Ben ik dan de enige die over dit verhaal valt? Je zegt hier dat je onverwachts door de pil zwanger bent geworden, maar als ik in je berichtengeschiedenis lees, zeg je dat je na 15 rondes eindelijk kunt zeggen dat je zwanger bent???? Sorry, maar vind daardoor de rest ook allemaal daardoor ongeloofwaardig.
Misschien moet je eerst even het hele topic lezen, dan had je namelijk misschien gelezen hoe het zat met de pil. Want op 11 september om 15:31 schrijft TS het volgende daarover: Ja dat klopt ook. We waren eerst ook bezig voor een kindje, maar doordat er toen OOK weer wat was gebeurd (geen losse handjes hoor, was eens maar nooit meer) ben ik weer begonnen met de pil. Door alle stress toen heel dom vergeten. En ja hoor. Raak.
Sorry, maar nergens rept TS dat het nu door de pil heen is gegaan. Alleen maar dat het na 15 rondes eindelijk raak is. En haar antwoord op bovenstaande reactie is geen antwoord op de vraag. Maar goed iedereen moet geloven wat ze zelf willen, ik denk hier het mijne van. Ik hoop dat ik het bij het verkeerde eind heb, in dat geval: Sterkte!
Wat een verhaal! Sterkte, dat allereerst. Dan wat dingen die ik niet snap... Je herhaalt dat je heel goed weet hoe de situatie is, maar daarin zie ik eigenlijk vooral relativerend en bagatalliserend gedrag. Je zou het ontkenning kunnen noemen. Als je inderdaad na 15 ronden besluit weer aan de pil te gaan, is er een groot moment geweest van bezinning. Je kunt zeggen: er zijn dingen gebeurd, maar je kunt ook zeggen: ik had er geen vertrouwen in dat we op dat moment samen een kind zouden moeten krijgen. Klinkt behoorlijk anders he? Met dit incident - jouw woorden- is dat nogmaals bevestigd. Toch vond je het in je starttopic niet nodig om te noemen dat er meer aan de hand was dan het vriendinnenverhaal. Of in elk geval dat problemen niet helemaal uit de lucht komen vallen. Een vraag dus: had je dit misschien toch kunnen zien aankomen? Je zegt van niet, maar hoe eerlijk ben je dan? Tuurlijk hou je van hem, tuurlijk wil je niet alleenstaand ouder worden, tuurlijk wil je dat je kind een vader heeft. Maar in hoeverre denk je, als je jezelf je leven over tien jaar voorstelt, dat hij er nog deel van uitmaakt? En gaat dat dan harmonisch, of hobbelt hij nog steeds achter zijn scharrels aan? En is hij dan een vader voor je kind, of meer iemand die ooit raak geschoten heeft en zo nu en dan langskomt met rare cadeaus en eisen? En hoop je dat, of weet je dat? Laatste vraag dan: waarom zou het allemaal erger worden als je melding maakt? Daar merkt hij in eerste instantie weinig van, en het is helemaal niet erg als hij weet dat je nu eens voor jezelf opkomt. Want tot nu toe bepaalt hij hoe het loopt, lniet jij. Hij heeft bepaald dat jij naast een aantal andere vrouwen staat. Hij mept. Hij vertrekt. Het enige wat jij zegt is dat je eigenlijk ook wel denkt dat het geen geweldig idee is om met hem door te gaan. Maar je hebt niets besloten en laat alles begaan. Dus zo in control ben je volgens mij allemaal niet.
Dom idee van mij om hier een topic over te starten. Prima dat iedereen een eigen mening heeft, maar sommige dingen komen wel heel erg hard aan. Ik kom hier niet om op mijn vingers getikt te worden of dat er naar mij gewezen gaat worden dat ik een of ander dom wicht ben. Is allemaal al erg genoeg wat er is gebeurd. Ik kom hier voor advies en een beetje steun. Niet om dan te moeten lezen dat ik EN alles maar bij elkaar zit te verzinnen EN het allemaal ongeloofwaardig overkom en dat ik niet 'in control' zou zijn. Ik wil jullie zelf weleens zien als jullie al jarenlang bij iemand zijn en ineens in een paar weken tijd er achter moet komen dat je al die tijd in een leugen heb geloofd en iemand niet blijkt te zijn wat je al die tijd heb gedacht. Ik heb 4 jaar lief en leed met deze jongen gedeeld. Mooie momenten en helaas de laatste paar maanden minder mooie momenten. Dan kan je nog zo'n sterke vrouw zijn, maar op een gegeven moment wordt het je ook een keer teveel. Net als mij nu. Hoe kan je in hemelsnaam aan zien komen dat iemand je gaat slaan? Als er nog nooit, maar dan ook nooit iets als dit is voorgevallen. Ik kwam er pas met mijn echo van 9 weken achter, van meneer zijn scharrels. Toen kreeg ik alles over me heen. Ik weet dondersgoed hoe alles in elkaar zit. Hoe huiselijk geweld in zijn werk gaat, wat de gevolgen zijn op emotioneel gebied, wat dit met een persoon kan doen, ik weet hoe ik mijn eigen boontjes moet doppen. Ik ben een jonge zelfstandige meid van 27 jaar, volg een opleiding voor maatschappelijk werkster, die helaas op iemand verliefd is geworden die blijkbaar heel anders is, dan hij zich 3,5 jaar heeft voorgedaan. Dat heeft niets te maken met controle, dat heeft te maken met gevoel. Sorry hoor dames, maar ik had wel een beetje meer begrip verwacht. Ik ben nu 14 weken zwanger. Ik ben in 5 weken tijd erachter gekomen dat ik niet de enige ben geweest voor mijn (ex)vriend, helemaal de grond in gescholden, geslagen, vernederd en voorgelogen. En Loussaa wie zegt dat ik alles laat begaan. Ik heb meneer in kwestie direct uitgeschreven (hij staat/stond als medebewoner ingeschreven) sinds vorige week al het contact verbroken. Ik heb zijn spullen allemaal ingepakt, door een vriend laten ophalen, een vakantie voor mij en mijn moeder geboekt voor in de herfstvakantie, begonnen om huis op te knappen zoals ik het wil, gewoon blijven werken, gewoon naar college blijven gaan. Wat verwacht je dan na net een week? Misschien dat er ook tijd moet zijn om even goed te janken??? Ik vind dat ik het nog redelijk goed oppak allemaal. Want naast boosheid en ongeloof, ben ik ook mijn beste maatje kwijt waar ik mee kon lachen en alles bij kwijt kon. Tuurlijk laatste tijd zwaar klote geweest, maar daarnaast heb ik ook ontzettend veel van die jongen gehouden. Ik ga hier verder niet meer reageren. Maak me boos om sommige reacties. Beetje inlevingsvermogen kan geen kwaad ipv gelijk met argusogen naar iemand kijken of ze het misschien wel verzin en maar gelijk aannemen dat iemand niet alles op een rijtje heeft. Vast en zeker dames die heerlijk op een roze wolk zitten. Zat ik ook. Tot 5 weken geleden.
Trek het je niet aan meid, er zijn er altijd een paar die menen dat ze alles beter weten... Je hebt nergens een fout ofzo begaan... Xxx
Misschien moet je eens echt lezen ipv de tekst scannen. Dit staat in regel 3 van de openingspost Ik denk dat de mensen gewoon bang zijn dat je dat alsnog doet. Het is wellicht meer bezorgdheid @zasaa Zoals TiTaRa al zegt: trekt het je niet aan. De meeste reacties zijn toch positief. Er zijn genoeg vrouwen die wel weer terug komen bij een meppende vent. Dat verklaard vast andere reacties. Sommige dingen kun je nou eenmaal niet aan zien komen en in sommige situatie kun je achteraf denken dat er toch signalen waren. Tja achteraf is altijd makkelijk praten. Je hebt al het contact verbroken, dat klinkt alsof je goed bezig bent. Het lijkt mij dat dit een verwerking proces is, afscheid nemen van het toekomstplaatje dat je enkele weken nog had. Succes verder!
Vind het erg rot voor je.. Als je 1,5 jaar een bepaald beeld voor je heb van een gezin te beginnen en op het moment suprematie als je eindelijk zwanger blijkt klapt alles als een zeepbel uit elkaar.. Je hebt het goed aangepakt maar kan me voorstellen dat je tijd nodig hebt om toch afscheid te nemen van je toekomst beeld dat me had en idd de persoon waarme je dacht die toekomst in te gaan vullen. Sterkte!! Xxxx
ah bah , sorry hoor maar wat een walgelijk mens. kun je wel tegen een vrouw ik wordt echt boos als k hoor dat zulke mannen bestaan. je vrouw slaan, en ook nog eens terwijl ze zwanger is meid kies aub voor jezelf en j kleintje. hij is jullie niet waard.
Amen! Helemaal met je eens meis, snap hier echt niet de aanvallende reakties! Ik vind je juist heel sterk en ook al zou je nu niet heel sterk zijn, mag ook, je hele toekomst is ineens in duigen gevallen! Ik wil je heel veel sterkte en wijsheid wensen en t beste met je kindje, je red t ook zonder die vent! Enne trek je niks san van mensen die denken zooooo gelukkig te zijn met hun leventje en alles beter. Te weten, ieder huisje heeft zijn eigen kruisje!!!!
Oh oh, hoe fout kun je zijn? Eerst meerdere malen vreemdgaan en dan ook nog geweld gebruiken (en niet zo'n beetje!!). Ik ben blij dat je jezelf en je kind tegen hem beschermt. Als alleenstaande moeder heb je altijd wat te doen, maar het is zeker wel in elkaar te passen allemaal en vooral is het moederschap een erg leuke levenstaak. Succes met je keuzes.
Tjee meis wat een verschrikkelijk verhaal, hij verdient jullie niet en je kan hem dan ook beter ver uit je buurt houden!! Ik herken heel veel van mezelf in jou verhaal, mijn vriend(nu ex) was in het begin ook enthousiast over de zwangerschap, dat veranderde ook al snel. Slaan keeldichtknijpen. Heb ervoor gekozen het contact te verbreken en dat vond ik heel moeilijk, ben nu bijna 17 weken en ben blij dat ik de goede keuze heb gemaakt. Wie weet wat hij jou of je kindje nog gaat aandoen..moet er niet aan denken. Ik wil je heeel veel sterkte wensen, en het gaat je zeker lukken, zoals ik kan lezen kom je over als een heel sterk persoon! En mocht je willen praten kan je me altijd een pb sturen. Liefs en een dkke knuffel xx