Kort voor mijn zwangerschap heb ik ik een depressie gezeten. Ik slikte ook antidepressiva daarvoor. Het ging al stukken beter en was echt al een heel eind op de goede weg. Maar we zouden wachten met afbouwen van de antidepressiva totdat het een poosje echt stabiel was. Toen raakte ik vrij onverwacht zwanger. Was wel even schrikken maar de zwangerschap is geen moment ongewenst geweest. We wilden zowieso graag een kindje maar ik wilde wachten totdat ik 1000% stabiel was en de medicijnen volledig had afgebouwd. Toen dus bleek dat ik zwanger was ben ik gaan afbouwen (in overleg met de psych) omdat ik dit heel graag zonder wilde proberen. Uiteraard zou ik wel op gesprek blijven komen. Dit ging eigenlijk heel goed. Binnen no time was ik van de medicijnen af en ik voelde me goed. Ik geniet volop van het zwanger zijn en het doet me écht goed. Ik ben supertrots op m'n buikje en ben helemaal verliefd op de kleine. Heb verder ook weinig kwaaltjes op dit moment. Sinds een week of 2 merk ik op dat ik zo nu en dan wat onrustig ben en af en toe een beetje angstig, gestresst, snel geirriteerd en me een beetje somber voel (Zo is mijn depressie toen ook begonnen!). Ook valt het werken me zwaarder en de klachtjes worden erger naarmate ik moe ben. Ook heb ik regelmatig na een drukke dag een gespannen en best harde buik. De psych zegt nu dat dit kleine signalen zijn en dat ik echt een stapje terug moet doen. Zij vindt dat ik dit met de verloskundige moet overleggen en dat ik misschien minder moet gaan werken omdat het kindje voor alles gaat. Natuurlijk ben ik het hiermee eens maar ik vraag me af of het niet gewoon door de hormonen komt en dat ik me gewoon niet moet aanstellen. Hoort dat niet gewoon bij zwanger zijn? En ze zien me al aankomen op m'n werk met minder werken zeg, heb namelijk tijdens mijn depressie ook een aantal maanden parttime gewerkt ipv fulltime. Maar aan de andere kant wil ik koste wat kost voorkomen dat het weer zover komt dat ik alsnog weer aan de antidepressiva moet. Want dat wil ik absoluut niet! En ik denk dat ik met wat meer rust en tijd voor mezelf mijn draai beter kan vinden. Ik weet nu echt even niet goed wat ik hiermee aan moet... m'n kindje is het allerbelangrijkste maar ik wil ook geen aansteller gevonden worden want ben nu pas op de helft van m'n zwangerschap. Is er iemand die hetzelfde heeft meegemaakt misschien? Of die me kan adviseren?
ik zou zeker minder gaan werken. anders loop je jezelf voobij en word het alleen maar erger ( hoop voor jou van niet ). luisteren naar je lichaam dat is nu het belangrijkste. sterkte ermee
zeker minder gaan werken!! Je weet inmiddels hoe een aanzwellende depressie aanvoelt en nu ben je waarschijnlijk op tijd er bij om het zonder medicijnen te redden en je rustig voor te bereiden op de komst van de kleine. Bij mijn tweede zwangerschap ben ik al snel minder gaan werken ( zat nog in de ziektewet vanwege lich. klachten) Er was de twee jaar voor deze zwangerschap heel wat gebeurt en omdat ik al eerder een depressie heb gehad voelde het nu ook weer niet goed in mijn hoofd. Weliswaar de gyn en spv-er gaven aan dat ik echt mijn rust moest pakken en ik kon er toen ook wel aan toegeven. Uiteindelijk ben ik er zonder medicatie door heen gerold. Een jaar later toch weer medicijnen gaan slikken want met name de winterperiode is pittig voor me. Maar ik heb zelfs met medicijnen nog bv gegeven! Beter een blije moeder met pillen dan een depri mama zonder ! Luister naar de psych en vk en voel je vooral niet schuldig naar je werk. Je hebt niet voor je lol thuisgezeten ( nog harstikke goed dat je parttime hebt doorgewerkt toen!)
Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt. Wil daar wel graag met je over praten, maar liever niet hier...
Echt minder gaan werken hoor! Ja het kan door de hormonen komen, of versterkt worden, maar als jij het als een 'begin' herkent, zou ik geen enkel risico nemen. En als je door minder of stoppen met werken die medicijnen niet hoeft te slikken, dan zou dat toch geweldig zijn. Jij bent het belangrijkst (en nu natuurlijk ook je kindje)en op lange termijn heeft je werkgever meer aan je als je nu goed voor jezelf zorgt toch? Heel veel sterkte.
kan eigenlijk niet toevoegen aan de reacties, ik zou als je je daar sterker door voelt overleggen met je vk. Die gaat natuurlijk zeggen rsutiger aan en ja jammer dan voor je werk..
Ik zou zeker rustiger aan gaan doen. Natuurlijk kan het door je zwangerschap komen, maar gezien je verleden, kan je nooit voorzichtig genoeg zijn. Je psycholoog heeft ervoor geleerd, dus ik zou maar naar het advies luisteren. Sterkte meid! En vergeet zeker niet van je zwangerschap te genieten!
Super bedankt voor jullie reacties! Ben inmiddels ook bij de vk geweest en die zegt idd meteen een afspraak maken met de arbo-arts. Gezien mijn achtergrond mag ik deze signalen niet negeren (ookal zijn het maar lichte klachtjes) en kan ik er beter ruim op tijd bij zijn om de rest van de zwangerschap en kraamtijd zonder medicijnen door te kunnen komen. Zij wil ook dat ik minder ga werken. Tja.... als de vk ook zo stellig is kan ik er haast niet meer onderuit natuurlijk. Alhoewel ik zelf nog steeds denk dat het wel meevalt en ik het misschien nog eventjes aan moet kijken. Denk eraan om wel een gesprek op m'n werk aan te gaan om het iig te melden en heb nog wat vrije dagen, dus misschien 1 dag per week opnemen ofzo, dat ik dus totaan mijn verlof (is nog 3 mnd) 4 dgn werk ipv 5. En de afspraak maken dat overwerken geen optie meer is. Aan de andere kant roept iedereen me toe dat ik wel gek lijk om hier m'n vrije dagen voor te gebruiken. En dat is eigenlijk ook wel zo maar goed, als ik vrije dagen opneem toon ik ook mijn goede wil aan m'n werkgever toch?! Hij zal namelijk echt niet blij zijn. Nou ja, denk er het weekend nog even over na en dan kijk ik maandag wel...
ik zou er inderdaad niet je vrije dagen aan opgeven. als jij je nu al gedeeltelijk ziek meld krijgt je werkgever die uren ook vergoed normaal. succes ermee.
je werkgever krijgt jou ziekte volledig vergoed. dus niet je vrije dagen gebruiken.. Waarom stellen wij vrouwens de belangen van onze werkgevers vor onze eigen belangen.. want dat doe je op deze manier. hij word er niet minder van als je minder werkt want hij krijgt geld o jou te vervangen en als hij dat niet doet is dat zijn eigen probleem. en ik denk aan minder werken op advies van een vk niet an 1 dagje minder werken hoor, meer aan 50 % werken!! dus 2,5 dag ofzo.
Vandaag een behoorlijke inzinking gehad, alles werd me gewoon te veel. Is wel een tijd geleden dat ik me zó rot heb gevoeld zeg. Maar het zal natuurlijk ook wel versterkt worden door de hormoontjes. Heb me zo druk lopen maken dat ik overstuur raakte en mezelf vervolgens maar moeilijk weer rustig kreeg. Van de kleinste dingetjes kan ik helemaal van slag raken, lijkt me ook niet echt normaal. En vervolgens voel ik me dan weer onwijs schuldig tegenover ukkie, al die stress is voor hem ook niet goed. Voel me dan echt een slechte moeder. Maar als ik er nu over nadenk ben ik pas een slechte moeder als ik nu niet ingrijp. Ik heb eigenlijk gewoon geen keus. Hoe moeilijk ik het ook vind ik zal toch maandag bij mijn leidinggevende moeten aankloppen om hem te zeggen dat ik minder ga werken. Ik moet er maling aan hebben wat anderen ervan denken. Had met mijn depressie al het gevoel dat mijn collega's het aanstellerij vonden dus nu zullen zij hun mening ook wel klaar hebben. Jammer dan, werk is maar werk en ukkie is het allerbelangrijkst!! Vraag me alleen af hoe ik dit het best kan aanpakken. Hij zal vast willen dat ik iig elke dag aanwezig ben en dan ietsje eerder naar huis ga ofzo, was met mijn depressie ook zo. Maar zou het niet gewoon beter zijn als ik bv 2 hele dagen echt thuis blijf, volgens mij kom je dan veel meer tot rust. Of kan ik beter meteen naar de bedrijfsarts gaan? Heb alleen niet zoveel vertrouwen in die man want met mijn depressie kwam ik ook niet echt ver met hem. Hebben jullie nog nuttige tips misschien voor me?
He wat vervelend meid! Ik zou overleggen met de psycholoog en de arbo-arts wat je nu het beste kunt doen. En wat vind je vriend/man? Kan hij je hier ook in steunen naar je werk toe? Zoals je verhaal nu klinkt (wat ik er in ieder geval uit opmaak via het scherm) ben je eigenlijk al over je grens heen. Nogmaals, je moet jezelf nu op nummer 1 zetten. Jij bent het belangrijkst, wat is nou die paar weken werk op een heel mensenleven? En je moet niet denken: ik moet er maling aan hebben wat ze denken, nee: ik heb er maling aan! Zet m op! Kies voor jezelf!
Ja mijn man begrijpt me gelukkig heel goed! In eerste instantie had hij ook zoiets van joh als je het echt zo moeilijk vindt dan neem je toch gewoon vrije dagen op. Maar nu hij me vandaag zo heeft meegemaakt was voor hem de maat ook een beetje vol. Hij wil nu echt dat ik me deels ziek ga melden en erover ga praten op m'n werk. En hij heeft ook gewoon gelijk. Jammer is dat de psych nu 3 weken met vakantie is dus zal het even met de arbo arts en mijn leidinggevende moeten doen. Wel fijn is dat de vk ook achter me staat en zelfs een briefje heeft meegegeven welke ik aan de arts kan laten zien. En idd, mijn werkgever moet niet zeiken, over 3 maandjes ga ik met verlof dus ja dan moet hij me iets eerder deels missen, jammer dan!
goed zo en niet elke dag heen en eerder weg, dan moet dit nog even en kan je zus ook nog wel afmaken.. Nee 2 a 2,5 dagen werken en de rest vrij! en als dat ook teveel voelt helemaal niet werken misschien voor 2 a 3 weken en dan 50 % of misschien 3 maanden tot aan zwangerschapsverlof helemaal niet. Kijk en luister naar jezelf. O ja en dit ga je niet vragen maandag maar mededelen, jij moet rustiger aan van je vk, dus is het een mededeling. je vraagt niet om een vakanie maar je moet minderen vanwege je gezondheid, hele andere insteek. Werkt veel beter, probeer voor jezelf er ook rust in te vinden dat je het gaat vertellen en klaar. in deze heeft de werkgever niets te willen. JIJ GAAT VOOR!!!!
Bedankt voor je reactie. Vanmorgen toen ik opstond was het dus weer raak, volledig in tranen en voelde me zo opgejaagd en gestresst. Uiteindelijk werk gebeld dat ik het niet kon opbrengen om vandaag te komen. Later belde de leidinggevende zelf terug. Hij zei dat ik me niet zo druk moest maken om het werk en aan mezelf moest denken. Vervolgens vroeg hij wel of ik nog wilde komen vandaag :x nou nee dus! Hij gaat contact opnemen met de bedrijfsarts/reintegratieadviseur voor een eventuele afspraak en om te kijken wat we kunnen regelen, minder uurtjes per dag ofzo zei hij tussen neus en lippen door. Nu zie ik de bui natuurlijk alweer hangen, hij wil natuurlijk dat ik elke dag aanwezig ben en eerder naar huis ga. Maar dat zie ik dus niet zitten! In de praktijk werkt dat niet en zal je zien dat ik nog even zus en nog even zo moet afmaken, het is namelijk altijd druk bij ons. En dan wordt er natuurlijk gezegd dat ik dan toch gewoon naar huis moet gaan. Tjaaa een race tegen de klok dan dus om m'n werk af te krijgen. Of idd een hoop overdragen aan collega's, die ook overlopen van het werk en dan moet ik me zeker minder gestresst voelen? (Ditzelfde heb ik meegemaakt tijdens mijn reintegratie tijdens/na mijn depressie) Het fijnst zou gewoon zijn om 2,5 of 3 hele dgn te werken ipv 5, denk dat ik daar meer mee ben geholpen. Maar hoe ga ik dat er in godsnaam door krijgen? Hoe kan ik dit nou goed onderbouwen?
Je moet in gesprek gaan op je werk. Dat je je nu ellendig en opgejaagd voelt komt waarschijnlijk doordat je opziet tegen het gesprek. Hoe eerder je het hebt gehad, hoe sneller je er ook weer 'vanaf' bent. En dan kom je waarschijnlijk ook meteen wat meer tot rust. Ik denk ook niet dat je je heel erg druk moet maken over hoe je het er door gaat krijgen. De vk wil dat je rustiger aan doet, als jij aangeeft dat je het niet ziet zitten om elke dag te komen en wat minder uren te gaan werken per dag, maar liever 1 of bijv. 1,5 dag thuis blijft/bent dan heb je daar het volste recht toe. Hun kunnen alleen maar afgaan op wat jij vertelt. En kan me goed voorstellen dat je liever een dag of wat thuisblijft als dat je elke dag bijv. 2 uur korter zou werken. 'Gewoon' uitspreken! (Hoe moeilijk dat ook voor je zal zijn) Desnoods neem je je partner mee als je het gesprek aangaat, zodat hij je kan steunen en evt. voor je op kan komen als je dreigt 'ondergesneeuwd' te worden. Succes!
inderdaad zo snel mogenlijk angeven ik ga 2 dagen in de week werken en de rest blijf ik thuis. Als ik jou nu zou vragen hoe voel je je? ben je moe? wil je rust? Wat gebeurd er nu?? Huil je? dan ga je eerst min. 2 weken thuis blijven!dan zit je er overheen en zowizo "gewoon" zeggen ik kan niet meer al 2,5 dag werken en niet minder uur per dag , dan krijg ik alsnog geen rust.
meis, zoals je las ben ik er me bekend, ik weet hoe je je kan voelen en ik had het dat ik niet zwanger was. Jij wel. dus denk aan jezelf , JIJ bent belangrijk niet je werk of wat hun willen. oo ik wil je helpen, maar dat kan helaas niet..
Bedankt voor jullie reacties. En mimi, lief dat je zo met me meedenkt! En ik heb zeker wel wat aan wat je schrijft hoor. Zoals je zegt, als iemand aan me vraagt wat er nou aan de hand is word ik emotioneel ja idd. Maar ben zowieso erg emotioneel hoor door de hormoontjes. Maar goed, goed zit het iig allemaal niet vanbinnen. Mijn leidinggevende belde net om te zeggen dat er een afspraak wordt gemaakt met de bedrijfsarts, maar hoe lang dat duurt weet hij niet. Hij vroeg ook wat ik wilde met morgen, of ik het wilde proberen. Heb gezegd dat ik het niet aankan en me moe voel en dat het gewoon niet goed voelt in m'n hoofd, dus dat ik niet kom. Zelfs dat kost me moeite! Wat een muts ben ik toch ook he!! Maar hij gaf iig geen tegengas gelukkig. Ik ga morgenmiddag even langs de huisarts en heb gezegd dat ik dat eerst wil doen voordat ik kom werken, en eigenlijk ook eerst een gesprek met de bedrijfsarts. Misschien zetten ze er nu wat vaart achter. Maar goed, morgen ben ik igg thuis en we zien wel hoe verder. Mijn vader is ook nog even bij me langs geweest en is wat dat betreft ook atijd heel sterk en goed gebekt. Hij is zelf leidinggevende en heeft ook wel wat ervaring met dit soort zaken, maar dan uiteraard van de andere kant. Het is fijn dat hij me ook even aanmoedigt en hij wil zelfs meegaan naar de bedrijfsarts als ik dat wil. Gewoon om me bij te staan en bij te springen als ik weer eens dichtklap of over me heen laat lopen. Ik ben 26 dus het klinkt misschien suf , maar dat heb ik blijkbaar gewoon even nodig, ben zelf gewoon wat labiel op dit moment. Het is gewoon belangrijk dat dit niet uitmond in een prenatale depressie en vervolgens misschien wel een postnatale erachteraan. Daar zit ik absoluut niet op te wachten.
faith, even een virtuele knuffel, ik lees je verhaal en heb met je te doen. Neem je rust meid, dat heb je voor zover ik het kan lezen, enorm nodig. Ik weet niet wanneer je het gesprek op je werk hebt, is het een optie om je verhaal op papier te zetten en als het je niet lukt om het te vertellen, gewoon te laten lezen? Het lijkt me slim als je partner meegaat. En je hebt het briefje van de vlos ook nog. Het lijkt mij, als je werkgever een beetje meedenkt en meewerkt, hij je gewoon voor nu helemaal ziekmeld, zodat je bij kan komen en misschien over een paar weken weer wat uurtjes kan werken, niet nu meid, denk aan jezelf en je kleine! nog een knuffel wup