Ik heb inderdaad heel erg veel van dit hele verhaal geleerd, maar wat was ik er kapot van zeg! Ik kan dat gewoon niet omschrijven. Het rare is dat ik ook nooit wilde trouwen met D. en nu wil ik dat wel heel graag. Dat is ook al weer een teken. En verder is ook gebleken hoe ontzettend sterk onze familieband is. Mijn moeder en zusje hebben letterlijk met mij mee zitten janken. De eerste dag dat ik weer ging werken (ik kon amper alleen naar de wc de eerste week, laatst staan werken), bracht mijn moeder mij naar het station. Ik zat jankend op de fiets en mijn moeder huilde net zo hard met me mee. Mensen moeten wel gedacht hebben op het station dat we elkaar nooit meer zouden zien of zo. Pfff... Als ik ook hoor dat er een relatie van iemand kapot is gegaan, dan krijg ik de koude rillingen. Een paar weken na mijn verhaal gingen er weer twee mensen uit elkaar. Een dochter van een vriendin van mijn moeder was erachter gekomen dat haar vriend, waar ze mee samenwoonde, vreemd was gegaan. Ik ken dat meisje amper, maar heb toch een kaartje naar haar gestuurd en we zijn daarna zelfs een keer samen gaan stappen. Ik kon me zo goed voorstellen hoe ze zich moest voelen. Ik kan me inmiddels ook een beetje voorstellen dat er mensen zijn die een einde aan hun leven maken. Niet dat ik die neiging echt heb gehad, maar heb wel een tijdje met dat gevoel gelopen. En ook dat mensen zwaar aan de alcohol verslaafd raken. Mèn, ik drink af een toe een zoete witte wijn. Verder vind ik niets lekker, maar ik had in huis een wijnvoorraad van allerlei wijnen en die waren binnen een paar weken wel op. Samen met mijn zusje opgedronken. Ik weet nog dat we een keer samen op de bank zaten. Het was 's avonds laat en ik zeg ineens dat ons gezamelijke naambordje nog op de voordeur hangt. Dus mijn zusje staat op, loopt naar de voordeur en breekt zo D's naam eraf (was van dat harde kunststof). Er heeft hier weken een brak naambordje aan de voordeur gehangen .