Kan je niet eens een dagje gaan kijken bij zo een tienermoeder huis?? Het is al eerder gezegd maar als je daar zit dan hoef jij je voorlopig niet druk te maken. Ze helpen je met alles en kom je zo waarschijnlijk vanzelf(moet er natuurlijk wel voor inzetten) in een traject om weer een studie op te pakken en misschien wel je eigen huisje! Je vindt het niks maar je moet ook aan de toekomst van je kindje denken toch?!! Ik wens je heel veel succes en ik hoop dat je een goede keuze zult maken!
Heb je al eens gekeken naar een pleeggezin?? Serieus, dat kan ook echt een goede oplossing voor je zijn. Je gaat dan samen met je kindje in een pleeggezin wonen.
Hou er wel rekening mee dat er vaak een wachtlijst is voor een opvanghuis van 6 maanden. En dat je alleen met hele urgente zaken wordt geplaatst. Je moet je zelf echt niet kunnen onderhouden, want je krijgt meer dan wekelijks begeleiding. Pleeggezin zou ik even mee afwachten, want dan heb je ook gelijk met Bureau Jeugdzorg te maken die jou en je kind in de gaten houd. Daarnaast ben je al 20 en als je jezelf goed kan onderhouden, dan zou ik de andere opties nog beter uitzoeken. Heel veel succes en sterkte!
Hey Bamiejmiej Ook ik herken mezelf wel in je situatie zoals het nu is. Ik heb geen abortus vooraf gehad en ik vind het vreselijk om te lezen wat je allemaal hebt moeten doorstaan. Ik ben 20 jaar en nu ong 5 a 6 weekjes zwanger en de moeder van mijn vriend (21 jaar) zei meteen weghalen, kan niet blijven, geen geld, weg weg weg!!!! Ik heb het idee dat mijn vriend zich dan ook niet gesteund voelt en zoiets heeft van 'ja inderdaad, we kunnen het niet houden dus het moet weg'. Ik heb hem nooit eerder zo horen praten dus het kwam als een grote klap toen hij dit tegen mij zei. Hij gaf me de keuze: weghalen of ik ga weg. Dat was echt moeilijk. Ik ben inmiddels naar de huisarts, gynaecoloog en de psycholoog in het ziekenhuis geweest om te praten over mijn beslissing. Eigenlijk wist ik van binnen wel wat ik wilde, maar het kwam gewoon niet goed uit en ik voelde me schuldig tegenover mijn vriend. Inmiddels is dat veranderd.. Hij was er ook bij toen ik zwanger raakte, hij had beter moeten weten. Ik heb besloten ervoor te gaan en heb hem nu voor de keuze gesteld: papa worden of ons met rust laten. Er is een flink gat tussen ons in gekomen. We spreken elkaar nauwelijks en hij belt soms even om te vragen hoe het bij bijv de gyna was.. Maar verder hoor ik niks van hem. Dus ik ga er vanuit dat ik en mijn kindje er alleen voor staan en probeer nu op eigen houtje alles te regelen.. Ik woon ook nog thuis en moet ook op zoek naar een eigen woning. Ik heb het heel direct tegen mijn ouders gezegd. Ik kwam van de huisarts, heb mijn ouders bij elkaar geroepen en gezegd: ik ben in verwachting. Mijn ouders zaten er ook niet om te springen en mijn vader praat niet tegen mij sinds ik het verteld heb (nu zo 2 weken geleden). Ik stond op het punt om in september te beginnen met een HBO Rechten opleiding en dat gaat voor nu dus ook niet meer door. Wat ik eigenlijk wil zeggen is, volg je hart. Als je vriend jou en de kleine laat zitten dan is dat erg spijtig. Het zal knokken worden voor ons, maar ik geloof wel dat wij als alleenstaande mamas van 20 jaar er kunnen komen. Ik heb weinig steun vanuit mijn familie en veel vrienden weten er nog niet eens vanaf. Maar in Nederland zijn er veel organisaties die mamas als ons kunnen helpen, dus ik ga ervoor. En dan vergeet ik je bijna te feliciteren! Dus bij deze gefeliciteerd met je zwangerschap, want het is toch wel een klein wondertje dat daar in je groeit! Heel veel sterkte ermee! Mommy89
ten eerste heel veel respect voor al deze verhalenvan alle moeders, ik zit nu in hetzelfde schuitje, mijn vriend eist ook weghalen, ik wil dat niet, ik ben al moeder van een zoontje van 4 uit een eerdere relatie, ik weet dan ook niet of ik het kindje alleen zal opvoeden, mijn vriend heeft altijd gezegd dat hij er voor mij zalzijn, ook al ou ik het kindje houden, nu echter, is hij weg.... en heeft mij zwanger achter gelaten, ik zou je 1, 2, 3, geen advies kunnen geven, ik vind het zelf ook erg lastig.... mijn eerste zoontje heb ik alleen opgevoed en dat ging mij prima af, waar een wil is is een weg, dat gaat je wel lukken... ik wens je heel erg veel sterkte! je zal het hard nodig hebben
ow meiden, wat erg dat jullie in deze kl*te situatie zitten, ik heb geen tips voor jullie maar doe wat je hart je ingeeft... en ik wil jullie allemaal ongelofelijk veel sterkte wensen!