Vandaag op kraambezoek geweest.. Gisteren is het kindje van onze vrienden geboren met dezelfde uitgerekende datum als wij zouden hebben. Zo'n kindje hadden wij nu dus ook hier in onze armen kunnen hebben. Ze was zo mooi.. Alleen niet van ons. Daar sta je dan, met prikogen alweer een andere mama alle geluk van de wereld te wensen en een kindje te bewonderen wat alweer niet uit jouw buik komt. En dan ook nog eentje die precies even oud is als ons kindje had kunnen zijn. Voel me zo verslagen en zo leeg. Heb zo'n behoefte om eens flink te huilen maar lijkt soms wel of ik helemaal geen tranen meer heb. Millaman weet volgens mij ook even niet zo goed wat ie met mij aan moet. Begint ie op weg naar huis over koetjes en kalfjes. Lief bedoeld maar kan daar dan helemaal niets mee.. Vind het op deze momenten zo moeilijk dat wij niet in dezelfde schoenen staan. Hij is ook verdrietig, maar hij voelt de leegte niet. Die voel ik alleen. Vanmiddag heeft Millamans meisje hier vol trots laten zien wat ze aan haar mama geeft met moederdag. Was ook alweer zo'n steek. Weet op het moment niet meer zo goed wat ik met mezelf aan moet. Ik stort me op mijn huis, spik en span is het. Alle kasten uitgemest, alles opgeruimd. Is het allemaal tenminste nog ergens goed voor...
Een hele hele dikke knuf! Wat is het toch moeilijk allemaal En ook heel erg herkenbaar. Sasman weet ook niet zo goed wat ie met me aanmoet. Hij heeft ook verdriet, maar anders dan ik. Ik gun je zoveel meer meis...
Ach lieve Milla, ik word er gewoon ook verdrietig van als ik dit lees. Het is je/jullie ZO ontzetend gegund Ik hoop ECHT dat het nog gaat gebeuren, dat jullie met zo'n mooi mensje op de arm het kraambezoek verwelkomen...
o, lieverd toch.... Wat dapper dat je toch gegaan bent. Hoe moeilijk moet dat geweest zijn. Dan is de confrontatie ineens wel heel groot... Ik denk dat mannen sowieso al anders in het hele proces staat maar Millaman heeft natuurlijk al kinderen en dat maakt het nog weer anders Lieverd, ik hoop,fik,duim en klaver gewoon door. Gets, ik weet gewoon even niets te schrijven...
Wat rot voor je meid. Ik stuur een klein beetje positiviteit en optimisme naar je toe. Woorden schieten verder tekort. Ik leef met je mee, net als met de andere dames die weten wat je doormaakt.
lieve mila, wat kan je je dan eenzaam voelen he, tussen alle mensen. zelfs thuis bij milaman, die inderdaad al kindjes heeft.. niemand die ze tegen wil en dank niet heeft kan weten wat jij voelt en ik vind het heel erg dat we je niet kunnen helpen. heel veel liefs voor jou, en je weet me te vinden.
... Stuur je zon van onze vakantie... Denk aan je en knuffel je stevig. Hoe gaat het nu met jullie strijdplannen? xxx