Hee meiden, Heb jullie hulp nodig maar wil het vooral ff kwijt. In december '11 kwam ik terug na een relatiebreuk van 3 jaar bij mn vriend. Het voelde zoo goed. In januari ben ik door de pil heen zwanger geraakt. Voor mij gelijk duidelijk dat ik het wou houden en voor hem eigenlijk ook. We hebben een lang verleden, waarin van zijn kant leugens en bedrog in voorkomt. Hij heeft hiervoor oprecht zn spijt betuigd en verblind door liefde ben ik bij hem terug. Wat ik niet wist is dat zijn familie andere plannen heeft/had voor hem. (Hij is geen NL'er), hij is uitgehuwelijkt en had voor mij al toegestemd. We hebben veel ruzie gehad dat ik niet in mn eentje zwanger ben geworden en dat hij zn verantwoording ook moet nemen. Met 26 weken ben ik voor hem naar de andere kant van t land verhuisd, omdat ik dacht dat zn keus al gemaakt was (keuze was zijn familie of ik en zn dochter, kwam van zn familie af) met 30 (!) Weken twijfelde hij opeens weer! Toen hebben mijn ouders hem op t matje geroepen en datie zn definitieve keuze nu moest laten weten. Dit werden ik en zn dochter. Vanaf dat moment ging het goed. Vorige week maandag ben ik dmv een keizersnede bevallen van een gezonde dochter. Sindsdien is t raak. We moesten 4 dagen in t ZH blijven ivm mijn pre eclampsie en omdat mn meisje veel afviel. Elke x als hij langskwam ging hij uitgebreid eten of zat ie er slaperig bij. Zn zus en zwager (de laatste emt wie hij contact heeft) kwamen langs, gaan ze over een eventueel overname van een zaak praten mn mond viel open van verbazing! Hij heeft zn hoofd amper laten zien toen de KV hier was, hielprik en gehoortest hb k alleen gedaan, alleen in bad gedaan etc. Hij werkt in de horeca zo'n 60 uur per week dus snap dat ie moe is maarja ik ook en ik klaag niet. Vandaag kwam ie tussendoor ff naar huis met de mededeling dat ie het maar zwaar had dat ie niet bij zn familie is en druk met werk weinig slaap etc etc etc. Ik zeg hallo ik kan geen gedachte lezen en ik ben net herstellende, ook ik heb t zwaar maar ik klaag niet. Dat ik maar goed moest nadenken wat ik wil. Want zo gaat t volgens hem niet en vooral HIJ wil niet ongelukkig zijn. (Waar is je dochter ???) Ik compleet overstuur mn moeder gebeld, aangezien ik hier verder niemand heb. Mn mams had m een berichtje gestuurd van gooi dit niet weg, zet je dochter boven iedereen. Belt ie boos op dat ik een kutwijf ben en een vrouw. Van niks en dat ik mn ma weer kon bellen met de mededeling dat t klaar is want hijs klaar met mij en als ik niet bel doet hij het. Tot nu niks gehoord meer van hem of mn moeder. Wat moet ik hiermee? Vind t zo rot voor mn meisje
mnoc ik kan geen tips of iets geven maar wil je feliciteren met je dochter en veel succes wensen met je vriend. ik denk dat het handig is om jezelf het volgende af te vragen: te kijken of jij dit wilt voor je dochter? kijken of jij zo wilt leven? groetjes wendy
als eerste gefeliciteerd met je meisje!! Heeeeeel snel terug naar Nederland komen meid!!! Voor mij is het hele verhaal duidelijk,hij wil "vrij" zijn en zijn eigen leven leiden. Ik hebben idee dat jullie maar een beetje in de weg zitten. Dit verdien je niet en je dochter ook niet. Vind het al heel gek dat hij 2x twijfelt aan de zwangerschap en moet denken over zijn keuze!!! Dumpen die hap meid,dat is Mss even moeilijk maar wel het beste. Sterkte en succes!!
gefeliciteerd met je dochtertje! wat een rot situatie zeg! kan je niet echt advies geven ofzo want heb niet in jou schoenen gestaan.. maar volg je gevoel meid.. wat wil jij? getouwtrek met zijn familie en in onzekerheid zitten en ook nog eens weg van je eigen familie?..of wil je een gezin zijn met iemand die er voor je is en die je steunt en die je kan vertrouwen? als het in het verleden al niet goed ging,dan heb ik weinig hoop voor de toekomst..tenzij hij ineens erg veranderd maar dat had dan al moeten gebeuren toen je zwanger was.. ik ken hem niet en weet ook verder niet hoe het er bij jullie thuis aan toe gaat,dus kan er weinig over zeggen,maar naar aanleiding van je bericht zou ik er klaar mee zijn.. veel succes en sterkte !
dumpen die gast! je heb er niks aan. je kan hem natuurlijk niet verbieden zijn dochter te zien. het gaat een tijdje goed en dan weer slecht meid, hoe zie je jezelf en je dochter over 5 jaar. Hou je zelf niet voor de gek je weet zelf ook dat het niet werkt want anders had je je verhaal nooit op het forum gezet. De keuze is natuurlijk aan jou. soms moet je denken met je hersens en niet met je hart. succes meid!
Dankjullie voor de reacties! Mijn vader heeft m gesproken. We leven ff 1 week apart, zodat we kunnen nadenken en bijtanken. Zondag gaan we weer om de tafel met een besluit..
Gefeliciteerd met de geboorte van je dochter! Maar wat vreselijk jammer voor je dat je zo'n moeilijke kraamtijd hebt. (En natuurlijk alles al wat tijdens de zwangerschap gebeurde.) Het is wel een hele moeilijke keuze waar jullie voor staan. Ook voor hem, denk ik. Als je het hebt over uithuwelijken, dan vermoed ik dat hij uit een situatie komt waar familiebanden heel erg sterk zijn eboven alles gaan. Breken met je familie is altijd moeilijk, maar als je op die manier bent opgegroeid natuurlijk helemaal! En dan kies je tegen je 'natuur' in toch voor je vriendin en kind. Maar dan blijkt het allemaal geen rozengeur en maneschijn te zijn met een pasgeboren baby, ziekenhuisopname, vriendin die flink moet herstellen van zwangerschap en keizersnede. Ik wil absoluut de manier waarop hij hiermee om is gegaan niet goedpraten. Maar ik probeer me altijd in te leven in beide kanten van een verhaal. Ik kan me voorstellen dat hij, met misschien toch wel twijfel over de breuk met famile, toch ook even helemaal overdonderd raakt en zoch afvraagt waar hij toch aan is begonnen! Voor jullie dochter wil je natuurlijk het liefst een compleet gezin zijn. En voor jezelf waarschijnlijk ook! Als jullie die keuze maken, denk ik wel dat jullie heel duidelijke afspraken moeten maken. Wat verwacht je precies van elkaar? Praat dan over praktische zaken (huishouden, inkomen, zorg voor jullie dochter) maar ook over de emotionele steun die je elkaar kunt geven. Willen jullie samen gaan kijken of er toch een manier is het contact met zijn familie toch wat te herstellen. Hoe ver zou hij daarin willen gaan? Kun jij daarin meegaan? Wees echt open tegen elkaar wat je van de ander nodig hebt. Hij zal eerlijk moeten bekijken of hij jou dat kan geven. En omgekeerd zul jij zult ook moeten bekijken of jij hem kan geven wat hij nodig heeft. Dat zal best een stevig gesprek zijn. En misschien moet je ook daarna weer even een paar dagen wat afstand nemen om te bekijken of je echt met de ander verder kunt. Of je erop vertrouwt dat je elkaar op de juiste manier tegemoet kunt komen. Ik ben bang dat als je na een week alleen maar zegt "we houden van elkaar, dus we gaan het toch maar weer proberen" dat de kans dan groot is dat het weer misgaat. Dan blijf je tegen frustraties aanlopen. Ook als je het allemaal wel uitspreekt, is het geen garantie op succes. Maar dan kun je elkaar in ieder geval aanspreken: zo hadden we het niet afgesproken. Als je besluit niet met elkaar verder te gaan, zul je nog steeds afspraken moeten maken. Jullie zijn samen de ouders van jullie dochter. Maar willen jullie dat beiden zo? Dan zal er iets geregeld moeten worden met allimentatie en bezoekregeling. Als jullie besluiten het contact evht volledig te verbreken, is hij dus haar vader niet meer. Kunnen jullie daar vrede mee hebben? Wat doe jij dan als zij later met vragen komt? Veel moeilijke vragen en lastige beslissingen. En dat in een tijd die voor jullie allebei emotioneel toch al heel zwaar is. (Eigenlijk zou je met zwangerschapshormonen in je lijf helemaal geen belangrijke beslissingen moeten nemen. Maar helaas loopt het leven niet altijd zo!) Veel succes. Ik hoop dat jullie in ieder geval een beslissing kunnen nemen waar je het samen over eens bent.
Dankjewel! Jij hebt eigenlijk gezegd wat mijn vader mij gister uitlegde. We moeten onze verwachtingen en tekortkomingen op papier zetten. Niet naar elkaar maar naar mijn ouders. Die bekijken hoe reeel het is. Ik heb wel voor mezelf besloten, lukt het niet breek ik alle banden (hoe erg ook, maar grote kans dat hij nederland ook verlaat) Op papier is hij ook niks van onze dochter. (Verlopen documenten dus erkennen was onmogelijk). Maar onze ruzies zijn echt heftig en emotioneel ben ik kapot. Dus met die week rust ben k echt blij. Doe mn eigen dingetjes, hoef niet op mn tenen te lopen, gewoon ontspannen! En eigenlijk is dit al geen goed teken maar ik mis m ook niet echt. Begrijp me niet verkeerd ik hou zielsveel van hem. Baal er gewoon van want hij verschuilt zich in de slachtofferrol, maar onze dochter s helaas het slachtoffer hier
Tja, het lijkt mij alsof je gevoel jou al een heel duidelijk antwoord geeft. Je kunt nog gaan nadenken wat je van hem verwacht. Maar misschien is het ook verstandig om alvast eens te bedenken of jij je zonder hem kunt reden (vast wel, je zou niet de enige alleenstaande moeder zijn) en hoe je dat dan voor je ziet.
Heel veel sterkte...Ik hoop dat deze week je de ruimte biedt om tussen de drukte door helder en verstandig te kunnen nadenken! Hij zal nooit veranderen... dat is nu gebleken! Wil jij een verandering in je leven dan zal je ervoor moeten gaan! Sterkte ... succes ... En geniet van je kleintje! Gefeliciteerd alsnog!
Dankjulliewel! Hij kwam vanmiddag ff thuis om kleding te pakken, kleine was wakker maar hij is geeneens naar haar toegelopen (zij lag in de wieg in de woonkamer en ik was in de keuken). Het doet pijn dat ie niet eens ff naar haar toegaat Mijn gevoel neigt ook meer naar stoppen, maar waar ga ik heen? Het huis is te duur om alleen te betalen, bij mn ouders is geen plek.. Ik weet dat ie ook anders kan zijn, want daar ben ik toen op gevallen. En sinds mn ziekenhuisopname ging het plotseling bergafwaarts, terwijl het daarvoor zo goed ging een tijdje!