Mijn man heeft nog een kind uit een vorige relatie van nu net 9 jaar. Hij heeft al verschillende malen geprobeerd om omgang op te starten maar moeder werkt aan alle kanten tegen. De laatste poging was nu 5 jaar geleden in een omgangshuis. Dit is later gestopt omdat het volgens moeder te veel stress opleverde voor het kind. Daarna is er nog is mediation geprobeerd om de relatie tussen mijn man en zijn ex te verbeteren. Maar dit is ook op niks uitgelopen. Zij is erg jaloers op ons gezin en als we haar of haar familie tegen komen loopt dit altijd uit op ruzie. Zelfs gewoon in het winkelcentrum beginnen haar ouders tegen mij of andere familieleden van mijn man te schreeuwen en de meest vreselijke dingen te wensen. Na de mediation heeft mijn man het laten rusten omdat wij de financiële middelen niet hadden om een advocaat te betalen en om alle stress die erbij komt en wat ook weer door werkt in ons gezin natuurlijk. Nu gaan wij voor een alimentatie kwestie naar een advocaat en die raad aan om toch weer omgang op te starten. De advocaat weet zeker dat de rechter dit toewijst. Dit zal dan waarschijnlijk eerst weer in een omgangshuis zijn en later thuis gewoon normaal zijn. Maar mijn man twijfelt heel erg of het wel in het belang van zijn kind is om dat op te starten. Het kind kent hem nu alleen maar uit de negatieve verhalen van moeder. En moeder gaat nu zeker weer een hoop stampei maken en dat is natuurlijk ook niet in het belang van het kind.. Wat vinden jullie?? Of iemand iets soortgelijks meegemaakt?
Zelf niet meegemaakt, maar mijn man was zon kind. Zijn moeder heeft hem altijd bij z'n vader weggehouden en de meest vreselijke dingen vertelt. Toch bleef het altijd knagen, echt weten wie je bent zeg maar. Toen hij volwassen was heeft hij zelf z'n vader weer opgezocht en dat heeft hij heel fijn gevonden. Helaas is zijn vader vorig jaar overleden, maar waren erg blij dat ze toch weer contact hadden. Je man moet het natuurlijk helemaal zelf weten, maar mijn man zegt dat hij heel blij is geweest toch zijn vader gekend te hebben.
Mijn zoon van 17 heeft zijn vader vanaf zijn 4e jaar niet meer gezien. Maar hier is het andersom. Ik ben van mening dat je je kind absoluut geen ouder mag onthouden, maar "de vader" dacht daar anders over en had geen zin meer in de zorg voor zijn zoon. Dit heeft heel veel psychische problemen gegeven, al die pijn, al dat worstelen met zijn eigen identiteit. Als ik zo'n verhaal hoor dat de moeder uit rancune haar kind weg houdt bij haar eigen vader vind ik dat pure mishandeling. Je man moet vechten voor zijn dochter, zijn dochter laten weten dat hij om haar geeft, dat is zo ontzettend belangrijk voor haar. Die moeder krijgt haar gram nog wel, karma is a bitch.
Mavi herkenbaar. Ik zit momenteel in het zelfde schuitje mijn vriend heeft ook een zoon van 6 die hij niet meer ziet omdat zijn ex alle vorm van omgang weigert. Wij zitten er ook over na te denken om naar een advocaat te stappen. Zijn zoontje is inmiddels 6 en hij heeft hem al 4 jaar niet gezien. Zijn ex kreeg een nieuwe relatie en deze man heeft wél een omgangsregeling met de zoon van mijn vriend. Deze willen wij ook totaal niet verstoren. Maar mijn vriend wilt wel heel graag zijn zoontje zien!
Mijn man wil zijn kind ook graag zien maar hij is bang dat het dan op school slecht gaat doordat moeder natuurlijk niet echt meewerkt en het dan voor zijn kind ook allemaal heel zwaar wordt..
Ik zou het toch proberen. Is en blijft een moeilijke situatie, maar als de moeder tegenwerkt kan zijn vader later in ieder geval aantonen dat hij het in ieder geval heeft geprobeerd. Hier een iets andere situatie.. misschien zelfs het andere uiterste: vader van mijn zoontje betaalt géén alimentatie (niet omdat hij het niet kan financieel gezien - in tegendeel, hij heeft een topsalaris - en toont weinig tot geen interesse in zijn zoon. De keren dat hij wél contact zoekt of zelfs zijn zoontje wil zien (3x voorgekomen nu) werk ik volledig mee omdat ik het belangrijk vindt dat mijn zoontje zijn vader kent. Maar omdat ik weet dat hij het zich financieel gezien kan permitteren en gewoon niks bijdraagt en ik, laten we zeggen het niet zo gemakkelijk heb op financieel vlak, hou ik er vaak wel een nare nasmaak aan over.. hij wil de lusten en niet de lasten en ik werk daar nog aan mee ook.. met in mijn achterhoofd mijn zoontje die ik contact met zijn vader niet wil ontzeggen/laten mislopen.
Ik begrijp dat dit erg moeilijk is, maar je zoontje kan jou later niks kwalijk nemen. Mijn man heeft zijn moeder het erg kwalijk genomen, zelfs zo erg dat hun contact verstoord is en nooit meer word zoals het was,dat wil hij niet meer, omdat het alleen maar leugens waren. Dus ja, het lijkt me raar, maar neem wel mijn petje uit respect voor je af!!
Toen mijn ouders gingen scheiden heeft onze vader nooit moeite gedaan om mij, m'n zus en broertje te blijven zien. Hij was niet een hele aardige man (losse handjes) maar ik vind het eeuwig zonde. Mijn mening is dan ook om het altijd te proberen!
Ik ben een moeder die alles heeft geprobeerd om het contact opgang te krijgen. Ex is gestopt met alimentatie te betalen, maar komt soms nog voor mijn dochter. In haar belang is het contact geminimaliseerd. Ik ben het er dus niet mee eens dat een kind altijd omgang moet hebben. Jij bent de moeder in dit verhaal en kent jouw kind en ex het beste. Volg je intuïtie! Niet alleen je gevoel...
Ik vraag me dan altijd af wat of wie zulke vrouwen dan zijn Die al het contact weigeren tussen vader en zoon Je hoort het zo vaak! Zijn dat dan ook gewoon dames die hier op t forum komen en denken dat zij t beste voor hebben met het kind? En zichzelf inprenten dat ze dit in het belang van het kind doen? Ik vind het zoiets raars.. tenzij vader natuurlijk (aantoonbaar) schadelijk zou zijn voor een kind.. Maar goed, TS ik zou als ik je man was her toch proberen.. en miss een brief schrijven voor t zoontje waarin hij van alles kwijt kan (en dan niks lelijks over moeder natuurlijk haha) Miss voelt t kind zich ook in de steek gelaten.. je weet niet wat.moeder allemaal voor verhalen verteld he
Ik vind dat de ouders toentertijd gelijk alles juridisch rond hadden moeten maken wat betreft co-ouderschap en alimentatie. Dat had duidelijkheid en regelmaat geschept voor hun kind. Daarna dan kennis laten maken tussen zijn kind en jou. Dan pas als dat goed liep ervoor kiezen dat jullie gaan samenwonen en zelf voor een kindje gaan. Jullie doen alles door elkaar, er is niks in het belang van het kind gedaan. Het liefdesgeluk van de vader en jullie kinderwens leken belangrijker te zijn. Als jij hem geschikt vadermateriaal vindt, dan zal hij ook een goeie vader zijn voor zijn eerste kind en is het dus in het belang van het kind dat er een degelijke omgangsregeling is. Daar had hij voor moeten vechten, jaren geleden al. Als hij zijn kind straks wel regelmatig thuis mag hebben, dan gaat dat best zwaar zijn. Kind moet zijn draai vinden, het huis ook als zijn thuis gaan zien, een eigen slaapkamer hebben. En dat allemaal met een baby erbij. Is net alsof kind in papa zijn nieuwe gezin stapt. Dat zal niet meevallen voor het kind. Ik ben ook alleenstaande ouder, heb een vriend, maar geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om te gaan samenwonen en weer zwanger te worden voordat mijn kind daaraan heeft gewend.
Maar dat kan alleen als beide partijen meewerken. Als een partij niet meewerkt, wat moet je dan? OT: Ik zou het zeker proberen. Je weet pas of het zijn schoolprestaties beïnvloedt als je gaat starten. Doe het in de geleidelijkheid. Zet het belang van het kind voorop. Geef hem tijd, dit zal niet in een paar weekjes kunnen houdt dat in gedachten!
Dit vind ik wel een hele harde conclusie zonder dat je het hele verhaal kent. Toen ik mijn man leerde kennen was hij ook bezig met een rechtszaak voor de omgang en daar kwam toen het omgangshuis uit. Dat heeft hij geprobeerd maar dat is na een keer of 6 stopgezet omdat moeder zei dat er te veel stress was voor het kind. Daarna zou het na een half jaar hervat worden volgens cardea maar dat ging toen niet door omdat er eerst mediation tussen mijn man en zijn ex moest komen volgens cardea na daar weer een half jaar op gewacht te hebben is daar na 5 of 6 afspraken ook geen positieve conclusie uit gekomen. De omgang werd dus niet meer opgestart en mijn man moest weer naar de rechtbank. Toen was het al 2011 ondertussen en was ik allang met de behandeling bezig om zwanger te worden. Mijn oudste zoon is niet van mijn huidige man. Toen ex erachter kwam dat ik zwanger was heeft ze mijn man gebeld en hem gevraagd waarom hij nog meer kinderen wil blablabla. Maar ondertussen doet ze alles om de omgang tussen hem en zijn kind tegen te gaan. In het scheidingsconvenant staat gewoon een omgangsregeling en alimentatie afgesproken. Mijn man heeft al die jaren netjes betaalt. Een vors bedrag wat 200 euro boven zijn draagkracht zit inmiddels. Mijn man zijn draagkracht was toen heel hoog omdat hij bij familie inwoonde en gewoon fulltime werkte. De omgangsregeling is een paar maanden goed gegaan maar omdat zijn kind nog erg klein was was het een paar uur op een dag bij ex thuis en dan wilde ze altijd precies op tijden dat hij moest werken en als hij dan zei kan het niet een andere tijd dan zei ex hij wil niet komen. Op een gegeven moment werkte ex niet meer mee en kwam hij er niet meer in. Nou dan houdt het als vader op en moet je weer naar de rechtbank. Dus het zit heel anders in elkaar als jij denkt.
Allereerst super dat je man nog maandelijks afdraagt voor zijn zoontje! Daar kunnen een hoop vaders/moeders een voorbeeld aan geven . Ik vind dat je als ouder zijnde je kind moet onderhouden of deel dragen. Waar ik echt kotsmisselijk van wordt zijn moeders die hun kind gebruiken in de strijdt! Uiteraard ook vaders die dit doen. Ik heb altijd tegen mijn man gezegd dat als er ooit iets tussen ons gebeurt zal ik nooit zijn zoons bij hem weghouden. Dit is bij mij vroeger wel gebeurt namelijk en dat doet pijn. Ik hoop dat jullie een juiste beslissing nemen. Ik zou zeggen ga ervoor. Ook jou man heeft alle recht op zijn kind te zien
Als je man echt graag een band en omgang met zijn kind wil moet hij er zeker voor gaan. Ik denk dat hij er spijt van krijgt als hij het niet doet. Wat was in het verleden de reden voor een omgangshuis? Waarom kon het niet thuis? Als je dit te privé vindt hoef je natuurlijk niks te zeggen maar dan begrijp ik de situatie misschien beter. Goed van je man dat hij gewoon alimentatie is blijven betalen. Als er verder geen gekke dingen zijn heeft hij gewoon recht op een omgangsregeling. Zijn ex kan hier zelfs toe gedwongen worden. Mijn zwager heeft in ongeveer dezelfde situatie gezeten en hij mocht zelfs de politie bellen als zijn ex het kind niet mee gaf. Dit heeft hij in het belang van zijn kind nooit gedaan maar daardoor heeft hij zijn kind wel een tijd niet gezien. Je man staat zover ik nu kan beoordelen wel sterk.
Dat omgangshuis moest omdat ex mijn man niet vertrouwd zegt ze. Dus de rechter stelde dat voor als middenweg zeg maar. Mijn man is daarmee akkoord gegaan omdat hij wilde laten weten dat hij niks te verbergen heeft.
Dat omgangshuis brengt stress mee. Mama zet je af en kind moet wachten. Dan andere kamer en komt papa. Dan papa weg en kind wachten. Pas 20 min later mag mama komen. Omgang bij mama in de veilige omgeving is het beste om mee te starten (is mijn ervaring/mening)
Jij weet echt niet waar je over praat.... Als een moeder haar kind geen enkele kans geeft om te wennen aan de nieuwe situatie, mag papa dus ook niet verder gaan? Ga je mond spoelen mens, de veroordelende toon in je reactie is walgelijk en onrechtvaardig aan het adres van alle papa's die zoch kapot vechten maar exen hebben die geen enkele streng redelijkheid in hun lijf hebben. Van die vrouwen die net als jij denken dat alleen hun manier de goede is en de ander het per defintie fout doet. Bah!