Wie heb je dan geregeld na het oogsten van de eicellen? Wie ging er met je mee? Hoe heb je de hoge kosten van een donor kunnen verbergen?
Ik zeg in een eerdere post letterlijk dat er genoeg valide redenen zijn voor abortus. Dit geval vind ik geen valide reden om na 14 weken een abortus te doen en snap ook niet dat dat mag. Maar goed. Let's agree to disagree.
Ik zou het zwanger zijn hier helemaal buiten laten. Heeft hij niets mee te maken en staat ook los van de reden dat je hem wilt/zou moeten verlaten. Dus die angst zou ik parkeren. Ik zou de relatie verbreken omdat het niet meer gaat tussen jullie, dat je niet meer blij bent en je iets anders wil. Je bent ook al ergens anders gaan wonen dus het is ook niet dat het uit de lucht komt vallen..
De waarheid komt altijd uit. Maar op basis van jouw verhaal zeg ik dat deze relatie echt niet oke is. Narcistisch trekken, abortus afdwingen, manipuleren, een grote som geld schuldig zijn, waarschijnlijk dit kind niet willen (met alle gevolgen van dien). Jij draagt nieuw leven. Zij is afhankelijk van jou (ongeacht de vreemde manier waarop zij ontstaan is). Ze zal nummer 1 moeten zijn voor jou. Je hebt je eigen huis dus ik neem aan dat je de boel op de rit hebt. Zorg dat je mensen achter je hebt staan wanneer je de relatie verbreekt. Om je op te vangen zo nodig. Maar ik zou eerlijk zijn. Dat betekent niet dat je alles hoeft te zeggen. Maar ik zou er zeker niet over liegen..en wacht niet te lang meer. Sterkte en succes.
Een hele goede vriendin van mij wilde ook dat niemand wist dat ze bezig was met IVF (BAM) en is gewoon zelf naar de punctie gegaan en zelf naar huis. Ik heb zelf 7 puncties ondergaan en heel eerlijk, ik had na 6 puncties ook echt wel zelf naar huis kunnen rijden (1x niet ivm volledige narcose). Is het slim? Nee misschien niet, maar wel iets wat gewoon kan. Wellicht heeft TS een eigen (gescheiden) rekening, haar vriend/ex ziet dan niet dat zij zulke uitgaven doet.
Je vind letterlijk bedreigd worden door je partner als je je kind zou houden geen valide reden? Zo, die is lekker empathisch zeg Blijf erbij dat gemoraalridder over of iemand een abortus had moeten plegen op een post waar iemand duidelijk al aangeeft erdoor getraumatiseerd te zijn bijzonder vinden, maar inderdaad, we zullen het maar scharen onder onenigheid.. jeetje zeg.
Ga aub niet tegen mij beginnen dat ik niet empathisch ben op basis van 1 topic. Je kent mij verder niet en weet helemaal niks van mij. In haar eerste post zegt topic starter dat haar vriend zei dat ze dan zou moeten verhuizen en dat hij het kindje niet zou erkennen. Ja dat is zeker klote. Maar om dan tot 14 weken te wachten met een abortus snap ik nog steeds niet. Jij hebt je mening dat het dom is dat ze stiekem een traject is gestart, ik heb mijn mening dat ik in deze specifieke situatie en gezien het aantal weken een abortus niet begrijp. En dat houd dus niet in dat ik abortus totaal afkeur, helemaal niet zelfs want ik kan het me in sommige situaties heel goed voorstellen en heel goed begrijpen.
@pingpongpcos en @Mim89 Anders stoppen jullie gewoon allebei met reageren op elkaar? Allebei oordelen jullie over een keuze die ts heeft gemaakt. Van allebei niet nodig en de ts is echt niet geholpen met jullie reacties op elkaar. Let it go...
De relatie waarin je zit klinkt heel toxic, hij klinkt als iemand waarmee je geen relatie wilt maar ook jij hebt echt nog wel wat werk te doen. Zoals het klinkt doen jullie elkaar allebei geen plezier om bij elkaar te blijven. Je kunt het je nu nog niet goed voorstellen misschien maar nu je moeder wordt is wat jij wilt van ondergeschikt belang. De komende 18 jaar (en ook ver daarna natuurlijk) gaat het er alleen nog om wat goed en veilig is voor jouw kind. Als jij in deze relatie blijft kan ik je nu al vertellen dat je dochter getraumatiseerd gaat raken en geloof me: daar is niet eens heel veel voor nodig. Maak de relatie uit, verzamel mensen om je heen die er voor jou kunnen zijn en ga in therapie. Als je dat niet doet zal dit gedrag zich blijven herhalen.
Zo natuurlijk vind ik dit helemaal niet. Een goede hulpverlener geeft in adviezen namelijk niet aan wat je moet doen, maar helpt je juist om de zaken meer helder en beter op een rijtje te krijgen zodat je zelf een beslissing kunt nemen die op termijn beter is voor jou en je kind. Of je de relatie het beste kunt verbreken kan niemand voor je bepalen. Je hulpverlener niet en niemand op het forum.
Ik vind het een heftige situatie. Maar je kunt er niet onderuit om te zeggen dat je zwanger bent, denk ik. Als jullie uit elkaar gaan en gezien dat je het geslacht al weet zal je maximaal na 5/6 maanden bevallen gok ik.. Daar kun je allerlei scenario's zelf bij invullen wanneer hij daar achteraf achter komt. Narsist of niet ik zou me dan helemaal bedrogen voelen. Je bent samen, er zijn momenten geweest dat je van elkaar hield, gok ik. En de andere kinderen die betrokken zijn. Waar je een band mee hebt, hoe zullen die dat oppakken en verwerken? Wanneer er kinderen bij betrokken zijn gaat het niet alleen om jullie, de keuze die je hebt gemaakt treft iedereen. Wat de abortus betreft, vreselijk te lezen dat je het gevoel had die keuze te moeten maken en dat je dat hebt uitgevoerd. Ik kan me niet voorstellen hoe dat nu voor je zou moeten voelen ♥ Wat betreft het advies van de "therapeut" ben ik het wel met @Nylla eens. Over het algemeen vertellen zij jouw niet wat je moet doen. Zou mooi zijn als hij/zij voor zou stellen dat jullie samen langs kunnen komen. Dan kun je het in een gecontroleerde omgeving met een professional erbij vertellen. Ik weet het niet, wat al eerder is gezegd, je gaat hier niet de adviezen krijgen die je nodig hebt. De situatie aanzich is ontzettend complex en alle gevoelens die daar mee gepaard gaan wellicht nog wel meer. Ik wens je veel kracht toe en hoop dat de zwangerschap en bevalling soepel verlopen ♥
Moah, dat ligt er maar net aan of ze zelf al heeft aangegeven dat ze de relatie wil verbreken (zo klinkt het wel). In dat geval mag een therapeut best ondersteunen in die beslissing en advies geven over hoe ze dit het beste aan kan pakken. Maar inderdaad, adviezen aanpraten is iets wat een therapeut niet hoort te doen. Al moet ik er ook bij zeggen, volledig onpartijdig blijven is in dit soort situaties, waarbij ts laat doorschemeren dat er ook wel eens (psychisch) geweld heeft plaatsgevonden, bijna niet mogelijk én in strijd met de gedragscode van de beroepsgroep. Je hebt als behandelaar ook een bepaalde verplichting om je cliënt/patiënt te beschermen, maar goed, dat is een enorm grijs gebied en heel lastig om nu te zeggen vanachter mijn eigen laptop. Uiteindelijk zijn het eigenlijk twee problemen - enerzijds de relatie waar @Angela1985 zegt uit te willen stappen, en anderzijds de gevolgen van het geheim houden van een zwangerschap waarvan haar partner niet de vader is (toch wel een vrij belangrijk punt ook, denk ik). Die zijn wel aan elkaar gerelateerd natuurlijk, maar in principe was probleem 1 er al langer dan probleem 2. De keuze qua wat te doen zal ze zelf moeten maken, maar ik snap ook wel dat ze vraagt om perspectieven.
Of het nou een echt verhaal is of hypothetisch : Ik zou iemand in vertrouwen nemen aan wie je het hele verhaal vertelt. Een vriendin en/of een ouder (beide ouders). Op die manier wordt het ook voor jezelf echt. Want nu, zolang je iedereen maar een stukje waarheid vertelt, blijft het hele plaatje ook onwaar voor jezelf en kan je jezelf afschermen van de volledige situatie. Tijdelijk afschermen dan.. want over een week of wat wordt het allemaal vanzelf bekend. Ik denk ook dat het beter is om de regie bij jezelf te houden - voor zo ver mogelijk - en zelf op jouw initiatief open kaart te spelen. Dat zal ook in je voordeel werken mbt de vertrouwensband die je schaadt met de mensen om je heen. Betrapt worden of zelf eerlijk zijn heeft groot effect op de weken, maanden en jaren de komen gaan waarin je je omgeving hard nodig zal hebben. Je kind verdient ook een familie en naasten waarin zij kan opgroeien en aan wie zij zich kan hechten. Je vergroot de kans dat ze dat kan hebben door zelf nu direct volledig open en transparant te zijn naar de mensen waarvan je wil dat ze in haar leven zijn. Dat je de relatie moet verbreken lijkt me duh. Dat je moet toegeven dat je zwanger bent door een donor lijkt me duh. Die vent, en je leven nu moet je wegdoen. Het zal je niets brengen, het zal je dochter niets brengen. Het feit dat je van je vriend houdt doet er niet toe. sorry. Je hebt hem bedrogen en hij is een lul. Het lijkt mij dat de situatie onhoudbaar is, al helemaal wanneer je kind geboren wordt. Wat heeft hij met jouw kind te maken tenslotte? Niets. Bescherm je kind tegen zijn negativiteit. Je kind zou alleen mensen om haar heen moeten hebben die haar volledig liefhebben en accepteren. Jij bent je enige die daar verantwoordelijk voor is. Doe je dit niet dan is de schade jou aan te rekenen. Sorry, not sorry. Naar je kind toe ook. Belast je kind niet met jouw drama. Het doet haar geen goed om op te groeien in zo'n situatie. Zet er een streep doorheen, een punt, druk daarna 3 enters in en begin een nieuw hoofdstuk. Zonder drama, zonder die vriend die je afschuwelijk dingen heeft aangedaan, en ook zonder jouw bedrog. Het is niet wie je bent, het is niet wie je wil dat je kind ziet dat je bent, het is niet het voorbeeld dat je wil meegeven aan je kind. Het voorbeeld van hoe je anderen behandeld, het voorbeeld van hoe anderen jouw mogen behandelen, het voorbeeld van een onstabiele thuissituatie met alle gevolgen van dien. Je kind verdient beter. En dat weet je. Sterkte.
Complex is het zeker en vanachter onze schermen inderdaad lastig om er echt iets zinnigs over te kunnen zeggen.. Of er daadwerkelijk (psychisch) geweld heeft plaatsgevonden kunnen wij dan ook niet beoordelen. Ze geeft aan dat hij op haar ingepraat heeft en haar min of meer overtuigd heeft van een abortus. Is dat psychisch geweld? Kan. Dat is denk ik vooral afhankelijk van de manier waarop dit gegaan is. Heeft hij haar moedwillig gemanipuleerd en aangezet tot deze beslissing of speelden er bij hem mogelijk ook allerlei emoties mee; angst voor de toekomst, paniek? Dan is het natuurlijk ook heel heftig, maar dan zou er misschien ergens toch nog een opening kunnen zijn om, minimaal, het gesprek met elkaar aan te gaan. Dan zou wat @Asil aangeeft, een driegesprek met de therapeut, wellicht nog een optie kunnen zijn. Hoe dan ook, TS ik hoop voor jou en je dochter dat je spoedig een beslissing kunt nemen waar je achter staat en dat je zo positief mogelijk verder kunt. Sterkte.