Mijn man heeft ook niks met dat "baby-gedoe". In de begintijd kwam de zorg ook het meeste op mij neer. Maar ik was dan ook de hele dag thuis en man moest zorg dragen voor ons melkveebedrijf(hij maakt hele lange dagen). Heb hem weleens een fles in zijn handen gedrukt toendertijd Of gezegd; zo, deze (poep)luier is voor jou! Gelukkig was hij wel meteen een vader die zijn dochter troostte bij verdriet, krampjes, enz. Inmiddels is onze dochter 1,5 jaar geweest en heeft mijn man zijn vaste zorgtaken. Ook neemt hij onze dochter vaak mee met zijn werkzaamheden op de boerderij(naar gelang zij daar bij kan zijn natuurlijk). Ik denk dat het altijd zo zal blijven dat wij als moeder de meeste zorg op ons nemen, het zit gewoon in onze natuur. Een man moet er vaak even in op weg geholpen worden. Vraag eens aan je man wat hij leuk vind om te doen qua zorg voor jullie baby. En als hij iets doet, al is het maar met de kleine kroelen, gewoon even laten gaan.
Ik denk niet dat je het zo bedoeld, maar wil toch zeggen dat ik moeite heb met jouw tekst, sterker nog, dat het me kwetst. Vrouwen krijgen dit namelijk altijd te horen: moeders zijn gewoon natuurlijkere verzorgers. Allemaal leuk en aardig, maar toen ik merkte dat ik dat dus helemaal niet zo natuurlijk of makkelijk vond voelde ik me ontzettend mislukt als vrouw en moeder. En ik voel me nog regelmatig schuldig als ik merk dat ik blij ben als ik 's ochtends de deur uit ga naar mijn werk. Voor de duidelijkheid, ik werk 4 dagen en dat vindt bijna iedereen heel erg veel. Terwijl ik me dus niet kan voorstellen minder te werken. Sterker nog, zou graag wat meer uren willen maken, maar doe dat niet omdat mijn man en kinderen dat niet prettig zouden vinden. Ik trek me er nu niet zoveel meer van aan, maar merk toch dat als zo zwart op wit staat, mannen kunnen dit gewoon minder goed, daar moet je in steunen ipv boos worden, dan voel ik me wel aangesproken. Ik vind het namelijk ook heel lastig, ben blij dat de babytijd voorbij is en ga graag weg zonder de kinderen. En dus word ik eigenlijk heel boos van jouw (en andere dames) opmerkingen.
Nou pnd of niet, ik moest ook gewoon voor haar zorgen. En daarnaast kreeg ik hulp bij mijn pnd. Dus ja, hij hoeft zich niet overal van te onttrekken omdat het heftig is. Denk je dat het voor mijn man niet heftig was? En dan ook de wetenschap dat ik behoorlijk veel en heftige zelfmoordgedachten had? Maar hij wel gewoon naar zijn werk moest? Hij was net zijn moeder verloren en 3 maanden onderweg ook zijn schoonzus en nichtje. Dus nee makkelijk was het niet, maar hij was er gelukkig wel voor ons. Maar we praatte er wel over, om te zoeken naar hoe we deze fase door zouden komen. Ik bedoel niet dat hij het niet heftig mag vinden overigens, maar praat er dan over en zoek naar oplossingen, in plaats van alles op je partner afschuiven en verder te doen waar je zelf zin in hebt. Mijn mening is dat je samen aan een baby begint, en daar ook samen voor zorgt, zijn er moeilijkheden praat je er samen over, dan onttrek je je niet uit de situatie.
Toch gek, ik lees hier heel veel dat je als ''moeder automatischer'' voor je kind zorgt of '' dat moeders dat natuurlijk in zich hebben''. Nou dan zal ik wel een mega ontaarde moeder zijn maar bij ons is dat dus niet het geval. Wij hebben heel bewust voor een kind gekozen maar ook heel bewust om dit samen te doen. We werken dus beide 4 dagen en zorgen evenveel voor S. Om de beurt gaan wij er s'nachts uit, als S. ziek is bepalen we om en om wie thuis is. Het enige wat ik meer doe is alles ''regelen'' omtrent S. zoals zorgen dat er altijd kleding is (he jammer wat een rottaak ) zijn hapjes op zaterdag maken en invriezen en zorgen dat opvang/afpsraken geregeld voor hem zijn. Maar verder van poepluier tot medicijnen geven tot hapje geven fles geven, spelen, aan en uitkleden.....doen we allebei. En ik zie dat mijn man dat net zo ""automatisch"" doet als ik. Wat ik mij wel kan voorstellen is dat elke relatie anders is. Voordat wij S. kregen deden we ook al alles verdelen. soms is de rolverdeling al dat de vrouw meer doet (bijv omdat ze niet werkt etc) Het enige wat je dan kunt doen is praten over het feit dat je het graag anders zou zien TS. Maak het klein en verdeel gewoon taken. Dat als hij uit werk komt de fles geeft en verschoont ofzo. Begin ergens. En blijf praten. Dan komt het vast goed.
Dit herken ik heel erg. Ik word er niet perse boos van maar wat voelde ik me onzeker toen bleek dat zorgen voor een baby me helemaal niet zo natuurlijk af ging. Nu is ons tweede kindje op komst en ik zie er tegenop hoewel ik zeer blij ben met dit kindje. Ik ben gewoon niet goed in baby's. Man gaat volgend jaar minder werken en ik meer. Ik wil dolgraag meer werken en man heel graag een dagje minder. Gelukkig maar
Ik doe hier ook altijd meer dan mijn man en er zijn ook menig ruzies over geweest. Het is wel een wisselwerking, hij moet ook de kans krijgen. Dus de een neemt het op zich en de ander vind het wel makkelijk. Veel praten erover en afspraken maken. De baby aan hem overdragen en iets voor jezelf gaan doen. Hem dus ook de kans geven.
Vader van mijn dochter heeft nog nooit een flesje gemaakt, laat staan ooit een luier verwisseld. Hij heeft hij eigenlijk ook nooit naar bed gebracht of uit bed gehaald. "Dat is de taak van de moeder/vrouwen". Voor ik vragen krijg, nee bij draagt geen jurken en heeft geen baard. Hij is Nederlands
Was het een bewuste keus om een kindje te krijgen? Bij ons wel, wij waren toen ook 23 en dan vind ik leeftijd echt geen excuus.
Poeh, die had hier na 1 zo'n opmerking al op straat gestaan hoor, in welke tijd leeft die kerel? Mijn vader van 68 houdt er niet eens zulke ouderwetse ideeën op na zeg.
Mee eens. Ik heb zelf ook een heel heftige pnd achter de rug, maar dat wilde niet zeggen dat ik nieg voor mijn kinderen hoefde te zorgen. En voor mijn man was het ook super zwaar, maar die onderging het ook gewoon. Heftig ja, maar samen gekozen voor de kinderen, dus dan zorg je er ook samen voor.
Hij staat nu ook op straat Hij heeft gelijk, ik kan haar beter zelf opvoeden. Heb helemaal niks aan hem.
Nee dat was het zeker niet. Ik ben namelijk net 18, had graag willen wachten. Maar het was een bewuste keuze om hem te houden. Hij heeft 8 maanden gehad om zich te kunnen voor bereiden net als ik, alleen ben ik de enige die dat ook daadwerkelijk zoveel mogelijk heeft gedaan. Leeftijd zegt helemaal niks. Maar ik ken hem niet anders, al z'n vriendjes zijn zo, hij weet niet beter.
Herken het wel. Mijn man vind babys eng. Is bang dat ze breken en hij begrijpt ze niet. Hij laat de babyperiode ook altijd aan mij over. Hij kijkt dan weer wel naar de andere kinderen. Die zorg neemt hij gelijk over zodra hij thuis is. Maar ik werk ook en dus zal hij ook de kleinste moeten verzorgen. Ik werk nachtdiensten in de zorg, rondom het weekend en slaap dus overdag als papa vrij is. Nu is kleinste 9 maanden en sinds een maand gaat het weer helemaal super, durft hij de zorg voor de kleine dame aan en snapt hij haar ook. Komt wel! EN als hij de zorg niet aan durft of kan bij jullie TS, dan kan hij het huishouden toch even overnemen