Klopt helemaal wat je zegt meid, ik kon Kinley ook niet meer zien of luchten, vroeg me heel erg af waarom ik er nu perse een tweede bij had willen hebben. Zat op een punt dat ik het helemaal niet erg had gevonden haar 's morgens dood in het bedje te vinden, gewoon door de pure uitputting, het maakte me allemaal niet meer uit. Heb uren met haar op de arm gelopen en maar zingen (if you're down in trouble and you need someone to care and nothing o nothing is going ride) en nog bleef het huilen. Dus ja ik kan me heel goed voorstellen dat er situatie's zijn dat het gewoon beter is voor kind en ouders dat ze even uit elkaar worden gehaald, zodat ze weer met een 'schone' lei kunnen beginnen.
Fijn! Geef het wel even de tijd! Het kan (als de slokdarm erg geirriteerd is) zeker wel 2 weken duren voordat je echt resultaat kan merken! O ja, hebben ze je ook verteld dat de klacht er niet mee verdwijnt? Het maagzuur is alleen niet meer zuur, waardoor het geen verdere schade aan de slokdarm aan kan brengen. Het teruglopen van de voeding zal blijven. Ik weet niet of je al nutriton door de fles deed? Maar andesr zou ik dat zeker doen! Bij mijn dochter was 1 schepje op de 100 cc al voldoende om het meeste spugen af te laten nemen! O ja, nog een tip, weet niet of Zantac een dik prutje is? Maar de nexium die mijn dochter krijgt is een dik papje, ik geef het haar met een 123 speen, en dan gat 3 dan zuigt ze het zo op! Geen geklooi met spuitjes in de " wangzak" proppen ). Sterkte meid! En hopelijk knapt hij snel op!
Zo herkenbaar! Heb regelmatig mezelf afgevraagd waarom ik zo snel een tweede kindje wilde, waarom? Ik heb meerdere malen gezegd, ik breng d'r nu naar het ziekenhuis, en ze mogen haar houden! En als ik dat dan nu bedenk, terwijl het zoon ontzettend lief, vrolijk en lekker meissie is... springen de tranen in mijn ogen... En wat zeg je, als je kind over een aantal jaren vraagt, hoe was ik als baby? Vertel je de waarheid? Kun je dat rotgevoel/schuldgevoel OOIT kwijtraken..pfff we hebben nog een lange weg te gaa, maar ben dolblij dat ik nu kan zeggen: Ik hou van mijn beide meisjes evenveel, en zou ze niet meer willen en kunnen missen! Ze zijn me alles en we komen hier sterker uit als gezin! Dat staat vast. Amen.
Quote Rozemarijke: Een baby heeft nabijheid van zijn moeder nodig, en dat krijgen ze bij zo'n ziekenhuisopname idd niet, daar liggen ze veel en vaak alleen te krijsen. Verschrikkelijk toch; die kids leren gewoon dat als er wat is, er niemand komt om ze te helpen! Kan goed, dat je kind na 2 dagen wel stopt met huilen. Vanuit mijn ervaring als hulpverlener kan ik zeggen dat zo'n kind waarschijnlijk een hechtingsstoornis op heeft gelopen en die kids vinden idd alles wel best... die piepen niet zo gauw meer Ik vind het stellen van: een kind loopt een hechtingstoornis op na 2 dagen huilen in het ziekenhuis. erg cru en kort door de bocht.... Hoe zou het dan wel niet moeten zijn voor premature baby's die vaak maanden in het ziekenhuis liggen.... Als je dit soort dingen zegt, moet je goed beseffen wat dat moet zijn om dat als moeder te horen. Ik denk dat TS goed overdenkt wat ze doet en bewuste keuzes maakt voor haar dochtertje. Heel dapper om hier je verhaal zo te doen. Ik heb respect voor de manier hoe je je hier doorheen hebt geslagen en hoop dat jullie fijne tijd tegemoet gaan met jullie gezin!
@TS: wederom niet om je een schuldgevoel aan te praten, maar het feit dat je in dit programma zit om aan die binding te werken, is idd om de hechting die niet tot stand heeft kunnen komen in die beginperiode, zoveel mogelijk wel tot stand te gaan brengen. Dus ja: je kindje heeft een hechtingsstoornis opgelopen. In mijn vorige post heb ik het daarbij gelaten, bij dat te noemen, (er was zoveel dat ik kwijt wilde...), maar uiteraard kun je een heleboel weer goed maken! Daarom zitten jullie nu ook in dat programma. Verder vind ik het wel even belangrijk om te benadrukken dat je je over de gevoelens die er waren niet schuldig moet voelen! Die ontstaan nu eenmaal binnen zo'n situatie. En idd, als die situatie zo oploopt, kun je op een gegeven moment niets anders meer dan zelf even afstand van je kind nemen, omdat het gewoon even niet meer gaat. Maar: er zou dus veel en veel en veel eerder ingegrepen moeten worden, ondersteuning geboden moeten worden, (ik vind zelf dat je in zo'n situatie bijvoorbeeld iig recht zou moeten krijgen op thuiszorg, zodat je huishouden een beetje fatsoenlijk draaiende gehouden kan worden), om te voorkomen dat je in een situatie komt dat je afstand moet gaan nemen van je kindje. Ik ben door mijn ervaringen echt heel erg kritisch geworden op de nederlandse zuigelingenzorg; die schiet echt aan alle kanten schromelijk tekort! En dan doel ik bijvoorbeeld op het feit dat je bij een heel aantal artsen en hulpverleners weggestuurd wordt, want ja, er kan niets gevonden worden. En dan is daarmee de kous af. Niets in de zin van: Kunnen we je ergens mee helpen om deze situatie een beetje houdbaar te maken voor jou en je gezin? Dat gebeurt gewoon niet! Ja, pas als je aangeeft dat je gevoelens hebt als: was je maar nooit geboren, (en dat heb ik ook gedacht hoor!). Over die vergoeding voor nutramigen: als de kinderarts gevonden had dat dat de juiste oplossing was, ondanks gebrek aan hard bewijs dat er sprake is van allergie, dan kan hij gewoon een recept uitschrijven. Dat kan een KA ook doen als de bloedtest negatief is, dus hiermee heeft hij jullie wel maar wat op de mouw gespeld! Vaak willen ze de bloedtest niet doen, omdat die zo vaak vals negatief test. Ja, lekker belangrijk als jouw kind alles bij elkaar krijst!!!! Over schuldgevoel: dat moet je dus echt niet doen. Een gezond kind is al zwaar genoeg om voor te zorgen, een kind dat de hele dag alles bij elkaar krijst, is veel en veel zwaarder. Ga ik Thirza ooit vertellen dat ik deze gevoelens gehad heb? Nou, tenzij zij zelf ooit een kindje krijgt met deze klachten en met deze gevoelens rondloopt, ga ik uiteraard niet vertellen dat ik gewenst heb dat ze maar nooit geboren was. Maar ik zal haar, als ze oud genoeg is om dat te begrijpen, zonder dat ze zich daardoor afgewezen voelt, wel vertellen dat het zwaar is geweest. Niet om haar een schuldgevoel aan te praten, wel om gewoon de dingen te laten bestaan zoals ze waren. Het was zwaar, daar zal zij ook haar ding van mee hebben gekregen en ik denk dat, mits ze daar oud genoeg voor is, het juist helend kan werken als ze weet hoe het was. Omdat ze dan woorden krijgt bij dingen die misschien van binnen tot dan toe enkel wazige gevoelens en indrukken zijn geweest, waar ze niets mee kon. pas als je woorden kunt geven aan je verdriet, kun je het ook verwerken...
Ik heb in mijn post hierboven al even wat verdere toelichting gegeven, maar verder kan ik er weinig anders van maken dan dat kids in dergelijke situaties idd een hechtingsstoornis oplopen. Die kan, zoals hierboven beter toegelicht, ook weer geheeld worden, maar feit is en blijft dat ziekenhuisopnames en gescheiden zijn van je ouders, (met name de moeder) op deze jonge leeftijd gewoon traumatisch is voor een kind. Vanuit psychologisch standpunt zou het dan ook eigenlijk verplicht moeten worden naar mijn mening, dat wanneer jonge babies opgenomen moeten worden, altijd 1 van de ouders ook opgenomen wordt.... Daar is veel en veel en veel te weinig aandacht voor en tot voor kort werd er vaak wat lacherig gedaan als je zei dat babies al een trauma op konden lopen. Redelijk recent onderzoek heeft echter aangetoond dat die trauma's al kunnen ontstaan in de baarmoeder. Dus dat ik dit roep, heeft ook met name de reden om mensen zich bewust te maken van welke impact dingen op hun kind hebben. Niet om schuldgevoelens ofzo aan te praten: je kiest er als ouder echt niet voor om je kind dit te laten doorstaan. Dus de schuldvraag is wat mij betreft absoluut out of the question. Als er schuld is, ligt die bij kinderartsen die dit vrij massaal adviseren....
Daarom ben ik begonnen om voor beide kids alles op te schrijven in een boek. Ik denk wel dat ik haar later, als ze er oud genoeg voor is, vertel dat het die eerste 5/6 maanden ontzettend moeilijk is geweest, zowel voor haar als voor mij. Inclusief de schuldgevoelens die ik nu heb over de dingen die ik toen dacht. Gewoon in de hoop dat als zij ooit in die situatie beland ze weet dat ze bij mij aan kan kloppen. Wat betreft die hechtingsstoornis waarover gesproken wordt, tja soms moet je kiezen tussen 2 kwaden, hoe moeilijk dat ook is. Ik geniet nu van mijn 2 K-tjes maar zou die eerste 6 maanden echt voor geen goud over willen doen, daarom komt er hier ook echt geen 3de. Ik weet 100 % zeker dat als de eerste een huilbaby was geweest er nooit een 2de was gekomen.
Ik herken dit van twee kanten. 1. Mijn kinderen zijn extreem prematuur geboren en hebben de eerste 5 weken van hun leven in het zkh doorgebracht, en ja, waarschijnlijk een hechtingsstoornis opgelopen. Sinds de dag dat ze thuis kwamen t/m nu doen wij er alles aan om dit goed te maken. Ik leef ook dagelijks met de angst dat ze hier emotionele gevolgen aan zullen ondervinden. Overigens denk/ hoop ik inmiddels dat mijn kindjes veilig gechecht zijn, ze doorlopen iig alle fases zoals 'normale' kinderen (eenkennigheid, verlatingsangst, bezitterig om mama, aanhankelijk tijdens een sprong enz). Bij 1ntje zijn deze dingen echter minder nadrukkelijk zichtbaar, en daar ben ik enorm alert op. Vertellen over later: wij zullen onze kindjes eerlijk vertellen hoe hun start is geweest. Ik heb de gevoelens die jullie beschrijven niet gehad, maar bij mij heeft het bijv een paar dagen geduurd voordat de moedergevoelens op gang kwamen. Want onze kindjes zijn meteen na de geboorte meegenomen en ik mocht ze pas na 24 uur voor het eerst aanraken. Het was heel lastig toen om gevoel te krijgen dat het MIJN kinderen waren... Ik denk dat ik dit gedeelte niet zal vertellen, tenzij er omstandigheden komen waarbij ze daar baat bij zullen hebben (bijv wat Rozemarijke vertelt, dat je kind in dezelfde situatie komt waar jij in zat). 2. Volgens mij ben ik ook een huilbaby geweest. Mijn moeder heeft het nooit zo benoemd, maar ze heeft me wel vaak vertelt hoe moeilijk de eerste maanden met mij zijn geweest. Dit heeft ze me overigens pas verteld toen ik 'volwassen' was. Niet in de (dwarse) puberteit periode. Mijn ouders zijn op gegevens moment midden in de nacht met mij naar het zkh gelopen (hadden toen nog geen auto), en aan de dokter gevraagd om mij over te nemen, want ze konden het niet meer. Toen mijn moeder dit vertelde heb ik me niet als afgewezen gevoeld, ik had alleen medelijden (en respect) voor haar. Overigens roept mijn moeder tegenwoordig vaak dat ik als baby 'erger' was dan mijn 3 babys bij elkaar. Dit geloof ik voor geen meter
@pluk: dat is het idd een beetje: kiezen moeten tussen twee kwaden, als je zover komt dat je niet meer anders kunt dan je kindje op laten nemen. En dat bedoel ik tegelijk met het tekortschieten van de zuigelingenzorg: die zou zodanig moeten zijn dat dat vaker voorkomen gaat worden. Want dat zou in een heel aantal gevallen echt niet nodig hoeven zijn als er tijdig andere ondersteuning geboden wordt.
So hé, dat is wel heel erg. Vind het al erg om dit te lezen. Zit hier oko met tranen in mijn ogen. Ik vind het wel echt super mensen die met een huibaby hebben moeten omgaan en nu nog mee moeten omgaan. Ik zou echt helemaal doordraaien.
@Djamila: iedereen draait dan door. Maar ik kan je vertellen: als je in zo'n situatie zit, ga je door. Je moet wel, en dus vind je ook ergens elke keer wel weer iets om weer verder te kunnen! Je gaat de kleine dingen in het leven iig wel erg waarderen, van zo'n periode!
Daarom had ik ook zo'n mazzel dat mijn huisarts een huilbaby heeft gehad en dus mij heel serieus nam en ook zijn leerling op het hart drukte een moeder en haar moedergevoel altijd serieus te nemen en nooit zomaar weg te sturen. Als hij dit niet had gedaan en het gewoon op krampen had gegooit waat ik natuurlijk niet waar mijn schipje was gestrand.
Daarom schrijf ik het ook op en bloot op, op die manier hoop ik anderen te laten merken hoe erg 'diep' je gaat als je een klein mensje hebt, waarvan je ontzettend veel houdt maar dat ondanks alles wat je doet alleen maar blijft huilen.
Wat een vreselijk idee lijkt me dit ! Wat hebben jullie en jullie kleintje het zwaar gehad zeg ! Hier ook klachten van reflux, veel darmkrampen w.s. door antibiotica die ze de eerste week gehad heeft, overigens ook een hel van een bevalling en eigenlijk zwangerschap achter de rug. Eerste week in het ziekenhuis gelegen ( zowel mijn dochter als ik ) dat helpt natuurlijk allemaal niet. Maar Sanne huilde niet continu, wel heel veel. Heb ook momenten gehad dat ik het even echt niet meer trok, dat ik huilend een vriendin belde dat ze nu moest komen omdat ik gek werd... Ik hoop voor jullie dat je kan gaan genieten van elkaar !
Wat goed van je dat je na 2 weken al bent gegaan...Ik heb mezelf 8 weken voor de gek gehouden! Hier ook bijna 2 weken zieknhuis opname gehad toen ze 8 weken was. Ze krijgt ook friso allergy care en lactulose. Hier was het wel medisch ze kon niet zelf poepen. Of ze nu daadwerkelijk KMA heeft word in december getest. Hier met rust en regelmaat heel veel bereikt, ze huilt nu nog maar max 2 uur op een dag! 1 ding is zeker het vreet je helemaal op. Ze zeggen vaak : denk aan jezelf maar dat is oooo zoooo moeilijk als je je kindje alleen maar ziet huilen. Ik wilde haar graag even uit handen geven maar vond dit tevens ook erg moeilijk wetende dat ze bij die persoon dat ook zoveel huilde! Ik heb dit wel gedaan om zelf bij te tanken, of eigenlijk te slapen! Heel veel succes en sterkte met jullie kleine wonder!
Nou zoals ik al schreef ben ik vandaag begonnen met zantac en ons mannetje ( 2 weken) heeft dus gewoon vanmiddag voor t eerst weer 1,5 uur in zn bedje geslapen en ligt nu ook weer in zn bedje te slapen al een uur Dat heeft ie s'avonds pas 1 keer gedaan........ Ik ben zoooooo blij!!!! Ook heeft hij nog niet zo erg gehuild / gekrijst als de afgelopen 2 weken..... Zal het dan toch echt reflux zijn en de medicijnen al aan slaan??? Kan de zantac al zo snel aan slaan??? Iemand ook ervaring mee? Ik juig maar niet te hard, want het kan natuurlijk ook toeval zijn, maar dit avondje hebben we iig al
Ja, bij ons was het precies ook zo. Ik geloofde het ook niet toen ze na de eerste keer Zantac ineens een uur sliep. Maar ze heeft daarna NOOIT meer minder dan een half uur achter elkaar geslapen. (En daarvoor was altijd maar 10 minuten slapen en dan brullen...) Fijn dat het goed aanslaat! Geniet er maar van.... je kan ineens een heel ander kind krijgen.....
Was dat maar waar... helaas gebeurt het ook dat mensen wel totaal doordraaien en niet door gaan TS: wat een verhaal! En wat een respect (ook voor je keurige reactie op een aantal moeilijk te lezen posts). Ik ben gezegend met twee gezonde en heel tevreden kinderen en dus ken ik dit niet. Het is goed om te lezen hoe het ook kan gaan. Ik ben dan extra dankbaar. Ik wens jou en alle andere die met vergelijkbare problemen kampen veel sterkte. Blijf in je gevoel geloven en ga tot het uiterste. EN... schakel hulp in!
Wat een verhaal en wat goed dat je het hier opschrijft ! Ik herken je verhaal niet, mijn kleine mannetje is over het algemeen een heel tevreden kindje. Maar wilde jou en alle andere moeders met een huilbaby heel veel sterkte wensen! Ik vind het al verschrikkelijk dat mijn zoontje soms 5 minuutjes moet huilen voordat hij in slaap komt. Liefs sassie
ccwomen: Wat ontzettend fijn voor je dat hij vanmiddag zo goed heeft geslapen! Hopelijk gaat het vanaf nu beter en slaapt hij iig vanacht lekker door! Kunnen jullie zelf ook een beetje bijkomen Ik heb het hier zelf ook meegemaakt, zoontje kreeg ook zantac (tijdens ziekenhuisopname) en het ging direct al beter, het ergste huilen (krijsen/gillen) was gelijk over! 2 dagen later heeft hij nog wel een avondje veel gehuild (was ik niet bij, dat was nog in het ziekenhuis, dus weet ook niet precies hoe erg het was...) maar de Zantac hielp hier dus direct! Terwijl de KA had gezegd dat het ongeveer 5 dagen nodig heeft om goed te werken... Sterkte en probeer je rust te pakken waar je kan! Aan TS: Respect voor jullie, voor wat jullie allemaal hebben moeten doorstaan... weet helaas hoe zwaar het kan zijn en hoe alleen je je erin kan voelen omdat niemand iets lijkt te doen en niets lijkt te helpen... Erg fijn dat het nu zoveel beter gaat! En wat betreft de discussie ziekenhuisopname wel/niet goed: ik kan er helaas over meepraten en je kind laten opnemen is echt het uiterste redmiddel, dat doe je alleen als je echt niks anders meer kunt doen... omdat je weet dat er ook nadelige gevolgen aan (kunnen) zitten waarvan de belangrijkste wel een verstoorde hechting. Sterkte voor iedereen die nog in deze situatie zit!