Tot aan het moment dat je meisje geboren werd, had jouw verhaal mijn bevallingsverhaal kunnen zijn. Ik heb precies hetzelfde meegemaakt (in vruchtwater gepoept, zware weeën en morfinepompje, zwakke persweeën, dalende hartslag en uiteindelijk een tangverlossing). Ik snap heel goed dat je dit echt moet verwerken, zeker gezien wat je daarna allemaal nog hebt meegemaakt. Wat mij enorm heeft geholpen is om het er heel vaak met mijn vriend over te hebben, zo vaak als nodig. Hij wordt het gelukkig nooit zat als ik het er weer over wil hebben (nu nog steeds...en mijn zoon is al 6 maanden). Wat mij ook veel helderheid heeft gegeven is het nagesprek met de vk. Tot dat gesprek was ik in de veronderstelling dat ik verkeerd had geperst, en dat het daarom niet lukte om mijn kind er zelf uit te krijgen. Het voelde een beetje alsof ik gefaald had. Maar tijdens het nagesprek kreeg ik te horen dat mijn zoon een sterrekijker was (met zijn gezicht omhoog geboren ipv naar beneden), en dat ik hem er onmogelijk zelf uit had kunnen krijgen. Ik was zo blij om dat te horen! Dus mijn advies: praten praten praten...zo vaak en zo lang als je wilt.
dankjewel voor je lieve bericht dat doet me goed. Ik praat er nu wel wat meer over. In het begin niet veel. Vond het heel moeilijk en emotioneel. Word nu nog wl verdrietig maar kan er beter over aparten. Mij is ook een nagesprek aangeboden. Alleen het probleem is dat de vk die er bij was en de gyneacoloog het absoluutniet klikte. Na de bevalling heb ik ze meerdere malen weergezien en ik voel me helemaal nie prettig bij ze. Ik kan de andere vk die erbij was niet meer herinneren. Dus dat word hem denk ik niet. Maar had ook wel graag een nagesprek gehad als het geklikt had. maar jeetje zeg dat jij dit ook hebt mee moeten maken. Wat fijn dat je gehoord hebt datje het niet beter had kunnen doen dan dat je al had gedaan. Moet wel goed voelen lijkt me. Toch kan ik me voorstellen dat je ook al zeg je zelf na 6 maanden nog je erover wil praten. Dit soort dingen vergeet je niet zomaar. dat is heftig! Vind het goed dat je er al beter mee om kan gaan.
ik zou jullie nog even op de hoogte houden als we naar Leiden waren geweest voor haar armpje. Nou we hebben slecht nieuws gehad. Ze heeft een zeer ernstig letsel. Er was helemaal geen herstel nog. Ze beweegt haar arm of handje niet. Dat heeft allemaal met zenuwen te maken. Die kunnen nu doorgescheurd zijn of los zitten. Dat moeten ze bekijken met een scan. 6 oktober moeten we weer naar Leiden voor die scan. Dan kunnen ze hopelijk meer zien over het letsel. Het hoogst haalbare wat ze kunnen bereiken met haar arm is dat ze bijvoorbeeld een beker kan vasthouden of een stuur van een fiets. De echte grove motoriek. de fijne motoriek zal ze nooit kunnen. Ze noemen het een steunarm. om dit hopelijk te bereiken) want we hopen echt dat ze in iedergeval wat zou kunnen) moet ze geopereerd worden. Dat word waarschijnlijk eind oktober. We zien er heel erg tegenop. Ze moet toch een ruggenprik en de operatie duurt de hele dag. Ze gaan uit andere delen van haar lichaam dan zenuwen halen en die terugstoppen in haar slechte arm. Ze is nog maar zo klein en ik word zo verdrietig dat ze dit moet meemaken. Ik weet waarschijnlijk krijgt ze er niet veel van mee maar toch. En ook hoor ik vaak dat ze er later ook weinig last van zou hebben want ze weet niet anders maar daar kan ik nu niks mee. Dat weet ik wel maar het verdriet word er nu niet minder om. Ook de opmerking gelukkig is ze verder gezond kan ik weinig mee. Ik vind het allemaal lief bedoeld en begrijp dat het soms moeilijk is wat je moet zeggen in zo'n situatie.
Wat erg zeg! Ik loop hier gewoon een potje te janken. Ik kan begrijpen dat jer er helemaal verdrietig om bent. Zo'n klein hummeltje en dan al een operatie... Heel veel sterkte en knuffel je kleine meisje maar heeeeeeeeeeel veel. Ook al krijgt ze er misschien niet zoveel van mee, het lijkt me toch zwaar voor haar.
Wat bijzonder kl*te allemaal. Neem lekker de tijd om het allemaal te verwerken. Is gewoon ongewoon naar en moeilijk allemaal. Heel veel sterkte
dank jullie wel. Deze steun doet me heel veel goed. Dat mensen gewoon met je meeleven dat is zo fijn! Ik ga haar zeker heel veel knuffelen. Ik ben zo blij dat ze nu gewoon een vrolijk meisje is en lekker al lacht. Als ik dan denk aan de operatie en dat ze dit moet meemaken kan ik wel janken en dat doe ik ook zeker wel. ik kan er gelukkig ook over praten. Mijn man en ik kunnen gelukkig ook goed samen erover praten.
@Ellen Leef heel erg met jullie mee. Is het niet belangrijk dat ze de scan zsm doen of maakt dat niks uit? Grote knuffel voor jou!
dankjewel voor je meedeleven. Een ander soot scan moet normaal gesproken rond de 6 weken gemaakt worden. Dt is een andere scan om te zien welke zenuwen er los zitten en hoe los ze zitten zodat ze weten wat ze moeten doen met de operatie. Misschien kunnen ze niet alles zien op de scan dan komen ze er pas achter met de operatie. ik hoop op toch nog goed nieuws. We weten dat ze niet heel veel zal kunnen maar we hopen dan wel dat ze het hoogst haalbare eruit kunnen halen zodatze toch wat kan met haar armpje. Ik denk steeds eraan wat ze allemaal wel zou kunnen en wat niet. Zou ze kunnen leren zwemmen met maar 1 goed functionerende arm? Het is afwachten allemaal.
Poe, dat klinkt heftig ja. Ik heb een soortgelijke bevalling gehad. Anderhalf uur persen zonder echte persweeen en 14 uur lang pijnlijke weeen. Pas met 9 cm zijn mijn vliezen doorgeprikt. En mijn mannetje moest met de tang worden gehaald. En ik weet ook nog hoe ontzettend veel pijn dat deed, vloog bijna door het plafond! 13 hechtingen doordat ik uitgescheurd was en in ingeknipt. Pfff ben lichamelijk echt helemaal kapot geweest, kon 2 weken lang niet op mijn benen staan, zo moe was ik. Goed om je rust denken hoor!!
Helemaal mee eens, ik ben ook naar de osteopaat geweest. Mijn zoontje scheen er nog behoorlijk wat last van te hebben dat hij met de tang was gehaald!
Ik kom je een dikke knuffel brengen. Krijg er kippenvel van. Ik moet er niet aan denken dat ze in zo'n klein lichaampje moeten snijden... Wel heel fijn dat je er goed met je man over kan praten, die stress kan je er echt niet meer bij gebruiken. Geniet van jullie mooie meid. Hoe gaat het met jou eigenlijk?
wat lief van jullie die belangstelling en steun! Heel erg fijn. Kan het niet vaak genoeg zeggen dat al die steun me heel goed doet. Met mij gaat het gelukkig al wel beter. heb nu alleen nog een schimmelinfectie. Ja ik weet het na de katheters, urineweginfectie,blaasontsteking ben ik nog niet klaar. Het was niet heel gek dat ik dat nu heb. Komt vaker voor na een blaasontsteking zei de assistente van de dokter. Maar na 2 kuurtjes is de schimmelinfectie nog niet weg (had zelfs gezegd dat ik het wonderlijk vind dat ik uberhaupt nog wat kon krijgen daaronder omdat er toch wat kuurtjes doorheen zijn gegaan van het een en ander). Nu heb ik alf en ik merk dat het werkt. Dat het echt afneemt. Ik juich nog niet te vroeg want had echt niet verwacht dat ik zolang bezig zou zijn met alles. Je gaat er toch vanuit dat je lekker kan genieten zonder zorgen. Maar ik vind alles erger voor mijn dochter dan voor mezelf dat ik dit nog allemaal heb. Zij heeft in dat geval levenslang voor mij komt er wel een einde aan aan die lichamelijke klachten. Verder kan ik gelukkig weer lekker lopen, wandelen met emma enz. Ik ben wel sneller moe maar dat is logisch als je niet gesport hebt onder de bevalling hahaha!!! Dat komt allemaal wel. Ik val nu langzaner af als eerst helaa. moet nog veel kwijt. Ben ook wel veel al wel kwijt. 25 kilo.