Ik zou morgen elf weken zwanger zijn, maar bloedde sinds een paar dagen. Maakte me niet direct grote zorgen omdat ik tijdens mijn vorige zwangerschap ook lichte bloedingen heb gehad, en toch een gezonde dochter gekregen. Maar vanmorgen werd het erger en ben ik halsoverkop naar het ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat het vruchtje met 6 weken al gestopt was met groeien; de vruchtzak was wel gewoon gegroeid. Ik had dit niet verwacht; ik had veel meer last van zwangerschapskwaaltjes dan de vorige keer (en nog steeds!). En ik ben een beetje bang voor wat er nu gaat komen. Heb met de vk afgesproken dit weekeind even af te wachten, omdat de mk nu toch op gang lijkt te komen. Als het niet doorzet wil ik naar het ziekenhuis om alles weg te laten halen. Verder dringt het nog niet echt door geloof ik.
Ach meisie toch wat verschrikkelijk naar voor je...ik wil je even heel veel sterkte wensen en je vanaf hier eenh hele dikke knuffel geven.
jeetje zeg!! echt klote dit! Ik kan helaas niks zeggen om je je beter te laten voelen, maar wil je wel heel veel sterkte wensen!! dikke knuf!!
Even een update. Een dag nadat op de echo duidelijk was geworden dat ik een missed abortion had gehad, kwam de miskraam spontaan op gang. Het viel me erg mee, ik had wat heftigers verwacht op basis van de verhalen hier en het praatje van de vk. Daarom schrijf ik het hier ook op, misschien dat het sommige meiden wat geruststelt. En ook voor mezelf, om het af te kunnen sluiten. In de loop van zaterdagmiddag kreeg ik krampen, die je zou kunnen vergelijken met weeën, maar ik vond het niet echt te vergelijken (veel minder pijnlijk, maar je baarmoeder is natuurlijk ook nog niet zo groot als bij een bevalling). Ik heb twee paracetamol genomen en ben op bed gaan liggen. De pijn trok vrij snel weg, op een gegeven moment voelde ik druk op mijn blaas, ik ging naar de wc en toen voelde ik ik dat ik twee of drie flinke stolsels verloor. En dat was dat... Omdat ik na een paar dagen nog steeds wat bloedverlies had ben ik dinsdag naar het ziekenhuis gegaan voor weer een echo; daar bleek dat er nog wat stolsels zaten maar (gelukkig) geen weefsel meer. 's Avonds kwam er inderdaad nog een stolsel en binnen een dag stopte daarna het bloeden. Bij mij was het vruchtje met 6 of 7 weken vermoedelijk al gestopt met groeien, dus het was nog heel klein, misschien dat het daardoor allemaal wel meeviel. Raar idee wel dat ik er nog 5 weken mee heb rondgelopen... precies die vijf weken waarin ik hartstikke misselijk was en me heel zwanger voelde. Achteraf ben ik wel blij dat ik het niet wist, want dan had ik waarschijnlijk voor een curettage gekozen en nu heeft mijn lichaam het zelf opgelost. Mentaal gaat het wel. Het klinkt velen van jullie misschien raar in de oren, maar ik worstel op dit moment hevig met de vraag of ik/we het nog een keer willen proberen. Ik ben 39 en heb een gezonde dochter van 2,5, mijn vriend heeft daarnaast nog 3 zoons uit een eerdere relatie die 50% bij ons wonen. We wilden graag nog een broertje of zusje voor onze kleine meid (het leeftijdsverschil tussen haar en de jongens is vrij groot), maar hebben daar wel over getwijfeld, en die twijfels komen nu in alle hevigheid terug. Misschien verandert mijn gevoel over een paar maanden wel, maar op dit moment moet ik er even niet aan denken om weer zwanger te zijn. (Heb het afgelopen jaar ook al het nodige 'gedoe' aan mijn lijf gehad, waaronder een operatie). Ik ga daarom eerst maar eens genieten van de zomer en van mijn mooie dochter. In september zien we verder en moeten we, ook gezien mijn leeftijd, de knoop doorhakken. Het is een lastig dilemma. Tijd, geld en ruimte spelen mee maar ook dat ik echt opzie tegen weer een zwangerschap en alle spanning die daarbij komt kijken (in mijn eerste zwangerschap heb ik ook bloedverlies gehad, dat is gelukkig goed afgelopen maar leverde wel veel stress op). Sterkte voor alle meiden die een miskraam hebben gehad en veel succes bij het opnieuw zwanger worden. De natuur is wreed maar het komt goed, ook voor jullie!