oke, ik zal is even mijn verhaal hier neer zetten.. zodat jullie beter begrijpen wat er op het moment aan de hand is (beetje als aanleiding van de alleen staande mama's in love) tijdens mijn zwangerschap heb ik vaak in het ziekenhuis gelegen! ik had hevige buikrampen en kreeg dan ook aanvallen! het kwam vanuit mijn zij. dde gynecologen wisten niet wat ze er mee aan moesten omdat het allemaal zo hevig was.. en een onderzoek.. tja dat was erg lastig met een kleine in je buik.. verschillende keren echo's gemaakt want meer konden ze eigenlijk op dat moment niet doen. maar ze konden niks zien.. tijdens de pijnaanvallen had de kleine er gelukkig geen last van in mijn buik... omdat dit maar door bleef gaan en ik iedere keer een spuit moest hebben met pijnstilling waren ze aan het overwegen om de kleine te halen met een keizersneede en dan meteen mijn buik te onderzoeken.. dit toch niet gedaan en gewacht tot hij op de natuurlijke manier zou komen. deze beslissing was gemaakt omdat de pijn aanvallen langzaam aan minder werden.. toen ik was bevallen moest ik na mijn eerste ongesteldheid terug komen bij de gynecoloog.. dus dat deed ik.. en weer onderzoeken.. ze kwamen terecht bij een kieste.. ach dat komt wel vaker voor. maar omdat ik er zo'n last van had.. moest hij verwijdert worden.. dus ik mocht onder het mes... toen mijn moeder dit hoorde ging er een alarm belletje rinkelen en kwam meteen naar voren met het verhaal van verschillende mensen in de familie die ook een kieste hadden en dat kanker bleek te zijn.. dus ik weer meteen contact op genomen.. weer onderzocht.. nee het ziet er rustig uit dus niks aan e hand.. na de operatie kwam de gynecoloog bij me en vertelde me dat de kieste op was gestuurd naar het lap.. het zag er allemaal toch niet zo rustig uit als wat hij in eerste instantie dacht.. de uitslag was ook niet erg leuk.. maar gelukkig was er verder niks aan de hand en hoefde ik me daarover ook geen zorgen te maken... aldus een hele tijd geen last gehad van mijn buik.. tot 4 maanden na de operatie.. toen begon het weer.. ik hield het op na weeen van de operatie.. maar ik was eigenlijk de enige in mijn omgeving die er zo over dacht.. 4 maanden geleden werd het steeds erger.. mijn buik zette helemaal uit.. ik leek wel hoogzwanger.. en als dat gebeurde kreeg ik weer zoveel pijn in mijn buiik.. iedereen stuurde me naar de dokter maar ik wilde het niet! niet weer.. toen werd ik niet ongesteld.. en ik kreeg alle symptonen van het zwanger zijn! ik was doodsbang dat het zo zou zijn.. ook al kon het eigenlijk niet.. ja een HELE KLEINE kans.. dus ik zwangerschaps testen gehaald.. ik heb er in totaal 25 gedaan en allemaal negatief.. toen werd ik door P. onder mijn kont geschupt dat ik naar de dokter moest gaan! heel lang met hem er over gehad (hij kende mijn achtergrond gelukkig niet eens en nog steeds niet) maar ik moest van hem gaan! dus toch maar een afspraak gemaakt.. ik gegaan.. nu weer volop in de onderzoeken.. verder met het ongesteld zijn.. was 3 maanden overtijd.. en nou eindelijk geworden.. niet dat het nu normaal verloopt.. wat is nu het gedoe met mijn ongesteldheid.. dit komt door mijn hormonen.. die liggen helemaal overhoop. ik ben op het moment ook echt een verschrikking voor de mensen om me heen. de ene keer super vrolijk, het volgende moment in tranen, het volgende moment chaggie en het volgende moment kan het me allemaal niks meer schelen.. ook dit heeft met mijn hormonen te maken.. en ik moest bij de dokter mijn prive verhaal even op tafel gooien (over wat er allemaal speelde) daar kwam P. ook in naar boven... ook dat ik hem zo moeilijk los kan laten heeft daar mee te maken.. we moeten nu af wachten of mijn cyclus gewoon normaal gaat verlopen.. als hij dat doet krijg ik een spiraal. die geeft een bepaald hormoon af waardoor bij mij mijn hormonen weer gewoon moeten gaan doen zeg maar... en verder ja 20 dec starte alle onderzoeken.. dus nog even wachten maar ben al lang blij dat er naar gekeken word! misschien begrijpen jullie er nu wat meer van!? en srry voor het hele verhaal!
herkenbaar..... bepaalde dingen dan hoor niet van de buikkrampen enzo heb jij je wel eens laten testen op schildklierproblemen? ik heb namelijk schildklierafwijking en ben zonder medicijnen ook een "wrak". En tja hormonen kunnen een hoop doen met je lichaam en stemmingen he. Ik hoop dat ze snel wat zekerheid hebben en ze je goed kunnen helpen. En jou wil ik heel veel succes wensen met alles. Wat een rottige tijd is dit dan voor jou. Probeer toch de rust te bewaren want dat is nu kennelijk juist heel belangrijk. Knuf en sterkte
hey meis... wat een verhaal.. snap dat je p in vertrouwen neemt, en moeite hebt met hem loslaten. En wat zal jij je rot voelen, al die hormoonschommelingen en het niet weten wat nu weer.. sterkte!
ja dus ja misschien dat dit het ook allemaal wat duidelijker maakt voor jullie nu.. ene ja vaak voel ik me wel echt rot ja ! maar goed je leert er mee leven zullen we maar heel hard zeggen! het is allemaal zwaar maar je zult toch door moeten gaan. zeker als je een kleine hebt...