Ja even wikken en wegen toch maar besloten om hier mijn verhaal te doen. Maar pppff waar moet ik beginnen heb geen idee. Mijn man en ik zijn een jaar samen vorig jaar zijn we getrouwd en we waren dol gelukkig. En hadden plannen voor een kindje nou mijn geluk kon niet op eindelijk had ik gevonden waar ik al zo lang naar op zoek was. Na een ellendige relatie die 10 jaar heeft geduurd kon nu mijn geluk niet op. Mijn ex de vader van mijn kinderen heeft eigenlijk alles gedaan om ons kapot te krijgen en het lijkt hem nu nog gelukt ook. Mijn ex gaf de dingen die tot zijn kinderen horen niet terug zelfs de kleren niet dus mijn man heeft voor alle kinderen eigenlijk alles gekcoht van bed tot kleren etc. We hadden gehoopt dat mijn ex alimentatie moest betalen voor zijn kids maar dit is nu ruim een jaar later nog niet zo. Dus kwamen we op een gegeven moment in de problemen want eerlijk is eerlijk het is niet niks om er ineens 5 personen bij te krijgen. Mijn ex wou zelfs de schoolrekeningen van de kinderen niet betalen. En wij konden het niet meer opbrengen. Toen kwam mijn man dat die wou wachten om zwanger te worden dit was december vorig jaar nou storte in maar begreep het wel. Vlak daarna kwam hij van mischien moet je toch een ander huis zoeken en moeten we op papier gaan scheiden nou echt alles alles storte in hoe gelukkig ik me in het begin voelde hoe ellendig ik me toen voelde. Nu zit in mijn eigen huisje en mag niet klagen het is erg mooi en groot en mijn kids hebben het er prima naar hun zin die vinden het wel lekker dat ze mama voor hun zelf hebben. Nu ben ik er dus achter dat ik zwanger ben en was blij en gelukkig en dacht joh dit pakt helemaal niemand van ons af. Maar mijn man wil het niet niet nu zegt ie. We wisten allebij dat er een kans was dat ik zwanger kon worden en nu is het gebeurt en snap dat het niet het perfecte moment is. Ik kan er met hem verder niet over praten en het lijkt het einde van onze relatie maar ik wil hem niet kwijt maar mijn kindje ook niet kan het niet weg halen en wil dat ook helemaal niet. Hij heeft een eigen bedrijf die op instroten staat en dat mede door mijn ex hij heeft zoveel gedaan om ons kapot te maken. Nu is mijn ex rustig denk meer omdat hij weet dat hij zijn doel bereikt heeft en ik echt meer op mijn strepen ga staan. Weet niet meer wat ik moet doen, kan alles baby meubels krijgen van een vriendin, kinderwagen, compleet badsetje en kleren is het probleem niet. Heb mijn eigen uitkering nu dus finacieel heb ik het wel ok maar moet wel rustig aan doen natuurlijk. Heb net aan mijn man laten weten dat ik het wil houden en hij begon te huilen aan de tel en zei het kan niet wil het niet. Ook per sms stuurt hij het vaak en voel me klote en zo verdrietig het is iets wat we zo graag wouden hij had al het een en ander gekocht voor als het zover zou zijn eerstje mutsje, slofjes etc en een ketting met bel boekjes noem maar op. En nu zo ppff had niet verwacht dat ie zat te springen nu maar dat ie zo zou reageren had ik Nooit nooit verwacht ..... Hij kan niet van me verwachten dat ik het weg laat halen we wisten dat het kon gebeuren en ik wil genieten van mijn kindje samen met de andere kids en rust. Maar het idee dat ik het alleen moet doen vind ik best zwaar en moeilijk kan het wel aan maar het gemis van hem zal me veel verdriet doen niet samen naar de vk niet samen naar een echo, dat hij de kleine niet zal voelen shoppen maakt me erg verdrietig en de tranen rollen over mijn wangen nu. Sorry voor mijn warige en lange verhaal maar het is zo fijn om even je verhaal te doen.
Jeetje wat een lastige situatie. Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap. Als jij nu al zo sterk het gevoel hebt dat je dit kindje wilt houden laat je dan aub niet zo gek maken om het weg te laten halen. Wie weet keert je man wel bij als hij het even heeft laten bezinken. En zo niet dan komt dat kleintje met jou liefde alleen ook wel groot.
pfff zou niet weten hoe ik je kan helpen maar wil je wel feliciteren met je zwangerschap en ik hoop dat jullie hier uit komen !! xxx
Pf wat een rot verhaal zeg, ik zou mijn ex af maken voor het verpesten van mijn leven zeg! Ik denk dat je man het niet meer ziet zitten..alles is kapot geholpen door je ex, al die druk...en dan nu nog zo'n "last" erbij, ik denk dat hij er gewoon doorheen zit...en het is toch gewoon kl*te dat 1 ex dat voor elkaar krijgt.... Kan je niet ergens op staan dat je ex alimentatie MOET betalen en anders de kids niet te zien krijgt? Ik ben er geen voorstander van hoor, maar er zal toch iets moeten gebeuren want 6 kids zijn geen kattenpis...
hoi sylvia, Denk ook dat het zo zit hoor. Had hem vanmorgen aan de tel en je hoort het in zijn stem en dat doet pijn hij zegt iets wat we zo graag willen en nu niet gewenst bij me. Ja mijn ex wat aandoen oh echt en in alle staten maar ik moet me inhouden want hij is de gene die lacht. Het is zeker niet niks zoveel kids ppfff weet het niet meer wil ze allebij niet kwijt kindje niet en mijn man ook niet ....
wat een verhaal, ik snap best dat je je hierdoor heel erg warrig voelt en dan ben je ook nog zwanger, die hormomen brengen je gevoel ook lekker in de war. vergeet alleen 1 ding, je bent nooit alleen!!!!!!! als jij het kindje wilt houden dan zal ik ervoor gaan, zoals hievoor ook al werd gezegd, laat je niet gek maken, ook al is dat heel erg moeilijk! Ik ben ook een alleenstaande mama en mijn ex laat het ook afweten,betreft zorg van zijn zoontje etc, ik heb het hier ook heel moeilijk mee, meer voor mijn zoontje, hij is onschuldig en ik ben van mening dat hij zijn vader moet kunnen zien, maar goed dat is een ander verhaal, de feiten zijn helaas niet anders, ook in jouw verhaal worden er feiten genoemd, jammr genoeg is het ook niet anders, je kan wel gaan piekeren over wat je misschien anders had moeten doen, maar dat heeft geen zin, verleden is geweest, de toekomst telt!!! je moet proberen positief te blijve en je jezelf nooit in de steek laten!!! ik heb sowieso al respct dat je zoveel kids hebt en nu wederom er misschien weer alleen voorkomt te staan en het toch positief in kan zien! hou die positieve punten vast, je zal het hard nodig hebben!!! ik hoop dat je voor jezelf een goede beslissing kan maken! Misschien draait je man indd wel bij, het is voor iedereen wennen hoe erg het ook klinkt, gun het de tijd, maar verlies jezelf nooit in de weg opzoek naar het geluk of het ideale plaatje! meid sterkte! =)
Meid wat een situatie... ik heb 4 kids en weet hoe zwaar dat kan zijn MET partner..dus 5 kids zonder partner moet heftig zijn, maar je kunt het wel.. dat heb je al bewezen.. je hebt al zoveel voor je kiezen gehad en het steeds weer gered.. dus wie lacht er nu het laatst!!!.. je ex niet.. Jij staat nog steeds met beide benen op de grond... Dat je partner nu..(noem het gewoon maar even zo) hiervan schrikt door de hele situatie is denk ik wel logisch.. dat ie zo stellig is dat hij het niet wil etc is denk ik eerder mannenlogica.. wanneer hij rustig went aan de situatie en ziet dat het best goed kan/gaat komen zal hij hopelijk bij draaien.. ik ken m niet, maar als jij ziet dat het hem verdriet doet om dit te zeggen dan lijkt het me niet onwaarschijnlijk dat hij nog veranderd van gedachten.. Abortus is in mijn ogen iets dat niets oplost.. dan pas verlies jij(jullie)..(om over beebje maar te zwijgen) en wint je ex... Volg je hart!! en heel veel sterkte
het gaat niet om een win win situatie, er is geen winaar of verliezer, het is natuurlijk geen spel, bedoel dat niet lullig hoor, maar denken aan anderen heeft gewoon weinig zin, ik weet nog dat veel tegen mij zeiden, dit moet je niet doen, dat moet je niet doe, dan lacht je ex je je uit, of wat zullen anderen dan wel niet denken. dat is niet echt van belang, nogmaals het is geen spel, maar zoals je aan het eind zegt, VOLG Je hart!
Wat een rotsituatie zeg!! Je hoort zo van deze periode in je leven te genieten! Wat heb jij een rare ex zeg. Mijn ouders zijn ook gescheiden toen ik 12 was. Mijn moeder heeft mijn vader toen ook helemaal in de put geholpen. Ik snap dat je kwaad kunt zijn op je ex, maar dat je dan zó ver gaat... En dan ook nog met kinderen erbij.... Nee, dat snap ik echt niet! Ik wil je van harte feliciteren met je zwangerschap. En heel erg veel sterkte wensen met deze situatie. Ik weet zeker dat je eruit komt. Je "klinkt" als een sterke vrouw. Laat het nieuws even bij je man bezinken. Ik snap zijn reactie wel een beetje. Ik hoop van harte dat hij bij trekt en dat jullie straks lekker kunnen genieten van de zwangerschap. Knuf!!!
Hoi, Dank jullie wel voor de reacties erg fijn om te lezen. Laat het allemaal maar even zoals het nu is en geef mijn partner de ruimte die die nodig heeft. Zelf ben ik erg zeker van mijn zaak en wil der voor gaan. Zal zwaar en heftig worden soms maar weet dat ik het aan kan en red. Zou het echt niet over mijn hart kunnen krijgen om dit kindje weg te laten halen.
Heb mijn partner net gezien. En het gaat me zo aan het hard allemaal hij zegt het is niet dat ik niet wil maar ik kan niet leven met de gedachten dat ik niet dag en nacht bij mijn kind kan zijn. Ben op het moment in paniek en weet me even geen raad meer nou huilen samen natuurlijk vreselijk deze situatie. En de vraag die wij elke x maar hebben is waarom waarom allemaal zo.....
oh wat vervelend allemaal, bah, nare situatie zeg =( indd huilen en er over praten is het enige wat je kan doen, bah, probeer jezelf niet af te vragen waarom, dat maakt je gek, meestal is daar geen antwoord op, maar moet je dealen met de in dit gevalROT feiten. sorry.... =( ik wens je het allerbeste, schrijf het lekker van je af, af zoek steun bij vrienden..... succes liefs...
Hoi, Hier nog weinig verandert hoor onderhand elke dag dat ie het niet wil en dat maakt me moe en wil dat niet elke dag horen want weet hoe die er over denkt. Hij zegt als het kindje komt dan houdt mijn leven op en oh dat doet vreselijk veel pijn. Snap hem ook wel het is niet niks allemaal maar probeer er het positiefe uit te halen en er voor te gaan. Zijn zoon heeft me ook al laten weten dat het beter is als ik het weg haal lekker dus allemaal. Het is zo ontzettend moeilijk ik wil het kindje niet weg halen ik wil het houden mijn liefde en warmte geven alles. Maar waarom allemaal zo iets wat we zo graag wouden lijkt nu een nachtmerrie !!!!
och jeetje zeg... t wordt er niet beter op he, gatsie wat ontzettend naar voor je. Wat moet jij je vreselijk voelen, die onmacht oh vind t echt zo erg. Ik snap je gevoelens tegenover de kleine in je buik, logisch toch ook. Maar die man van jou doet wel heel erg gemeen hoor, dat kan hij niet maken op deze manier. Hij houd geen rekening met jouw gevoelens, geen respect bah. Ik wil je veel sterkte wensen.. dit is niet mis.
Hoi, Het is erg hard om aan te horen hoor het echt elke dag kan het niet wil het niet en verander niet van mening ja zit je dan. Gaat van alles door me heen en probeer het altijd te begrijpen en sommige dingen kan ik ook echt begrijpen maar niet dat van mijn leven stopt als de kleine komt. Dat brak me gewoon heb nu wat afstand genomen en zie wel hoe het verder gaat. Mijn kids weten het inmiddels ook want mama haar buik werd al lekker opgezet haha ook niet zo gek na de kids. Ze waren zo zo blij dat maakte me weer gelukkig. Mischien te vroeg om het hun te vertellen geen idee voor mijn gevoel was het oke. Want mijn zoon van 8 die is ook niet gek en ziet ook het een en ander. Ik zei vandaag tegen hem hoe het allemaal voor mij voelde en overkwam. Zei het is net alsof ik moet doen wat je zegt van heel simpel ik wil het niet dus ze haalt het wel weg probleem opgelost voor hem. Maar zei ook denk eens aan mij heb al kids weet hoe het voelt in je lichaam en hoe ontzettend bijzonder en mooi het is om een kindje in je buik te hebben. En dat ik het niet weg kan halen en ook echt niet ga doen hier was hij stil op en zei alleen maar ik kan mijn gedachten niet veranderen. Daarna ben ik lekker naar huis gegaan met mijn kids en geprobeert om mijn gedachten ergens anders te hebben maar dat valt zwaar want het is vreselijk als je partner het kindje niet wil en jij wel ....
Jeetje wat een verhaal zeg! Weet je wat ik niet begrijp, als jij het kindje houdt is ZIJN leven over en dus moet de kleine maar weg?! Ik zou het niet kunnen verdragen als er over een baby in mijn buik gesproken werd als iets dat maar lekker makkelijk "weggehaald" moet worden. Zelfs een kitten of pup die je niet wil breng je naar een asiel. Ik kan daar zo boos om worden! Geweldig dat je kids zo positief gereageerd hebben, dat geeft weer moed toch? Als ik je iets mag adviseren is wel om in ieder geval even tijdelijk het contact te verbreken. Dit is emotionele chantage zo, dat kan echt niet. Het is vreselijk dat hij het nu ineens niet meer wil en eigenlijk doet de reden waarom er niet zo toe, maar daar kan dit kindje toch niet de dupe van zijn? Heel, heel veel sterkte!
Hoi, Ja was heel erg blij dat de kids zo reageerde deed me erg goed ze zitten aan mijn buik en kunnen niet wachten tot mijn buik dikker is en ze de kleine kunnen voelen. Heb hun wel gezegd dat ik het snel tegen ze verteld heb en mama nog naar de baby dokter moet om te zien of alles goed is met de baby. Gelukkig begrepen ze het. Aan de ene kant snap ik hem heel goed het is ook niet niks om te weten dat je niet dag en nacht bij je kindje zal zijn terwijl ik er 24 uur per dag bij ben. Dat stuk kan ik me heel goed indenken maar denk dat dat wel los loopt. Het stukje kindje weg halen kan ik niet begrijpen zeg ook tegen hem we wouden zo graag een kindje en nu is het er ook al is het op de meest slechtste moment ooit het is er. En ik vind dat we daar samen voor moeten gaan. We hebben zoveel overwonnen in een jaar tijd dit is iets wat ons op moet beuren. Vanmiddag begon ik heel erg te huilen want kan niks delen met hem en zei tegen hem het had zo mooi moeten zijn en ik doe nu niks anders dan huilen. Maar hij is zichzelf kwijt ziet het niet meer zitten is moe. Snap ik ook het is niet niks wat me al mee gemaakt hebben maar kom op overal kom je overheen en ja ik zie het vaak ook even niet zitten en zit er ook wel eens doorheen maar raap me toch elke dag weer op en ga der weer voor hoe moeilijk het soms ook is. Krijg ook nog wel het een en ander voor de kiezen er komt 28 april weer een rechtzaak ivm mijn kids. Dan zal er nog wel een komen voor de alimentatie en ik heb een aangifte lopen tegen mijn ex. Maar als ik niet zeker zou weten dat ik dit aan kan had ik ook bij de pakken neer gaan zetten maar ik vecht nog steeds en geef het echt niet op. Dit kindje komt er en het komt groot met veel liefde en ben nu op het punt hoe erg ik het ook vind. Het komt groot met of zonder hem maar het zal me lukken wat een ander er ook van denkt en zegt
Pppfff meid wat een gedoe...en wat een zoon zeg! Zomaar even je kindje weglaten halen...dat kan alleen een man bedenken he.... Maar meid die partner van je moet hulp gaan zoeken, zijn instelling is verre van normaal, hij lijkt me zwaar overspannen en als hij geen hulp zoekt kan hij denken dat het weg laten halen van jullie kindje alles goed maakt, maar dat doet het niet hoor, het wordt alleen maar erger! Laat hem hulp zoeken voordat hij instort. En voor jezelf zou ik zeggen, neem even afstand, even niet meer spreken, laat hem hulp zoeken en zoek zelf rust voor jezelf, hij moet niet elke dag tegen jou aan komen met zijn verhaal, daar wordt jij niet ontspannen van, jij kan hem niet helpen, daar zijn professionals voor, niet zijn zwangere vrouw die al genoeg aan haar hoofd heeft. En denk dat je daar best hard in kan zijn, ben zelf overspannend geweest en geloof me overspannen mensen zijn egoistisch, en hoe lief en leuk hij normaal ook zal zijn, dat kan je er nu even niet bij hebben en dat heb je ook niet verdiend.
Wat goed van je! Helemaal super dat je deze beslissing voor de baby en voor jezelf hebt genomen. Ik denk dat Sylvia een goed punt noemt, je man moet inderdaad hulp zoeken, daar kan hij ook alleen maar beter van worden. En neem wat afstand, het is al zwaar genoeg voor jou zelf, je kan niet ook nog eens al zijn ellende op je schouders nemen! Sterkte!
Hoi, Vandaag was mijn eerste bezoek aan de vk was een intake tja en dan zit je daar alleen mijn jongste was met me mee. Verhaal verteld en een hoop tranen vielen er en ze zei komt allemaal wel goed er kan nog zoveel veranderen in die 9 maanden. Daarna belde hij om te vragen hoe het ging en ik zei goed en hij vroeg hou je het ik zo ja dat was toch al duidelijk zegt hij dat is een mes op mijn keel als je het kindje houdt nou werd zo zo boos he zat in de auto maar er knapte echt iets in me. Hoe kan hij zo praten over de baby. waarom Zei tegen hem dat ik het niet meer wil horen want ik hoor niks anders meer dag en nacht moet ik het zelfde aanhoren en kan en wil het niet meer. Was zo boos en zei tegen hem denk verdomme eens na wat het allemaal met mij doet als je dag in dag uit zo praat doet me veel verdriet en heel erg veel pijn. Hij blijft maar zeggen dat hij het niet wil en kan en ben er nu klaar mee en wil hem ook even niet meer spreken etc. Ik wil dit kindje en ga der voor en hij kan daar echt niks aan veranderen helemaal niks. Maar deze zwangerschap wil ik niet vol met stres hebben nee wil genieten samen met mijn kids en heb dat ook gezegd en dat ik er een stop op zet als dit zo doorgaat. Heb toen erg boos opgehangen en ben naar huis gegaan. Het leuke is dat ik volgende week al voor een echo mag en hoop zo dat alles goed is.