Ouders zijn jarenlang ongelukkiger na de geboorte van hun eerste kind. Vaders omdat ze minder inkomen te besteden hebben en hun vrije tijd kwijt zijn. Moeders omdat ze hun vrije tijd niet meer kunnen besteden zoals ze gewend zijn. Dat concludeert Babette Pouwels in een promotieonderzoek aan de Universiteit Utrecht. Mannen houden zeven jaar last van een 'verminderd geluksgevoel'. Bij vrouwen houdt dit gevoel vijftien jaar lang aan. De onderzoekster noemt het verrassend dat mannen veel klagen over het inleveren op vrije tijd. In de praktijk hoeven mannen die een kind krijgen volgens haar nauwelijks vrije tijd op te geven. "Het gaat waarschijnlijk vooral over de invulling van de vrije tijd." Voor kersverse vaders zou het vaak wennen zijn dat een groot deel van hun vrije tijd en inkomen opgaat aan de kinderen. Voor vrouwen verandert de betekenis van werk vaak als een kind komt. "Voor de geboorte van het kind draagt betaald werk in belangrijke mate bij aan het geluk van vrouwen. Na de geboorte wordt werk veel minder belangrijk." De oplossing is volgens Pouwels, zelf moeder van twee kinderen, dat ouders de taken eerlijk verdelen. Ook moeten de partners hun vrije tijd naar eigen invulling blijven besteden. Pouwels baseert haar bevindingen op een groot Duits onderzoek. Daarin werden 1130 mannen en vrouwen die tussen 1984 en 2005 hun eerste kind kregen ieder jaar gevraagd hun geluksgevoel een cijfer te geven. Ze promoveert vrijdag. ---------------------------- Ik kan mij totaal NIET vinden in de conclusie van dit onderzoek... Enige wat mij in die tijd ongelukkiger maakte is dat die kwal van n ex van me niks deed met zijn zoontje en de verzorging etc 100% op mij aan kwam....maar het knuffelen etc ook! En Wat is ongelukkiger? Ben ik dan zo raar om te denken dat je wel erg materealistisch ingesteld bent als je ongelukkiger wordt omdat je minder geld en tijd te besteden hebt aan jezelf nu je een kindje hebt? Dat soort dingen dat had je toch van te voren kunnen bedenken?? Ik deed juist niets liever als geld en tijd besteden aan mn eerste (en tweede EN derde!! En als ik nog geld en tijd over zou hebben stak ik dat maar al te graag in nr 4!)
Ook ik kan me hier echt niet in vinden. Wij doen nog steeds ons eigen ding, en verdelen onze aandacht aan de kleine. Ik voel me echt niet ongelukkiger sinds de bevalling, eerder gelukkiger
Ik kan me er ook totaal niet in vinden. Tuurlijk, het leven met kids is soms best zwaar, maar ik wordt er echt niet ongelukkig van! Je kinderen geven je ook zoveel terug, daar geniet je elke dag van. Ik weet zeker dat manlief er hier ook zo over denkt Je gaat gewoon anders leven en andere prioriteiten stellen!
ik vind dat mijn leven verrijkt is door mijn kinderen. TOch kan ik me (gedeeltelijk) wel vinden in wat ze zeggen. Ik kan ook niet makkelijk weg ivm geen oppas en snak er soms naar om even ertussenuit te gaan. Aan de andere kant krijgt het ook veel meer waarde als ik er dan toch even tussenuit kan gaan. DUs, tja, wat tijdsindeling klopt het hier soms wel, maar zou het voor geen goud anders willen!
Ik voelde me en leefde voor de geboorte van mijn kinderen wel veel onbezorgder, dat mis ik wel eens nu ik kinderen heb. Op emotioneel vlak maar ook op financieel vlak. Ik ben zeker niet ongelukkiger geworden! Tenminste, zo voelt het niet in ieder geval.
toch wel! Misschien is het haar vies tegen gevallen? Maar ik heb zoiets van HOE heeft ze dat dan gevraagd? Want ok zoals wat Suzy zegt daar kan ik dan wel inkomen. Maar aan de andere kant krijg je ook weer zoveel terug...daar moet je dan toch een balans in kunnen vinden? Hebben ze dat mee genomen in dat onderzoek? Of alleen de zaak van 1 kant belicht?
Iets beter lezen Ik kan me er wel in vinden, maar om andere redenen. Ik heb sinds ik mn dochter heb altijd kleine zorgen. Dat had ik daarvoor niet. Ik vind het echt een verrijking om kinderen te hebben, maar er is altijd wel wat om je zorgen over te maken.
Ongelukkiger?? Kan ik me absoluut niet in vinden! Ik bedoel ookal heb je kinderen, je hebt ook nog altijd je eigen leven alleen je kindje is daar deel van geworden en sommige mensen moeten daar gewoon aan wennen maar of je dat nou echt moet zien als ongelukkig zijn
Ik kan me er ook niet echt in vinden. Vind het moederschap vooral verrijkend, en kan echt intens gelukkig worden van mijn meisje, gelukkiger dan ik ooit daarvoor geweest was. Maar, okey, chronisch slaapgebrek, minder vrij om te gaan en staan, maar vooral de immer aanwezige verantwoordelijkheid (en angst dat haar iets kan overkomen) drukt af en toe wel wat zwaar op mijn schouders.
Ik kan mijn eigen er totaal niet in vinden. Ik ben de gelukkigste vrouw van de wereld sinds ons kleine meisje er is. En mijn man ook. Ik mis mijn vrije tijd ook helemaal niet. Als ik ooit eens een dagje weg ben zonder onze dochter dan weet ik niet hoe vlug ik weer naar huis moet komen. En mijn man vindt het ook super allemaal.
Hmm ik weet niet. Ja ik ben heel erg gelukkig met onze 2 lieve knulletjes, ze zijn oprecht het beste wat me is overkomen. Maar ik denk dat ik bijv. over mijn sociale leven meer tevreden was voordat ik kinderen had. Ook het slaapgebrek kan me aardig de kop kosten. Nog niet te spreken over de vele huilbuien die ik heb vanwege de vage gezondheidsklachten van de jongste. Oh en het schuldgevoel die ik heb ervaren toen mijn oudste een tijdje verlatingsangst had en het minder naar zijn zin had op de opvang. Eerlijk gezegd ben ik tegenwoordig vaker verdrietig en ontzettend moe sinds ik kinderen heb. In die zin is de kwaliteit van mijn leven wel verslechterd. Aan de andere kan had ik het voor geen goud willen missen. Ik geloof wel dat ouders over het algemeen met kleine kinderen tropenjaren doorlopen. Maar 15 jaar voor een vrouw? Dat vind ik wel erg extreem klinken. Maar goed, wie weet klopt het.
Oh en de relatie tussen mij en mijn man is ook niet zoals het geweest is. We houden nog zielsveel van elkaar, maar tijd voor elkaar? Wanneer? Met 1 kind ging dat nog enigszins een beetje, maar nu...? Ik snak echt naar avondjes weg met z'n 2en. Even lekker wat leuks doen samen. Maar nogmaals, met de klachten van de jongste zie ik dat nu nog niet zitten. En tsja, ook door die drukte van 2 kinderen kunnen we behoorlijk met elkaar kibbelen. We moeten er dus hard voor werken.
o verkeerd gelezen. Nou ja, ik zou zelf ontzettend veel ongelukkiger zijn wanneer ik mijn kind had moeten missen.
Helaas kan ik er (nog) niet over meepraten, maar ik denk dat de mensen die hier aan mee hebben gedaan zich misschien ook niet goed voorbereid hebben op de komst van hun kind. Want de dingen die worden genoemd, die ze tegen valt, kan je van te voren bedenken lijkt mij. En het is ook maar hoe je er tegen aan kijkt. Je kunt ook nog genoeg invulling hebben van je vrije tijd mét je kind(eren).
@Yukl, hmm ja dat heb ik ook... mijn relatie is er met de komst van kinderen niet beter op geworden. Je deelt natuurlijk wel een grote liefde samen, maar praktisch gezien, we gaan zelden meer samen uit (wat ik erg mis) en kan ook heel erg balen over afspraken wie er in het weekend opstaat e.d.
ik was juist een stuk ongelukkiger zonder me kind Ik miste echt wat in het leven En als ik weg wil dan heb ik oppas genoeg Heb 1 zus en een schoonzus die maar al te graag op zouden passen en ja ze hebben zelf ook kids Ook opa en oma aan beide kanten willen maar al te graag hun kleindochter over de vloer Natuurlijk is dat ook omgekeerd de kids van zus en schoonzus zijn hier ook altijd welkom Maar ik heb juist rust gevonden nu ik een gezinsleven heb Het enigste wat er nu ff niet vaak inzit is een seksleven En ja de ruzies zijn verplaats over de kleine dingen in ruzies over onze dochter . Maar nee ik zou het never nooit meer anders willen . Vanaf het moment dat ik mijn meisje in me arme had was mijn geluk compleet.
Ik heb eerlijk nagedacht over dit onderzoek, zonder meteen te denken dat het allemaal onzin is. Ik denk wel dat mijn kind mij een gelukkiger mens heeft gemaakt. Waarom? Omdat ik mij - sinds ik mijn zoon heb - heel duidelijk geluksmomenten kan herinneren (zijn geboorte, eerste lachje, leuke/lieve dingen die hij doet). Ik kan mij eerlijk gezegd van voor die tijd maar heel weinig momenten herinnneren waarin ik écht gelukkig was (klinkt eigenlijk heel triest nu ik dit zo opschrijf..). Ja, de pieken zijn nu groter. Maar de dalen ook. Ik kan me echt diep ongelukkig voelen bij nachtelijke perikelen Daar wen ik nooit aan, en op zulke momenten denk ik nog steeds terug aan mijn kinderloze leven. En de zorgen die je over een kind hebt heb ik ook onderschat. Je leven is gewoon niet onbezorgd meer, en dat geeft best wel spanning en stress. Dus al met al... ik ben nu gelukkiger en tegelijkertijd ongelukkiger dan voordat ik een kind had. Raar eigenlijk
Wat ik trouwens wel interessant zou vinden, is als ze niet alleen mensen met kinderen zouden onderzoeken, maar óók kinderloze stellen. Die dan ook een aantal jaar blijven volgen, en de resultaten afzetten tegen mensen die wel kinderen hebben. Misschien blijkt dan wel dat mensen met en zonder kinderen na hun 40e allemaal even 'ongelukkig' zijn, en heeft het dus niks met kinderen te maken...maar meer met het feit dat het leven nou eenmaal minder leuk wordt naarmate je ouder wordt...
Ik ben ongelooflijk gelukkig met mijn kinderen, maar ik moet wel zeggen dat mijn relatie voor een groot deel is veranderd, mijn vrije tijdsinvulling drastisch is veranderd en ik mezelf wel behoorlijk wegcijfer voor de kids. Dat is iets dat ik zelf in de hand moet houden en waaraan ik moet werken, maar ik hoor om me heen wel dat het iets typisch is voor vrouwen/moeders om meer in te leveren dan de mannen/vaders. Het klopt dat ik werk minder belangrijk ben gaan vinden en mijn kinderen belangrijker. Daarom raakte ik op een gegeven moment ook ongelukkig in mijn werk. Het werd ook allemaal wat teveel, alles bij elkaar. Er wordt niet beweerd dat men ongelukkig wordt, maar wel minder gelukkig dan voor het eerste kind. Ik heb dat ook. Verschil is dat ik het merk en er iets mee doe. Ik ben in therapie en leer meer voor mezelf op te komen en meer aan mezelfd te denken. Ik ben niet minder gelukkig door mijn kinderen, maar door de omstandigheden die de komst van de kinderen heeft veroorzaakt. Gelukkig kun je daar wel bewust mee bezig gaan. Ik vraag me dus af of het nodig is dat het gevoel 7 resp. 15 jaar aanhoudt, maar ik betwist de uitslag van het onderzoek niet hoor.