Alleereerst wil ik mij even voorstellen. Ik ben Karin en 26 jaar oud. Afgelopen vrijdag heb ik 3 testen gedaan die allemaal positief waren (jeej!). Als het goed is ben ik nu 5 weken zwanger, maar hopelijk hoor ik vanmiddag bij de ha of dat klopt. Ik zit, net als veel zwangere vrouwen, mij enorm druk te maken over mogelijke miskramen, ongezond kindje etc. Al een paar dagen zit ik de hele dag te janken om helemaal niks! Nu is mijn vraag: Hoe doen jullie dit op je werk? Ik ben niet van plan om iedere keer in janken uit te barsten . Ik sta voor de klas (mbo school) en je weet hoe pubers kunnen zijn..... Nou, dit wilde ik even kwijt, ik merk dat ik erg de behoefte heb om erover te praten, maar er zijn maar een paar mensen in onze omgeving die het al weten (en die wil ik ook niet altijd lastigvallen ). Ik vind het heel fijn om jullie topics te lezen, voel ik mij een stuk beter door. Groetjes, Karin
Gefeliciteerd! Ik kan helaas maar 1 advies geven waar je denk ik niet zoveel aan hebt: Niet huilen! Gewoon niet doen. Ik ben ook heel emotioneel als ik zwanger ben, ben vorig jaar 2x zwanger geweest en langdurige miskramen gehad, veel HcG in mijn lijf dus van de 52 weken heb ik ongeveer 20 weken lang veel HcG in mijn lijf gehad, en nu ben ik weer zwanger. Je moet je gewoon verbijten, huilen op het werk moet je gewoon niet doen, zeker niet met een klas met pubers, ze vreten je levend op Als je vedrietig bent of een huilbui op voelt komen, denk aan wat anders, maak je boos, ga even naar het toilet of tel tot 500, wat maar voor jou werkt. Boos worden helpt bij mij vaak
ik denk dat het wel weer over gaat, tijdens mijn zwangerschap heb ik 1 dag gehad dat ik gewoon niet kon stoppen met janken, ik wist werkelijk niet wat me overkwam. het begon zodra ik rechtop ging zitten in bed om er uit te gaan... mijn man schrok zich rot en vroeg wat er was maar er was gewoon niets.... toen ik op mijn werk kwam keken ze me allemaal aan en toen vroeg een collega "gaat het wel met je?" daar brulde ik heen....nou... eigenlijk huilde en lachte ik tegelijk....het was te belachelijk voor woorden.... de volgende dagen was ik nog wat onzeker of het wel echt klaar was maar gelukkig is het bij 1 dag gebleven.... ik hoop voor je dat het ook snel over is.....
Ik kan me die emo-buien ook nog wel goed herinneren (daardoor wist ik ook dat ik zwanger was ik bedoel wie huilt er nou om boomplantdag op tv???). Ik ben sinds Thijmen wel sowieso wat emotioneler geworden en wat ik nu wel eens doe is vrij hard op mijn wang bijten (niet zo hard dat er bloed komt natuurlijk!). Dat zorgt ervoor dat dat emo-gevoel weggaat.
Als ik me verdrietig voel, en echt niet lekker in mn vel zit! Dan zal het me echt een reet interesseren of ik huil of niet! Huilen is menselijk en ik vind dat, dat ook moet kunnen op je werk. Tuurlijk trek je, je even terug met een teamleider of collega oid. maar ik zou het zeker niet in houden!
Hoi Karin, gefeliciteerd met je zwangerschap! Mijn hormonen nemen al vanaf het begin een loopje met me. De ene keer kan ik de hele wereld aan, de andere keer kan ik echt histerisch huilen. Zo dus ook een keer op mijn werk. Waardeloos, maar wat doe je er aan? Als je een keer moet huilen, doe dat dan gewoon. Als je je prettiger voelt om even weg te lopen, doe dat dan en verontschuldig je daarna dat je misselijk werd o.i.d. En als mensen je dan toch zien huilen, so what?! We zijn allemaal maar mensen hoor! We hebben allemaal emoties en verdriet hebben is er een van. Gaat erom dat jij je daarna (als het goed is) opgelucht voelt! Geniet van alle leuke momenten en lach om die hormonen. Zo kom ik er althans tot nu toe goed doorheen.. groetjes!
Hoi! Ik heb er ook wel eens last van. Ik probeer het ook voor mijzelf te houden, maar helaas werk ik in de zorg en letten mijn collega's zo goed op mij dat ze het nog aan mij zien zelfs als de bui alweer voorbij is. Als ze dan ook nog zeggen "nu zal ik eerst haar even een knuffel geven, want ze zit er helemaal doorheen", dan begin ik vrolijk weer opnieuw... Ik heb wel gemerkt dat het gevoel van te moeten huilen wel minder wordt als je het jezelf toestaat! Als je je de hele dag zit in te houden dan komt het er 's avonds echt wel uit! sterkte! En ik hoop dat de MBO'ers je mee zullen vallen.
Bedankt voor jullie reacties! Vandaag ging het gelukkig goed . Als ik een keer moet huilen dan ga ik even naar een collega (gelukkig heb ik op dit moment een stagiaire, dan kan zij even de les overnemen). Vandaag sta ik er (uiteraard) al weer helemaal anders in dan gisteren, maar dat is volgens mij vrij normaal . Groetjes, Karin
heel herkenbaar. Ik huilde al om pindakaas die op was gaat vanzelf over/beter. ik zou de mbo klas inlichten dat je niet goed in je vel zit, en dat je af en toe daarom even de klas verlaat. (als je een emo bui hebt)
oh ben blij dat ik daar geen last van heb..lijkt me erg vervelend maar ik ben dan ook altijd al iemand geweest die moeite heeft met emoties te tonen misschen ligt het wel daaraan
als je voelt dat er een huilbui opkomt, moet je proberen een paar hele moeilijke rekensommen te maken! klinkt raar, maar bij mij werkt het! het schijnt zo te zijn dat je dan een ander deel van je hersenen gebruikt waardoor de emoties even worden weggestopt...? ik zou zeggen probeer het ook eens!
Ik ben niet zo'n huilerd maar wel twee keer heel erg op mijn werk. Boos worden helpt bij mij niet want als ik echt HEEL boos ben, moet ik huilen... (jaja, ben biijna 37 en kan nog niet met boosheid omgaan, pffff.... ) 1 keer ben ik naar de WC gegaan en heb daar een halfuur gezeten, ik kon maar niet stoppen met huilen, vreselijk! En het was ook nog eens in reactie op een collega aan wie ik me niet wilde laten kennen. En de tweede keer was ik op locatie en kreeg ik "ruzie" met iemand daar wat echt heel vervelend was, ik liet me ontzettend uit de tent lokken door die dame want ik had het gelijk aan mijn kant maar zij ging keihard in de aanval. Gelukkig kon ik me nog inhouden tot ze weg was maar toen ook weer onbedaarlijk zitten brullen. Je kan er denk ik niet veel aan doen als het zo overweldigend is als het bij mij was. Probeer maar een rustig plekje te zoeken om even uit te huilen