tja dan zet ik mijn verhaal hier maar eens neer, kijken of er mensen zijn die hetzelfde voelen als ik.. Onze joey wordt zaterdag 10 maanden, helemaal top natuurlijk. ik heb een hele zware zwangerschap gehad en na de zwagerschap zijn er nog veel meer problemen geweest, joey een allergie, ziekenhuisopname na bijna stikken, artsen die je niet geloven, hele erge bekkeninstabiliteit, verlamming van bijl 2 dagen voor de bevalling en in de 3de maande van de bevalling in een rolstoel, nu zijn mijn bekken nog steeds heel slecht en moet veel pijnstillers slikken om door de pijn heen te kunnen lopen. Ondertussen ben ik een beetje op aan het raken, joey doet het erg goed, alleen gaat hij nu in eens uit het niks zijn middagslaapje overslaan, maakt niet uit, maar vanaf het moment dat hij aanhet slaapje toe is, gaat hij jammeren en is er niet meer zoveel goed te doen, op die momenten krijg ik het ineens zo vreselijk moeilijk, ik baal daar van, ik geniet de hele dag van joey tot hij gaat huilen of jammeren... dan ben ik het zo zat. ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen,niet dat ik hem wat doe of zo maar soms raak ik zo gefrustreerd dat ik denk pfff waar ben ik allemaal aan begonnen... ik voel me dan zo een slechte moeder, en heb heel veel verdriet, ik durf er ook met niemand over te praten, mensen begrijpen mij niet want ik hoor niks anders dat joey zo een leuk kind is. Ik heb som het ideee dat ik helemaal geen tijd heb gehad om te verwerken wat er nu allemaal is gebeurd en dat dat nu pas aan het komen is, zal een depressie ook later kunnen komen? ik hoop op wat begrip. lieve groetjes angelique
Ach meid, wat vervelend dat je je zo voelt... Ik denk wel dat een depressie later kan komen. Je moet jezelf geen slechte moeder vinden. Het is begrijpelijk dat je er af en toe helemaal doorheen zit. Het is toch het beste om er eens met iemand over te praten. Je huisarts misschien? Die begrijpen je vaak beter dan je eigen familie. Heel veel sterkte ermee.
Je bent echt geen slechte moeder! Ik denk dat je je zo voelt omdat je zo moe bent en baalt dat je niet opknapt en kan genieten zoals je zou willen? Ligt ook echt niet aan joey, maar puur aan het feit dat je draagkracht op is! Praat er anders eens met de huisarts over? Die kan zowel lichamelijk als psychisch bekijken hoe hij je kan helpen?! En draag de zorg voor Joey eens een dag uit aan je man, je moeder, een vriendin?? En ga zelf even genieten en jezelf opladen!
heyy, nou ik vind het helemaal niet vreemd na wat je allemaal heb moeten doormaken..ik denk dat iedereen wel eens soms het gevoel krijgt dat het ff te veel word, en vooral als je in zn situatie als jou zit..ik heb een dochter van bijna 8 maanden het klinkt misschien raar maar het lukt haar ook regelmatig om mij gek te maken, dat zijn dan meestal momenten waarin ik me eigen dingen heb en dan komt zij met haar driftbuien en dan word het mij ook soms te veel..ik sta er ook alleen voor, ze heeft wel een papa maar die werkt in 2 ploegendienst en als die thuis is vind hij dat hij moet rusten..maar goed das een ander verhaal..kan jij niet misschien niet wat hulp krijgen van je man of vriend?en anders misschien je moeder ofzo dat je toch wat kan rusten..dat is toch nodig in jou situatie..ik wens je veel sterkte en beterschap..
lieve allemaal, heel erg bedankt voor de lieve reacties tot nu toe, mijn man helpt gelijk waar hij kan als hij uit het werk komt, dat is wel fijn, en sinds kort gaat joey 1 dag naar mijn moeder (waar ik dan meestal ook weer blijf, en dat moet ik niet doen) en 1 dag naar mijn schoonmoeder waar het ook nog niet zo wil vlotten als ik er niet bij ben, dus voelt dat ook weer niet goed aan. ik vindt het zo moeilijk. ik ben al onder behandeling bij de psyg, maar soms weet ik ook niet wat ik daar van moet vinden, ik heb haar net gebeld en een afspraak gemaakt met nog een andere collega, misschien dat die nog wat kan betekenen voor mij. tip, lieve worden en ervaring met dit soort dingen zijn nog van harte welkom hoor. lieve groetjes angelique