Hoi dames Ik ben benieuwd naar hoe co-ouderschap er bij anderen uitziet. Ex en ik hebben nu 3,5 jaar ongeveer co-ouderschap, hiervoor ging zoontje elk weekend naar zijn vader en at daar doordeweeks een keer. Zoontje is inmiddels (bijna) 7. We kunnen op zich wel praten, als het vanuit mijn kant komt en dat komt het dus ALTIJD. Als ik eens iets wil weten hoe dingen daar gaan oid. Als er iets op school gedaan moet worden, word verwacht dat ik dat regel, we moeten met zoon een traject in eigenlijk, word verder niet over gevraagd of geregeld. Nog nooit heeft hij verder iets gevraagd of weet ik het wat. Ook zijn verjaardag word dubbel gevierd, sinterklaas en kerst. Zoon is ook in december jarig, dus dat zijn 6 feestjes in 1 maand, ik vind dat gigantisch veel, te veel. Zoontje is daar enig kind, hier niet, daar krijgt hij alles, hier een stuk minder aangezien we hier met veel meer zijn en dus niet geld over de balk kunnen smijten... Dit was eigenlijk niet mijn idee van co-ouderschap(overigens was het op zijn initiatief).... ZO gescheiden, ZO afstandelijk.. Welk idee ik er dan wel precies bij had weet ik eigenlijk ook niet en ook niet precies hoe ik het wel zou willen. Hoe werkt het bij jullie? misschien kan ik nog wat ideeen op doen
Naar mijn mening kan co-ouderschap alleen bestaan als ouders op een correcte manier met elkaar kunnen communiceren. Dat lijkt bij jullie niet het geval nu vader zo te lezen überhaupt niet (of nauwelijks) communiceert. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik ca. 3 jaar was. Er was een soort van co-ouderschap; ik was 5 dagen per 2 weken bij mijn vader (woensdag uit school naar vader, woe t/m zondag daar slapen, maandag uit school weer naar moeder, maa t/ zon + maa en dins daar slapen en dan weer naar vader). Ik vierde mijn verjaardag altijd bij mijn moeder en mijn vader en stiefmoeder met later mijn (half)zusje en (half)broertje kwamen dan ook naar mijn moeder. Het ene jaar was ik met kerst bij mijn moeder en met O&N bij mijn vader en het andere jaar andersom. In de zomervakantie was ik 3 aaneengesloten weken bij mijn moeder en 3 aaneengesloten weken bij mijn vader.
Hier is het een week bij mij, een week bij zn vader, 2x in de week doen we facetimen omdat ik niet vind dat de andere ouder niet meer bestaat in de week dat hij bij de ene is. Hij is elk jaar met 1e kerstdag hier, 2e kerstdag bij papa en oud en nieuw idd om en om. Met zijn verjaardag is hij elk jaar bij zn vader, maar ik ga wel elk jaar uiteraard daar 'op visite' Het is gewoon lastig vind ik, omdat hij idd totaal niet comminuceert, tenzij ik iets vraag, dan krijg ik een antwoord. Ik heb voorgesteld om dagen af te spreken voor de PS4( zoontje was een beetje verslaafd en liep alleen maar hele dagen te zeuren wanneer hij mocht) Ik maak alle afspraken bij de dokter en ga achter dingen aan Ik regel gesprekken op school Ik moet aangeven, met die kou dat hij echt een winterjas moet hebben omdat de tussenjas echt te koud is Ik moet achter gesprekken met de orthopedagoog aan en een traject gaan regelen (Waar ik overigens nog niet de kracht voor heb gevonden) maar word dus ook helemaal 0,0 naar gevraagd hoe dat zit. Ik probeer te overleggen over gedrag waar wij heel erg tegenaan lopen en krijg alleen maar terug, o hier doet hij dat niet.(omdat hij daar dus geen rekening met andere kinderen hoeft te houden) Ik heb het idee dat ALLES vanuit mij komt en het liefst denk ik, zoek t maar uit met je zooitje, maarja, zoon is daar uiteindelijk de dupe van en dat wil ik natuurlijk ook niet Overigens met gesprekken op school vind hij dat dat alleen voor de ouders is en vind hij dus dat mijn man er niet bij mag zijn....zal zn ego wel zijn oid er is dus naar mijn idee helemaal geen sprake van een 'eenheid' Hoe heb jij het verder ervaren?
Bij mij was het ook wel zo dat mijn moeder alles regelde wat geregeld moest worden. Ik weet niet of dat zo gegroeid is of dat ze daar afspraken over hebben gemaakt. mijn stiefmoeder ging ook nooit mee met schoolgesprekken, dat was alleen iets voor mijn ouders (mijn moeder heeft heel lang geen partner gehad). Dat is trouwens niet ongebruikelijk. Ik moet eerlijk zeggen dat ik verder niet weet of en waarover mijn ouders overlegde. Als ze al overleg hadden over dingen, of bepaalde zorgen die de ene ouder had met elkaar bespraken dan hebben ze mij daar altijd buiten gehouden. In mijn beleving van vroeger was alles koek en ei tussen mijn moeder en mijn vader en stiefmoeder. Later, toen ik al volwassen was, heb ik wel eens begrepen dat mijn moeder wel eens wat moeite met mijn stiefmoeder kon hebben. Maar daar hebben ze mij vroeger dus nooit wat van laten merken.
Hier laten wij zoontje ook overal buiten hoor Maar dat is ook niet zo moeilijk als er amper gepraat word haha Wbt de gesprekken op school waren toen omdat het ontzettend slecht ging op school, ik vond dat mijn man er ook bij moest zijn omdat we met zijn allen voor zoontje zorgen en ik vind dat we allemaal zo goed mogelijk ons best moeten doen om te zorgen dat het zo goed mogelijk gaat. wat mijn betreft had mn ex ook zn vader mee mogen nemen... die zorgt ook 3/4 dagen in de week voor zoontje. Het is belangrijk (vind ik) dat we een plan kunnen maken waar iedereen aan mee werkt en waar iedereen hetzelfde (zo ver mogelijk) doet. Tja goed, conclusie, ik ben niet blij met hoe het gaat.. maar ik weet dus niet precies wat ik veranderd wil hebben en hoe
Hier verloopt het co ouderschap prima. Zorg is 50/50 verdeeld, ieder koopt zijn eigen deel aan kleding en dat dragen de kinderen wanneer ze willen, soms ligt de helft van de kleding die ik gekocht heb bij ex en de helft van de kleding die hij gekocht heeft bij mij. We sturen elkaar wel foto’s van de kids en gunnen elkaar en de kinderen de gelegenheid om contact te hebben met elkaar. Ex is het niet eens met mijn partnerkeuze en benoemd dit wel naar mij, maar niet naar de kinderen. Mijn vriend gaat niet mee naar school gesprekken. Dit doe ik alleen of met mijn ex samen. Ik ben ook voor de meeste zaken het aanspreekpunt. Maar dat is wel een beetje vrouweneigen. Sinterklaas en sint Maarten hebben we samen gevierd (hierover overlegd en elkaar de keuze gelaten) en met kerst hebben we allebei een dag. Hierover overleggen we wat het beste uitkomt. Oud en nieuw gaat in overleg en verjaardagen doen we tot dusver samen. Er is wel kans dat dat gaat veranderen. Wij kunnen overleggen als er afgeweken moet worden van de omgangsregeling (normaal di-do-vrij bij mij en ma-Wo bij ex. Weekend wisselend maar over het algemeen 50/50 verdeeld) Wij hebben duidelijk met elkaar besproken dat we vrijheid hebben in het maken van beslissingen. En dat we beiden zelf verantwoordelijk zijn voor het welzijn van de kinderen. Elkaar aanspreken mag, maar we dienen wel meningsverschillen te accepteren. We weten dat we elkaar niet kunnen veranderen en dat we weleens moeten slikken om zo te voorkomen dat er issues komen.
De co-ouderschap van mijn man zijn zoontje is ook goed geregeld We hebben goede verstandhouding en communicatie De feestjes zijn hier ook dubbel, maar dat gaat niet anders denk ik in gescheiden gezinnen
ik vind eerlijk gezegd dat je verwachtingen wel wat hoog zijn. Ik begrijp je frustraties wel, maar een aantal ervan vind ik wat overtrokken. initiatief voor een nieuwe zomerjas ed? Doen de meeste vrouwen dat niet (wanneer ze nog wel samen met hun man zijn). Ik zou dit soort kleine dingen allemaal laten gaan. Wat betreft overleggen over zijn gedrag of de wat grotere dingen, daar kun je eventueel wel wat energie in steken. ik zou vooral blij en tevreden zijn met de grotere dingen die wel goed lopen (daar ga ik tenminste van uit) succes!
Tsja, als ik niks zeg over die winterjas dan loopt hij dus met 0 graden in de ochtend naar achool in een tussenjasje..., net als vorig jaar. En hij loopt al weken in te kleine schoenen... Wbt de grote dingen, ik ben de enige die daar energie in steekt en achter zijn reet aanloopt En om nou te zeggen dat die echt goed lopen...? Ik weet het niet, hij zit erbij... maar praat amper... HIJ wilde co ouderschap, heb hem van te voren gezegd dat we dan ook moet communiceren.... maar dat gebeurd dus amper. Ik zie hem verder niet eens( niet dat dat perse hoeft haha) maar we maken dus ook nooit gewoon een klein praatje oid (over zoon dan he) Dus nee ik ben eigenlijk niet heel Blij haha, maar zoals gezegd, weet ik dus niet hoe ik het wel zou willen... Ik hoop maar gewoon dat hij ooit een leuke vriendin krijgt ofzo
Ik vind het ook lastig dat beiden situaties zoooo verschillend zijn... Hij krijgt daar alles wat hij wil... Wil hij een Nintendo switch, dan gaan we die toch halen. 15 paar schoenen oid heeft hij, allemaal merk. Heeft de juf gezegd dat het goed gaat op school? Dan gaan we ff een kleinigheidje van €50 halen. 5x in de week zn schoen zetten... Er is nu 4 weken een nerfbattle op school, hartstikke leuk, mag je je eigen nerf pistool meenemen, maar die 2 die bij papa liggen zijn niet goed genoeg dus hup, gaan ze een nieuwe halen... Ik vind het vervelend dat hij daar tot op het bot verwend word, alle aandacht krijgt en ik daar hier niet aan kan voldoen... Ik kan niet voor 3 kinderen elke dag een schoen zetten, 5 paar Nikes per kind halen en altijd de nieuwste spelcomputer met dure spellen. Hij is de leuke papa waar alles kan en mag en ik ben de ‘stomme’ mama want hier kan dat allemaal niet... Het is nu nog niet zo erg... maar je begint het wel te merken aan dingen ‘maar bij papa heb ik dat wel’
Maar dat is het gevolg van een scheiding. Iedere ouder doet nu wat hij/zij wil, er hoeven geen compromissen meer gesloten te worden. Ieder zijn/haar eigen huis en daarbij eigen regels. Kan me voorstellen dat het vervelend is, maar zul je denk ik gewoon moeten accepteren. Jij doet ook vast dingen die hij niet leuk vindt, maar misschien uit hij deze niet want jullie zijn tenslotte gescheiden. Je mag doen wat jij wil, hij ook. En 15 paar schoenen, en allemaal al weken te klein? Da's knap Veel is ook beetje mannen eigen hoor. Een te dunne jas is zo'n voorbeeld, of te kleine schoenen. Dat soort dingen merken moeders gewoon vaak sneller op, die zijn vaak meer gefocust op dat soort kleine dingen. Troost je dat je kind oud genoeg is om aan te geven of hij het koud heeft en dus een dikkere jas nodig heeft. Ik denk dat je daar niet teveel zorgen om hoeft te maken. Kijk, meer communicatie is altijd goed. Maar forceren kan niet. Hij is jou niets verschuidigd, enkel zijn kind. En het gaat volgens mij goed zoals het gaat buiten de kleine irritaties om. Zolang er veiligheid, liefde en stabiliteit is zou ik geen slapende honden wakker maken.
Maar ik vind wel dat het een beetje evenwichtig moet zijn... Want ik zie natuurlijk de bui al Hangen dat hij straks daar wil wonen omdat daar meer kan en mag.... hij was nl op maandag altijd dolblij naar papa te mogen ‘want daar mag ik elke dag op de ps4’ Vandaar ook de afspraken nu rondom het gamen Ik wil gewoon dat hij ons lief en leuk vind omdat we dat ook zijn Niet omdat de ene meer geld heeft als de ander Mja idd ik kan niet zeggen dat hij geen Nikes mag kopen, maar betekent niet dat al die dingen me niet dwars zitten En Wbt aangeven van warm/koud, te klein ed is zoon dus niet zo goed in Overigens vind ik ook als er dingen zijn die hem dwars zitten dat hij dat ook gewoon bespreekbaar moet kunnen maken Ondanks dat we niet meer samen zijn vind ik wel dat we het als een team moeten doen, vooral omdat het gewoon 50/50 verdeeld is en hij niet een ‘ik zie mijn zoon 3 dagen in de maand’ vader is... Dan zou het me nl echt aan Mn reet roesten
In de ideale wereld zou het inderdaad evenwichtiger zijn. Maar veelal zijn ouders gescheiden omdat ze elkaar niet meer leuk vinden dus de wil om compromissen te sluiten en echt in te leven in de ander is verleden tijd. Er worden afspraken gemaakt over de belangrijke dingen omwille het kind, maar buiten dat doe jij wat jij wil, en hij wat hij wil. En logisch dat hij graag naar zijn vader wil want hij heeft een ps4 Hij zit nu helemaal in de leeftijd om dat soort dingen belangrijk te vinden. Maar jij bent zijn mama. En onderschat die positie niet. Daar heeft hij er maar 1 van. En als je hem nu vraagt te kiezen (niet doen hoor! Maar stel: ) dan zal hij zeggen dat hij niet kan kiezen. Hij wil zijn vader èn zijn moeder. Een vorm van liefde geven is het vervullen van wensen (cadeaus of spullen). Maar je zoon zal er snel genoeg bewust worden dat er ook andere vormen van liefde geven zijn. En dat de ene manier niet beter of slechter is dan de andere. Ik begrijp je frustrstie, maar kijk naar het grote plaatje. Je zoon heeft 2 ouders die heel veel om hem geven en daar gaat het om. Ze uiten het misschien beide anders, maar het gaat om liefde. Ipv jaloers te zijn op je ex, probeer enthousiast te zijn voor je zoon dat hij daar een ps4 heeft en weet ik het, haha.
Eerlijk gezegd vind ik dat je je druk maakt om dingen die niet echt belangrijk zijn. Je zegt dat jij alles moet regelen, maar is dat ook niet een beetje vrouw-eigen? Ik ben dan niet gescheiden, maar hier ben ik ook degene die alles regelt. Ik moet ook zeggen dat mijn dochter een winterjas aan moet, omdat mijn man dat niet bedenkt. Hij moet ieder jaar zelf een keer totaal verkleumd en met bevroren handen thuis komen, voor hij bedenkt dat hij zelf een winterjas aan moet doen. Als onze dochter nieuwe schoenen, jassen of kleren nodig heeft, heeft hij dat niet eens door, dus ik regel het. Als ze naar de dokter, de kapper o.i.d. moet, regel ik het. Als er cadeautjes voor haar verjaardag of sinterklaas gekocht moeten worden, regel ik het. Als er een cadeautje moet komen voor partijtjes van vriendinnetjes regel ik het. Enz. Het is van hem echt geen onwil of luiheid, maar hij ziet het gewoon niet, omdat het hem niet interesseert. Hij doet aan de andere kant de financiën en de belastingzaken. Dat doet hij heel goed en dat interessert mij weer geen bal. Ik denk dat je vooral blij moet zijn met het feit dat jullie in principe goed met elkaar door een deur kunnen, dat jullie zoon geen constante spanning en strijd tussen jullie hieft te voelen, dat jullie zoon een goede en liefdevolle relatie met zijn beide ouders heeft en dat jullie geen van beiden de relatie van jullie zoon met de ander frustreren. Want je zegt wel dat jullie facetimen als hij bij de andere ouder is, alsof het niks is, maar dat is hartstikke waardevol! Denk maar niet dat mijn nichtje altijd met mijn zus mag bellen als ze bij haar vader is. Volgens mij doen jullie het in wezen heel erg goed! En van die dure cadeaus... tja, mijn manier zou het ook niet zijn, maar in elk huis gaat het anders. Ik vind niet dat je je ex kan verbieden speelgoed voor je zoon te kopen. Iedereen heeft nu eenmaal iets anders te besteden. Mijn schoonouders kunnen ook niet even dure cadeaus voor mijn dochter kopen als mijn ouders. Dat voelt voor hen vast ook niet altijd leuk. Maar uiteindelijk is mijn dochter net zo dol op mijn schoonouders als op mijn ouders. Uiteindelijk kun je liefde niet kopen met cadeaus. Ik zou me echt eens flink achter de oren krabben of je de goede verstandhouding die jullie hebben (en die van groot belang is voor jullie zoon) op het spel wil zetten om dingen te veranderen. Zeker aangezien je zelf niet eens goed weet wat je graag anders zou willen. Het enige waarover ik wel op mijn strepen zou staan, is dat je man bij oudergesprekken op school mag zijn. Hij woont bij jullie zoon in huis en het is in het belang van jullie zoon dat hij daarbij is. (Tenzij je ex en je man niet samen door een deur kunnen en zulke gesprekken dan alleen maar uit zullen lopen op ruzie. Dan is het beter dat je man er niet bij is.)
Ik hoop het echt... dat mijn zoon dat ooit inziet Misschien komt het ook wel Omdat het tussen zoon en mij vaak moeizaam gaat.. en dat heeft dus weer te maken met dat hij hier een broertje en zusje heeft en bij zn vader niet... Hij doet hier dus regelmatig dingen die niet de bedoeling zijn ook tegen zijn broer en zus en krijgt hier dus ook een stuk vaker op zn flikker als bij zn vader. Maar goed... ik weet ook dat een groot deel van deze gedachtegang bij mijzelf ligt hoor Maar maakt het er niet makkelijker op zeg maar
Ik doe al die dingen hier idd ook in huis... Maar ik ben niet daar in huis... dus waarom moet ik hem dan op dat soort dingen wijzen? Of als hij niet doorgeeft op school dat zoon een kinderfeestje geeft I de shit mag opruimen en hij verwacht dat ik die uitnodigingen 1 dag voor het feestje ga geven aan de kinderen en dan doodleuk zegt.... ‘ja niet aan toegekomen’ En ik kan die dingen idd niet verbieden nee en doe dat dus ook niet, maar dat betekent niet dat ik het helemaal fair vind. Of met een vaccinatie geven die zelf betaald moet worden hij niet wat bijdraagt aan de kosten? Of met de activiteiten die school organiseert na school... Maar hij houd wel bij wanneer het abc pakket van zwemmen is afgelopen zodat hij daar niet meer aan mee hoeft te betalen Of vraagt naar de helft van de kbs Als ik het vraag doet hij het wel... maar na 5 jaar ben ik wel klaar met vragen... Waarom moeten dingen altjjd uit mijn kant komen? En bied ik zelf aan dat zoontje daar morgen beter kan blijven slapen nadat hij pakjesavond/middag heeft gevierd ed.. Wbt schoolgesprekken heb ik niets aan toe te voegen en vind ik ook dat man gewoon mee moet kunnen
Het lijkt mij ook niet makkelijker nee. En onverdeelde aandacht van 1 ouder krijgen is altijd heel fijn. In dat opzicht heeft je zoon ook wel geluk. Hij heeft èn broers/zussen èn is enigskind. Hij krijgt alles wat zijn hartje begeert èn hij leert tegertijd om te delen. Nu zal hij heus de makkelijke weg willen, spullen en aandacht, dus papa. Maar wanneer hij ouder wordt zal hij beide echt wel waarderen Weet dat het geen wedstrijd is. Je hoeft de liefde en loyaliteit van je zoon niet te winnen, die heb je al. Net zoals je ex die heeft. En je kunt die ook niet verliezen. .. Tenzij je echt gekke dingen gaat doen maar dat lijkt me niet Ik vind trouwes wel dat ouderavond op school is voor de ouders, en niet voor stiefouders. Tenzij beide ouders ermee akkoord gaan. Maar als je ex je man er niet bij wil hebben dan moet je dat wel respecteren vind ik.
Je laatste stukje, dat was dus geen gewone ouderavond... het was een gesprek (Nja meerdere) over de problemen die zoon op school had, welke problemen dat waren, wat we eraan kunnen doen, wat er van ons verwacht word, wat wij van school verwachten bla bla Ik vind dat wel heel belangrijk dingen, waar alle hoofdverzorgers bij betrokken moeten zijn, ook dus incl ex zijn vader aangezien zoontje daar ook 3/4dagen in de week zit
Ah, oké. Dan is het vervelend dat hij je man er niet bij wou inderdaad. In zo'n situatie is het inderdaad beter om alle hoofdverzorgers erbij te hebben.
Nja vind ik dus ook... Vooral omdat hij amper wat zegt en ik het gesprek dus zo goed als in Mn eentje voer met school... en dan kom ik thuis en dan vraagt man en hoe zit het dan met dit of dat? En dan denk ik ojaa..... Nja Anyway... ik hoop nog steeds op die leuke toekomstige vriendin