Ik wist niet goed waar ik dit het beste kan plaatsen. Daarom hier maar gekozen. Ik ben op dit moment 31 jaar en kom nu op een leeftijd dat ik toch meer denk aan het krijgen van kinderen. Steeds vaker hoor ik om mij heen dat mensen een kindje verwachten. vroeger was ik hier heel makkelijk in: kinderen dat was gewoon niks voor mij. Nu weet ik het allemaal niet meer zo zeker. Ik zit met een aantal punten die mij steeds vaker bezighouden. Ik heb zelf geen ouders meer om op terug te vallen. Helaas heb ik ook geen broer of zus. Ik heb met mijn schoonfamilie geen warme en hechte band, dus daar verwacht ik ook niet veel steun van. Dus wat dat betreft sta ik alleen ervoor. Zo voelt het dan. Ik vraag mij weleens af of ik dat zou kunnen, zo zonder (schoon)ouders om op terug te vallen. Verder heeft mijn man een lichte vorm van autisme. Iets wat erfelijk kan zijn. Dus het zou kunnen zijn dat een kindje dit ook heeft. Het ligt er dan maar weer net aan in welke mate een kind dit heeft. Maar het is wel iets om rekening mee te houden. Om deze redenen stond voor mij altijd vast dat kinderen niet aan mij besteed zijn. Nu ik ouder wordt gaat het steeds meer knagen. Als ik weer hoor dat iemand in verwachting is, ben ik eigenlijk best verdrietig. Als omstandigheden anders zouden zijn (als ik bv wel ouders had om op terug te vallen) dan had ik wel graag kinderen gewild. Nu lijkt het allemaal een stuk moeilijker. Ik word er gewoon elke keer verdrietig van. Uiteindelijk moeten we zelf beslissen. Ik heb toch dit topic geopend zodat ik misschien toch met andere mensen het erover kan hebben. Misschien dat er ook mensen zijn die in dezelfde situatie zitten?
Hoi Cat2, Wat een nare situatie zeg dat je op zo'n jonge leeftijd allebei je ouders al moet missen! Ik heb die van mij gelukkig alle 2 nog en mijn vader zit wegens een medische fout al bijna 20 jaar thuis, dus mochten wij een kindje krijgen is hij de hele week thuis. Daar ben ik heel blij mee. Ik ben de laatste tijd (sinds we de sleutel van ons huis kregen) ook een beetje afgeknapt op mijn schoonouders. Maar volgens mij hebben hun het alles behalve door. Het weekend maakte mijn schoonmoeder zelfs een grapje dat ze 'later' wel op ons kind wil passen. Ik moet daar echt niet aan denken. Ze hebben sinds een jaar of 2 een hond die ze behandelen als hun dochter, vreselijk! Ik zie ze al helemaal lopen met ons kind, bah bah. maarja, ik denk niet dat ik er onderuit zal komen dat ze op gaat passen als mijn vader (en moeder) ook op gaan passen. Maar goed, eerst nog maar eens zwanger worden natuurlijk! Om nog even terug te komen op jouw verhaal. Als je/jullie een kinderwens hebben zou ik die niet laten schieten doordat je niet veel mensen hebt om op terug te vallen. Je hebt natuurlijk altijd kinderopvang en deze is er ook flexibel als je geen vaste werkdagen/tijden hebt. En er valt altijd wel een oplossing te bedenken denk ik als het zover is. Ook heeft mijn partner een vorm van autisme, namelijk Asperger. Dit is een lichte vorm. Ik ben er ook van bewust dat als we een kind krijgen die het ook kan krijgen en zelfs ook in zwaardere mate. Maar ik heb zoiets van, we willen allebei graag een kindje dus dat zien we dan wel. Mijn vriend ziet zijn asperger ook totaal niet als beperking. Soms ben ik zelfs weleens jaloers hoe makkelijk hij ergens over denkt of zich niet zo drukt maakt, hahaha... Hoe denkt jouw vriend eigenlijk over jullie situatie?
Ik denk dat het wel eens heel erg zwaar zou kunnen worden. Als je man autistisch is, gaat hij ook minder inzicht hebben in de behoeftes van jullie kindje. M.a.w. het grootste gedeelte van de opvoeding zal voor jou zijn en daarbij kan je man misschien ook gefrustreerd raken als hij er een tijdje voor staat en het kind is lastig en hij weet niet waarom. Heb je op z'n minst een netwerk van buren o.d. waar je op kan terugvallen als je gewoon eens een avondje weg wilt of als je even om een boodschap moet gaan? Ik merk in elk geval dat wij regelmatig gebruik maken van mijn familienetwerk om op te passen, ook al gaat zoonlief in de week al naar de creche, en ook al is mijn wederhelft niet autistisch. Ik zou er zeker dubbel over nadenken in jouw geval. Ow, misschien een domme vraag, maar kunnen ze bijv. via "preselectie" en inseminatie uitsluiten dat je kind het ook zou hebben? Of weten ze niet op welk gen o.d. de factor zit?
Veel autisten kunnen zich dingen aanleren en zo ook wat een kind nodig heeft. Daarnaast zijn ze heel creatief met oplossingen, dit kan ook heel handig zijn in de opvoeding. Het zal misschien niet altijd even makkelijk zijn nee, maar een relatie zowiezo met een autist is al niet altijd even makkelijk. Dus dat hebben we er zowiezo al bij. En bij elke opvoeding/relatie zijn er wel struikelblokken, ook bij ouders zonder autisme. Dus ik vind het grote onzin dat je niet aan kinderen zou moeten beginnen als je partner autistisch is. Moeten we dan allemaal ook maar geen relatie aan met een autist? Ik heb ook heel veel profijt van zijn autisme hoor, zo is hij nl een lopende encyclopedie. Ik hoef maar iets te vragen en hij weet het, dat is bv ook een heel belangrijk punt voor in de opvoeding. Papa die over alles kan vertellen, en over het algemeen hebben autisten ook een ruime fantasie en kunnen ze goed improviseren. Nou ik kan je zeggen, de kinderen in onze omgeving vinden mn vriend helemaal geweldig! Maar goed, ieder zo zijn mening.