zal t ff kort uitleggen: heb een dochter van 6 die door omstandigheden bij me ex woont en ik haar sweekends heb, is natuurlijk erg, maar geen wereldramp. nu ben ik zwanger van me huidige vriend wij zijn er blij mee. alleen mijn familie niet, die zien liever dat ik t weg laat halen en dat ik eens beter na moet denken. mijn broertje stuurde gisteren nog: je kunt niet eens voor 1 kind zorgen laat staan voor een andere spoor jij nog wel en mun vader had zon opmerking van dat ie me niet kon steuenen zoals ie bij mijn 1e kind gedaan heeft, die zit zelf namelijk in een moeilijke tijd dusja.. wat zouden jullie hiermee doen, dit raakt me namelijk wel...:x
wat lullig zeg om zo te reageren maar laat je er niet gek door maken..je moet het zelf doen met je vriend. en laat e lekker het tegendeel zzien, dat je wel voor je kind kunt zzorgen. verspil geen energie aan dat soort mensen...
Ik weet natuurlijk niet hoe jouw situatie er precies uitziet en of jouw familie (deels) gelijk heeft in hun opvattingen over jouw zwangerschap, maar kwetsend vind ik het zeker wel. Als ouder sta je niet altijd achter de keuzes van je (volwassen) kinderen, maar je blijft hun kind. En zo'n SMS van je broer... snap niet helemaal goed wat hij daar nu mee wil bereiken. Wat ik zou doen... ik zou zeker bij mezelf onderzoeken of er een kern van waarheid kan zitten in hun opvattingen. Hoe sta je in het leven, kun je een goede moeder zijn (ondanks de omstandigheden) van je huidige dochter en kun je een stabiele toekomst bieden voor je toekomstige kindje? Als je al dit soort vragen oprecht positief kunt beantwoorden, dan zou ik mn eigen plan trekken. Je bent een volwassen vrouw (neem ik even aan) en het is jammer dat jouw familie niet achter jouw keuzes staat, maar dat is dan niet meer jouw probleem. Sterkte!
ik weet at ik me leven nu goed op de rit heb, als ik mezelf vorig jaar na de breuk van me ex zag en de jaren die ik ervoor leefde ben ik nu een heel ander mens en zeker volwasener geworden. wat ze gewoon denken is dat het met deze baby precies hetzelfde gebeurd als met mijn dochter, maar zelf mankeer ik niks dat ik me dochter niet thuis heb. mijn moeder is zowieso maisch depressief dus die kan zowieso niet normaal reageren en me vader is depressief door de scheiding nog steeds van hun. enigste waar we in zitten, is dat mijn vriend een schuld heeft en we dus de komende 3 jaar met minder moeten doen maar ook hierdoor sleep ik me heen en het gaat heel goed met veel hulp van echte familie die ons wel willen steunen. ik vecht me erdoor heen en ik zal veel positiever in t leven staan dan voorheen!!