Lieve allemaal, Sinds 2 en een half jaar ben ik geemigreerd naar Turkije om te trouwen met de liefde van mijn leven. İk was 18, bijna 19, toen ik emigreerde en ben ondertussen 21 jaar oud. İk heb een hele goede en sterke band met mijn ouders. Spreek ze elke dag via whatsapp en met mijn vader mail ik af en toe omdat hij veel werkt. Dit maakt mijn zwangerschap heel moeilijk voor mij. İk mis ze enorm. Tuurlijk wist ik van te voren dat er een gemis zou zijn, maar nu ik bijna 26 weken zwanger ben word het mij allemaal even teveel. İk heb mijn ouders een week geleden gezien. Ze kwamen voor mij naar Turkije toe, en oh wat was ik blij om ze weer even te omhelsen. Dat maakt het extra moeilijk voor mij om te beseffen dat ik mijn vader tot eind December niet meer zal zien. Zijn eerste kleinkind.. zal hij de eerste 2 maanden niet zien opgroeien. Het doet mij zo een pijn. İk weet niet zo goed wat ik hiermee wil.. denk even van mij afschrijven. Mijn lieve vader.. de persoon die alles voor mij doet.. mijn zielsverwant.. 2 handen op 1 buik.. Pap ik mis je. İk kan mijn gedachte er maar niet vanaf houden. Het idee dat mijn vader zijn eerste kleinkindje niet zal zien na de geboorte, breekt mijn hart in stukken. Dat hij haar de 1e 2 maanden niet kan zien dat is een feit en daar kan niets meer aan veranderd worden. İk kan mij dus beter richten op de leukere kanten ervan. Er teveel over nadenken daar word ik veel te verdrietig van. Hebben jullie misschien een leuk idee om hem toch op een een of andere manier mee te laten genieten van de zwangerschap en de maanden daarna? Zelf zat ik te denken om hem elke dag een foto te sturen van ons kleine meisje, maar ik weet niet of hij dat emotioneel aankan. Hij had er zo graag bij willen zijn.. Stel jullie waren mijn vader, hoe zouden jullie dan willen om betrokken te worden bij de bevalling en de maanden erna? Aangezien ik een tè goede band met hem heb weet ik niet meer wat 'goed' en wat 'slecht' is om te doen. Alvast bedankt voor het lezen en het meedenken.
Mijn ouders zijn niet gescheiden. Mijn moeder komt 3 september samen met oma weer hier naar toe en verder zal mijn moeder ook de hele maand november hier zijn. Wat het extra moeilijk maakt voor mijn vader. En een vrouw die weg is, een zoon die het huis uit gaat aankomend september, een dochter die aan het bevallen is.. Kort gezegd kan ik me dus voorstellen hoe eenzaam hij zich moet gaan voelen. İk weet eerlijk gezegd niet of hij het wel ziet als 'eenzaam' of dat hij juist heel blij is dat mijn moeder er wel bij kan zijn. Maar ikzelf zit er vooral heel erg mee dat iedereen hem 'verlaat'.
ik weet niet wat ik zou doen in jouw plaats.. maar even een vraagje.. waarom kies je ervoor om daar te bevallen.. ? (krijgt het kindje dan wel een nl pas of alleen turks.. of 2 paspoorten? hoe zit dat?)
Zover het kan natuurlijk: Skypen met de kleine in beeld en je vader aan de andere kant. Plakboek Filmpjes Via de post een foto sturen met een lief/leuk tekstje.
Ik kan me je gevoel goed indenken, hoe moeilijk het moet zijn dat je je familie niet lekker dichtbij je hebt. Zelf ben ik 200 km verderop gaan wonen, wel in NL, maar je ziet je familie gewoon een stuk minder en je mist ze... Ik lees eerst over dat je ouders geweest zijn, maar later heb je het alleen over je vader. Is de band met je moeder minder goed? Niet dat dat in het verhaal veel uitmaakt, maar het valt op... Elke dag een foto sturen lijkt me een goed idee. En waarom vraag je het hem/hunzelf niet? Zij kunnen het beste aangeven hoe ze het het liefste willen.
We hebben de voor- en nadelen bekeken om in Nederland te bevallen en er zijn meer nadelen dan voordelen. Zo is het financieel niet mogelijk om tickets te kopen naar Nederland, de ziekenhuiskosten in nederland te betalen, 2 maanden van te voren en een maand daarna in Nederland zijn en op de kosten van mijn ouders leven. En het is voor mijn man heel erg moeilijk om een visum te krijgen om naar Nederland te komen, tevens kost dit visum een bak met geld. Het is dus of mijn man in de achterlaten en er voor kiezen om in nederland alleen de bevalling voort te zetten, of in Turkije bevallen waarbij de kosten veel lager zijn, het kamertje al klaar staat, mijn man, zijn familie en mijn moeder er bij kunnen zijn. Als ze hier geboren word krijgt zij ook de Nederlandse nationaliteit. Dat moeten we aanvragen bij het consulaat en zou zonder problemen geregeld kunnen worden. Dus 2 paspoorten
Heb daarna nog een berrichtje geschreven over hoe het zit tussen mijn ouders. Las mijn verhaal zelf namelijk terug en het leek er inderdaad op alsof ik een slechtere band heb met mijn moeder wat absoluut niet het geval is. Mijn moeder komt in September weer naar mij toe samen met oma om de hele kamer in te richten en mijn moeder komt ook de hele maand November om er bij de bevalling erbij te zijn. İk heb juist een hele goede band met haar en zou niet weten wat ik gedaan zou hebben als ook zij er niet bij kon zijn. Mijn vader is vooral een binnenvetter. Hij zal nooit laten merken dat hij zich eenzaam voelt of iets. Hij voelt zich altijd 'goed' ondanks alles. Het enige wat hij zegt is 'Doe waarbij jij je goed voelt, dan voel ik mij ook goed' Dus als je me begrijpt heb ik niet zoveel aan hem als het gaat om vragen wat en hoe hij erbij betrokken wilt worden
Mijn beste vriendin woont in Azie en heeft een dochter van 1,5 jaar. Zij skypen meerdere malen per week met oma en dat werkt fantastisch! De kleine roept de hele dag 'oma, oma'. Ze zien elkaar natuurlijk een stuk minder dan wanneer ze hier zou wonen maar als ze elkaar zien, vliegt ze direct bij oma in haar armen, en dat doet ze zeker niet bij iedereen. Wat ook een groot verschil maakt, is dat wanneer ze elkaar zien, ze voor langere tijd bij elkaar in huis zijn. Dat versterkt de band ook enorm in de plaats van een bezoekje. Ik begrijp dat het ontzettend moeilijk voor je is maar hopelijk zie je ook wat lichtpuntjes. Succes! En je ouders mogen heel gelukkig zijn met zo'n liefhebbende dochter als jij!
M'n zus is twee weken geleden bevallen en zij woont in de USA. Het was (is) voor de hele familie en zijzelf moeilijk dat we niet bij haar zijn of andersom. Wij skypen elke zondag met zijn allen met haar (ze heeft de baby dan op schoot zodat we die kunnen zien). Dit vangt een heel groot deel van het gemis op!
Bedankt voor jullie reacties. Toch 'fijn' om te horen dat ik niet de enige ben. De oplossing zou dus zijn om toch te skypen. @fefe hoe is het voor jouw ouders om een dochter te hebben die in Amerika woont en ook nog bevallen is van een baby zonder dat ze er bij konden zijn? En zonder dat ze de baby gedurende .. periode niet kunnen zien?
Dat is ook heel erg moeilijk Mijn man is vanuit Zuid-Afrika hierheen geemigreerd en zijn familie woont nog daar en ook een paar in Engeland. De Engelsen zien we eens per jaar, soms twee keer, de Afrikaanse kant zien we om de zoveel jaar. En dat is moeilijk voor mijn man en zijn familie (ik heb er wat minder last van, maar voel het wel voor hen ). Het enige dat je kunt doen is je erbij neerleggen dat het is zoals het is. Dat klinkt natuurlijk heel simpel, maar je kunt de situatie niet veranderen en je er zo druk om maken, verandert de zaak niet. En op die manier bezorg je jezelf meer stress en verdriet. Probeer je te focussen op wat je wel hebt, skype veel met elkaar en kijk uit naar het moment dat jullie elkaar weer zien.
ik zou voor je vader speciaal een soort blog aanmaken waar jij kan bijhouden hoe het met jullie dochter gaat en waar je ook video's en foto's van jullie meisje op kunnen zetten straks ik denk dat je vader dat wel heel leuk vind geef hem de link en inlogcodes lekker geheim alleen voor oma en opa of inderdaad skype life elkaar zien en spreken en je dochter tonen en die 2 maanden vliegen voorbij voor je het weet en dan heeft opa zijn prachtige kleindochter vast dan is het vast en zeker gauw weer goed
Het doet hen wel verdriet omdat ze hun kleinkind niet van dichtbij zien opgroeien en hun dochter missen. Maar ze zeggen altijd: haar geluk staat voorop het onze, en haar geluk ligt in de US. Het feit dat ze zien dat ze het goed doet, een leuke job en vrienden heeft, een lieve man en een zorgzame schoonfamilie laat hen dat gemis relativeren denk ik. 1x per jaar komt ze naar ons en ze is altijd welkom. Wij zijn daar ook steeds welkom.
Wij zijn ook geëmigreerd en onze kinderen zijn de enige kleinkinderen. Gelukkig hebben we wel de financiële middelen om 3x per jaar naar NL te gaan als we willen en voor de rest zetten we veel filmpjes en foto's op onze blog en we sturen regelmatig een fotoboek. En uiteraard Facetime is erg leuk. Kortom, het is goed te doen en ze missen op deze manier niet zo veel. Ze gunnen ons het veel betere leven hier dus ze hebben er verder vrede mee. 😀😊
Mijn oudste twee kinderen zijn in Duitsland geboren maar mijn jongste kind is hier in Saoedie Arabie geboren. Mijn ouders proberen een keer per jaar te komen en dat moet ook goed geregeld worden in verband met het visum. Saoedie Arabie is geen land waarin je vrij kunt in- en uitreizen dus er gaat veel energie in zitten. Ik mail veel met mijn ouders en skypen, appen en ik zet ook elke maand foto,s online op google+. Mijn schoonouderscwonen in Azie en die zien we om de twee of drie jaar en dat is natuurlijk heel weinig. Hun andere kleinkind woont in Moskou en dat is voor mijn schoonouders ook 3000km dus ze moeten letterlijk elk jaar overwegen of ze naar Rusland gaan of naar Saoedie Arabie. Met name mijn vader vindt het niet leuk dat ik in zo'n ver land en ontoegankelijk land woon maar ja het is niet anders nu. Sterkte en weet dat je niet de enige bent.
ok.. daar had ik inderdaad niet over nagedacht, het financiële gedeelte. in jouw situatie zou ik ook lekker thuis in turkije bevallen.. hoe moeilijk het ook is voor je familie.. ik zou wel kijken om de bevalling te filmen? .. misschien toch nog speciaal om te laten zien voor je vader .. (natuurlijk wel vanuit de zijkant haha)
Mij is altijd verteld (ook door mijn schoonzus die in KSA woont) dat er daar gewoon bezoekersvisa bestaan. Net zoals voor bv. Afrikanen die naar Europa willen komen op familiebezoek. Maar misschien is dat bij jullie wel anders omdat jullie expats zijn, dat is mijn schoonzus namelijk niet.
Ik weet wat het is... Ik woon zelf nu sinds 2012 in Turkije. Eerst gewerkt hier en later pas mijn man leren kennen. Sinds 2014 getrouwd en een zoontje van bijna 1 jaar. Ik ga zelf 2x per jaar naar NL en 2x per jaar komen hun hier heen. Gelukkig is Turkije niet heel ver weg en is een visum geen probleem. Alleen helaas wel voor mijn man, daarom is hij ook nog niet in NL geweest. Mijn moeder was vorig jaar wel bij de bevalling aanwezig en mijn vader kwamen 2 weken later. Ik vind het wel moeilijk dat ze ons zoontje en mij zo weinig zien, ondanks dat er fb en mail ed is. Dit keer wil ik in NL bevallen. Hopelijk krijgen we een visum voor mijn man geregeld tegen die tijd... Het heeft voor- en nadelen wonen in een ander land. Ik hou van de Turkse cultuur, het eten en de natuur hier. Maar mis ook veel Nederlandse dingen hoor, zeker met een kind. Mss dat we daarom ook besluiten om terug naar NL te gaan tegen die tijd dat mijn zoontje 4 wordt ivm scholing.
Mijn zoontje heeft ook 2 paspoorten, was echt heel makkelijk. Waar woon jij ergens in Turkije? En beval je in het staatsziekenhuis (devlet) of prive?
Ik zal zometeen even uitgebreid reageren. Ik woon in Denizli. En ik ga bevallen in een 'sağlık özel hastanesi'. Vind die devlet ziekenhuizen maar niets hoor.. lig je lekker met 6 personen op een kamer als het er al niet meer zijn!