Onze 5,5 jarige wordt steeds aanhankelijker naar vooral mij toe maar ook wel naar papa. Het is lief dat ze zo graag bij ons is en het is ook een schatje..maar vind dit wel gek. Op school afzetten is geen enkel probleem..ze voelt zich erg op haar gemak daar. Maar als we thuis zijn en ik ga net als vanmiddag helpen op school met poetsen zit ze hier te huilen als ik wegga. Terwijl oma hier is en ze is gek op oma. Maar ook als ze op zaterdag met papa thuis is en ik ga even de stad in met een vriendin...is het huilen. Nou ze heeft het altijd super met papa. Ik snap dat het voor jullie moeilijk te geloven is maar ik weet zeker dat ze mij niet voor de gek houdt of doet om aan te stellen. Jullie kennen haar niet en snap best dat je dat zou denken. Ik weet alleen wanneer ze zich aanstelt, dat kan ze nl ook maar zie wanneer ze echt verdriet heeft.
Misschien mist ze je overdag gewoon, ondanks dat ze het hartstikke leuk heeft op school. Het zal vast een fase zijn. Mijn dochter is iets jonger, ze heeft het super naar haar zin op het kdc, maar als ik weg ga nadat ze me net weer gezien heeft na een dag werken, dan moet ze ook huilen.
Ja onze dochter heeft dit ook heel erg gehad. Maar sinds halverwege groep 3 ( bijna 7 jaar dus) is dit omgeslagen naar zelfstandig buiten willen spelen...naar vriendinnetjes gaan et cetera... Daarvoor durfde ze amper bij iemand te spelen of naar een feestje...ik moest altijd in de buurt zijn. Onze zoon begint er nu mee trouwens... Ik heb het gewoon zo gelaten en ook ik weet zeker dat het geen spelletje was maar gewoon onzekerheid...
Ze is graag bij jullie. Vertrouwd. Dochter kan ook in tranen uit barsten als ik weg gaat meestal wil ze mee, Maar ook omdat ze gewoon graag bij ons in de buurt is. En wie weet de grote buitenwereld is best wel indrukwekkend en school het zelfde soms vraagt het toch veel van kinderen. Gek vind ik het niet klinken.
Bedankt voor de reacties meiden bosi..jouw reactie geeft me vertrouwen haha omdat we laatst ook al eens iets hadden wat jij erg herkende.
Ik herinner mij nog wel van vroeger dat als mijn moeder wegging en ik bij m'n vader moest blijven ik ook zat te huilen. Zal ook echt minstens 5 zijn geweest. En aanstellen was het echt niet, voelde me echt rot. Blijft ze er lang in hangen of is t ook redelijk snel over als je uit zicht bent?
Herkenbaar! Mijn zoon is nu 5 jaar en 3 maanden en heeft daar ook opeens last van. Hij hing altijd al erg aan mij, maar de laatste tijd kan ik hem niet brengen naar een vriendje of ik word gebeld dat ik niet (goed genoeg) heb geknuffeld en gekust, hij zegt ook steeds: zal je missen, mama! Hij was altijd heel vrij en makkelijk. Kon hem overal droppen, zonder problemen. Ja, doei mam, tot straks! Was het altijd!
Hier precies zo. Ik word dan niet gebeld maar als hij meeloopt met een vriendje om te spelen, rent hij nog even terug om extra te knuffelen. Of ik krijg bij het ophalen te horen van hemzelf dat hij wel even verdrietig was omdat hij mij zo miste. Sowieso komt hij steeds even bij me om te knuffelen, kussen om te zeggen hoe lief hij me vindt. Ook bij familie was het laatst huilen toen ik weg ging. Hiervoor weinig problemen meegehad, hij ging altijd lachend mee zonder poespas. Ik had het idee dat het te maken had met vermoeidheid en toe zijn aan vakantie maar misschien is het ook wel een leeftijds dingetje
Zo herkenbaar, dat terug rennen! En we kussen en knuffelen altijd al zoveel! Hij wil opeens ook niet meer bij opa en oma logeren, iets wat hij al heel lang alleen wou (in de grote vakantie als je 5 bent). Ik gok ook leeftijdsdingetje.
jaaa precies ook wat jullie zeggen....wat fijn zeg dat dit herkent wordt. Ik dacht echt even dat het raar was Even een extra knuffel of kus. Gelukkig is het huilen idd zo over, ze heeft het dan met papa of oma superleuk en als ik terug kom is het vaak: hee mama ben je er al?? dacht dat het er misschien aan lag dat ik altijd thuis ben...maar ze is toch regelmatig ook bij me weg: school, spelen, feestjes