Ons huwelijk zit in een diepe diep crisis. Er speelt zo veel.. Sinds 2018 gaat het al down hill. Ik had een traumatische bevalling, waar ik in eerste instantie geen aandacht aan heb geschonken. Na baby 2 kwam de ellende eruit. Behandeling gehad. In de tussentijd moeder ziek en moeder overleden. Nog een baby erbij. En ondertussen verloor ik mijzelf compleet. Ik zocht steun bij mijn man, maar kreeg deze niet. Ergens heb ik een muur opgetrokken en besloten dat ik het zelf wel op zou lossen. Een afweermechanisme die ik mee kreeg vanuit mijn jeugd. Maar ik verzoop. Ik liep vast in alles. M’n werk, het huishouden en m’n gezin. Ik heb aangeklopt bij de ggz en inmiddels de diagnoses adhd en ass gekregen. Nog meer om te verwerken.. In de tussentijd merkte m’n man ook dat ik steeds meer afstand van hem nam tot op het punt dat ik hem niet meer in mijn buurt kon hebben. Vanaf januari hebben we relatietherapie maar we zitten nog steeds muurvast. Het lukt me niet om hem toe te laten. De therapeut geeft aan dat ik bijna allergisch op hem reageer. En de vraag is nu heb ik echt een muur opgetrokken omdat hij er niet voor mij was of ben ik er echt klaar mee? Ik weet het niet. Hoe kan ik deze vraag voor mezelf beantwoord krijgen? Deze hele situatie vreet me op. En tegelijkertijd is er nog zoveel waar ik aan moet werken. Kan ik hier überhaupt nu antwoord op geven? dit is natuurlijk heel erg kort en ik ben vast belangrijke punten vergeten maar ik weet het gewoon niet meer
Wat vervelend om te lezen. Gebaseerd op je korte stukje info zou ik adviseren om eerst aan jezelf te werken en daarin samen te kijken wat je hierin van je man nu nodig hebt om dat te realiseren. Kan heel praktisch zijn,bijv wat extra zorg voor de kinderen overnemen. Zodat jij tijd hebt voor therapie, of een moment om je hoofd leeg te maken. Ik zou relationeel gezien pas knopen doorhakken als je jezelf weer bent (of in ieder geval zo veel mogelijk jezelf). Maat goed ik ben geen relatie therapeut en ken natuurlijk niet de ins and outs. Sterkte!!
Wilde niet zomaar weg klikken.. Wat een moeilijk situatie.. wil je heel veel wijsheid en sterkte wensen!
Ik ken de situatie niet. Maar gezien de diagnoses en kleine kinderen is het misschien een idee om bij jezelf te rade te gaan of je wellicht vaak overprikkeld bent en de prikkels die komen bij het zijn van een partner lastig vindt naast het moederschap.
Dit dacht ik ook gelijk. Zwaar overprikkeld zijn kan je echt aversie geven tegenover je partner maar ook je kinderen. Engelse benaming vind ik altijd mooi touched out.
Wat super rot om te lezen. Ik zou jezelf de tijd geven om antwoord te kúnnen geven op je vragen. Leg de focus op je eigen herstel, en daarna op de relatie met je partner. Wanneer jij zelf niet (genoeg) bent hersteld, zul je eerder geen antwoorden vinden.. sterkte!!
Ik zie dat je in 4 jaar 3 kinderen hebt gekregen, dat is een enorme drukte. Als je daarbij ook nog getraumatiseerd bent en je moeder in tussentijd bent verloren, dan snap ik dat het teveel is voor je. Maar, er is ook veel om voor te gaan. Je kinderen een fijn gezin bieden om op te groeien, een man waar je ooit verliefd op was waar je je kinderen mee wilde. Zoals hierboven gezegd, de kans is groot dat je na een dag overprikkelt bent en daardoor niet meer in staat bent om nog iets van je partner te accepteren. Dat hij er niet voor je was heeft hierin niet geholpen. Probeer voor je zelf te zorgen, zodat je beter in je vel komt te zitten. Probeer ook af en toe iets leuks met je man te doen. Filmpje kijken, lekker eten als de kinderen op bed liggen, uit eten is nog een beetje leuker, maar vraagt wat meer organisatie. En kijk of je op die manier weer de man kan vinden waar je ooit verliefd op werd. Ik vind het ook soms lastig, het is soms makkelijker om naast elkaar te leven, en ieder je ding te doen, dan dat je ook nog moet investeren in je relatie. Maar toch is het het waard, maar zie het stap voor stap.
Ik denk dat individuele therapie en hulp jou op dit moment meer gaan helpen dan relatie therapie. Eerst werken aan jezelf zodat je dan samen relatie therapie een kans kan geven. En ja, dat vraagt ook veel van je man. Kan hij nog 'wachten' terwijl jij eerst aan jezelf gaat werken? Heel veel sterkte!
Ik kan natuurlijk niet voor jou bepalen wanneer het voor jou genoeg is, maar ik zie wel een paar overeenkomsten in onze situatie: Jouw kinderen zijn als eerste ongeveer net zo oud als die van mij (april 2018, dec 2019, jan 2023). Dat is al een pittige tijd; het is echt zoeken naar tijd samen. Daarbij heb ik na nr 1 een postnatale depressie gehad, maar is die niet opgemerkt, dus na nr2 ging het bij mij echt mis. Ik zat toen in zo'n diep dal dat ik me afsloot en niet meer kon praten over wat ik voelde. Ik heb me toen heel eenzaam gevoeld en m'n man begreep me niet en ik nam hem dat kwalijk. Pas na 1,5 jaar heb ik hem dat kunnen vertellen. Hij schrok daar echt van. Hij doet sindsdien echt zijn best. We zijn toen meer dingen samen gaan doen. In ons geval was dat samen sporten. We hebben personal training gevolgd. Dat hielp ons echt heel goed. Bij nr3 heeft mijn man zo zijn best gedaan en ik kwam met hulp van medicijnen niet in zo'n diepe depressie terecht, maar alsnog wat het weer pittig en kan ik nu pas zeggen dat het met mij weer beter gaat en dan gaat het tussen ons ook weer beter. Wat ik hiermee wil zeggen is: Werk eerst aan jezelf. Je kan nu eigenlijk geen objectieve beslissing maken. Jouw situatie is vele malen heftiger dan die van mij en ik vond het al moeilijk. Onze relatie heeft niet zo'n dip gehad, maar het waren niet onze beste jaren, zeg maar. En ik ken je man niet, maar even met mijn man in m'n gedachten: ik vind dat hij een kans verdiend.
Wat naar… En helaas herken ik het wel. Hier is het om andre redenen ook al jaren heel moeilijk geweest, waarbij ik vaak het gevoel heb gehad er helemaal alleen voor te staan. Ik ga nu eerst voor mijn eigen herstel. Eerder kan en wil ik niet over mijn relatie nadenken. Daar is gewoon even geen ruimte voor. Dus dan blijft het even een status quo die misschien niet helemaal wenselijk is, maar het is alles wat mogelijk is. En als ik weer mezelf ben, dan komt er, hoop ik, ook weer ruimte om aan mijn relatie te werken. Maar dat ben ik. Wat jij nodig hebt en wanneer het voor jou echt over is, kan niemand hier zeggen. Dat is iets wat je voor jezelf moet beslissen. Maar misschien gaat die beslissing wel beter, als je zelf alles een plekje hebt gegeven en even aan jezelf hebt gewerkt ipv aan alles om je heen.
Niet helemaal hetzelfde maar ik wilde toch reageren ivm herkenning. Mijn moeder is een aantal jaar geleden gediagnosticeerd met ass, dit na een periode waarin ze helemaal vastliep en daardoor een psychose kreeg. Als ik terugkijk ontstond de grootste onrust bij haar toen ik een kind kreeg. Het leven was niet meer voorspelbaar en ik kon er niet meer voor haar zijn als daarvoor. Het klinkt alsof je ontzettend veel tegelijkertijd hebt meegemaakt waardoor je uiteindelijk dus bent vastgelopen. Een van de kenmerken van autisme (weet natuurlijk niet of dit voor jou geldt) is dat je moeilijk bedoelingen van de ander herkent, waardoor je vaak enorm vastloopt in de communicatie. Het kan dus best zijn dat jouw partner er op zijn manier voor jou probeerde te zijn maar jij dit niet als zodanig herkende. Dit zorgt voor frustratie bij allebei. Voor ons heeft het geholpen om me te verdiepen in communicatie met iemand met ass. Dat kan heel subtiel zijn. Ik weet nu bijvoorbeeld dat ik dingen concreter moet vragen/zeggen. Als ik bijvoorbeeld steun nodig heb moet ik haar duidelijk zeggen dat ik verdrietig ben om die en die reden en daarbij benoemen wat ik van haar verwacht. Als ik bijvoorbeeld huilde begreep zij niet goed wat ze moest en klapte zij dicht. Ik zou echt adviseren hiermee samen aan de slag te gaan. En ook individuele therapie (gericht op jouw autisme) zou ik erg aanraden. Zoek echt iemand die ervaring heeft in ass bij vrouwen want ik weet uit ervaring dat velen niet goed weten wat ze hiermee moeten.
Ik weet niet of er nog veel rek is bij mijn man. Die zit ook al een jaar op het wachtbankje. Ik zou idd eerst individuele therapie moeten volgen maar dat komt maar lastig op gang.
Idd eerst aan jezelf werken maar mss ook eens heel eerlijk zijn tegen elkaar en bekijken hoe jullie de toekomst zien. Wat is de reden day jullie therapie proberen? Willen jullie echt nog samen blijven of doen jullie dit voor de kinderen ? ....
32 jaar ongediagnosticeerd heeft me iig geleerd om mij volledig aan te passen aan het gewenste plaatje. Ik heb hem niet verkeerd begrepen helaas. Ik wil hem niet voor de bus gooien maar zijn woorden waren meerdere keren in de trant van ‘ als je een diep gesprek wilt voeren over emoties of oid, dan moet je iemand anders zoeken. Dat kan en wil ik niet’. En ‘vervelend dat het niet goed met je gaat maar dit is nu eenmaal de situatie. Je moet je aanpassen’. Ik zou niet weten hoe ik dat anders moet interpreteren. Inmiddels ziet hij overigens wel in dat dat niet handig is geweest. En hij doet echt wel zijn best. Hij help heel veel meer in het huishouden en met de kinderen bijvoorbeeld.
Als ik dit stukje zo snel lees (ik ben me er van bewust dat ik eigenlijk te weinig achtergrond ken) denk ik dat dit probleem eigenlijk niets met je man te maken heeft. Je hebt een aantal trauma’s te verwerken (gehad), drie kinderen kort op elkaar, werk, je eigen diagnoses en de bagage uit je eigen jeugd. Je bent ‘op’. Ik weet niet hoe lang je een huwelijk nog een kans moet geven, maar zolang je je eigen bagage niet op orde hebt kun je geen eerlijk oordeel vellen over de kwaliteit van je huwelijk. Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je voldoende (externe!) hulp hebt om hier uit te komen. Te verwachten dat deze hulp bij je partner vandaan komt is denk ik, gezien de complexiteit, niet reeel
Ok hij heeft niet met je gepraat, maar heeft hij ook in zijn acties je niet gesteund? Wij hebben ook een paar pittige jaren gehad toen mijn ouders allebei hulpbehoevend werden en uiteindelijk overleden. Mijn man is ook geen prater, we hebben er weinig woorden aan vuil gemaakt samen. Hij heeft ook letterlijk eens gezegd dat ik voor lange emotionele gesprekken maar naar mijn vriendinnen moet gaan. Maar hij heeft wel zijn schouders eronder gezet, alles met de kinderen gedaan en het huishouden gedraaid als ik bij mijn ouders was. Ik had het niet graag in mn eentje gedaan. Als je je nu een echtscheiding in beeldt in je hoofd, wat zie je dan voor je? Zie je dan rust omdat je man er niet meer is? Of zie je dan juist chaos omdat je met 3 kinderen op zoek moet naar een huis en het dan echt alleen moet doen? Dat zou voor mij toch een beetje de doorslag geven… ben je zonder wel echt beter af of blijven problemen dan net zo groot, zo niet groter.
Mijn man heeft sinds de relatietherapie wel veel meer begrip voor de situatie. Ik heb bewust niet veel over hem geschreven in de post omdat ik mij ervan bewust ben dat het vooral mijn probleem is. Mijn man is niet makkelijk maar hij doet nu heel erg zijn best. Hij helpt onwijs met de kinderen en het huishouden. Maar de rek is er wel een beetje uit bij hem. Hij heeft aangegeven dat het niet veel langer meer zo door kan gaan.