hallo meiden, ik zou ook graag mijn verhaal willen vertellen, het is eigenlijk heel erg kort nadat ik ben bevallen maar heb het gevoel dat i het kwijt moet.. ik ben op 14 april dit jaar bevallen van jim* in eerste instantie werd er gezegd da tik was bevallen van een gezonde zoon hij was alleen wat klein dus zou in de couveuse moeten.. nou ja toen ie daar eenmaal lag bleek al snel dat er meer aan de hand was en jim werd met spoed over geplaatst naar het UMCG (wij moesten daar maar op eigen vervoer heen, een uur na je bevalling) toen we daar kwamen bleek dat jim zn slokdarm niet aan elkaar vast zat en hij zou geopereerd moeten worden, hierna zou het goed zijn en zou ie met ons mee naar huis kunnen.. tijdens de operatie heeft jim 3x een hartstilstand gehad en een bloedtransfusie doordat er een ader geknapt was. veel problemen tijdens de operatie dus maar het was gelukt en het zou snel beter gaan nou mooi niet dus de dag na de operatie kregen we te horen dat jim ook een hartafwijking had, daar zou hij ook aan geopereerd moeten worden maar hijzou eerst moeten herstellen van de 1e operatie dus een tijdelijke nood operatie uitgevoerd.. ook dit gelukkig goed gegaan. er werd ons verteld dat ze de operatie zolang mogelijk ozuden uitstellen zodat jim goed kon genezen van de eerste operatie. nou uit eindelijk heeft deze operatie niet meer plaats gevonden doordat jim tijdens de eerste operatie zoveel zuurstof te kort had gehad waren zn hersentjes zo beschadigd dat ze de behandeling hebben gestopt na 16 dagen.. en nu blijf ik maar met de vraag zitten waarom? zn slokdarm probleem en zn hart probleem hadden biede gezien kunnen worden op de 20 weken echo(heb er 3 gehad) op de dag van de 1e operatie is er een hartecho gemaakt was allemaal goed werd er gezegd om de volgende dag te horen te krijgen dat zn hartje neit goed was.. hadden ze maar beter opgelet dan hadden ze het gezien en was ik nu mijn mannetje niet kwijt geweest. want hadden ze het gezien dan hadden ze eerst zn hart geopereerd en zou hij waarschijnlijk niet 3x een hartstilstand hebben gehad.. heb nu echt het gevoel dat ik in een gat val alles en iedereen gaat maar gewoon door.. sta er grotendeels alleen voor want ook mn man vertelde mij 2 weken voor mn bevalling dat ie het niet meer zag zitten en bij me wegging.. al met al een heleboel grote klappen achter elkaar, maar ja we zullen doorgaan.. ps. sorry voor het lange verhaal
Lieve Leonie, Ik krijg de tranen in mijn ogen van je verhaal en eigenlijk heb ik hier geen woorden voor... Ik wil je heel erg veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd en weet dat je hier altijd terecht kan met je verdriet, je boosheid en je vragen! Liefs, Josien
meid wat vreselijk! Ik heb er geen andere woorden voor... kun je de tuchtcomissie niet aanschrijven hierover! iemand moet verantwoorderlijk worden gesteld! ookal zou dat jullie mooie wondertje helaas niet meer terug brengen.. sterkte..
Wat een ingrijpend verhaal. Ik snap je vragen maar al te goed. Ik zou een afspraak proberen te maken met de deskundigen waarbij je vragen kunt stellen. Ik denk dat je antwoorden op je vragen nodig hebt, voordat je wat rust kunt vinden bij dit grote verdriet. Heel veel sterkte toegewenst de komende tijd.
Hey meid, Wat een afschuwelijk verhaal! Je man en je kindje allebei verliezen op zo'n korte tijd... Ik kan zo goed begrijpen dat je je gefrustreerd voelt, en machteloos... Hopelijk steunt je (nog-)man je toch in deze zware tijd! En ook al brengt het je kindje niet terug, misschien zou je toch een klacht in kunnen dienen of er eens met een arts ofzo over praten. Het helpt misschien wel om het beter een plek te kunnen geven. En vergeet niet dat de kleine Jim* voor altijd bij jou zal zijn en over jou zal waken! Knuffels en heel veel sterkte, van Cossy
Lieve Leonie, Wat een heftig verhaal... Die waarom vraag, kan me voorstellen dat dat maar door je hoofd blijft spoken... Waarom was je kindje niet gezond, maar vooral ook waarom hebben ze het niet eerder opgemerkt, dan was alles misschien helemaal anders verlopen! En dan je vriend die je ook nog eens in de steek heeft gelaten...weet hij er wel vanaf?
Lieve Leonie, wat afschuwelijk dat dit jou is overkomen. Hier zijn echt geen woorden voor meis... Ik wil je heel veel licht en liefde wensen, voor nu en voor de toekomst. En idd Jim zal altijd bij zijn mama zijn en voor je zorgen, zoals jij dat graag voor hem had willen doen. Dikke knuffel voor jou meid!
Wat een verschrikkelijk verhaal en wat heb je ontzettend veel verdriet te verwerken. Ik weet niet zo goed wat ik tegen je kan zeggen maar ik wens je heel veel sterkte met die zware verlies van je zoontje.
Dat je je man en je kleine mannetje op deze manier bent kwijtgeraakt is met geen woorden uit te drukken. Met tranen in mn ogen heb ik daarom je verhaal gelezen en ik wens je veel, héél véél sterkte met het verlies en rouwproces. Je gelooft het nu misschien niet, maar na elke storm verschijnt zonneschijn en een regenboog. Sterkte.
Poeh... wat een verdriet meis... Wat ontzettend naar dat ze er van te voren niet uitgehaald hebben bij de echo dat er iets met je mannetje aan de hand was... Ik ben mama van een hartekind wat wel mocht blijven, en jij beleeft op dit moment mijn ergste nachtmerrie. Wou dat ik iets voor je kon betekenen, maar weet niet eens de juiste woorden te vinden... Heel veel kracht gewenst!
echt verschrikkelijk. Zowieso een hufter-move om twee weken voor de bevalling je vrouw zoiets te melden. Maar ik hoop heel erg dat dit jullie toch zo bindt dat jullie elkaar enigszins kunnen steunen.