Er is volgens mij maar 1 optie: waarheid vertellen en alleen doorgaan. Geen enkele partner blijft toch bij je als je achter zijn rug om tijdens je relatie een ivf traject met een donor hebt gedaan? En als ik het zo lees, is het sowieso geen gezonde relatie. Lijkt me sterk dat je vriend het kind van een andere man in jullie relatie gaat accepteren als je jullie gezamelijke kind om hem hebt laten aborteren. En dringend advies om hulp voor jezelf te gaan zoeken zodat je verantwoordelijkheid gaat nemen voor je eigen leven en beslissingen. Sterkte!
Geloof er eigenlijk niks van geen reacties verder en geen verdere berichten enz. Als je trollt lijkt het mij interessanter om nog te gaan reageren
Als dit verhaal waar is, dan is mijn eerste tip: ga professionele hulp zoeken. Misschien ben ik heel hard nu, maar hoe kún je een abortus laten doen met 14 weken Ik betwijfel of je vriend überhaupt bij je zal blijven als hij hierachter komt, en sws zou ik je aanraden bij hem weg te gaan. Als het waar is dat hij je zo onder druk heeft gezet voor die abortus dan is hij ook niet goed wijs. Kies voor jezelf en je kindje en zoek hulp.
Nou dat… met/na 14 weken… een kindje is het dan. Vrouwen moeten normaal rond termijn bevallen…en dan arbortus plegen vreselijk. Arm kindje…. Ook vreselijk dat het mag zonder medische redenen
Bij de eerste zin haakte ik al af. Nieuw lid met een sensationeel verhaal vol met zeer twijfelachtige onderdelen. Terwijl het hier vol met ervaringsdeskundigen zit. Jammer joh. Volgende keer beter je best doen.
Nou zeg, laten we even niet het abortusrecht in twijfel gaan trekken. Er zijn zat valide redenen om dat uit te laten voeren en trollpost of niet, niemand vroeg om guilt tripping van een vrouw die (als dit waar is) duidelijk psychisch vanaf moment 1 al enorm in de knel zat. Jullie reacties zijn een beetje gevoelloos, even uitgaande van een echt verhaal. Dat gezegd hebbende, een fertiliteitstraject achter de rug van je partner om..? Ik vind het knap hoor, en ik kan me oprecht niet voorstellen dat je enerzijds zoiets geheim houdt en anderzijds jezelf vervolgens wel in de slachtofferrol plaatst in dit verhaal. Hier ben je toch echt 100% zelf verantwoordelijk voor..
Je ziet mij nergens zeggen dat ik tegen abortus ben toch? Zijn idd zeker valide redenen voor, maar na 14 weken kan ik idd niet goed begrijpen en ook niet begrijpen dat dat mag zonder medische redenen. Als je je verhaal deelt op een openbaar forum, dan zijn niet alle meningen in jouw straatje. Dus nee, als dit verhaal echt is kan ik die abortus helaas niet begrijpen nee, zeker niet als er altijd al een enorme kinderwens is geweest. Misschien laat ik mijn mening kleuren door mijn eigen jarenlange traject al, maar toch.
Dankjewel dat je durfde te zeggen wat ik zelf niet durfde. Het zou ook niet mijn voorkeur hebben maar ik ben wel heel blij dat het recht bestaat. Soms komen mensen er bijvoorbeeld pas laat achter dat ze zwanger zijn (ongewenst) en is dit de enige uitweg. Dat laatste deel ik echter ook met je
Het is wel een beetje saai om gewoon een trol bericht te plaatsen en dan verder niks meer zeggen. TS is duidelijk nog niet erg bekwaam in het rellen
Hallo weer allen en sorry voor mijn late reactie; ik was ziek de afgelopen dagen. Ik lees veel verschillende meningen, reacties en onbegrip, maar ook overeenkomsten. Ik had ook niet verwacht dat ik geen vervelend commentaar zou krijgen op dit verhaal.. ik weet zelf dat het niet normaal is hoe ik het heb aangepakt. Ik zal proberen zo goed mogelijk op jullie berichten te antwoorden. De abortus is iets waar ik zelf niet achter stond en nooit achter zal staan maar door wekenlange argumenten/dreigementen van mijn vriend me heb laten hersenspoelen, met als gevolg het tragische voorval en de daarop volgende spijt en alle schuldgevoelens van dien, dag in dag uit. De reden dat ik stiekem in het traject gestapt ben was ook een soort wraakactie richting hem. Niet het traject zelf, want ik wil(de) super graag een kindje. Maar het stiekeme gedeelte wel, voelde me daar niet schuldig over. Desalniettemin is dat veranderd; voel me er nu wel vreselijk rot over richting hem en wou dat ik het anders had aangepakt. Hij is door de abortus (en zijn aandeel daarin) namelijk erg veranderd richting mij en is veel liever en begripvoller geworden. Dit maakte dat ik het moeilijk kon opbiechten. Ik stelde het uit om de waarheid te zeggen en hoelanger ik dat deed/doe hoe moeilijker het wordt. De reden dat ik het stiekem kon doen was omdat ik de andere woning al had toen ik begon met ivf. Daar bewaarde ik de spuiten en voerde ik de injecties uit. Dat het in 1x gelukt is met ivf was ook een wonder en had bijzonder weinig last van bijwerkingen. De reden om het huis te huren heb ik wel met hem gecommuniceerd; namelijk mijn kinderwens. Maar dat ik niet verteld heb dat ik daar daadwerkelijk mee bezig was gegaan is schandalig, ik weet het. Bedankt voor de tips om professionele hulp te zoeken, dit had ik al gedaan en zijn advies is natuurlijk ook om de relatie zsm te verbreken. Verder moet ik eerlijk bekennen dat ik buiten de emdr na de abortus niet zou meer heb aan deze desbetreffende psycholoog dus ik zal andere hulp moeten gaan zoeken denk ik.. Of ik ooit nog financieel krijg waar ik recht op heb van mijn vriend wanneer ik hem de waarheid zeg betwijfel ik, maargoed uiteindelijk is het maar geld.. Op dit moment heb ik de relatie nog niet verbroken omdat ik niet weet hoe ik dat het beste moet doen. Zeggen dat ik het traject in ga of zeggen dat ik al lang zwanger ben?.. Ik vind dat doodeng en zijn reactie is onvoorspelbaar. Hij kan dreigend reageren al heeft hij me fysiek nog nooit wat aan gedaan, met woorden wel. Pingpongpcos zei dat ik me voordoe als slachtoffer en dat dat onterecht is. Ik snap wat je zegt en ben ook verantwoordelijk voor mijn eigen acties. Ik ben sinds de abortus van 2 jaar geleden nou eenmaal behoorlijk van het padje geraakt en hetgeen wat ik wilde was/is alsnog een kindje. Dat is gelukt (tenminste het zwanger worden) dus ik snap ook niet van mezelf waarom ik het verbreken van de relatie zo uitstel. Ik denk voor het grootste gedeelte uit angst en de vraag hoe. Ik heb hem aan het lijntje gehouden en hoe langer ik wacht hoe bozer hij gaat worden, en ik heb heel lang gewacht inmiddels.. Snap het commentaar van mensen over dat mijn verhaal ongeloofwaardig zou zijn en dat ik in de slachtofferrol kruip. Mijn verhaal is echt waar en hoop dat jullie me met deze nieuwe info nog wat tips kunnen geven.. Groetjes, Een worstelende aanstaande mama
Heey ,Ik wou reageren omdat ik ook ver ben gegaan voor mijn kinderwens, Maar geld moet je gewoon vergeten als hij het niet terug wil vergeten ik denk dat geen van beide elkaar echt kan gaan vergeven .En omdat je hem niet 100% vertrouwd zal ik al weggaan voor die het kan zien(straks slaat die ineens wel of breekt je met worden die je niet nodig heb ) en een mooie brief schrijven en alles vooral op jezelf betrekken , Iedereen kan doordraaien en als iemand achter je rug om expres zwanger word is best wel iets waardoor iemand kan flippen . Gewoon focussen op jezelf en dochter ookal sta je er dan alleen voor je heb ook een traject alleen doorstaan het zal even wennen zijn misschien wel jaren maar daar zou je hulp voor kunnen vragen . Mijn conclusie is door die giftige relatie en die traumatiserend abortus heb je een mega vreemde richting bewandeld, En nu moet je een nieuwe start maken en zo iemand achter je laten hij blijft altijd degenen die je eerste kind heeft ontnomen voor jou.
Maar dat zeg je toch wel? Je geeft letterlijk aan dat je het 'niet vind kunnen'. Aka, dat betekent dat je het er niet mee eens bent. Mening of niet, het gaat nu even niet om jou (in het geval dat dit verhaal echt is). Er is hier duidelijk sprake van een vrouw die lijdt onder haar situatie en dan is dat soort vingertje-wijzen gewoon écht niet oké, sorry. Dat jij het niet begrijpt wil niet zeggen dat zij niet alsnog het recht had om die keuze te maken. Die keuze is er gewoon.
Tja, ik blijf erbij - dit is 100% je eigen schuld. Niet dat ik daarmee wil zeggen dat je trauma's niet valide zijn, en zelfs niet dat ik niet (deels) kan begrijpen waarom je dit zo hebt aangepakt, maar uiteindelijk was dit, even hard gezegd, gewoon echt heel dom. Het was van te voren al te verwachten dat je in deze situatie terecht zou komen, maar goed, je zit er nu in.. dus je zult er ook uit moeten komen. Dat gezegd hebbende.. Dit is waarschijnlijk niet wie hij écht is. Uiteindelijk is het manipuleren, en de manier waarop hij richting jou was in die tijd, denk ik tekenend voor hoe hij je zal behandelen als hij hier achter komt. En zoals hierboven gezegd, je hebt ook nogal iets op je kerfstok gehaald, dus dat hij daar heftig op zal reageren is niet eens heel gek. Maar het belangrijkste is dat je voor jezelf zult moeten kiezen, en je kindje (wat je, zo te lezen, wel heel graag wil houden en dat is op dit moment denk ik ook een goede keuze voor je). Je laat tussen de regels door al goed merken dat je je realiseert dat deze situatie onhoudbaar is. Eerlijk, je vraagt om tips, maar ik denk niet dat iemand hier goeie tips kan geven omdat je situatie te complex en te delicaat is. Ik zou dit echt oppakken met je therapeut/de persoon van wie je hulp krijgt om een zo goed en VEILIG mogelijke keuze te maken.
Elk normaal denkend mens weet dat een zwangerschap zo'n 9 maanden duurt. Als je alweer dat je een meisje krijgt ben je daar al 3 maanden ruimschoots voorbij. Hoe dan ook komt hij er dan wel achter dat de baby geen na-de-relatie maar in-de-relatie kind is.