Mijn verhaal: Verrast door chlamydia, maar hoopvol de toekomst tegemoet.

Op zich zou het 1 eileider zijn die is aangedaan, de andere ziet er zo op het eerste gezicht heel redelijk uit. Toch zegt mijn gyn dat met zo'n grote infectie het vrijwel zeker is dat de andere eileider ook is aangedaan en dat ook deze minder functioneel is. Toch hoeft deze er niet uit (mocht ik ooit wel spontaan zwanger raken, dan moet ik wel gelijk met 6 weken een echo ivm een mogelijke bbz).
Doel van de operatie is de verklevingen die veel mogelijk te verwijderen, de dichte eileider te verwijderen en beide eierstokken te laten zitten.
In eerste instantie gaan ze het toch weer laporoscopisch proberen. Een alternatieve optie is namelijk om een klem op de dichte eileider te zetten zodat deze geen vocht meer kan lekken. Dan hoeft hij er niet uit. Vraag is alleen of er middels laparoscopie genoeg verklevingen weg te krijgen zijn om bij de eileider te komen (die was niet helemaal niet te zien!!!). De gyn dacht zelf dat de kans op dit positieve scenario erg klein is, maar ze wilde het wel eerst proberen voordat er een hele grote snee wordt gezet...

Net nadat ik mijn vorige stukje had geschreven kreeg ik een kort mailtje van een vriendin...
Je raadt het al: ook al ZWANGER...

 

Yeh! mn topicje is weer geopend
Gisteren mijn 2e laparoscopie gehad. De planning was dat het een grote buikoperatie zou worden, dus ik was dan ook zeer verbaasd dat ik wakker werd met vier pleisters op mn buik.
'Nee he!' dacht ik nog 'Hebben ze nu weer iets anders gedaan dan afgesproken?'
Maar na contact met de gyn bleek dat ze het toch gewoon laparoscopisch hebben kunnen doen. Ook een gat rechts bij mn eileider... ze zouden die toch ook niet verwijderd hebben?
Nee, gelukkig was dat niet het geval. Enkel gecontroleerd dat die wel in orde was.
Links hebben ze de eileiders doorgebrand van de baarmoeder. De planning was verwijderen, maar door alle verklevingen was er geen beginnen aan. Plus te veel kans dat ook de eierstok dan beschadigd zou raken (die zat zo verstopt onder verklevingen dat die niet eens zichtbaar was). Bij het inspuiten van de blauwe vloeistof zagen ze onder de verklevingen een hele grote verbrede eileider opdoemen. Deze hebben ze daar toen open geknip en deels verwijderd. Dit zodat eventueel vocht er niet in kan blijven staan.
En... vandaag mocht ik dus alweer naar huis!
Weer behoorlijk beroerd geweest van de narcose (gats, wat is dat maagzuur smerig!) en toch wel was brakker dan de vorige keer, maar het herstel is nu maar iets van 2 weken, terwijl die met een buikoperatie 6 weken zou zijn geweest.
Top dus!
En nu snel voor IVF!!!

 

He Mariek!
Ik lees dat jij er ook behoorlijk de vaart in hebt zitten! Je 2e ICSI alweer. Ik ga voor je duimen hoor!
Las dat een medium je geen goede ICSI-ronde heeft voorspeld. Ik ga ervan uit dat ze gewoon niet helemaal haar dag had hoor! Hahaha.
Zet al je positieve energie in meid!!!

 

Daar gaan we voor Anne!
Van wat ik heb begrepen hoef ik niet eerst weer op een wachtlijst. Als we heel snel groen licht krijgen, dan kan ik met mn cyclus die eind februari begint al beginnen met spuiten en anders een cyclus later.
Ik hoop natuurlijk eind februari, maar als de gyn twijfels heeft, dan liever wat later. We willen de kansen natuurlijk wel optimaal benutten en niet verpesten omdat we te snel willen...

Hoe bevalt de bleekselderij? Al 1,6 kilo eraf. Poeh meid, ik vind het knap hoor! 15 kilo is wel een heel groot doel...
Wat zijn jullie plannen? Eerst die 15 kilo en dan verder? Of staat er alweer wat te broeden?

 

Poepoe, het valt allemaal niet mee.
Had gisteren echt een enorme dip. Het gevoel dat dit hele traject op mijn schouders neer komt, dat het is zoals in 'het gewone leven', dat de man na de daad vertrekt en dat de vrouw met de gebakken peren zit. Het gevoel dat mijn man wel een kind wil, maar eigenlijk alleen als zijn normale leven er niet te veel door beinvloed wordt en hij er vooral niet te veel voor hoeft te doen of te laten. Tjonge, dat geeft me toch een eenzaam gevoel. Ik zie op tegen het hormoon-traject van de IVF. Bang dat ik dan zo erg 'niet mezelf' ben, dat mijn man zich nog meer gaat terugtrekken. Dat het helemaal een eenzaam gebeuren wordt.
Voorbeeld: een dag na ontslag uit het ziekenhuis kwam hij thuis en kreeg ik gelijk opmerkingen dat ik 'niet vrolijk keek' en de vraag 'of ik wel blij was dat hij thuis was' en 'of er misschien ook iets was'. Dan raak ik echt zo geirriteerd! HALLO! Ik ben net geopereerd!!!! Het draait deze week even helemaal niet om jou!
Ik voelde me echt zo eenzaam...

 

Wat fijn om van jullie herkenbare geluiden te horen!
Ik moet inderdaad oppassen dat ik zelf wel blijf praten en blijf aangeven wat ik nodig heb.
Ander voorbeeld wat mij pijn deed: op de dag van mijn opname bracht mijn man mij 's ochtends naar het werk. Ik had geen zin om de hele dag te moeten wachten op 'het moment' en ik werk in hetzelfde ziekenhuis als dat ik geopereerd ben, dus ik ben gewoon aan het werk gegaan.
Vraagt manlief: 'Hoe laat word ik weer verwacht?'
Ik zeg: 'Nou, om 15:00 word ik opgenomen, dus het zou fijn zijn als je er dan bent.'
Verzucht ie: 'Jeee, dan wordt mn werkdag wel heeeel erg kort!'
Nou, laat dan maar zitten hoor! Misschien verlang ik wel te veel, maar juist omdat het allemaal met mijn lijf gebeurt zou het fijn zijn als hij dan die kleine dingetjes wel zou doen (en het liefst uit zichzelf). En als hij dan naar een klant moest of zo... nee, hij zat die dag gewoon op kantoor! En kan het verloren werk eventueel in de avonduren doen. ik was hem echt even helemaal zat!

Misschien zit ik anders in elkaar. Als ik ergens voor ga, dan ga ik er ook voor. Als mijn arts zegt: 'Ga een week op uw hoofd staan en u wordt zwanger', dan ga ik een week op mn hoofd staan. Simpel is dat. Moet ik er magische pillen voor slikken, dan slik ik pillen. Is accupunctuur een goed plan, dan gaan we naar accupunctuur. Ik wil dat ik mezelf straks niets kan verwijten als het straks toch niet mocht lukken.
Ik verwacht eigenlijk van mijn man dat hij dezelfde instelling heeft. Maar roken valt bij hem onder 'macht der gewoonte', snoepen (en dus te zwaar) valt onder '1 van de weinige geneugden in het leven', koffie evenzo, accupuntuur is voor zweverige types en van pillen 'is nog nooit iets bewezen'. Soms heb ik zelfs het gevoel dat hij de boel moedwillig loopt te boycotten, maar dat gaat misschien te ver.
Het zou zo fijn zijn als we dit traject samen zouden kunnen doen...

 

Het is vandaag waardeloos weer, maar het scheelt dat ik niet naar buiten hoef en dat voorlopig ook niet (meer) ga. Gisteren dacht ik dat ik al weer heel wat was en vond dat ik de voorgeschreven (sterke) pijnstillers wel kon laten liggen en over kon op enkel paracetamol. Dit bleek achteraf geen goed idee...
Verder dacht ik, als ik de buurman nu laat rijden en laat tillen, dan kan ik wel even boodschapjes doen. Zo gezegd zo gedaan, maar ook dat bleek niet zo'n goed idee...
Vannacht brak geslapen en vanmorgen bleek dat de chirurg geen goede 'knopenlegger' is, want 1 van de hechtingen is losgeschoten... Na overleg met de huisarts zitten er nu zwaluwstaartjes overheen. Er hoefde gelukkig geen nieuwe hechting in (en nu maar hopen dat het niet al te lelijk wordt).
Verder viel ik vanmorgen flauw in de badkamer (voel me nog steeds elke morgen misselijk en niet fijn). Ben een half uur blijven liggen in afwachting van het ziekenbezoek dat zou komen. Dan is alleen thuis zijn toch niet zo fijn...
Dus, al met al gaat het nog niet heel geweldig. Ik ga maar weer aan mn borduurwerkje...

 

Even een berichtje voor Mariek (alles goed meid?):
Hier een kleine doorbraak. Man-lief wil eventueel ook wel acupunctuur (en decaf-koffie). Maar eigenlijk alleen om mij een plezier te doen en omdat het eventueel vergoed wordt door de zorgverzekering.
Weet jij hoeveel je ongeveer per consult kwijt bent?
Hoe vaak moet je er heen?
Voor mijn man wordt maximaal 500 euro per jaar vergoed, 65 euro per keer en bij mij maar 290 euro per jaar, 29 euro per keer. Maar goed, ik ga het toch wel doen. Ook als ik het zelf moet gaan betalen...