Mijn dochter is vier jaar oud. Vorig jaar (april) heb ik één van mijn katten in laten slapen, omdat hij ziek was. Mijn dochter praat regelmatig over onze overleden kat. Ze mist hem. Nu hebben mijn schoonouders helaas hun hond moeten laten inslapen. Mijn dochter reageerde blij, want hij was nu bij onze kat en bij kindje Jezus. Ook een buurkat is onlangs overleden. Ik merk dat haar verdriet terug blijft keren. Vandaar dat ik een topic open. Ze ligt nu nog wakker. Waarom was me niet helemaal duidelijk. Maar toen ik net naast haar bed ging zitten, zei ze dat ze onze kat mist. Ze vond het zielig dat ze daar allemaal in de hemel zitten, want ze zitten zo ver uit elkaar. Daarna heeft ze twee zelfverzonnen liedjes gezongen over vier sterretjes. Is dit gewoon/herkenbaar? Heeft iemand een tip (een boek/site, eigen ervaringen, etc.)?
Herkenbaar. Onze hond is vorig jaar tijdens vakantie overleden. Hartstilstand. Milan heeft het er ook vaak over. Op de gekste momenten. We praten er met hem over. Meestal is het dan weer goed en gaat ie weer verder. Verdere tips heb ik helaas niet voor je, succes!
onze dochter was 23 maanden toen er onze hond lieten inslapen. Hebben haar toen bewust meegenomen toen het ging gebeuren zodat zij niet thuis zou komen van de oppas en de hond zou weg zijn. We hebben toen verteld dat donnie in de hemel was. Na een paar maanden begon ze uit zich zelf over donnie te praten dat die in de hemel was en dat donnie altijd in de kamer poepte. wat bijzonder dat ze dat nog wist terwijl ze best jong was. Ze blijft er bij tijden mee bezig (is nu 3 jaar en 4 mnd) Donnie is in de hemel en dan zegt ze dat ze haar vriendin mist. laatst vroeg ze of papa donnie mee nam als hij thuis kwam van zijn werk. Toen heb ik uitgelegd dat donnie ziek was en dood is gegaan en naar de hemel is en dat ze niet meer thuis kan komt. Dit was wel goed. Ik kan je niet echt tips geven ik ga in op haar verhalen als ze erover wil praten maar ze is natuurlijk wel wat jonger als je dochter. Het lijkt me ook wel normaal dat ze er mee bezig is als er zoveel diertjes om haar hen ineens naar de hemel gaan.
Bedankt voor je reactie, Manon. Als ik jouw verhaal (en dat van Klarinet) lees, krijg ik het gevoel dat het toch normaal is dat een kindje daar langer mee bezig is. Daar twijfelde ik wel een beetje aan.
Hier niet direct ervaring met overleden huisdier, maar wel met het omgaan met verlies. 1 maart jl is ons neefje van 14.5 maand overleden na een zeer kort ziekbed. Op zondag was er nog niets aan de hand en vrijdagochtend vroeg is hij overleden. Onze oudste gaat er heel wisselend mee om. Soms hoor je haar dagen niet over J* en dan ineens begint ze "J* is dood, J*'s hartje doet t niet meer, J* is bij de Here Jezus, J* is een sterretje" etc. Bijv wanneer we op bezoek gaan bij mn zusje en zwager (ouders van J*) of bij mn stiefdochter (heeft een zoontje van 16 maanden) Mijn vriendin heeft door een ongeluk haar man verloren, kinderen van 3,5 en 10 maanden oud op dat moment. Ook zij geeft aan dat ze het ene moment totaal niet bezig zijn met het verlies/verdriet en soms door een vingerknip er toch weer mee bezig zijn. Mn vriendin vertelde dat ze dan met de kinderen in gesprek gaat, of ze gaan tekenen over papa etc. Ga het gesprek over het verlies niet uit de weg en bespreek ook je eigen angsten en hun angsten. Uiteraard op het nivo van je kindje. Maar.... corrigeer ze wel wanneer ze overdrijven of absolute onwaarheden vertellen. OUdste van mn vriendin zei "papa is dood, papa wilde niet meer bij ons zijn", dat is meteen de kop ingedrukt door te zeggen dat papa hier niet voor heeft gekozen, en dat hij dolgraag bij hen had willen blijven.
Gecondoleerd, Hopmarjanneke. Wat intens verdrietig dat je neefje zo ontzettend jong is overleden. Ik ga het gesprek zeker niet uit de weg. We hebben gisteren samen bedacht hoe de hemel eruit zou zien. Daarna is ze gaan slapen. Soms maakt ze een tekening voor de kat. Heftig voor jouw vriendin dat ze haar man heeft verloren en haar kindjes hun vader. Dat lijkt me verschrikkelijk zwaar. Je moet doorgaan voor je kinderen, maar zelf heb je ook intens veel verdriet. Ik moet er niet aan denken!
Dank je MissT, probeer er maar niet teveel bij stil te staan over de "wat als..." gelukkig overkomt het ons niet allemaal.