Ik herken zeker bepaalde dingen. Ben ook een jaren 80-er. Super leuke tijd om op te groeien met de eerste computers en mobieltjes. Maar dat hele burn out verhaal. Dat is echt niet alleen iets van millenials. Wel herkenbaar; het dertigers dilemma.
Dat hele woord millennials geeft mij al jeuk. Gewoon weer zo'n hype term. Dat er burn out klachten zijn bij die groep heeft volgens mij weinig te maken met je geboortejaar. Maar meer dat het bij mensen van onze generatie nooit goed genoeg is. Grote huizen, dure auto's, duur en veel eten...tja en dan moeten we veel werken om dat te betalen. Ik zou eens proberen om tevreden met minder te zijn. Ik woon in een tussenwoning wat voor veel mensen als klein gezien wordt en we rijden geen gloednieuwe auto, we besteden geen 4000 euro aan een zomervakantie. Zo maar een paar voorbeelden die wij heel anders doen dan veel mensen in onze omgeving, maar we hebben naar mijn idee ook minder stress dan de gemiddelde leeftijdsgenoot. Nu zijn er uiteraard beroepen waarin de werkdruk erg hoog is en dat uiteraard stress oplevert. Dan maakt het niet uit hoe groot je woont En karakter speelt uiteraard ook een rol. Maar over het algemeen is dit wel een beeld dat ik om mij heen zie en zie dat het bij ons echt anders gaat.
Hier leven we ook low-budget omdat dat het minste stress oplevert. Leuk hoor een dikke auto, maar als ik bedenk hoeveel uur je moet werken voor die auto dan fiets ik liever! We gaan eigenlijk ook nooit op vakantie. Je het hele jaar uit de naad werken om je extra dure vakanties te betalen, die je echt nodig bent om weer bij te komen. Ik kan dr niet bij. Geen big spender en tevreden met weinig, maar tóch ervaar ik vaak werkstress door faalangst en bang zijn wat anderen van mijn werk vinden.
Antwoord gevend op de vraag in het eerste bericht... Facebook verwijderen helpt veel! Niet meer steeds geconfronteerd worden met de 'perfecte' leventjes van de ander. Zelf heb ik een tijd geen Facebook gehad maar heb hem toch weer geactiveerd. Om hem nu te deactiveren lukt me dan weer niet....Ergens Is het ook erg interessant en ben ik erg nieuwsgierig! Wel helpt het me dat ik op slechte dagen, als ik 100x moet voorkomen dat de kinderen elkaar de hersens inslaan, als ik iets teveel mijn stem heb moeten verheffen Etc gewoon even lekker een vriendin bel of app en even kan spuien. En dan te horen dat haar kindjes ook niet altijd leuk en gezellig zijn en dat zij op sommige momenten ook het liefst een enkeltje Bahamas zou boeken. Fijn om die herkenning dan te hebben en iemand die bevestigd dat je doet wat je kan maar je nu eenmaal ook maar gewoon een mens bent. Dus inderdaad kwetsbaar opstellen. Oja en We proberen ook wat meer lowbudget te leven. We gaan een kleinere auto kopen waar ook alles prima in past maar die gewoon een stuk goedkoper Is dan wat We nu hebben.
Waar ik dan weer nieuwsgierig naar ben? Wat voor perfecte leventjes hebben de mensen bij jou op fb dan, en op wat voor manier raakt dat jou dan? Het maakt mij echt niet uit wat anderen op fb hebben dus ik ben hier echt heel benieuwd naar.
Hier een tijd zonder facebook gedaan en liet mij inzien dat ik continu op zoek was naar nieuwe impulsen/prikkels. Hopen op wat spectaculairs. Sinds die tijd ben ik actiever op dit forum, ook op zoek naar prikkels die prikkels werken voor mij verdovend en als afleiding. Dan pieker ik niet zo veel, omdat mijn hoofd vol zit met andere dingen Perfecte leventjes op Facebook prik ik wel doorheen.
Ik ben blijkbaar nog net een millenial, weer wat geleerd. Ik heb dit jaar een burn-out gehad en ben er nog van aan het bijkomen. Dat hele artikel vind ik wel erg generaliserend: je kunt een generatie niet over één kam scheren. Iedereen heeft een andere opvoeding gehad, een ander karakter en maakt andere keuzes. In mijn geval had het niets te maken met 'geen fouten willen maken'. Er lag gewoon te veel op mijn bord. Mijn man lag ruim een half jaar bijna onafgebroken in het ziekenhuis en was vooral bezig met niet doodgaan aan kanker. Dat zorgt uiteraard voor nogal wat stress, onzekerheid en verdriet. Ik was voornamelijk bezig met overleven, er voor mijn kinderen zijn (waaronder een huildreumes) en ondertussen werkte ik gewoon nog bij mijn 2 werkgevers. Ja, ooit houdt dat op en juist toen het wat beter ging met mijn man stortte ik in. Nu gaat het weer ok. Ik heb één baan opgezegd (na 14 jaar geen juf meer helaas) en ben meer gaan werken bij mijn andere baan. Mijn man is na ruim 10 jaar gestopt met zijn succesvolle bedrijf en werkt nu in loondienst. Hierdoor hebben we meer structuur, voelen we minder werkdruk en hebben we meer tijd en rust in ons gezin. De kinderen moeten nu wel meer naar de opvang, dus we hebben er allemaal iets voor op moeten geven. Maar het levert ons vooral veel rust en structuur op.
Ik snap het wel hoor. Ik heb ook wat Facebookvrienden die veel op vakantie gaan, vaak uiteten etc. En ja daar kun je jaloers op worden. Maar goed ik heb ze er ook tussen zitten die nog gewoon thuis of op kamers wonen. Al met al voel ik me een gezegend mens. Maar zou stiekem best een keer op een lange luxe vakantie willen
Nou was idd benieuwd wat voor dingen ze bedoelde. Ik zie ook wel eens van die 5 sterren verblijven voorbij komen. Maar buiten dat het er prachtig uitziet doet het mij verder niks omdat het ons niet trekt. Of iemand die in de herfstvakantie de zon opzoeken vind ik prima hoor, ik kan ook intens gelukkig worden van modderstampen in het bos met mijn kinderen. Ik ben best gauw tevreden eigenlijk, heb nooit dat mooier, beter, groter gevoel. Dus wat dat betreft geen stress.
Oh dat zeker. En ik zou echt niet meer willen werken en meer stress willen om maar 5wk per jaar naar zo'n luxe resort te gaan. Neemt niet weg dat wat extra financiële ruimte wel heel fijn zou zijn. Al zou ik er nooit mijn tijd, of die van mn vriend, met onze kinderen voor opofferen.
Valt me op dat hier zoveel vrouwen zeggen niet te willen werken om zo een duur huis of auto te kunnen kopen, en daarbij niet te begrijpen waarom oóit iemand voor een stressvolle baan zou kiezen. Ik heb uitdagend werk (ja, met veel uren, hoge verwachtingen, stressvolle situaties) omdat ik het interessant vind en graag mezelf werkinhoudelijk uitdaag. Daarnaast vind ik het van belang dat je als vrouw financieel onafhankelijk bent en blijft, mijn carrière is net zo belangrijk als die van mijn man. Dat ik daar vervolgens een mooi salaris mee verdien, dat helpt natuurlijk, maar is zeker niet de hoofdreden. Ik zou doodongelukkig worden van een baan waar ik de uitdaging in mis, of thuisblijfmoeder. Dat is niets voor mij. Mijn geld spendeer ik overigens niet aan dure vakanties of auto's, dat zou makkelijk kunnen maar ik geef er weinig om. Bovendien doe je kleine kinderen echt geen plezier met verre vakanties, en daarmee de ouders ook niet Dus nee, niet iedereen werkt om op 4x per jaar op luxe vakantie te gaan. Dat kan, maar ik denk dat je dan een stressvolle baan nauwelijks zal volhouden. Ik werk hoofdzakelijk vanwege zelfontplooiing, dat is een sterkere drijfveer dan geld.
Fijn dat je het je goed doet om te werken en daar in uitdaging vind. Hier juist het tegenovergestelde. In combinatie met kinderen was het echt niks voor mij geweest.Hier vond ik idee om constant alle ballen in de lucht te houden, werk, kinderen,relatie, huishouden echt niet fijn.ik ben liever thuis en focus mij op mijn gezin.Wat betekent dat ik weliswaar financieel afhankelijk ben doordat ik huismoeder ben, maar hij is afhankelijk van mij aangezien ik er voor zorg dat thuis alles goed loopt en de vrijwel fulltime (oudste gaat naar school) opvoeding van mijn kinderen op mij neem. En als hij thuis is van het werk verdelen we de taken want hij heeft een drukke dag gehad maar ik ook. Word er alleen niet voor betaald. En ook zonder betaalde baan kan je je zelf ontplooien. Ik heb de afgelopen 6 jaar zoveel over mijzelf geleerd en over de wereld doordat ik de tijd had om door kinderogen de wereld te bekijken.kinderen leren je echt stil te staan bij dingen en er echt over na te denken. Daar had ik met een betaalde baan naast het ouderschap de tijd niet voor gehad. Ik denk dat dat ook de vloek is van deze generatie. Je MOET onafhankelijk zijn op alle vlakken en ten alle tijden. alles moet goed gaan want ons is ingepeperd dat alles berijkbaar is als je je best maar doet. En dan vergeet je af en toe stil te staan en na te denken over wat wil ik echt? En moet ik echt alles zelf kunnen en doen of is het ook ok om hulp te vragen als dat nodig is.en dat laaste durven we vaak niet want dat voeld als falen.
Ik herken eerlijk gezegd meer in het begrip generatie X en generatie Y, oftewel de 'applausgeneratie', dan in de millenial-theorie.
Ik zie dat totaal niet als afhankelijk zijn. Maar als je het zo wil stellen dan is mijn man dat ook van mij. Want hij kan zijn baan inrichten hoe hij dat wil doordat ik organisatorisch alles op rolletjes laat lopen. Maar wij zien dat niet als afhankelijk zijn maar als elkaar aanvullen. En voor zelfontplooiing heb ik gelukkig geen drukke stressvolle baan nodig.
@Pepijnn wat heb jij een zware tijd achter de rug. Tussen de regels lijk ik te lezen dat het wel weer wat beter gaat, maar ik wil je hoe dan ook toch nog even sterkte wensen. Een bijkom periode kan ook zwaar zijn. Ik ben ook geboren in de jaren '80, maar die term millennial vind ik wel bijzonder. Ik vind dat ze wel een heel grote groep nemen die over 25 jaar heen gaat. Ik denk dat je daar weinig over kan zeggen, als groep zijnde.
helemaal mee eens. Ik ben thuisblijfmoeder. Mijn man werkt de hele week. Dan maar financieel afhankelijk. Mijn man is afhankelijk van mij dat thuis alles goed loopt. Ik moet er niet aan denken om de hele week te werken zodat ik mezelf maar ontplooi en financieel onafhankelijk ben. Want dat betekent dat ik mijn kinderen weer ergens moet droppen zodat een ander voor ze kan zorgen. Waarbij ik van alles in hun ontwikkeling en ontplooiing mis. En dan zijn we na ons werk moe van de zelfontplooiing en het financieel onafhankelijk zijn en dan moeten we natuurlijk ook nog even dat uurtje 'quality' time met de kinderen doorbrengen voor ze alweer naar bed gaan. Nee daar pas ik voor.
ik vind het een erg interessante discussie. ik ben zelf van 1980 dus val net binnen de categorie (alhoewel ik zelf toch echt van een andere 'generatie' ben dan mensen die meer van eind jaren negentig zijn) ik heb zelf ook een burnout gehad en een aantal keren daarna een korte periode van burnoutachtige klachten (waarbij ik het zelf wel kon managen). voor mij is het vraagstuk van waarom heb ik dat soort klachten gehad (en komen ze soms terug) wel iets wat me vaak bezig houdt. ik heb zelf wel het idee dat het feit dat alles in het leven steeds sneller en efficienter moet een rol speelt. Ik heb van mezelf al die neiging om alles efficient te doen en mensen niet onnodig op te houden of 'tot last' te zijn. Als iemand dan ook nog daadwerkelijk me dat gevoel geeft dan geeft dat extra stress. En dat is wel echt iets dat veranderd is nu ten opzichte van vroeger. Als ik kijk naar hoe ik ben opgegroeid, dan was er in die tijd zo ontzettend veel minder haast! mijn moeder was thuis bij ons. Mijn vader was professor, maar in die tijd was dat een relaxte baan (tegenwoordig ook veel minder met publicatieplicht ed). Hij kwam heel vaak om vier uur al thuis en werkte dan wat op zijn notitieblok waarna zijn secretaresse het de dag erna uittypte Nu hebben mijn en ik beiden een baan. dus 's ochtend meteen sjeesen. 's avonds na werk ook. Allebei reistijd (iets wat mijn vader niet had aangezien we gewoon gingen wonen in de stad waar mijn vader werkten). dat soort verschillen met vroeger zijn voor mij al heel duidelijke aanwijzingen voor meer stress. Gelukkig vind ik geld, status en materiele dingen niet belangrijk. Soms overweeg ik dan ook om mijn baan op te zeggen, maar dat blijft nog altijd een lastig dillemma ben benieuwd hoe anderen erin staan.
Ik vind het ook maar raar, zo'n grote groep een bepaalde eigenschap toebedelen.. Lijkt me niet helemaal kloppen.. Ik denk dat het meer te maken heeft met de verwachtingen tegenwoordig.. Sommige mensen kunnen daar beter mee omgaan dan anderen. En het ligt er ook maar net aan wat je op je bordje krijgt allemaal.. Ik vind het ook wel eens lastig.. Werken, thuis zijn voor de kinderen, mijn man werkt fulltime en studeert daarnaast ook nog eens.. School, verplichtingen hier en daar.. Ben dan zeker wel toe aan vakantie Maar zou het ook niet anders willen, ik zou fulltime thuisblijven dus echt niet trekken, ik heb echt behoefte aan tijd zonder mijn kinderen om me heen. En die paar dagen opvang worden ze niet slechter van, ze doen en leren daar zoveel.. Ik voel me daar echt niet schuldig over dat iemand anders ze dan 'op moet voeden'.. Daarnaast ligt het natuurlijk maar net aan je werktijden met dat 'uurtje quality time'.. Ik ben bijv. altijd 's ochtends vrij, dus die tijd heb ik met de kinderen. Nadeel daarvan is dat ik ze soms niet zie voor ze gaan slapen, maar dan is hun vader er gelukkig wel. Hierdoor zien mijn man en ik elkaar wat minder soms, maar dat hebben we er wel voor over. Ik zou van zowel full-time werken als full-time thuis doodongelukkig worden, dus hier werkt de combi toch echt het beste.. Maar ik zal blij zijn als ze straks allebei op school zitten.. Iets meer tijd om alle bordjes hoog te houden en iets meer tijd voor mezelf..