Ik herken het wel een beetje. Wij hebben 2 kinderen en zijn nu 'klaar', mijn man heeft zich laten steriliseren. Hoewel ik met mijn verstand weet dat het goed is zo, laat mijn gevoel zich niet altijd sturen. Ik ben zo'n groot deel van mijn leven bezig geweest met 'wanneer ik zwanger ben' en 'wanneer ik kinderen heb', dat ik moeite heb om die dromen achter me te laten. Nu verder met 'kinderen opvoeden tot fatsoenlijke volwassenen'. Het is een soort van rouw.
Wij hebben bedacht de sterilisatie uit te stellen tot na de geboorte van dit kindje, na het lezen van dit verhaal, ga ik zelf twijfelen of het voor mijn gemoedsrust niet beter is het eerder te doen. Hoewel ik vrij nuchter en zeker ben, weet ik ook wat hormonen teweeg kunnen brengen. Ik ben niet zo heel bang weer te gaan twijfelen, zeker omdat ik al jaren zeker was van een compleet gezin (dit kindje kwam echt onverwacht) maar het is wel mogelijk gezien ik weet hoe heftig deze gevoelens onder invloed van hormonen kunnen zijn. Het zet me wel aan het denken wanneer het beste tijdstip is dit te laten doen.
Ik denk dat jij de kern van het probleem van de vrouw van PapaS hier raakt, het is inderdaad afscheid nemen van een levensfase en dromen. Het nooit meer opnieuw zwanger zijn/moeder worden. Maar die rouw moet toch doorgemaakt worden na 5, 6 of 10 kinderen, een keer houdt het op. Ik denk dat het wel belangrijk is dat je vrouw dit toch onder ogen gaat zien PapaS. Het is vast even moeilijk maar ze heeft jou en 5 gezonde meiden om haar hier doorheen te helpen. Een zesde gaat het "probleem" naar mijn mening dus zeker niet oplossen.
Achteraf gezien had ik, hoe hard het misschien ook klinkt, moeten doen tijdens de enigszins zware zwangerschapsperiode van mijn vrouw. Ze was er toen helemaal klaar mee en als ik het toen had laten doen was het een keuze van beide geweest. Nu zijn het zeer waarschijnlijk de hormonen die opspelen en daarnaast is mijn vrouw heel erg een 'gevoels' mens die leeft met de dag en vooral geniet van de momenten van nu en de mogelijke 'problemen' in de toekomst niet wil zien. Het helpt overigens wel de gevoelens en situatie van mijn vrouw beter te begrijpen door de reacties die hier geplaatst worden. Bedankt daarvoor
Ik denk dat dit inderdaad heel erg speelt. Deels jonge moeder willen blijven, nieuw leven in je buik voelen, een pas geboren baby in je armen houden.. Allemaal dingen die wij als man nooit echt zullen begrijpen denk ik. Dat neemt natuurlijk niet weg dat dit soort keuzes altijd met z'n tweeën gedaan moeten worden en dat ik eigenlijk niet nog een paar jaar wil wachten totdat ze echt toe is aan die fase. Gedoe met rubber schiet ook niet op en zij wil geen hormonen op wat voor manier dan ook..
Voor mij ook echt even iets om over te denken.. Ik weet dat het moeilijkste moment gaat zijn als ik de eerste kleine kleertjes weer op moet gaan bergen, en ik ben totaal verlieft op de baby en op dat soort momenten.. Puur onder invloed van deze 'zorgdrang en liefde' kun je als vrouw totaal met oogkleppen op, zwevend op een roze wolk zijn. Ik had het ook na het krijgen van onze 3e. Hoewel ik riep dat ik geen 4e meer wilde dacht ik er 4 weken na de bevalling ineens totaal anders over. Na een moeilijke start en een nr 4. welke echt een huilbaby was, was de keuze makkelijker. Ik ga echt overwegen en met mijn man overleggen om het in de komende maanden al te doen. Hoewel ik de kans klein acht, wil ik mezelf het na de bevalling niet onnodig moeilijk maken. Iets wat niet meer kan, is makkelijker te accepteren als 'misschien nog een kans dat' gewoon omdat ik mezelf onder invloed van hormonen niet 100% vertrouw, een soort van zelfbescherming voor mijn toekomstige ik omdat ik rationeel al 3 jaar 200% klaar ben met het uitbreiden van ons gezin. Jij ook bedankt voor deze input.
Dit alles zet mij aan het denken... Ik wil opzich nog wel wel kindje..manlief niet... Als hij zich zo voelt als jij zou ik dit niet leuk vinden....en zijn mening is heel belangrijk voor mij... Liever samen gelukkig en samen gekozen voor drie dan een vierde die er doorgedramd is door mij...want dat is wat jou vrouw doet...drammen in eigen belang!!! Bedankt voor deze post! En succes, hopelijk komen jullie er samen uit!
Hi, Ik heb net een dochter gekregen, dus kan me jullie situatie niet goed voorstellen, maar ik wil je toch mijn mening geven. Ik vind het eerlijk gezegd al heel wat dat jullie nog een vierde en vijfde kindje hebben gekregen, terwijl jij al vond dat het gezin compleet was met 3 kindjes. (Wat ik me heel goed kan voorstellen). Nu wil je vrouw nog een zesde kindje en ik kan jouw standpunten heel goed begrijpen waarom je het niet meer wil. Je hebt vijf kindjes... Je gezin was eigenlijk al klaar met drie kindjes, maar je besloot zelf toch ook een vierde en voor een vijfde te gaan.... Nu wil je vrouw een zesde... Dit is misschien gek wat ik zeg, maar faciliteer je niet een beetje als je nu weer voor een zesde gaat terwijl jij het niet wil? Anderzijds snap ik je vrouw voor een klein deel. Nogmaals, ik ben net moeder geworden en weet niet hoe het is met vijf kindjes maar misschien is je vrouw wel een beetje bang om afscheid te moeten nemen van de zwangerschap / een eventuele nieuwe geboorte van jullie kindje...want eerlijk is eerlijk...het is zo mooi voor een vrouw....zwanger zijn (weer) moeder worden...dat gevoel is onbeschrijfelijk mooi....ik denk ook hetzelfde wat anderen hier boven al beschreven. Denk dat je vrouw misschien even door de "leegte" moet gaan. Want ik vraag me ook af of het na t zesde kindje klaar is....
Dag Papa van 5, Hoewel mijn situatie in de verste verte niet op die van jullie lijkt, kan ik me wel wat inleven in de wens van je vrouw. Het idee dat ze nooit meer opnieuw moeder kan worden, nooit meer een zwangerschap kan ervaren, dat ze deze fase in haar leven achter zich moet laten, is nogal een stap. Zo iets moois loslaten gaat niet vanzelfsprekend en kan zelfs gepaard gaan met rouwverwerking. Aan de andere kant is jouw "eis" helemaal niet onredelijk. En vind ik het eerlijk gezegd niet eerlijk van je vrouw dat ze jou erop aanspreekt dat ze dit nooit meer mag meemaken. Je hebt haar immers al vijf keer dat prachtige gevoel mogen geven, twee keer vaker dan je jezelf had voorgenomen. En dan kom je bij het volgende punt: Waar ligt de grens. Wanneer is het genoeg? Als de overgang inzet? Waarschijnlijk zal ze dan nog steeds verdrietig kunnen zijn dat ze het nooit meer mee kan maken. Je zou het er samen over kunnen hebben waarom ze zo graag nog een 6e kindje wil. Is het omdat het gezin nog incompleet voelt, of is het omdat ze het gevoel van moeder worden niet kan of wil loslaten. Want in het tweede geval zal een volgende zwangerschap maar tijdelijk voldoening geven. Misschien wordt het nu tijd om te genieten van het opgroeien van jullie dochters. Voor je het weet is de oudste zelf alweer geen kind meer en dan heb je dat gemist omdat je zo bezig bent met nog meer kinderen krijgen (even heel cru gezegd, sorry). Ik wens jullie in ieder geval veel wijsheid toe in het samen maken van de beslissing.
Hier moest ik ook aan denken. Zeker omdat ze niet altijd al 6 kinderen wilde (van wat ik begrijp) maar wel steeds weer 1 erbij. Er zijn vrouwen die het zwanger en weer moeder worden niet los kunnen laten. Als dit bij haar het geval is, is ze na 6 ook nog niet klaar en na 7 ook niet. Dan komt er gewoon een moment om je verstand voor je gevoel te zetten.
Hoe weet zij zeker dat dit echt de laatste keer is dat ze nog een kindje wilt? Misschien hebben jullie hier iets aan: http://www.love2bemama.com/2014/06/24/verslaafd-aan-zwanger-zijn/ Succes ermee!
Helemaal mee eens. Daar wil ik nog aan toevoegen dat ik vind dat BEIDE ouders het moeten zien zitten om voor nog een kindje te gaan. Je moet ze immers allebei ook opvoeden. Ik vind dat jij al héél ver bent meegegaan in haar wens, dat je moet uitkijken dat je je eigen grenzen niet blijft verleggen. Jouw grenzen dienen óók gerespecteerd te worden, al snap ik dat het in een relatie niet altijd even makkelijk is.
Zou heb een optie zijn dat je met haar afspreekt dat jullie het over twee jaar nog eens bespreken allemaal? Misschien dat het 'verse-moeder gevoel' wat afgezakt is en ze dan inderdaad niet meer door hormonen geregeerd wordt en ook meer open staat voor jouw mening. Of wil je vrouw liever gister dan morgen al beginnen voor een 6e?
Wat een vervelende situatie! Ik herken het gevoel van je vrouw wel, moet ik zeggen. Wij hebben er nu 3. Voor mijn man was het na 2 eigenlijk al wel goed. Hij zei op een gegeven moment: "we houden het er denk ik toch maar bij 2." Maar toen was ik al zwanger, dus pech gehad We hebben gezegd dat het klaar is. Voor mijn gevoel is het dat ook wel, maar mijn lijft blijft roepen om baby's. Dat is heel irritant, want als ik er goed over nadenk, wil ik echt niet nog meer kinderen. Mijn jongste is nu bijna 2. Dit is de eerste keer dat ik een kind van die leeftijd heb zonder dat er een nieuwe op komst is. En eigenlijk is dat ook lekker, want mijn lijf is nu weer van mezelf en straks krijg ik ook weer meer tijd als mezelf, naast het mama zijn.
Dat is inderdaad wat ze voorgestelt heeft en wellicht hoopt dat ik dan van gedachten veranderd ben. Ik denk (en eigenlijk weet ik dat wel zeker) dat ik er over twee jaar nog precies zo over denk en het niet zie zitten om twee jaar lang met 'rubber' te moeten werken. Dat vinden we beide overigens net echt (relatief) prettig. Bovendien is ze over 2 jaar 'eind' dertig en dan duurt het wel weer heel erg lang voordat de kinderen groter zijn. Uitstel is wat mij betreft ook niet echt aan de orde omdat ik er bij mezelf wel van overtuigd ben dat het 'klaar' is zo. Ondertussen wil ik trouwens wel iedereen heel erg bedanken voor de waardevolle reacties. Daarmee krijg ik toch een veel beter inzicht in wat er speelt in het lichaam en hoofd van mijn vrouw
Ik bedoelde ook meer dat na twee jaar zij van mening kan veranderen en het eens is met jou om niet voor een 6e te gaan. Maar twee jaar met rubber lijkt me inderdaad niet echt prettig hopelijk komen jullie er uit! Heel veel sterkte!
Twee jaar wachten als je zelf niet van gedachten verandert... Nee. Dat is niet slim, dat is de deur op een kier laten staan terwijl je weet dat hij dicht moet. Ik herken het hormonenverhaal, maar tegelijkertijd vond ik de jonge babyfase zo onplezierig in verhouding tot het gedreumes, dat ik me niet kan voorstellen dat je telkens weer opnieuw wilt beginnen. Je wilt weer eens tijd hebben voor een stap in je werk, voor wat anders, voor elkaar. Dat herken ik zelfs nu we werken aan nummer twee al.
Wat ontzettend lief en betrokken dat jij zo je best doet om je vrouw te begrijpen, ze mag in haar handen knijpen! Ik snap de wens van je vrouw wel, maar op een gegeven moment moet je ook een keer stoppen. Jij hebt al 2 keer toegegeven en bent erg gelukkig nu met je dochters. Het is niet eerlijk om dan door te blijven drukken voor nog een en later misschien nog een. Ik vraag me af welke wens er echt speelt? Wil ze nog een baby om mee te troetelen? Nog heel graag een persoonlijkheid erbij? Houdt ze ervan zwanger te zijn? Een kinderwens zit heel diep, ik herken dat. Ik wil ook heel graag nog 2 kinderen, mijn man wil het bij 2 laten. Nu zijn we overeengekomen dat er nog 1 komt, dan geven we beiden toe. Lastig hoor, ik wens jullie veel sterkte met hieruit komen!