Hallo, wij zijn nu een aantal jaren bezig en nog niet zwanger. Na 6 x iui en 1 x ivf, waarvan we nu 11 terugplaatsingen hebben gehad, zonder resultaat, komt het dichterbij om misschien voor ivf 2 te gaan. We hebben nog 2 cryo's dus het is nog niet zo ver, maar ben er toch al over aan het nadenken van hoe hierna. Mijn vriend wil dat we nog een poging moeten doen en voor mezelf heb ik zoeiets van Stop. Ben inmiddels 36 en vind het toch ook wel meespelen. Mijn vriend is 43. Heb altijd geroepen dat ik geen ivf wilde, maar heb toch die grens verlegd. Heb zelf geen zin meer in die teleurstellingen elke maand. Wil geen prikken meer hoeven zetten. Wie kan ons de garantie geven dat het de volgende keer wel lukt, nee ben er zelf een beetje klaar mee. Wel lastig als je vriend zoiets heeft van, maar we hebben nog niet alles geprobeerd en misschien lukt het dan wel. Vind het erg lastig en hoop stiekem dat het niet nodig zal zijn, maar wat zouden jullie doen of heb je hier zelf ook ervaring mee?
Wij zelf hebben 3 mislukte icsi, s achter de rug wij mochten nog een 4de doen maar wij hadden allebei zoiets van de uitkomst zal toch t zelfde zijn en we stonden daar allebei achter het lijkt me erg moeilijk als de ene wel wil en de ander niet maar het is jou lijf die alles moet onder gaan voor de mannen iets makkelijker praten met we doen nog een x soms wel egoïstisch wij zelf zijn over gestapt op donor daar starten we augustus mee iui dat is toch minder intensief maar misschien moet jij hem eens goed uitleggen wat het met jou doet het is voor een vrouw erg pijnelijk intensief en emotioneel de man heeft dat minder hopelijk heb je hier wat aan als wil praten ik hoor het wel
Bij ons is het een beetje andersom. En dat is ook lastig. Mijn man vindt het prima om nog een poging te doen, maar hij is nu ook gelukkig, dus voor hem hoeft het niet zo nodig. Ik kan me voorstellen dat het erg lastig is. Ik weet niet wat je moet doen, daar moet je samen uitkomen. Misschien een gesprek voeren met de professionals of maatschappelijk werker uit het ziekenhuis? Geen idee hoor of dat kan en of het wat uithaalt. Ik roep maar iets. Die hele mmm werkt behoorlijk op je emoties. Knuffel.
Ik had juist het tegenovergestelde probleem. Hier wilde ik door en alles geprobeerd hebben. En man wilde stoppen. Het geeft inderdaad flinke discussies. En helaas kan ik geen keus voor je maken. Uiteindelijk is de keus geworden om toch door te gaan en na half jaar medicijnen, 6xiui, 1 icsi-poging met 6 terugplaatsingen en 1 ivf-poging met 1 terugplaatsing was het tot onze grote verbazing raak. (was poging 13) Ik ben zelf blij dat ik altijd ben doorgegaan, maar zeg nu wel dat ik het nu genoeg vind. Een 2e wonder is welkom, maar hier geen mmm. Dat is niet goed voor onze relatie en als ik nu terugkijk wat het met mijn leven, lichaam en relatie heeft gedaan al die jaren. Dat is best heftig geweest, maar ben zelf wel blij dat ik door ben gegaan. Maar ik moet er ook wel bij zeggen dat ik diep in mijn hart heb geweten dat het zou lukken. Maar de garantie heb je inderdaad niet.
Wat anderen zouden doen, doet er niet zo toe.. Het gaat om hoe jij je erbij voelt. Ik zou niet kunnen stoppen zonder elke poging, elk onderzoek en elke techniek geprobeerd te hebben. Ik zou me altijd afvragen 'wat als?'. Dat betekent natuurlijk niet dat jij, of wie dan ook, er ook zo over moet denken.. Als jij er heel anders instaat en je er niet goed bij voelt om nog verder te gaan, dan is er niemand die kan zeggen dat je dat wél moet doen..
Ik vind het lastig om hier iets over te roepen. De mmm is iets waar jullie samen mee bezig zijn en dan is het erg moeilijk als de een door wil en de ander niet. Jij kunt die beslissing niet in je eentje nemen en je vriend ook niet. Jullie zullen toch samen een keuze moeten maken waar jullie allebei achter kunnen staan. Wellicht is een rustpauze een compromis? Dat jullie afspreken na de twee cryo's even te stoppen en het een tijdje aan te kijken en na een periode van wat meer rust het er nog een keer over hebben? Zulke beslissingen hebben tijd en wat afstand nodig en volgens mij zitten jullie er nu allebei veel te diep in en zou ik een definitieve beslissing dan echt nog even uitstellen.
Ik snap dat het veel is en dat je er een beetje klaar mee bent. Ik heb nooit zoveel terugplaatsingen gehad uit 1 IVF ronde, dus bij ons volgden de pogingen elkaar sowieso veel sneller op... Wel is het mijn ervaring dat de kwaliteit van de embryo's behoorlijk kan verschillen tussen 1 poging en de volgende. En dat was iets wat ik wel heb geprobeerd te optimaliseren voor onze IVF 4. Bijvoorbeeld door af te vallen, metformine te gebruiken, ubiquinol te slikken enzovoorts. Daarnaast hebben wij bij IVF 4 gekozen voor een blastocyst transfer, dus dat wil zeggen dat ze de embryo's laten doorgroeien tot dag 5. Hierbij vallen er veel af, maar je houdt wel de allersterksten over. En we hebben ook afgesproken dat als IVF 4 niet zou lukken, we bij IVF 5 voor CCS/PGS zouden kiezen. Dat is een chromosoom screening van het embryo. Hierbij wordt van een embryo van 5 dagen oud (blasto dus) een cel afgenomen en deze cel wordt compleet gescreend, dus alle chromosomen. Dit heeft zin, omdat bij een vrouw van 30 al een flink percentage (iets van 30 of 40%) van de eicellen chromosomaal niet in orde is. Dit worden vervolgens wel embryo's en ze zijn er op het oog niet uit te pikken. Maar het worden geen zwangerschappen. Het slagingspercentage bij IVF met deze screening is giga veel hoger, 90% ipv de 30% die je normaal hebt per terugplaatsing. Maar het zal altijd wel zo blijven dat er nog 'iets' is wat je zou kunnen proberen. En als jij dat niet wilt, dan is dat je goed recht. Ik wens je veel sterkte bij het maken van je beslissing.