SZN! Wat goed om te lezen dat je zo'n duidelijke keuze hebt gemaakt en (most important!) dat je je daar goed over voelt. Neemt niet weg dat het soms best moeilijk voor je zal zijn, maar daar kom je vast doorheen. Ik wens je een heel goede zwangerschap! Waar ik nog nieuwsgierig naar was: heb je het nog aan zijn ouders verteld? Hoe reageerden zij?
Wat fijn om te lezen Szn! Heel erg veel geluk met de zwangerschap en straks met het kleine kindje. Je kan het!
Bedankt voor jullie lieve berichten. Het doet me goed dat jullie zo met me meeleven. Ik heb het zijn ouders nog niet verteld. Dat ga ik denk ik pas doen als het kindje er is of als het bijna zo ver is, waarschijnlijk middels een brief. Ik ben bang dat zijn ouders het ook niet accepteren (want oh jee wat moet iedereen wel niet denken) en alsnog proberen via hem mij op andere gedachten te brengen. Op dit moment wil ik geen druk op mij van wie dan ook. Ik wil nu eerst gaan genieten van mijn zwangerschap en aan mijzelf denken. Ik heb nu geen contact meer met hem en dat is goed zo.
Wat fijn om te lezen dat je er voor gaat. En ik wens je natuurlijk een hele fijne zwangerschap toe. Nu lekker aan jezelf denken en het kindje.
Wat super dat je voor jouzelf en jouw kindje kiest. Ik wens jou een hele fijne zwangerschap toe en veel geluk met jouw kleine wondertje
hallo allemaal, Toch weer even een berichtje van mij. Het gaat op dit niet zo goed met me, ondanks het mooie wondertje in mijn buik, waar ik voor 100% voor wil gaan. Ik moet heel veel huilen en kan me zelfs niet meer concentreren op mijn werk (en werken is wat ik op dit moment ook zou moeten doen). Ik krijg nu al regelmatig vervelende opmerkingen van mensen uit mijn omgeving als ik de situatie moet uitleggen en dat doet me zo veel pijn. Ik heb op dit moment helemaal geen contact meer met de vader. Als ik bel neemt hij niet op en ook op berichtjes reageert hij niet meer. Ik weet het: hij is mij dan niet waard etc, maar ik mis hem toch echt heel erg. We waren bijna elke dag samen en ineens is alles weggevallen en dan ook nog terwijl ik zwanger ben. Ik voel me ontzettend alleen en in de steek gelaten, ondanks dat ik niet echt alleen ben. Ik had mijn kindje zo graag een vader gegund. Nu zit ik ook nog met een dilemma. We waren pas kort samen en ik weet dus niet precies waar zijn ouders wonen. Ik weet niet hoe hun in te lichten, behalve rond gaan vragen in het dorp waar ze wonen. Nu heb ik wel op een app zijn zus gevonden. En ik weet niet of ik zijn zus al zou inlichten of nog niet. Ik wil de situatie niet erger maken, omdat ik ergens nog de hoop heb dat hij tot inkeer komt en terugkomt, maar ik ben ook bang dat als ik te lang wacht ik zijn zus niet meer kan terugvinden en ik dus niet weet hoe ik zijn familie moet bereiken, behalve gaan zoeken. Ik gun mijn kind contact met ook die kant van zijn/haar familie en wellicht wil zijn familie wel gewoon contact, maar ben echt bang de situatie op dit moment erger te maken. Enige tips over hoe en wanneer ik zijn familie het beste kan proberen in te lichten?
Wat een lastige situatie. Je emoties zijn normaal. Ik heb in mijn zwangerschap nog nooit zoveel gehuild. Alles komt ook harder aan dan anders. Dat hoort er bij. Je situatie maakt het niet makkelijker. Ik vind het lastig om te zeggen of je zijn familie moet inlichten. Ene kant is het zijn keuze en zijn familie. Aan de andere kant kan het zo zijn dat je kindje wel een geweldige opa en oma krijgen. En een tante die graag langs komt. Via hun kan het zo zijn dat hij toch contact wilt met het kind. Het kan ook zo zijn dat de familie er niks van wilt weten. Enige voordeel daarvan is dat je wel weet wat je aan ze hebt.
Ik zou de situatie nu niet verder op de spits drijven met je ex door tegen zijn wil in contact op te nemen met zijn familie. Je kent die mensen niet en hebt geen idee of het wel in jouw belang of die van het kind is dat ze kennis hebben van de zwangerschap of het bestaan van dit kind. Ze kunnen zich ook op een negatieve manier met jouw of het kind gaan bemoeien. Of ze kunnen jouw kind afwijzen. Die kans bestaat zeker als ze achter de rug van je ex om door jouw worden geïnformeerd. Het lijkt mij in alle gevallen beter dat je ex dit zelf verteld. En de kans is heel groot dat dit in de toekomst gaat gebeuren. Jij hoeft de achtergrond van de vader immers niet geheim te houden voor jouw directe omgeving. Maar dat is heel wat anders dan deze familie zelf actief gaan benaderen. Probeer er liever uit te komen met je ex en laat hem rustig wennen aan de komst van dit kind. Je weet nooit hoe de toekomst zich gaat ontwikkelen en dingen kunnen veranderen als het kind er eenmaal is. Stop met hem lastig te vallen als hij dat niet wil. Daarmee bereik je alleen maar het verkeerde (hij gaat je negeren, misschien vervelende verhalen over je vertellen en wil wellicht zeker geen contact meer met jou of het kind). En wat als de familie hem onder druk zet om tegen zijn wil toch een rol te spelen in het leven van jouw kind? Dat is toch ook geen situatie die lang goed zal gaan of in het belang van jouw kind is ? Jij hebt voor dit kind gekozen dus probeer je te richten op je zwangerschap en je eigen situatie. Je kunt je ex niet dwingen een vader te zijn.
Ik zit ook in een soortgelijke situatie zwanger zonder vader. Als je te lang wacht kan hij ook beweren dat het zijn kind niet is. 9 maanden zijn best lang ,en straks heeft hij een ander. Laat hij maar ruzie krijgen met zijn familie want hij brengt ze zogenaamd te schande. Laat hij ook maar het boetekleed overzicht heen krijgen. Als je pas na 9 maanden voor de stoep staat met je kleine verklaard hij je voor gek en zal ontkennen. Onderneem nu actie echt waar! Maar als je contact zoekt met zijn familie dan liever bij zijn moeder zijn vader zal denk ik hevig reageren en je voor hoer uitmaken. Zijn moeder kan dan met zijn vader praten als dit niet lukt kan je altijd tegen je kleine zeggen dat je er alles aan hebt gedaan. Heel veel succes en mocht je er niet uitkomen mag je mij altijd een pb sturen. Want alleen zwanger zijn is toch best zwaar vooral door al je hormonen in je lijf. Heel veel succes en probeer toch een beetje te genieten van deze mooie bijzondere tijd.
Jammer genoeg heb ik dit 11 jaar geleden moeten ervaren. Echter had ik mijn ex letterlijk en figuurlijk meteen de deur gewezen en voor ons kindje gekozen. In het begin stond ik er echt alleen voor. Mijn eigen moeder had het "te druk" met haar eigen dingen en wou zich er niet mee bemoeien (intussen ging mijn eigen moeder normaal met hem om alsof het haar zoon was). Zijn moeder vond dat ik naar hem moest luisteren want als hij zegt geen kind te willen, moet ik naar hem luisteren want die kind zal alleen maar storen! Mijn vader was immers overleden en zijn vader was niet in beeld. Ooh wat heeft dat mij toen pijn gedaan. Aan het eind van de zwangerschap kwam het wel goed en deed iedereen volop hun best maar voor mij was het al te laat. Die pijn vergeet ik nooit meer. Wel ben ik trots op mijn zoon en zal hem ook later vertellen wat ik allemaal had moeten verdragen tijdens de zwangerschap. En zal zolang ik leef ervoor zorgen dat mijn zoon nooit zulke streken uithaalt als zijn vader. Gelukkig heeft het me wel doen veranderen en meen ik sterker te zijn geworden. Ik hoop dat het voor jou ook positief uitkomt. Makkelijk is het niet maar wel waard. Veel sterkte meid Knuffel
TS, hoe gaat het nu met je? Ik hoop zo voor je dat je je bij je relatiebreuk neer hebt kunnen leggen en dat het verdriet langzaamaan afneemt. Dit is vast een moeilijke periode voor je, met veel dubbele gevoelens. Heb je een beetje steun van mensen om je heen? Ik denk in elk geval aan je en hoop dat je ons nog een beetje op de hoogte wil houden. liefs!
Hallo, De relatiebreuk doet me nog steeds veel pijn, zeker omdat ik helemaal geen contact meer heb. Het lijkt wel alsof ik voor hem nooit heb bestaan, terwijl ik wel zijn kindje draag. Maar goed, het zal wel goed komen met me Het moeilijkste vind ik tot nu toe om mensen te vertellen dat ik zwanger ben. De eerste reactie is dan vaak: en hoe vind de vader het? Afgelopen maandag bij de vk voor het eerst het hartje van de kleine gehoord. De vk zei dat als je het hartje met 11 weken al kan horen de kans op een miskraam echt heel klein is. Ik hoop het zo, want die angst zit er wel nog steeds een beetje in. Ook de angst dat er iets anders mis is Voor nu is het ook nog wel steeds heel onwerkelijk dat ik zwanger ben. Komt waarschijnlijk, omdat ik het kindje zelf nog niet voel. Ik word soms wakker en dan denk ik: oh ja ik ben zwanger en dan moet ik de echofoto erbij halen om het te geloven. De ouders nu inlichten - zoals iemand hierboven schreef - ga ik nog niet doen. Ik kan niet nog een afwijzing gebruiken op dit moment. Het is me te veel. En ze mogen later ontkennen wat ze willen, dan kunnen we er nog altijd een dna test tegenaan gooien. En hij weet donders goed dat het van hem is. Als het later op die manier moet, dan hoeft het niet.
Sterkte meis, ik snap helemaal waar je doorheen gaat... Wat een verwarring he? Blij zijn met je baby en tegelijkertijd zoveel onzekerheid en de man die eigenlijk een slappe zak is, zo verschrikkelijk missen
Bizar, ik zit niet in dezelfde situatie momenteel. maar wil je wel graag vertellen dat ik je bewonder en voor jou het beste wens. Ik zou als ik jou was maar lekker ervan genieten en even op jezelf focussen. je hebt genoeg rust nodig voor de baby en geen stress. Je kan het wel, mijn vriendin heeft een relatie gehad en is zwanger geworden en die jongen is gewoon ineens verdwenen toen hij erachter kwam dat het zijn kindje was en zij red het prima. Kindje is al vrij groot geworden. Er zullen genoeg mensen zijn die je willen helpen en hier op de site kan je ook lekker je verhaal kwijt. xx