kraamtranen, hoe erg was het bij jullie?

Nou kraamtranen krijg je echt nog wel last van hoor.
Ik zal je een voorbeeld geven vanuit mn eigen situatie.
Onze dochter is met 36.6 wk geboren. Omdat ik al langdurig gebroken vliezen had moesten we in het zh blijven tot de uitslag van de kweek binnen was. Op de dag dat die binnen was en goed hebben ze ook nog op het geel zien geprikt. Deze waarde was iets verhoogd. Maar omdat ze dus met 36.6 wk geboren is moest ze onder de lamp. Nou ik heb de hele dag gehuild. Na een paar dagen mochten we dan eindelijk naar huis, maar daar aangekomen kwamen de tranen weer opzetten. Hoe blij ik ook was om thuis te zijn, hoe raar ik het eigenlijk ook vond.

Dus kraamtranen overvallen je echt gewoon en ik vond ze erger dan de tranen tijdens mn zwschap.

 

Bij mij viel het heel erg mee. Op de 5e dag heb ik 's avonds wel even flink staan huilen.
Maar eigenlijk was dat ook wel verklaarbaar, ik heb een flinke schaafwond in mijn vagina en daardoor was plassen erg pijnlijk. Het ging alleen goed onder de douche met de douchekop erop.
De huilbui kwam toen mijn 'nood' wat ongelegen kwam en ik dus gewoon op de wc moest.

 

Ik heb er behoorlijk wat afgejankt. Hahhahaha!

 

Dag 4 en dag 10 waren hier zwaar klote
Dag 4 omdat het maar niet lukte met de bv, en ik daardoor in een dip raakte over alles. En dag 10 omdat de kraamhulp toen net weg was, en mijn mannetje prompt een regeldag kreeg. In één dag veranderde hij van een zoet slapend beertje in een krijsende draak, en ik moest het nu alleen oplossen. Tranen met tuiten heb ik gejankt!

Maar ook op andere dagen voelde, en voel, ik me erg onwennig. Ik herken ook wat Henkie schrijft. Als mijn zoontje even slaapt loop ik telkens helemaal ontregeld door het huis, op zoek naar klussen die ik snel kan doen voordat hij weer wakker wordt. Ik mis mijn vrijheid, mijn rust en mijn slaap. Dat ik niet meer even op de fiets kan springen om te gaan winkelen. Ik vond het ook doodeng om de eerste keer weer naar buiten te gaan...de eerste week wilde ik niet eens naar beneden toe...verstopte mezelf in de slaapkamer.

Ik voel me onzeker over veel dingen die ik doe, en alles wat me nog te wachten staat. En tegelijkertijd is het ook zoooooo mooi, en hou ik nu al zoooooveel van mijn kind. Het is een heel dubbel gevoel, en daar kan je af en toe knap emotioneel van worden.

Het gevoel wat mij het meeste zal bijblijven van de kraamtijd is 'wennen'. Je moet écht wennen aan je nieuwe rol, en aan het feit dat alles ineens om je kind draait in plaats van om jou.

Eén tip: laat je in de kraamweek lekker vertroetelen en verwennen door kraamhulp, man en moeder. Probeer die week zoveel mogelijk te rusten, en GENIET van je kindje.
En ook na de kraamweek zou je zoveel mogelijk steun van je omgeving moeten krijgen. Je moeder die nog lekker een weekje bij je komt kramen bijvoorbeeld, of die elke avond voor je kookt. Iemand waar je je veilig bij voelt. Ikzelf merk dat ik daar echt behoefte aan heb.

 

Valt wel mee hoor...niet meer dan elke andere kersverse moeder denk ik

Ik hoef niet zoveel alleen te doen. Overdag ben ik wel alleen, maar 's avonds is mijn vriend er meestal om me met alles te helpen. En mijn schoonmoeder kookt elke avond een gezond maaltje voor ons...echt super is dat!

Ik beschrijf hier dus puur mijn ervaring met kraamtranen...niet de mooie momenten. Maar die zijn er ook, en hoe! Ik geniet tegelijkertijd voor 100% van mijn kindje, en ik kan nog steeds lachen. En dat ga jij ook kunnen, let maar op

 

Ook ik ben overvallen door kraamtranen, elke dag weer. Helaas hebben wij een hele heftige start gehad met ons kereltje. Hij is opgenomen geweest op de ic van de afdeling neonatologie, omdat zijn longetjes nog niet rijp waren. Ik weet zeker dat dit enorm heeft mee gespeeld. Ik kon ze ook niet tegen houden en zat 's ochtends en 's avonds in het ziekenhuis weer bij de verpleegster te snotteren. Je wilt je dan wel stoer houden, maar mij lukte het echt niet.

Als ze komen, laat ze lekker gaan! Het lucht op!

 

Oei, kraamtranen.....
Ik heb echt die vijfdedagsbabyblues gehad. Kon overal wel om huilen, had onwijze stuwing, en voelde me echt heel hopeloos. Baby stopte ook nog ineens met ademen, dus ik was echt aan de rand.
's Avonds belde mijn vader en toen plaste ik ineens in mijn broek. Zat ik daar weer om te huilen en te gieren van de lach tegelijk. Wat was ik blij dat de dag voorbij was.

 

Het gaat nu heel erg goed! Hij heeft in totaal 2 weken in het ziekenhuis gelegen. Vorige week zijn we voor controle terug geweest naar de kinderarts en hij hoeft niet meer terug te komen! Dus dat zijn een heleboel zorgen minder......al kunnen de tranen me nu nog steeds ineens overvallen, vooral als ik foto's terug zie, waar hij aan de beademing en alle andere slangetjes ligt.