hallo dames heb lang zitten twijfelen of ik t hier neer zou zetten , maar doe t toch dan kan ik t kwijt . heb een dochter van 17 maanden ,en nu zwanger van de 2e . maar ik voel me zo klote , ik voel me schuldig tegenover me dochtertje . miss denkt ze wel oohh een baby ben ik dan niet meer goed genoeg ofzo . haal mezelf in me hoofd dat ik daardoor zo misselijk ben steeds . en natuurlijk denkt ze dat niet want waarschijnlijk begrijpt ze niet eens dat ik een baby krijg , maar ik haal dat allemaal in me hoofd . te lijkt wel of ik niet spoor ofzo , kan er zo nog niet van genieten eigenlijk . heb t me vriend verteld en die snapt er helemaal niks van , dus daar kan ik niet echt terecht . zijn er miss meer mensen die dit hebben of spooor ik echt niet ??
Dit is nu jou gevoel en dat mag je voelen. Sowieso gaat een zwangerschap natuurlijk altijd met veel emoties samen. En vergeet je wisselende hormoonhuishouding niet! Wat dat betreft denk ik niet dat er gevoelens zijn die niet normaal zijn. Ik kan me niet inleven, want ik pas 1 kindje en we zijn nog totaal niet met een broertje of zusje bezig. Ik denk wel dat je gelijk hebt als je zegt dat je dochtertje die dingen echt niet denkt. Ik vraag me wel af of deze gedachtes misschien ergens anders vandaan komen. Is het misschien sneller gegaan dan verwacht. Zelf een moeizame band met broer of zus. Of....?? Als er zoiets meespeelt denk ik dat het goed zou zijn om te weten waar dit gevoel vandaan komt. Als je het kunt plaatsen heb je er vaak al minder last van.
Het zijn de hormonen meid. Dan haal je je vanalles in je hoofd, maar je dochter vind je nog steeds de liefste mama van de wereld hoor. Probeer te genieten van dat kleine wondertje in je buik en betrek jullie meid er gewoon veel bij.
t klopt wel dat t sneller gegaan is , heb me spiraal laten verwijderen inv met buikpijn , had de pil gehaald om die nog een paar maanden te slikken zodat we niet een decemberkindje kregen , was bij de eerste snel zwanger dus zou je t een beetje kunnen plannen , al was dat niet zeker maar goed, kreeg 2 dagen na t verwijderen een bloeding en heb de dokter gebeld om te vragen of ik moest beginnne met de pil . ze zei nee waarschijnlijk is dit een bloeding van t verwijderen en geen menst , dus moest afwachten tot de volgende bloeding en die is er nooit geweest ...... we hadden t verder niet veilig gedaan want we zeiden tegen elkaar , als t nu gebeurd dan gebeurd t . dus 1x klussen was voldoende haha
Misschien speelt dat wel HappyMama. De wens was er wel, maar je was er nog niet helemaal op voorbereid. En had erop gerekend nog even te wachten. Ik kan me voorstellen dat je dan toch even wat meer tijd nodig hebt om aan het idee te wennen.
Ik herken het wel eigenlijk. Ik heb een zoontje van nu 15 maanden. In december heb ik ontdekt dat ik weer zwanger ben. Ook totaal niet gepland. Hadden wel de wens voor een tweede maar we wilde eigenlijk tot juni van dit jaar wachten om te stoppen met de pil. Nu heb ik in september vorige jaar een antibiotica kuur van 12 weken gekregen. We wisten dat de pil dan niet optimaal zou werken en hebben dus andere voorzorgsmaatregelen genomen. Na die 12 weken niet echt meer bij stil gestaan, maar mijn cyclus was wel ontregeld. En ja dus toch zwager geraakt. Ook ik heb me de eerste weken schuldig gevoeld naar mijn zoontje toe! Ik vond dat hij nog zoveel aandacht nodig had en dat hij dat ook verdiend en niet "afgepakt" moest worden door een broertje of zusje. Ik vond het gewoon te kort op elkaar. Nu ben ik inmiddels op de helft van mijn zwangerschap en geniet er nu met volle teugen van!!! Heb er met mijn man veel over gepraat. Niet zozeer over hoe ik me voelde maar over de zwangerschap zelf. Over de voor en nadelen van het hebben van 2 kindjes zo dicht bij elkaar. Na een tijdje zag ik vooral de voordelen en niet de nadelen meer. Dus het is goed zo. Ik geniet er nu echt van en ben druk bezig met de toekomstige babykamer. Dus meid ik denk dat je het even de tijd moet geven en dan komt dat best wel in orde. En schaam je vooral niet voor je gevoelens!!! En je zult zien dat je uiteindelijk toch gaat genieten van je zwangerschap!!! Veel sterkte er mee ennnn natuurlijk van harte gefeliciteerd met je zwangerschap!!
Ik denk je hormonen in combi met het niet-zo-voorbereid zijn geweest... Vooral niet teveel gaan zitten piekeren daarover en wel afleiding zoeken. Hoe meer je erop gaat focussen, hoe groter het wordt, en zoals je zelf ook al zegt: het is totale nonsens, totaal irrationeel. Dingen tegen jezelf gaan roepen dus die WEL kloppen, dat helpt (Als je meer wilt weten: RET-methode. Met kloppende gedachten je gevoel sturen).
Ik herken het eerlijk gezegd ook wel. Wij zijn wel heel bewust zwanger geworden van de 2e. (via ICSI) en ook ik heb vooral in het begin een naar gevoel gehad tegenover onze zoon. Het leek net alsof we niet genoeg aan hem hadden dat we al voor een 2e kindje gingen... Heel moeilijk uit te leggen, want zoals je zelf al zegt hij merkt er waarschijnlijk helemaal niets van. Maar nu we een paar weekjes verder zijn, zakt dat gevoel. Dus ik denk idd dat het de invloed van de hormonen is. Ik weet dat ik een week voor mijn zoontje geboren werd dacht dat ik het misschien wel helemaal niet leuk zou vinden, dat ik het na een week zat zou zijn. Nu snap ik echt niet dat ik dat ooit heb kunnen denken, ik denk dat het er gewoon bij hoort (nou ja dat hoop ik dan maar...) XX
Volgens mij ligt het vooral aan de hormonen. Ik heb me sinds begin van mijn zwangerschap raar gevoeld en rare gedachten gehad. Ivm je kindje zou ik me niet schuldig voelen, mijn zus haar oudste was pas 15 maand toen ze terug zwanger was. En 2 jaar toen haar zusje geboren werd. Op die leeftijd beseffen ze dat echt nog niet zo goed hoor. Nu is de oudste van mijn zus 4,5 jaar en beseft ze heel goed dat haar tante zwanger is en stelt ze er allerlei vragen over. De jongste is nu 2,5 jaar en die beseft het nog niet. Succes met je zwangerschap!
Helemaal mee eens, het ligt volgens mij ook puur aan je hormonen! Die dingen laten je heel raar denken en piekeren.. Ik heb het al veel vaker gehoord en ik worstel er ook mee! Er komen soms de meest angstige en rare gedachten in me op, die ik voor de zwangerschap nooit zou hebben gehad en heb gehad! Ik word soms gewoon bang van mezelf. Heb het de verloskundige gevraagd en zij zei dat dat inderdaad door de hormonen kwam en dat het zeker weer over ging! Dus.. het komt echt allemaal goed! Jullie zullen straks een geweldig gezinnetje worden! Liefs!
Pff heel herkenbaar hoor! Dat gevoel had ik ook steeds in het begin. Nu was het de laatste tijd wel over. Mn dochter slaapt sinds 2 maanden al in een nieuw peuterbedje en haar 'oude' meubels gaan naar de babykamer en zij krijgt nieuwe. Nou hebben we gisteren haar oude ledikantje op de babykamer gezet en ze was helemaal overstuurd, ze wou erin liggen en zei de hele tijd nee baby, selena's bedje Voelde me zo schuldig alsof de baby alles van haar afpakt ofzo haha! Maar ze slaapt al 2 maanden in d'r nieuwe bedje en dacht dat ze dr oude bed al wel vergeten was maar nog niet dus.. Nu moeten binnenkort ook nog de commode en de kledingkast naar de andere kamer bah bah vind het helemaal niks dat ze er zo verdrietig van was Probeer het haar uit te leggen enzo misschien dat ze het straks wel leuk vind. Maar ja ze heeft nog 3 maanden om eraan te wennen... (en mama ook hihi)
Herkenbaar hoor. Al neemt het bij mij niet de overhand. Ik vind het vooral heel leuk voor mijn zoontje dat hij straks niet meer alleen is. Al zal het wel een tijdje duren voordat hij dat ook vindt. Wat bij mij meespeelt is dat ik nog weet dat mijn zusje geboren werd (ik was toen ruim 3). En ik voelde me toen zo 'verloren'. Mijn ouders hadden ineens alleen maar aandacht voor de baby (en dat terwijl ik natuurlijk 3 jaar lang het middelpunt van de aandacht was), ik werd gewassen door de kraamverzorgster en dat wilde ik niet. Uiteindelijk ben ik maar gevlucht naar de buren en heb ik daar veel gespeeld. Maar ja, tegelijkertijd was ik zo ontzettend blij met mijn zusje. En dat vervelende gevoel was ik ook snel vergeten. Ik moet er alleen nu steeds weer aan denken. Daarom heb ik dat ook aangegeven bij de kraamzorg en het er met mijn vriend over gehad dat hij maar lekker veel aandacht moet geven aan onze oudste in de eerste weken. Meer kan je niet doen denk ik...