Vorige week erachter gekomen zwanger te zijn. Superblij natuurlijk maar sinds een paar dagen overheerst een minder leuk gevoel..nl het gevoel dat het niet goed zit. Ik kan niet zo goed beoordelen waar dat gevoel precies vandaan komt; is het mijn eigen onzekerheid en haal ik me dingen in mijn hoofd die totaal niks te betekenen hebben of is het toch instinct? Hoewel ik positief probeer te blijven overheerst momenteel toch echt het negatieve. Zit mezelf helemaal gek te maken..zo ben ik bv niet pas 37 maar AL 37 en kan er dus van alles mis gaan, bruine vegen (hoe minimaal ook) vind ik opeens niet meer normaal maar angstaanjagend enz enz. Ik weet dat er niets anders op zit dan afwachten en dat de termijnecho meer duidelijkheid zal kunnen verschaffen maar jeeeetje wat duurt dat nog lang! Ik weet ook dat iedere zwangerschap en situatie anders is maar waar ik benieuwd naar ben..wie van jullie heeft in het begin ook het gevoel gehad dat het niet helemaal lekker zat maar dat er achteraf niets aan de hand bleek te zijn?
Ik zal gewoon eerlijk zijn hoewel je dat misschien niet wil horen maar de 1ste keer had ik heel sterk het gevoel dat het niet goed was, ik had veel kwaaltjes terwijl iedereen die ik er naar vroeg juist bijna geen kwaaltjes hadden toen ze zwanger waren. Zelfs mijn man had er een slecht gevoel bij. Bij de termijnecho was het ook echt niet goed, vruchtje was bij 5 weken niet verder gegroeid. toen ik weer opnieuw zwanger was voelde het wel oké maar had ik ook vaak zoiets van: 'waarom zou het nu dan wel goed zijn?' maar tot nu toe nog steeds alles oké daar binnen. bij beide een kleine bloeding gehad bij het afvegen dus dat zei hier niks. het blijft afwachten en denk dat iedereen wel onzeker is in het begin, dat hoort ee helaas wel een beetje bij denk ik heel veel succes, wachten is echt enorm lastig en frustrerend maar meer kun je niet doen. gefeliciteerd met je zwangerschap.
Herkenbaar gevoel.. 2 keer zwanger geweest met een iets minder gevoel. Nu direct goed gevoel, maar wil mezelf beschermen dus denk vaak dat het ook mis kan gaan. Vooral wat nu als het weer niet goed is? Direct komt dan weer het goede gevoel opspelen. Moeilijk hoor! Wie zegt dat mijn lichaam nu gelijk heeft? Moet ik erin geloven? Mezelf beschermen tegen de grote klap? Genieten? Ik weet het op dit moment echt niet. Nu vergeleken andere zwangerschappen toch meer misselijk over gehele dag, dat lijkt weer positief. Toch wat meer ontspannen om de echo af te wachten, maar toch weer momenten dat je giga spanning voelt. Mijn gedachten gaan van het ene uiterste naar het andere. Eigenlijk geen testdrang gehad. Eerste test 4/5(2 dagen voor nod) 2de 10/5, omdat ik mijn moeder in ging lichten, een echte mooie knaller. Vandaag wel stiekem met de laatse cb getest en 3+, dat klopt met 5weken en drie dagen.. En dan de twijfels, moet ik nu bloedtesten gaan doen op hcg?? Uiteindelijk wint de nee. Nu de echo afwachten 26 mei.... Ik hoop voor jou een positieve echo!
Ik heb na mijn vroege miskraam bij de zwangerschap erna ook alleen maar negatieve gevoelens gehad. Niet alleen aan het begin, maar tot en met de bevalling het gevoel gehad dat er iets niet goed zat. Nu een prachtige peuter van 2,5, dus mijn gevoel zat er goed naast. Ik denk dat je altijd naar je lichaam moet luisteren, maar dat je hoofd ook goed in staat is om je compleet voor de gek te houden. Ik zal voor je duimen dat alles goed is en misschien je gevoel met de verloskundige bespreken?
Hier bij mijn 1e zwangerschap ook een slecht voorgevoel gehad. En die klopte hier helaas ook. Dat was een bbz, met bijna fatale,afloop voor mijzelf.
Bij mij klopte het slechte voorgevoel helaas ook. Zagen met 10 weken een lege vruchtzak. Deze zwangerschap had ik ook een slecht gevoel vooral voor de eerste echo maar ik voelde het niet zo sterk als de vorige keer. Dit was meer ivm angst en jezelf alvast "voorbereiden".
Bij mij klopte het gelukkig niet. Ik heb een gezond en sterk lief mooi kindje! Ik heb mezelf tot aan de zwangerschap en ver daarna gek lopen maken met een slecht voorgevoel. Alsof het zwaard van Damocles boven je hoofd hangt. Dat bleef wel een hele lange tijd. Daarom reageer ik allergisch op alles wat te maken heeft met miskramen, wiegendood, overlijden van kinderen, alle ongelukken mbt kinderen, etc. Ik kan/wil er niet eens aan denken. Ik denk ook niet dat dat ooit nog weg gaat, als ik eerlijk ben.
volgens mij is het heeel herkenbaar hoor, iedere net zwangere ervaart soms het overweldigende gevoel, ook angst is daar een reeel gevoel bij, het hoeft dus zeker niet altijd wat te betekenen ik heb dit bij alle zwangerschappen gehad en allemaal waren prima ook bij deze voel ik me goed maar de angst "wat als" zit er echt wel 16 juni hebben wij weer een echo en dan zal ik zeker weten, maar ik blijf erbij angst is een slechte raadgever, vaak is dit onzekere gevoel een soort van zelf bescherming
Hmm, ik herken dit deels. Eerste zwangerschap werd een miskraam, maar dat was totaal onverwacht, hoewel de kwaaltjes achteraf gezien wel plotseling waren verdwenen. De tweede keer, jaren later, was ik heel voorzichtig. Ik dacht bij alles 'als het goed gaat' en dat zei ik ook de hele tijd. Tot mijn man op een gegeven moment zei: nu mag je dat wel loslaten, het kan altijd fout gaan, maar we moeten er nu vanuit gaan dat het goed gaat. Gelukkig alles goed gegaan. Het was ook heel anders, heel weinig kwaaltjes, dus dat was ergens wel hoopgevend. Deze keer ervaar ik iets heel anders. Ik ben echt enorm onzeker en angstig. Niet alleen over de zwangerschap, maar over alles, ik ben niet zo onzeker geweest sinds ik 13 was. Ik was ook elke keer dat ik naar de wc ging bang dat ik bloed verloren had. Ik lig nachten wakker over niks! Ik kan mezelf gewoon niet tot orde roepen. Het is vreselijk. Ik heb wel begrepen dat dit door de hormonen kan komen en dus een kwaaltje op zich is. Ben je ook onzeker over andere dingen of is het alleen een gevoel dat de zwangerschap betreft?
Bedankt voor jullie antwoorden, toch verschillende ervaringen lees ik. Ik herken mezelf vooral in Joycey en theDoctor. Maak het mezelf vooral heel moeilijk terwijl ik tot nu toe nog niet echt hele geldige redenen gehad heb. Dat kleine beetje bruin, wat overigens alleen bij het vegen is, kan natuurlijk volledig onschuldig zijn en toch maak ik er een heel drama van. Ook ik zeg bij alles 'als het goed gaat ' alsof ik mezelf bij voorbaat kan beschermen tegen de klap mocht het toch fout gaan. Ik erger me mateloos aan mezelf en snap niet zo goed waar het vandaan komt. Kan me herinneren dat ik tijdens mijn eerste zwangerschap ook iets onzeker was de eerste paar weken maar lang niet zo extreem. Mijn gevoel schommelt ook heel erg. Daar waar ik gisteren dacht 'dit gaat niet goed', dacht ik vandaag 'alles komt goed'! Ik kan er gewoon op het moment niet zo veel mee. Vind wat mamaatjevan5 zeg trouwens wel heel mooi, angst is inderdaad een slechte raadgever. Hoe dan ook, veel meer dan afwachten kan ik uiteindelijk niet doen maar vind het wel fijn te lezen dat die onzekerheid er ook wel een beetje bij hoort.
Ja herkenbaar! Vanaf dag 1 het gevoel gehad dat het mis zou gaan want ik vond het allemaal te mooi om waar te zijn. Inmiddels bijna 33 wkn zwanger en alles is oké behalve dat ie veul te dik is hihi. Af en toe nog steeds onterecht bang dat het mis zal gaan last minute. Maar niet nodig deze angst. Dus no worries...
Ik heb 2 miskramen gehad en bij mijn missed abortion helemaal geen slecht gevoel gehad, ik was dus ook helemaal overdonderd toen heg niet goed bleek te zijn. Bijmijn laatste zwangerschap zo veel bloed verloren dat ik al dacht dat ik het kindje verloren had en dat was allemaal prima in orde. Alle zwangerschappen last gehad van paniekaanvallen, dat het kindje overleden was in mijn buik en meer van zulks. Dus ik geloof er heilig in dat voorgevoelens in je zwangerschap helemaal niet van waarde zijn en gewoon opspelende hormonen. Maar dat maaktniet dat het minder echt voelt en je kunt je er goed naar door voelen. Maar aan het einde van de dag kun je alleen maar afwachten en kijken hoe het gaat. Heel veel sterkte gewensg voor de komende tijd en ik hoop dat de gevoelens wat minder worden.