Ik was 19 toen ik ongepland zwanger raakte, en ook 19 toen ik beviel. Nee de situatie was niet ideaal, woonde op kamers, net mijn vwo diploma gehaald, niet meer met de vader, en financieel zat het ook niet helemaal lekker. Maar vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was ben ik als een gek van alles gaan regelen, hard gaan werken, op zoek gegaan naar een huisje en me gaan inlezen over alles wat me te wachten stond. Nu is mijn zoontje 2,5, wonen we in een mooi huis, kunnen we het financieel redden, gaat het goed tussen zijn papa en mij en studeer ik aan de universiteit. Ik heb geen moment spijt gehad van het feit dat ik jong moeder ben geworden. Wel had ik als ik het over mocht doen een paar jaartjes willen wachten, gewoon om de dingen die nu af en toe moeilijk zijn makkelijker te maken. Wat mij betreft is het dus heel moeilijk om een minimale leeftijd aan het kinderen krijgen te hangen. Iedereen is anders, en iedereen is er op een andere leeftijd klaar voor. Wel zou ik jonge meisjes die een kinderwens hebben adviseren om nog even te wachten en te genieten van het jong zijn, die tijd krijg je namelijk niet meer terug.
Ik ben het ook wel met Melanina eens, als ik heel eerlijk ben. Ik vind het heel belangrijk dat mijn kinderen een opleiding gaan doen en ook gaan werken. Dit zodat ze zich ook alleen kunnen redden mocht het nodig zijn. Als ze vroeg willen trouwen en daar volledig achter staan zal ik dat accepteren maar ik vind een diploma op zak ook echt heel belangrijk! Wat nu als jouw man, om welke reden dan ook van je weg gaat (scheiden of overlijden oid) Hoe wil je dan voor jezelf zorgen? Ik vind net als bij de max leeftijd dat er geen vaste regel hoeft te zijn. Ikzelf was jong, net 21 maar al erg zelfstandig. Woonde al 3 jaar op mijzelf en we hadden beide een goede vaste baan, een huis gekocht, ons rijbewijs en allebei een auto. Dat waren de eisen die ik had voor we aan kinderen wilde beginnen. Bij de 1 is dat vroeg zo, bij de ander wat later.
Ik heb een meisje op hyves, die is 15 jaar en zwanger van haar 1e kindje. Ze heeft examen gedaan op de HAVO en is cum laude geslaagd. Dus nee jonge moeders zijn niet per definitie laag opgeleid. Ze heeft dan nog wel geen studie gedaan, maar als je zwanger je examens zo goed af kunt leggen, vind ik wel respect waard!
Ik vind het overigens per persoon verschillen wanneer je klaar bent voor een kind. Emotioneel gezien had ik op mijn 16e wel een kind kunnen opvoeden. Maar goed ik woonde nog thuis, was bezig met school e.d. Ik had toen al wel een sterke kinderwens. Nu, net 25 jr, ben ik blij dat ik nog geen kind had, want ik had de juiste vent nog niet. Nu is alles goed geregeld en willen we niets liever dan een kind. Ik heb op mijn 21e wel een miskraam gehad van m'n ex nog. Dat was enorm moeilijk, want ik wou dat kindje zo graag!! In mijn omgeving heb ik veel jonge moeders. Mijn schoonzusje is op haar 17e zwanger geraakt. En ze doet het supergoed. Ze woont dan nog wel thuis, maar ze is een hele goede mama. Haar zoontje is inmiddels 5.
Ja, hoe lager het opleidingsniveau, hoe eerder er vaak aan kids begonnen wordt. In het algemeen dus wel, dat gaat uiteraard niet voor iedereen op Ook wel logisch: een MBO-er is, als je alles in 1 keer haalt, op haar 19e of 20e klaar met school. Een HBO-er op haar 21e (ga even van havo als vooropleiding uit dan) en als je WO gedaan hebt, ben je op z'n vroegst op je 22e klaar. Aangezien de meeste vrouwen toch wel wachten met kids tot ze klaar zijn met school, is het dus ook wel logisch dat opleidingsniveau en moeder-worden enigszins met elkaar verbonden zijn
helemaal waar! Het is denk ik niet alleen een afweging die samenhangt met of je voor een kind kunt zorgen (zoals in het begin van de discussie: zelfstandig zijn, financieel voor kunnen zorgen, stabiel zijn en liefde kunnen geven), maar ook of je vindt dat een kind jou al ten goede komt (niet in de weg van je opleiding zitten (je kunt op je twintigste wel je studie stilleggen, maar daar doe je jezelf denk ik geen groot plezier mee), niet in de weg van je eerlijke kans op financiele zelfstandigheid zitten (je kunt op je vijfentwintigste wel minder gaan werken, maar ook dat lijkt me niet goed voor je kansen op financiele zelfstandigheid), en in bredere zin niet in de weg van je jeugd (klinkt vaag, maar er is heel veel mooi aan zelfstandig en ongebonden zijn: je kunt nog fouten maken en de boel verklooien en dat is verrekte leerzaam).
ik ben net 20 (21 mei) en ben nu bijna op de helft van de zwangerschap. Ik denk dat het idd ligt aan hoe je in het leven staat en hoe volwassen je bent . Wij hebben er bewust vor gekozen .. Wilde jong mama zijn er zijn een boel mensen die ons volgens mij gek vind omdrat we zo vroeg voor gekozen hebben. Ach de meeste kennen ons niet eens en hebben gelijk vooroordelen.. erg jammer vind ik dat .. wij hebben dat toch ook niet over vrouwen van bijna 40 die nog zwanger raken ?? of willen raken ? mijn broer was zelf 16 toen hij (perongeluk) vader werd en hij heeft nu op zn 27 4 prachtige dochters ! ieder zo zn tijd en manier
Ik vind dat je hier geen leeftijd op vast kan pinnen. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat een 15 jarige scholiere mama wordt, die heeft eerst nog wat andere prioriteiten (in mijn ogen). Maar ikzelf wilde het op mijn 18e al graag en mijn man ook, die was toen 24. We woonden al samen en hij had een vast inkomen, ik studeerde HBO. Op mijn 21e zijn we uiteindelijk begonnen en het lukte pas toen ik 25 was. Ook bevallen op mijn 25e. Maar had wat ons betreft eerder gemogen. De ene 18/19/20 jarige is de andere niet en dat geldt overigens ook voor 26 jarigen Heb genoeg oud studiegenootjes in mijn FB staan die er nog op los feesten hoor Heel andere types dan ik dus... Dus hangt heel erg van de omstandigheden en de levenswijze van de persoon af, vind ik...
ja precies met name dat feesten zo ben ik al nooit geweest .. ben natuurlijk wel uit geweest maar de behoefte die ik eraan heb is lang niet zo hoog als mn vriendendie bijna elk weekend ladder zat zijn
Ik zelf vind 20 jaar en jonger echt nog jong.. Voor mijzelf was ik pas toen ik eind 25 was klaar voor ener mee bezig. Eerder echt nog niet. Sowieso wil ik voor mn 30e wel moeder zijn en misschein wel van 2. Maar dat moeten we maar afwachten of dat gegund word.
tja ik vind leefomstandigheid wel belangrijk, hoe sta je in het leven? kan je het aan om je leven in te stellen volledig voor de kinderen? Heb je inkomen? ik vind als je vroeg begint wel even over zulke dingen goed moet nadenken.
Ik vind dat zo een sociaal bedrukt iets! Ik had vanaf mijn 11e mijn ongi en was dus vanaf toen vruchtbaar.. Als je er van uitgaat dat er na je 36e van alles mis kan gaan dacht ik altijd zo rond de 25 en zeker niet eerder.. Nu ik mijn huidige vriend heb ontmoet 2 jaar terug, hij is 11 jaar ouder dan ik en heeft al een zoon van 11 waar hij prima instaat is om voor te zorgen de gehele tijd al en van zijn moeder was het de eerste niet (nee zei is niet ouder) zijn mijn eierstokken ook ineens uit het niks gaan rinkelen als een malle.. Na lang nagedacht te hebben en bewust voor gekozen te hebben om in een 'gezins' situatie verder te leven wil ik nu ook al beginnen aan kinderen.. Heel mijn opleiding wat ik wel of niet heb afgemaakt staat daar volledig buiten van want ik ben alles behalve dom en onverstandig.. En raak oeps per ongeluk door de pil heen zwanger. Het zijn allemaal stereotypes en ook na jezelf er in te verdiepen waarom zou je gaan gillen wat te jong is en wat te oud is? Door heel de sociale druk om eerst carriere te maken en er dan achter komen op 'late' leeftijd dan nog kinderen te willen gaat ook niet altijd gemakkelijk en sommige komen zelfs van een koude kermis thuis en zijn dan financieel wel leuk rijk maar hun leven is dan niet rijk met kinders. Maar waarom zou het recht dan vervallen om kinderen te mogen hebben.. Mijn vriend vond na zijn 40e en dus ook van andere weer TE oud en dat vind ik ook belachelijk.. 'T is een gevoel wat er komt en dan kijk je naar je situatie of je wel of niet langer wil/kunt wachten.. Maar minimum ja als je vruchtbaar bent hahaha (dat is tegenwoordig wel erg jong) maar dan nog zou ik niemand dwingen om een abortus want dat gaat tegenwoordig ook veel te makkelijk zonder goed stil te staan bij de gevolgen..
Ik ben 23 en wij willen heel graag kinderen,mijn man is 28 dus wel iets ouder. VOor sommigen misschien wat jong,maar wij zijn er aan toe! Ik heb een studie gevolgd,werk al bijna 5 jaar. Ik heb een vast contract,manlief heeft werk,hebben een koophuis etc. Wij zijn er klaar voor! Ik denk dat het niet altijd aan leeftijd ligt,maar meer aan de persoon zelf!
Zelf begonnen toen ik 24 was... vond ik voor mijzelf een mooie leeftijd. Mijn schoonzusje is begonnen toen ze 34 was.. dat was voor haar gevoel een mooie leeftijd... Ken ook iemand in mijn omgeving die er bewust voor koos toen ze 19 was... dat was voor haar gevoel de perfecte leeftijd. Ik denk dus niet dat er echt een grens aan zit... ja niet op je 15e ofzo. Het verstandigste is wanneer je een financiele en relationele stabiliteit kunt bieden aan een kindje, dat je een kindje alles kunt geven wat het nodig heeft wanneer het komt en je er de ruimte voor hebt om er goed voor te kunnen zorgen. Of je nu 20 of 30 of 40 bent, ik denk dat dat dan weinig uit maakt. En daarnaast... je kunt wel kinderen willen... maar je moet ze ook kunnen krijgen