Mijn verhaal...

Ik wil het toch kwijt en hoop dat het oplucht.
Het zal een lang verhaal worden.

December 2013 had ik na 9 rondes een positieve test o wat was ik blij! De eerste 2 weken bleef dat zo, tot het omsloeg en ik ineens niet meer kon genieten zelfs bij de eerste en tweede echo hoopte ik zelfs dat het hartje niet zou kloppen ik wilde het gewoon niet meer ik wilde graag genieten maar het lukte niet, laat staan mijn humeur ik was gewoon een tikkende bom en mijn man kon niks goed doen in mijn ogen. Toen de stap gezet naar de huisarts en heb veel moeten praten over mijn gevoelens en naar een paar weken ging het stukken beter en kon ik eindelijk gaan genieten (dacht ik) met de 20 weken echo hadden we 1 softmarker maar niet zorgelijk maar toch gaf ik mijzelf de schuld. Wel waren we blij dat we een zoon verwachte want we hebben al een dochter. met de 30 weken echo bleek de softmarker er niet meer te zijn wat een opluchting! Tussen mijn man en mij ging het inmiddels stukken minder
waardoor we soms op het punt hebben gestaan om uit elkaar te gaan. Uiteindelijk ben ik na een stortbevalling bevallen van een gezonde zoon maar foei wat ging dat snel!

Na de bevalling leek zoonlief een makkelijke en lieve baby maar niet dus, wat huilde hij veel en ik stond er ook nog een alleen voor want mijn man was altijd weg de hele week overwerken zaterdags naar de kroeg en zondags uitgeteld op de bank. Maar ik moest het maar accepteren volgens hem?

Toen de zoonlief 5 weken was wilde ik het opgeven en hulp gaan zoeken want zo ging het niet langer. Ik dacht laat ik maar naar mijn moeder gaan en toevallig lag mijn broer ziek op de bank, ik kijk hem aan en hij ziet geel raar dacht ik en zei tegen mijn moeder dit is niet goed! waarom gaat hij niet naar de dokter? O maar hij is alleen een beetje overwerkt door het klussen in zijn huisje. Uiteindelijk heeft mijn broer een afspraak gemaakt voor de volgende dag.
En op dat moment was ik meer met mijn broer bezig dan met mijzelf!
De volgende dag appte ik hem hoe het was gegaan bij de dokter en hij zei niet goed ik heb waarschijnlijk een leverontsteking en heb direct bloed moeten prikken. Ik schrok er nogal van want dit had ik niet verwacht maar hij zou de volgende dag de uitslag krijgen, maar niet dus! rond 16.00uur belde de doktersassistente mij of
ik het telefoonnummer van mijn moeder wilde geven? raar dacht ik waarom bellen ze mij terwijl het gewoon bekent is. Nog geen 5 minuten later beld mijn moeder huilend op ik moet met je broer om 17:00 uur bij de dokter komen en ze willen niks zeggen! Wat er dan door je heen gaat is niet in woorden te beschijven! Ik heb direct mijn man gebeld en hij kwam gelukkig direct in huis want wat duurde de tijd lang. Het was 17.00 uur geweest en moeder beld huilend op hij heeft Leukemie! Bam dat komt heel hard aan, mijn enige broer heeft Leukemie dat kan toch niet? hij gaat over 2 weken trouwen!
We hebben de kinderen weggebracht naar mijn schoonouders en zijn direct naar mijn broer gegaan, maar o wat is dat dan moeilijk om je broer zo te zien zitten en dat hij eigenlijk doodziek is! Maar wat moet je zeggen op zo'n moment?De volgende dag moest hij naar het ziekenhuis voor een beenmergpunctie en andere onderzoeken, nadat de uitslag bekent was belde moeder mij direct op we gaan per direct met de ambulance door naar het AMC om zo snel mogelijk de behandeling te starten! O wat heb ik gehuild en wat was ik blij dat ik mijn man in de buurt had want ik had hem zo hard nodig! Ik appte mijn vriendin dat mijn broer Leukemie heeft en ondanks dat ze een drukke eigen zaak heeft kwam ze direct en wat kan dat een mens goed doen! Ik wist niet dat ik zoveel tranen had er kwam gewoon geen einde aan! Uiteindelijk snel oppas gezocht voor de kinderen omdat ik toch heel graag naar mijn broer wilde. Nadat mijn vader in huis kwam van zijn werk en mijn aanstaande schoonzus er ook weer was zijn we direct doorgegaan naar Amsterdam 1,5 uur rijden (en wat gaat de tijd dan langzaam) Eenmaal aangekomen was er bij mijn broer al een centrale infuus aangebracht in de hals en dan besef je toch dat het echt begonnen is de dag erop zou hij de eerste chemokuur krijgen die 7 dagen gaat duren. Lang hebben we gepraat en dan moet je toch weer naar huis, schoonzus mocht blijven. Het is zo raar om dan weg te gaan met het idee dat hij zover weg is.

Toen eenmaal de chemokuur was afgelopen is mijn broer doodziek geweest omdat hij er een dubbele longontsteking bij had gekregen en wat is het naar om hem zo te zien vechten!
Hij had last van hallucinaties en viel constant weg, die weken wil ik ook zo snel mogelijk vergeten!

Maar in de tijd dat mijn broer in het ziekenhuis lag was ik alleen! ik had nog zwangerschapsverlof een huilbaby een peuterpuber en een man die nooit in huis was en bij mijn ouders wilde ik niet teveel naartoe want die hadden ook hun zorgen.
Ik had geen zin om weg te gaan omdat iedereen dan vraagt hoe het met broer ging en op dat moment kon ik het gewoon niet. Ik ging er echt aan onderdoor maar ik moest doorgaan ook al zag niemand mijn verdriet en strijd. Maar naar een flinke woordenwisseling met mijn man kon ik kiezen of hulp gaan zoeken of uit elkaar gaan, en heb ik uiteindelijk hulp gezocht. Als snel kon ik terecht bij een maatschappelijk werkster waar ik vele fijne gesprekken heb gehad en op een gegeven moment moest mijn man ook meekomen, 2 gesprekken samen met de maatschappelijk werkster heeft ervoor gezorgt dat de ogen van mijn man open gingen en inzag dat hij diegene was die ontzettend fout zat! Gelukkig gaat het nu goed tussen ons en voel ik mijzelf ook stukken beter! Ook met zoonlief op zoek gegaan naar hulp en uiteindelijk bij de manuele therapeut terecht gekomen en na 4 behandelingen heb ik weer een vrolijke baby!

Inmiddels heeft mijn broer de tweede en derde chemokuur gehad en een stamceltransplantatie, bij de tweede chemokuur is hij helemaal niet ziek geweest en was hij gewoon zichzelf.
De laaste chemokuur i.c.m. de stamcelstranplantatie is wel heftig geweest en dit was ook een zware aanslag op zijn lichaam. inmiddels is hij weer in huis om aan te sterken maar hij blijft doodmoe en wil niks ondernemen.

Vorige week probeerde mijn ouders contact op te nemen met het amc omdat het gewoon niet goed ging, maar ze kregen geen gehoor beloftes dat er terugbeld zou worden werden niet nagekomen. Uiteindelijk hebben ze de huisarts gebeld en die heeft ervoor gezorgt dat mijn broer moest bloedprikken en ja hoor zijn hb was veels te laag en hij moest direct door naar het ziekenhuis in de buurt (gelukkig). Ik stond erop dat ik met hem meeging als broer en zus, en ik ben blij dat ik dit heb gedaan hij vond het zo fijn dat ik mee was! Hij kreeg 3 zakken bloed en een zak witte bloedplaatjes zoveel had hij nog nooit in 1 keer gehad en hij had het echt nodig!
Vandaag moest hij op controle in het amc en heeft hij weer een zak witte bloedplaatjes gekregen, en zoals het ernaar uit ziet moet hij de hele week weer naar het amc omdat het gewoon nog niet goed
gaat

Ik zit hier nu gewoon mee omdat het niet opschiet! Soms ben ik zo bang dat het alsnog fout gaat!
Sorry als het onduidelijk is geworden maar ik moest het van mij afschrijven!

 

Als eerste bedankt voor jullie lieve woorden! Dat doet mij heel goed!

Gelukkig gaat het een stuk beter met mijn broer en het ziekenhuis is er ook postief over.

Wat ik niet erbij had verteld is dat ik meestal maar 1x in de week naar hem toe ging omdat ik natuurlijk de kinderen niet zo vaak wilde missen.
En even op de reactie van twoboys, zijn verloofde gaat ook bijna altijd mee met hem maar toen ik mee ging was ze ziek.

Met mij gaat het ook een stuk beter, kan wel merken dat ik harder ben geworden en veel meer kan genieten van de kinderen. Toch hou ik een schuldgevoel over het begin van de zwangerschap.