Mijn zusje wordt morgen geopereerd..

WTF! Ze is al klaar! M'n moeder belde net, ze is zelfs al een beetje aan het bijkomen en over 10 minuten mag m'n moeder erbij! Echt absurd, zomaar ineens! Ik vroeg al aan m'n moeder, hoe kan dat nou zomaar ineens? Had de chirurg het expres zo gedaan, zodat we, als het iets langer zou duren, niet meteen allemaal in de stress zouden schieten. Beetje vreemd, maar aan de andere kant heeft ie wel gelijk; we hebben nu geen van allen zoiets gehad van; Ooohjee, ze had al klaar moeten zijn, waarom hebben we nog niets gehoord, blablabla.

Oh ik zit helemaal te trillen hier, ik ben zo blij! Ik weet verder natuurlijk nog niet hoe alles gaat en hoe het precies is verlopen, maar ze is de operatie in ieder geval doorgekomen!

 

Ja het gaat goed! Ze ligt lekker aan de morfine, mag ze zichzelf toedienen als ze pijn heeft, dus momenteel voelt ze niet zoveel! Waar ze wel dolblij om is is dat ze haar benen nog kan voelen. Toen m'n moeder binnen kwam begon ze meteen heel hard te huilen. 'Mama, ik kan m'n benen nog voelen!'.. Ze was zó bang dat ze in een rolstoel terecht zou komen..

En dan gaat nu het zware herstel beginnen.. De dokters voorspellen dat de eerste 3 dagen een hél gaan zijn, en dat het daarna elke dag een stuk beter zal gaan..

Ze moet nu nog een tijdje in het ziekenhuis blijven, vandaag nog op de IC en morgen op een gewone kamer als het goed is.. Hopelijk mag ze snel naar huis!

 

Ze is de eerste nacht goed doorgekomen. Verbazingwekkend goed, eigenlijk. Ze moest beginnen met een paar keer op haar zij te draaien, toen moest ze gaan zitten. Met een hele grote mond heeft ze gezegd dat ze ook wel wilde proberen te staan, ze heeft zelfs een paar stappen gelópen. De dokters waren allemaal verbaasd, zeiden dat ze als een trein ging, en ze mocht meteen van de IC af.

Hartstikke fijn natuurlijk, want er is een infuus weg en ze heeft een paar plakkers minder op haar lichaam omdat er minder gecontroleerd hoeft te worden.

Ik ben er gisteravond geweest, schrok me kapot toen ik 'r zag. Ik had me wel voorbereid op alle draadjes en infuzen e.d., maar eigenlijk helemaal niet op hoe slecht ze eruit zou zien. Het leek net alsof ze blauwe ogen had, alsof ze in elkaar geslagen was. Dat schijnt te komen doordat ze tijdens de operatie zo lang met haar hoofd naar beneden heeft gelegen en er veel druk op haar ogen heeft gestaan, ze heeft er ook zalf voor gekregen. Ze was hartstikke bleek, en de grote mond die ze in smsjes had was echt spoorloos verdwenen. Zo'n zwak stemmetje, zo'n klein meisje. Helemaal niet zoals ik m'n zusje ken..

Maar goed, ze kon wél nog even gek doen met me, kon nog lachen (met pijn, maar toch), maar na anderhalf uur was ze echt kapót. Ogen vielen steeds dicht, dus we zijn weggegaan.

Nu moest vannacht ineens de drain uit haar wond worden gehaald, ze zei me dat ze 'volgens haar nog nooit zo hard gehuild had'. Verder is ze die catheter helemaal zat, wordt ze gek van de honger (ze heeft maandag niets mogen eten, gister alleen 2 keer een bakje yoghurt), ik merk gewoon aan 'r dat ze zich echt heel erg klote voelt. Nu hebben de dokters wel gezegd dat de eerste 3 dagen een hel zullen zijn en dat het daarna beter moet gaan, dus hopelijk gaat het na morgen ook een stuk beter.. Vind het zo zielig allemaal