ik ben ineens zo emotioneel en waarom dat weet ik niet. ik denk zo aan me kleintje die ik moet missen. ik heb in augustus 06 een cureatge gehad nadat ik zeer plots na een goede echo met 9 wk kreeg te horen dat het hartje was gestopt met 11 wk (dit was 27 juli). na 1 week opnamen vanwegen koorts en uitdroging door overgeven ben ik gecureteerd en heb hierdoor helaas me kleintje nooit gezien. het enige wat ik heb is 1 echo (9w) en een paar buikfotos maar had hem zo graag willen zien. Ik weet dat het een hij is omdat ze onderzoeken hebben gedaan voor de oorzaak en het bleek een infectie te zijn in me zwangerschapsweefsel en vandaar de koorst en overdreveen overgeven en niks binen houden. ondertussen ben ik de trotse moeder van een prachtige dochter maar toch blijf ik hier aan denken. ik zou 18 februari uitgerekend zijn en dit jaar zou hij 1 jaar geworden zijn. Wat ik vooral erg vind is dat ze tijdens de echo waar ze er achter kwamen dat hij niet meer leefde ze een foto afdrukte en ik dacht deze is voor mijn maar nee hoor hij was voor in het docier . na de curetage heb ik om deze foto gevragen maar die hadden ze vernietigt helaas maar de beeld en dag blijven maar in me hoofd spoken. ik weet nog goed dat ik geen woord kon uitbrengen en op een appart kamertje barste ik in tranen uit. ik zie de kleine nog op het echo scherms liggen. zo compleet met armpjes en beetjes en al heel veel gegroeit vergeleken met de vorige echo maar helaas geen hartje dat klopte en volgens de meting was het die dag gestopt met kloppen. Het voelde al een week slecht aan en had de huisarts al een paar keer gebelt dat ik niks binnen hielt maar volgens hun niks aan de hand. tot ik die dag opstond en me erg slecht voelde dat ik de huisarten post belde. daar aangekomen zag alles er prima uit ik had alleen koorts maar om mijn gerust te stellen toch maar een echo en ja hoor het was dus fout. dat moment vergeet ik nooit meer en daarom heb ik zojuist ook deze keline wonder toegevoegd in het stamboompje op mijn babysite. nu voel ik me weer compleet al klinkt dat mischien raar. mijn vriend is er helemaal niet meer mee bezig maar denk dat dit voor een vrouw en moeder ook veel emotioneler is omdat het in mijn heeft gegroeit, geleeft en we hadden al een soort van band naar mijn gevoel. dit moest ik even kwijt en ben blij dat deze site er is zodat ik even me hard kan luchten
Verdriet kan je ineens overvallen. Helaas heel herkenbaar. Na mijn miskraam van onze twins is bij mij het verlies van mijn eerste miskraam 10 jaar geleden ook weer omhoog gekomen. Ik kom nu pas toe aan het verwerken. Heel mooi dat jullie Sterretje* nu ook een plekje heeft gekregen op de site van jullie dochtertje. Heel veel sterkte! Dikke knuf Naatje
Ach meis,klinkt echt helemaal niet raar hoor. Tuurlijk mis je je zoontje,hij heeft in je geleefd,fijn om er het ff uit te gooien meid! Ik wil je sterkte wensen met dit verdriet! Liefs,Dais..
Nee hoor, klinkt helemaal niet raar. Dit kindje hoort ook bij jullie gezin. Heel veel sterkte in ieder geval!
ik kan me het heel goed voorstellen, ik heb 7 jaar geleden een curretage gehad toen ik 16 weken zwanger was, ik was ook doodziek en kon niets binnen houden, na een echo van de gynacoloog kreeg ik te horen dat hij het weg ging halen en ik moest twee weken later naar het ziekenhuis, ik was toen 16 weken. 3 jaar later werd er bij mij borstkanker geconstateerd en hadden we het even helemaal niet meer over kinderen behalve dat als ik toen mijn zwangerschap voldragen had ik er waarschijnlijk niet meer zou zijn geweest aangezien het hormoon gevoelig was, ik moet zeggen dat het toen wel een plekje kreeg, ik had het gevoel dat het dus toch ergens goed voor moet zijn geweest. Nu ben ik weer zwanger, gepland en gewenst, maar denk nu dus vaak aan toen, en heb dan vragen over zou het een meisje of jongen zijn geweest, hoe oud het nu zou zijn, ik was 7 september uitgerekend toen, ook een datum die ik nooit vergeet. en het maakt nu onzeker, gaat het allemaal wel goed, mag ik dit kindje wel houden enz. Ik zou het liefst elke dag even willen kijken hoe het gaat. Mijn vriend houd zich er ook helemaal niet mee bezig, en snapt ook niet waar mijn onzekerheid enz vandaan komt, hij heeft het allemaal geacepteerd en vind dit ook mijn eerste zwangerschap. Maar dat is het dus niet, het is de tweede keer! groetjes bambie
Meis, ik snap wat je bedoelt met de datum waarop hij 1 jaar zou worden. Ik heb het zelfde gehad met ons * en nog ieder jaar heb ik het er moeilijk mee. Maar zo worden ze in ieder geval niet vergeten. Veel sterkte!