Bedankt voor jullie lieve woorden! Doet me echt goed.. Voel me alleen zo schuldig tegenover de kinderen..vooral de oudste. Dat is echt een papa's kindje..papa voor en papa na. De jongste kent hem niet eens. Schreeuwt alles bij elkaar als hij komt. Dat vind ik ook zo erg om te zien. Het is en blijft de vader. Verder wil ik erbij zeggen dat ik natuurlijk ook niet altijd een lieverdje ben geweest, maar ik heb dit allemaal niet verdiend. Geen enkele (zwangere) vrouw verdient dit! En wat betreft ex en mij..hij blijft me lastig vallen. Heb laatst zelfs de politie gebeld wegens bedreiging. Moest maar aangifte doen, maar dat durf ik echt niet, want ik weet waar hij toe in staat is.. En dan nog iets; Ik voel me nu op dit moment alles behalve sterk..heb het gevoel dat ik heb gefaald..als moeder, als echtgenote en als dochter. Ooit zal ook voor mij de zon schijnen, dat weet ik zeker, maar de vraag is..wanneer......
Heftig verhaal zeg. Hopelijk komt er gauw rust voor jou en je kinderen. Heb nog wel 1 vraagje, omdat ik iets niet snap, je hoeft geen antwoord te geven. BJZ vroeg welk cijfer je de veiligheid voor jou en je kind gaf. Je hebt aangegeven een 1, door wie was het niet veilig? Ik dacht nl je (ex)man, maar die is mee verhuisd? Heel veel sterkte.
Wat heftig! Ik vind het ontzettend knap dat je voor jezelf en je kindjes gekozen hebt! Wat jij meegemaakt hebt verdiend niemand. Ik hoop dat je nog veel geluk in je leven tegenkomt!
Door mijn schoonfamilie niet. Ook door ex niet. Hij kon zulke erge woede uitbarstingen hebben (vaak meegemaakt). En de reden dat hij is mee verhuist, komt omdat ik destijds geen contact had met mijn ouders. Pas 2 dagen nadat we waren verhuisd, nam mijn moeder opeens weer contact met mij op. Maar ik was zo bang om bij hem weg te gaan..bang voor wat hij zou doen, denk ik.
Dat is het hem juist. Die hele scheiding wil niet vlotten. We hadden samen een ouderschapsplan opgemaakt, maar beide advocaten zeiden dat de rechter het niet zou goedkeuren, dus zijn er aanpassingen aangebracht. Het komt precies op hetzelfde neer, maar dan professioneler, uitgebreider. Alleen is ex het er niet mee eens. Dus we gaan zien. Als het goed is krijgt hij deze week een bezoekje van de deurwaarder. En hij zegt nu al: ja als ik dit of dat niet mag dan teken ik niet..soort van chantage dus. Pff lastig uit te leggen zo, maar het is echt een moeilijk persoon.
Wat ontzettend moeilijk zeg en wat zit jij in een rot periode. Hoop dat de zon snel weer gaat schijnen en de ellende achter de rug is.
Wow, wat een heftig verhaal. Vooral de beschrijving van (de dag van) jouw tweede bevalling heb ik met een brok in mijn keel gelezen. Wat zul jij je eenzaam hebben gevoeld. Juist op het moment dat je hem zo hard nodig had, liet hij je keihard vallen. En dan die opmerking. Je komt op mij over als een sterke en moedige vrouw. Want ik geloof echt wel dat er veel moed voor nodig was om bij hem weg te gaan. Hou vol meis, je kunt het! Voel je niet schuldig tegenover de kinderen. Door bij hem weg te gaan heb je juist het beste gedaan voor jezelf EN voor jullie kinderen. Ook al voelt het nu misschien niet zo, maar later kun je trots zijn op jezelf. Bij hem blijven uit angst zou niet goed zijn geweest. Daar ga je aan kapot (en de kinderen ook). Ik wens je veel wijsheid en sterkte toe. Laat je niet chanteren en neem desnoods iemand mee (een vriendin of familielid) als je bang bent of als je het gevoel hebt dat je zelf niet sterk genoeg in jouw schoenen staat. Doe het voor jezelf en voor jullie kinderen. Je kunt het. Hou vol en ga nooit meer terug naar die man. You go girl!
Je hebt niet gefaald! Je hebt gekozen voor jezelf en je kindjes! En ik vind je moedig dat je toch bij hem weg bent gegaan. Sterkte.
ik heb niet alle reacties gelezen maar meid wat heb ik enorme respect voor jou dat je toch die ontzettend moeilijke en zware stap heb genomen en jij komt er echt wel hoor jij en jou kindjes gaan een absoluut mooie toekomst tegemoet blijf lekker even tot rust komen bij jou moeder en ik denk dat jou moeder dat ook helemaal niet erg vind de moeilijkste stap heb je al gezet en de rest wordt alleen maar mooier en klimmen naar nog mooier heel veel succes
Ondanks dat het niet nodig is, kan ik me voorstellen dat je je schuldig voelt en alles behalve sterk! Ik begrijp dat je het gevoel hebt dat je gefaald hebt als vrouw en als moeder. ECHTER: is het niet makkelijk om uit zo'n relatie te vluchten! Daarom vind ik je wel sterk, het is nooit te laat om zo'n beslissing te nemen. Weet totaal niet of je er voor open staat, maar misschien is het een idee om eens aan te kloppen bij maatschappelijk werk/ je huisarts/ ..... voor wat ondersteuning op zowel praktisch gebied als het verwerken van al deze heftige gebeurtenissen en... een beter gevoel over jezelf krijgen... Het lijkt me namelijk moeilijk om hier zonder hulp uit te komen. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en wijsheid toe!
Ik vind het goed van je dat je hier je verhaal doet en dat je toch de beslissing hebt genomen om bij je man weg te gaan. Ik wens je heel veel sterkte
Ach meid, wat een nachtmerrie heb jij in gezeten. En wat moet het afschuwelijk zijn geweest voor je ouders om te zien hoe je de afgrond in werd getrokken door die lamzak van een (bijna) ex-man van je. Als ik dit soort horror verhalen lees hoop ik altijd dat we onze dochters zodanig kunnen opvoeden dat het sterke onafhankelijke volwassenen worden later met voldoende eigenwaarde om niet in zo'n situatie terecht te komen. 😓 Maar je hebt voor nu al een hele belangrijke stap gezet lieve meid, je bent weggegaan bij die idioot en je hebt voor je kindjes nu gekozen. 👍 Logisch dat je je schuldig voelt naar hen toe, maar dat kan je nu toch niet meer terugdraaien. Zorg gewoon dat je zsm een fijn huisje kan vinden voor jullie drietjes en probeer een opleiding te gaan doen of werk te vinden, zo bouw je een mooie en veilige toekomst op voor jullie allemaal! Heel veel sterkte en succes gewenst!
Jeetje meid wat een verhaal. je hebt er goed aan gedaan om voor jezelf en je kinderen te kiezen. Heel veel sterkte toegewenst!
Wauw, wat een heftig verhaal! Ik vind het onwijs knap dat je voor jezelf en je kindjes hebt gekozen. Hopelijk is de scheiding snel door zodat je het achter je kan laten en met een positief gevoel naar de toekomst kunt kijken. Ik wil je het aller beste wensen, veel sterkte!
Als eerst bedankt! Ik heb inderdaad hulp gezocht. Heb nu een maatschappelijk werkster, en ga 2x per maand naar de psychische praktijkondersteuner van de huisarts, maar ik weet het niet.. Ze zeggen allebei dat ik nog in een soort ontkenningsfase zit. Dat komt omdat ik bepaalde dingen van mijn man tegenover mij zó normaal vond, ik dingen nog wel eens goed probeer te praten. Heb tot 2x toe kalmeringsmiddelen voorgeschreven gekregen, maar ik gebruik ze niet. Ik durf ze niet te gebruiken..ik ben zo bang dat het tegen me gebruikt kan worden en de kinderen van me af genomen zullen worden. Verder heb ik veel contact met het CB. Onze vaste verpleegkundige weet van de hele situatie en is al meerdere keren bij mij geweest om met me te praten, en staat nog steeds versteld van alles... Dat ik hulp nodig heb, dat weet ik zeker! Want wie ik was, ben ik niet meer. Zal ik ook nooit meer kunnen worden, maar ik kan wel veel sterker worden! En dat ga ik ook worden, ik zal wel moeten voor mijn 2 kleintjes. Ik wil een goed voorbeeld voor ze zijn, iemand tegen wie met bewondering kunnen opkijken...
Ik las deze opmerking vanochtend en heb de rest van de dag niet meer op ZP gekeken. Waarom? Het deed me zoveel pijn..het was dus echt niet normaal wat hij deed. Ik geloofde en maakte mezelf namelijk al die tijd lang wijs, dat het normaal was. Ik voelde me inderdaad eenzaam...en dat is nog heel zacht uitgedrukt. Elke keer als ik naar mijn jongste pareltje kijk, krijg ik een brok in mijn keel..de dag ze is geboren, zit zo'n ontzettende donkere wolk op, dat ik soms haast vergeet dat ik met geluk en trots moet terugkijken op die dag......
Morgen is het een x aantal maanden geleden dat ik ben bevallen van de jongste. Dat doet elke maand weer wel wat met me. Elke maand denk ik: het is zoveel maanden geleden dat dit en dat is gebeurd... Verder wil ik nog iets met jullie delen: Ik ben bijna 1 liter bloed verloren tijdens de 2e bevalling en had 8 hechtingen. Ook had ik veel last van naweeën. De baby en ik mochten alleen naar huis als er iemand 48 uur bij me in de buurt zou zijn, dus mee naar het toilet e.d. Mijn man zei dat hij thuis was en anders mijn moeder wel mee zou gaan. We kwam thuis aan, mijn moeder had de oudste naar bed gebracht en kwam de kleine bewonderen. De kraamverzorgster zou nog langskomen voor de nachtinstructies. We waren ongeveer 20 min thuis toen de oudste wakker werd, mijn moeder ging naar haar toe om haar te kalmeren. Opeens zegt mijn man dat hij naar die vriend ging en met een half uur terug zou komen. En de kraamverzorgster dan? vroeg ik.. Ja, jij bent er toch was zijn antwoord. Het was rond half 11 's avonds toen hij wegging. De kraamverzorgster kwam rond kwart over 12 's nachts en mijn man was er nog niet. Mijn moeder was waarschijnlijk samen met de oudste in slaap gevallen, dus ik ben de deur open gaan doen. De kraamverzorgster vroeg me gelijk wat ik uit bed deed en waarom ik op blote voeten liep. Euhm, man is er niet en mijn moeder slaapt bij de oudste? Dus ik moest wel opendoen. Ze keek me vreemd aan, je man is er niet? Hij is net weer vader geworden, wat is er op dit moment belangrijker dan dat? Ja, weet ik veel dacht ik...ze bleef mee aankijken, maar ik kon geen antwoord geven. Rond half 2 ging ze weer weg en man was er nog niet. Ik ging ook naar bed en rond 5 uur werd de baby wakker en merkte ik dat hij ook weer in bed lag. Ik wilde opstaan, maar merkte dat ik heel duizelig werd. Probeerde manlief wakker te maken, maar stopte daar na ongeveer 2 minuten mee, want hij sliep echt te vast. Heb het bedje van de baby naar me toegetrokken en de baby er zo uitgehaald. Na een tijdje viel de baby weer in slaap en ging ik ook weer slapen. 8 uur werd ik wakker gemaakt door de oudste. Kwart over 8 werd mijn man ook wakker door ons..gelijk chagrijnig, weet je wel hoe laat het is en hoe laat ik pas naar bed ben gegaan? Jullie denken alleen aan jezelf. Ik zei niks. Hij stond op en vroeg hoelaat kraamzorg zou komen. Kwart voor 9 antwoordde ik. Pffffffff zooooo vroeg, heeft ze niks beters te doen? Weer zei ik niks en hij zei dat hij rond 9 uur weg zou gaan, had geen zin in dat gezeik van dat wijf. Hij zette koffie en legde zijn kleren klaar. Hij had zoveel kleding, maar moest nét dat ene shirt hebben wat nog niet was gewassen. En weer brak de hel los, maar dit keer waren er 3 getuigen; mijn moeder en onze kinderen. Hij smeet zijn koffie door de keuken, haalde de hele badkamer overhoop, schold me voor van alles en nog wat uit en voor de zoveelste keer kreeg ik te horen hoe waardeloos ik was, want ik deed nooit iets in huis. Ik ben nadat hij was vertrokken de keuken ingegaan en zag dat mijn moeder de keuken al had schoongemaakt. Ze zei geen woord en ik ook niet. Vervolgens liep ik naar de badkamer en hij had werkelijk waar alles overhoop gehaald. met 8 hechtingen, nabloedingen en naweeën ben ik de badkamer gaan opruimen. Tot het zwart werd voor mijn ogen. Ben toen op de grond gaan zitten, even later ging de badkamerdeur open en kwam mijn moeder mij overeind helpen en heeft ze me naar bed begeleid, nog steeds zei ze niks en ik ook niet. Ik hoorde haar de badkamer verder opruimen toen de bel ging. Kraamzorg was er en na paar uur kwam man ook weer thuis en deed alsof er niks was gebeurd, maar negeerde me volkomen en ik hem.
Je wilt geen medelijden of zielig gevonden worden, dat snap ik maar het mag hopelijk wel gezegd worden dat ik het Heeeeeeeel erg voor je vind!! Wat heb jij een k*t tijd achter de rug! Goed dat je nu bij hem weg bent, je verdient veel beter!! ik wil je toch heel veel sterkte wensen en hopelijk ben je snel van hem gescheiden zodat je een nieuw leven kan opbouwen met je 2 kindjes