Hallo allemaal, Mijn dochtertje van 2.5 maakt soms dat ik me een wanhopige moeder voel. Vanaf het begin trekt zij naar mij toe. En als ik er bij ben moet ze niets van papa hebben. Ik lees overal dat dit vaker voorkomt, en ga hier dan ook niet in mee. Om de beurt doen we ons meissie in bad / in bed / aankleden enz. In het begin is dit vooral voor mijn man erg vervelend geweest. Want bij hem was het altijd krijsen en vechten. Maar nu we 1 jaar verder zijn heeft ze het geaccepteerd en ze gaat 9 van de 10 keer zonder morren met hem mee. Maar nu wil ze, als ik thuis ben, de hele dag bij me zitten, knuffelen spelen enz. Als ik dan aangeef dat ik bezig ben en haar ideetjes geef wat ze kan doen dan doet ze dat ook lief maar wel met een afstand van max 1 meter tussen ons. Als ik weg loop loopt ze me achterna. Zodra ze merkt dat ik boos wordt als er iets gebeurt is, wordt ze in en in verdrietig en vraagt ze gelijk of ze mama mag knuffelen. Eigenlijk is het ons opgevallen dat ze de hele dag fysiek contact wil. Als ze niet op schoot kan dan zit ze dicht tegen me aan. Als dat niet kam staat ze zo te spelen dat haar vingers of tenen mij aanraken. Als ze snachts bij ons komt liggen, ligt ze tegen mij aan. Ze zegt dan ook: vind het fijn mama, knuffelend slapen. Ik wil niet klagen, schijnbaar is het een kind dat de warmte van knuffels nodig heeft. Maar hoe ga ik met mezelf om. Ik heb totaal geen ruimte meer. Het voelt zo benauwend, en daardoor ga ik me irriteren. Ik hoop dat het goed overkomt want ik ben stapelgek op ons meissie. Maar soms voel me toch enigzins wanhopig! Iemand die hier ervaring mee heeft? Of die nog tips heeft?
Het is een fase? Geen tip, maar ik zou wel iets aan je 'wanhopige' en benauwde gevoelens doen. Eens praten met iemand ofzo? Kan me voorstellen dat je kind het aanvoelt en alleen maar meer aandacht zal gaan vragen, omdat een 'benauwde' moeder haar ongerust maakt.
Mijn dochter heeft ook van die periodes en ik word daar ook altijd knettergek van. Dan zeg je geïrriteerd ga nou eens zelf spelen, gelijk brullen natuurlijk en dan voel je je zo slecht.... Ik probeer er meestal maar zo veel mogelijk in mee te gaan, hoe meer je je 'verzet', hoe langer het duurt voor zij weer zover is dat ze je niet meer voortdurend zo nodig heeft. Bij mijn dochter lijken die periodes overigens gekoppeld aan een ontwikkelings sprongetje, misschien is dat bij jouw kind ook zo.
Wij hebben ook zo'n fase gehad. Ik ben daar wel heel veel in mee gegaan, niet altijd natuurlijk, maar ik zie het als een periode dat je kindje die behoefte gewoon heeft. Het is helemaal over bij ons. Als ik haar naar de peuterspeelzaal breng geeft ze me een knuffel en kus en zwaait en zegt daaaag mam! Dat was een half jaar geleden echt heel anders. O en dat je er soms gek van wordt snap ik wel hoor, die momenten had ik ook af en toe. Is ook normaal.
Mijn jongste zoon heeft dit ook continue. Hij is ruim twee. Het is zelfs zo erg dat ik volledig snap waarom mijn oudste zoon geïrriteerd reageert wanneer hij eindelijk een keer bij mij op schoot zit en mijn jongste komt weer aandacht vragen. Dat arme kind komt aandacht te kort als we niet oppassen, de jongste slokt alles op. Hier neem ik af en toe zoon-vrij. Hij gaat naar het kinderdagverblijf, dat geeft mij de nodige rust om de overige dagen er wel voor hem te zijn.
Ons meisje trok ook altijd heel erg naar mij toe en van haar vader moest ze de eerste 2,5 jaar van haar leven niet veel hebben. Sinds ons zoontje er is (ruim 9 maanden geleden geboren) brengt mijn man iedere avond onze dochter naar bed. Eerst was het iedere keer huilen en tegenwerken omdat zij wilde dat ik het deed natuurlijk. Maar na een tijdje ging het steeds beter en uiteindelijk was ze eraan gewend en nu vindt ze het prima dat papa haar naar bed brengt. Ook trekt ze nu wat vaker naar haar vader toe omdat hij ook meer met haar onderneemt. Samen een stukje fietsen of even naar de supermarkt. Heb jij even je handen vrij. Laat ze vooral samen af en toe wat ondernemen zonder dat jij erbij bent is mijn tip. Hier heeft dat goed geholpen. Ze zegt nu steeds: 'mama, jij bent mijn vriendin he.' Dan zeg ik: 'ja schat' en dan zegt zij weer: 'maar papa is ook onze vriendin he?' Zo staat het er nu ook echt voor. Mama heeft nog steeds een streepje voor, maar papa hoort er ook bij.
Mijn nichtje is jarenlang de schaduw geweest van haar moeder (mijn schoonzusje). Ze plakte echt aan haar, wilde/durfde nergens naartoe zonder haar. Ze heeft geprobeerd haar een beetje van haar los te weken, maar het werkte gewoon niet. Ze werd er af en toe ook gek van. Pas toen ze naar de basisschool ging, móest ze wel en is ze los gekomen van haar moeder. Dus het komt echt wel, maar ik weet niet of je het wilt horen: het duurt gewoon nog een tijdje... Zit ze op een peuterspeelzaal? Misschien kan je daarmee beginnen?
Ik snap dat je er gek van kan worden, maar het klinkt toch ook wel weer heel erg lief! Het is ongetwijfeld alleen maar een fase en voor je het weet verlang je terug naar deze tijd . Is er misschien onlangs iets veranderd in jullie of haar leven? Mijn dochter had soms knuffelfases na heftige periodes (bijvoorbeeld toen haar zusje was geboren). Meestal gingen deze fases met een maand of twee ofzo weer over. Mn jongste, die iets knuffeliger is dan de oudste, heeft soms knuffelfases als ze even niet zo lekker in haar velletje lijkt te zitten. Ook dit is meestal van korte duur.
Bedankt allemaal voor de reacties. Ben er heel blij mee om te horen dat ik niet de enige ben. Zal het: het is een fase maar weer wat vaker tegen mezelf gaan zeggen haha. Het zou inderdaad best kunnen zijn dat ze een sprongetje heeft of krijgt. Ze gaat een tijdje al naar de peuterspeelzaal en dat vind ze ontzettend leuk. Mijn man loopt ploegen dienst en ok werk contra van hem. We hebben dus allebei onze Alleen tijd met haar. Als papa alleen met mijn dochter is gaat het hardstikke goed. Het is eigenlijk alleen maar als ik in de buurt ben. Dit doet ze eigenlijk al vanaf baby af aan. Mijn man kon haar nooit troosten als ik in de buurt was. Dus ze is vanaf het begin al een mama's kindje geweest. Wat op zich natuurlijk een hele eer is. ☺ Ze heeft 2 weken geleden de waterpokken gehad. Zou dit het verergerd kunnen hebben? Ben echt blij dat ik even heb kunnen spuien. Ik durf het niet zo goed tegen vrienden ofzo te zeggen, ben zo bang dat ik ondankbaar of niet liefdevol overkom.