,
Zo klein als een vlinder, mijn kindje zo klein
Het heeft helaas niet zo mogen zijn
Mijn kindje zo klein, mijn verdriet zo groot
Ongemerkt gestorven in mijn schoot
Geëindigd daar waar het leven begint
Mijn lieve kleine vlinderkind…
Vlinderkusje van mama

 

Dankjewel bigdream en snow...
liefs

 

Dankjewel dat jullie mijn verhaal hebben gelezen en bedankt voor jullie lieve woorden!
liefs

 

Hoi Marla,
Ik heb inderdaad een poosje meegeschreven op topic doodvruchtje en heb mijn verhaal daar ook wel eens gedaan maar dan wel veel beknopter(in een paar zinnen) Ik heb lang getwijfeld om mijn verhaal te plaatsen maar uiteindelijk toch maar gedaan omdat ik denk dat ook andere vrouwen die hetzelfde meemaken dan kunnen zien dat ze niet de enigen zijn die het overkomt en de gevoelens die je daarbij hebt dat een ander die ook zo voeld. Ook vind ik het fijn dat men de moeite neemt mijn verhaal te lezen.

Het heeft mij inderdaad ook sterker gemaakt, ik laat me niet meer sturen. Men legt mij maar uit wat er allemaal precies gaat gebeuren en met welk doel en hoe lang het gaat duren enz... ik laat me niks meer zomaar gebeuren!
Ook ben ik zelf directer geworden bij het kenbaar maken van wat ik wil. Want dit had niet allemaal zo hoeven gaan als ik wat duidelijker was geweest, ik kwam daar in het ziekenhuis omdat ik iets wilde voor de pijn. Maar dat heb ik helaas niet goed kenbaar gemaakt waardoor ik dus van die naweeën nog last heb gehad tot de volgende middag, pas einde die middag ging het weer een beetje. En die pijn was helemaal nergens goed voor en helemaal niet nodig geweest. Bovendien was het in combinatie met de hersenschudding en wondpijn aan mijn voorhoofd ellendig, je bent dan werkelijk even helemaal geknakt, veel pijn en verdriet en een zwak gevoel door het grote bloedverlies.

Mijn man zei tijdens een nacontrole nogmaals tegen de gynaecoloog, dat als je moet bevallen dan staat alles en iedereen voor je klaar en peinst men er niet over je in een wachtkamer te zetten maar als het kindje al overleden is moet je je eigen kont maar redden, zo kwam het op hem over. Het heeft ons inderdaad ook dichter bijelkaar gebracht, ook voor mijn man was het heel naar om het zo mee te maken, hij stond erbij en keek er naar verder kon hij niet veel helpen. Ook durfde hij zich een hele poos niet te uiten omdat hij sterk wilde zijn voor mij, ik moest op hem steunen. Het is goed om over te praten met elkaar want het kan zo lijken alsof het je partner niks kan schelen terwijl niks minder waar is!

Ook ben ik heel blij dat ik weer zwanger ben en alles zo goed gaat, en ik ben al bijna op de helft inderdaad. Ik voel me ook als één van de gelukkigen dat het toch zo snel weer gelukt was zwanger te worden, wel heb ik gewacht tot mijn ijzer gehalte weer op peil was en ik weer goed hersteld was lichamelijk om bij een volgende zwangerschap complicaties te voorkomen! Deze week gaan we lekker even er tussenuit, met het gezin naar een griekseilandje, daar vier ik mijn verjaardag...

Nog bedankt voor de goede wensen en ik kijk nog vaak hier bij het onderwerp miskraam je weet inderdaad alleen waar je over praat als je het zelf ook hebt meegemaakt.
liefs,