Beste dames, Ik wil heel graag mijn verhaal even kwijt en hoop dat ik mensen met herkenning kan vinden. Ook wil ik met dit bericht absoluut geen mensen kwetsen, dus hoop dat niemand dat ervaart. Wij hebben een zoon van ruim 1 jaar. Voor zijn geboorte altijd geroepen dat we een leeftijdsverschil van ongeveer 2 jaar mooi vinden. Bij zoonlief was ik ronde 1 zwanger. Om mij heen hoorde ik verhalen van half jaar of langer dus best verrast en zeker gewenst. Prima zwangerschap gehad, eind was minder leuk. Men vermoedde HELPP syndroom, uiteindelijk spoed kz. Dit was enorm traumatisch waarvan ik de details achterwege zal laten. Situatie, ik wist pas dat mijn kind in orde was paar uur na de ingreep (van een bevalling mag ik niet spreken van mijzelf, het gevoel van falen is eerder aanwezig). Nu besloten te gaan voor nr 2. Dit is ronde 1 en ik ervaar alleen maar paniek, ik wil geen controle verliezen over mijn lichaam/geest ed. Ik heb een sterk gevoel dat het weer raak is maar ik durf niet. Ik ben zo bang dat ik elk moment alleen zit te huilen of googelen naar MAP mogelijkheden. Wat moet ik als dit gevoel blijft aanhouden en ik zwanger blijk te zijn. Baby opzich, hartstikke leuk maar ik wil niet weer door eem diep dal, lichamelijk en emotioneel. Uiteraard zijn er alternatieven bedenkbaar als een gentle sectio, maar als ik daaraan denk slaan alle stoppen in mijn hoofd op hol! Lang verhaal, sorry! Zijn er mensen die in een soortgelijke situatie hebben gezeten en wat heeft geholpen?
Hoi Smiley30, Als ik het zo lees heb je alles wat er met je bevalling gebeurd is, nog niet verwerkt. Het zou zo zonde zijn als een komende zwangerschap daar onder gaat lijden! Misschien is het goed om professionele hulp te zoeken, bijv bij een medisch psycholoog via het ziekenhuis. Dan hoef je het niet alleen te doen!
Hoi Marrieb, Ik heb bij een therapeut gelopen en EMDR gehad. Dacht dat het een plekje had gekregen maar blijkt van niet dus. Ben ik echt heel raar dat ik gewoon hoop niet zwanger te zijn?
Maar dan geeft het toch niet als je de hulp weer op pakt? Zou ik jezelf gunnen. (Loop zelf ook bij een psych om een miskraam te verwerken, dus spreek daarbij uit ervaring... Ik denk dat het niet gek is om dit te denken, maar... Denk je dat het anders zal voelen over 3 maanden of een jaar of blijf je de angst houden?
Opnieuw op zoek naar hulp kan uiteraard altijd een optie zijn. Ik zie dit als een gesloten hoofdstuk, dus ik moet genezen zijn (in hoeverre kun je van genezing spreken). Ook vervelende situatie bij jou. Heb jij zelf de stap gezet naar therapie? Ik ben bang dat dit probleem altijd zal blijven bij mij. Dus over 3 maanden is het niet anders.
Ja ik heb zelf de stap gezet maar heeft wel even geduurd. Ik dacht het wel zelf te kunnen, maar dat bleek me niet te lukken. Drempel om hulp te zoeken en toe te geven dat dit nodig was/is, was wel hoog. Tot mijn vriend op een gegeven moment zei dat hij ook niet meer wist hoe hij me kon helpen. En nu ben ik wel heel blij/opgelucht dat ik het gedaan heb. En is t wel zo'n afgesloten hoofdstuk als je nu zo'n angst hebt... ?
Hallo, Ik heb een gelijkaardig verhaal meegemaakt... Perfecte zwangerschap behalve de laatste week. Last gekregen van zwangerschapsjeuk en daardoor geen oog meer dicht gedaan heb die laatste week. Uiteindelijk stemde men gynaecoloog erop toe dat ik ingeleid werd. Toen dacht ik oké ja niet spontaan binnen gaan maar eindelijk bevallen en men prachtig kindje in men handen houden. Maar na 24u te puffen en af te zien dan toch een spoedkeizersnede geworden (wat ook niet goed verlopen is, voelde alles nog en dus zeer traumatisch voor mij + dochter kwam er niet direct uit dus zijn wel enkele minuten voorbij gegaan waardoor ik volledig begon te panikeren). Uiteindelijk is met men dochter alles oké maar met mij is het de eerste maanden emotioneel niet goed gegaan. Veel geweend omdat ik me niet echt meer een vrouw voelde, mijn lichaam dat niet wou dat men dochter op een natuurlijke manier geboren werd en dat viel enorm zwaar. Wat mij heeft geholpen is er veel over praten, ik had ook "geluk" dat men schoonzus eigenlijk bijna net dezelfde situatie had meegemaakt bij haar eerste en zij me de juiste gevoelens tegen mij kon praten en heeft me veel geholpen. Nu we voor een tweede bezig zijn, geef ik nu eerlijk toe dat ik wil dat ze een keizersnede doen, niet meer in spoed en alles snel snel maar idd liever alles rustig kan gebeuren en waarop ik mij beter kan voorbereiden. Misschien dat ik anders spreek of andere gevoelens heb als ik zwanger ben...
precies wat ik me ook afvroeg. Ik heb zelf ook meerdere malen voor meerdere dingen psychologisch hulp gehad. Het lijkt er op dat het toch nog geen afgesloten hoofdstuk is. En het siert je alleen maar als je er opnieuw hulp voor gaat zoeken. Zeker als je zelf al aangeeft dat het over een bepaalde periode niet anders gaat zijn. heel veel sterkte. En een keizersnee is ook een bevalling hoor alleen een andere manier Maar snap wel het gevoel van falen. Heb ik ook heel erg gehad nadat ik na een uur persen met persweeen naar het ziekenhuis ging en daar geholpen moest worden met de vacuumpomp een een knip van wel 14 hechtingen. En zelfs toen moesten ze nog een paar keer trekken. Ik wil niet denken aan wat er gebeurt was als ik geen hulp had gehad. En dat geld ook voor jou situatie. Is echt geen falen hoor meis.