Nee. Dat overkomt niet iedereen wel eens. Ik zou je geen ontaarde moeder noemen, maar gooien met een bord eten heb ik nog nooit gedaan en zou ik ook niet normaal willen noemen.
@mol81 Mijn man heeft de klap niet tegengesproken toen ik hem erop aansprak dat bij een tweede keer ik echt weg ben. Wel zij hij dat ik overdreef en het echt geen kindermishandeling is.
Helemaal mee eens. Slaan vind ik not done maar om gelijk aangifte te doen. Maar je maakt mij niet wijs dat niemand nooit woorden heeft in bijzijn van de kinderen? Volgens mij komt dat in elk gezin wel eens voor. Belangrijkste is dat het uitgepraat wordt en volgens mij heeft partner zijn spijt wel betuigt.
Dank je @Fuddey het was/is inderdaad een indrukwekkende dag/maand voor iedereen. Dank voor je wijze woorden.
Bijzonder verhaal. In zoverre... overal is wel eens ruzie of onvrede. Alleen de manier waarop jullie, jij en je man, dat samen doen daar zijn nog stappen in te maken. En ik vind dat je daarin ook naar je eigen aandeel mag kijken. Meteen boos worden op je man (in het bijzijn van je kind) omdat, hij je dochter worst heeft gegeven. Wetend dat jullie allebei moe en prikkelbaar zijn. Een beetje mildheid, liefde en begrip is meer op zn plek. Een aangifte bij de politie vind ik buiten alle proporties. Echt, het lijkt me goed dat jij en je man allebei wat rust en hulp krijgen.
Sorry, ik vraag zelf om jullie advies maar wat een flutadvies. Ik uit mijn irritatie omdat hij iets heeft gedaan wat niet de bedoeling is, dat 'mag' ik volgens jou niet doen in het bijzijn van onze dochter? Sorry hoor raar advies, alsof ik dit had aan zien komen en had geweten dat hij zo woedend zou worden. Ik kon niet weten wat hij er zo boos om zou worden dat ik 'kritiek' had. Wat daarna gebeurde was inderdaad niet ok en daarom ook dit topic. Alsof ik niet meer tegen mijn man mag praten als we moe en geprikkeld zijn na een vermoeiende maand.
Ik sluit me aan bij (een gemiddelde van) wat er al gezegd is. 2 dingen zie ik nog niet terug, mss overheen gelezen.. - Ik zou het belangrijk vinden dat hij zijn excuses maakt. Zo te horen heeft ie dat misschien al gedaan. Een papa is ook niet perfect, fouten worden gemaakt. Maar dat moet je dan ook toegeven vind ik persoonlijk. - Ik zou toch wel benieuwd zijn wat er precies is gebeurd. Jij hoorde alleen dat ze vroeg waarom jullie ruzie hadden. Als je man haar een klap in het gezicht gaf uit frustratie van jouw gedrag, vind ik dat toch wel een verschil met een "pedagogische tik". Nog steeds niet ok, maar wel een verschil vind ik. En er is ook nog wel een verschil met een vader die het kind wegschuift door d'r gezicht richting woonkamer te draaien of echt een klap geven (wat beiden door een kind vertaald kan worden door 'papa heeft me geslagen'). Ik zou als jullie een beetje rust terug hebben nog eens vanuit een vriendelijke houding in gesprek gaan wat er in hem om gaat en of hij hier iets mee moet/kan, en of jullie samen andere of betere afspraken kunnen maken om dit in het vervolg te voorkomen.
Ik sluit me aan bij @Babyopkomst en @bianca1374 . Er worden nu al dingen geroepen als "met eten gaan gooien". Het was (zo lees ik het in de OP tenminste) een f-ing plakje worst jongens! Slaan, en dan ook nog een 3-jarige in het gezicht, nee, dikke no-go. Absoluut mee eens. Maar aangifte vind ik dan echt een flinke stap te ver. Als er structureel geslagen wordt omdat de betreffende ouder een probleem met woedebeheersing heeft, ja dan zou ik zeker hulp zoeken daarvoor. Alleen gezien de spanning, slaaptekort en emotie die zich de afgelopen maand al heeft opgestapeld, kan ik me ook voorstellen dat dit echt eenmalig is een dat de vader er zelf ook van geschrokken is. Maar niemand van ons was erbij hè, (bij het slaan), zelfs TS niet. Dan is het sowieso lastig oordelen over de hele situatie.
Eten gooien slaat ook bij sommigen op de reactie van babyopkomst, die aangaf ooit een bord eten om te hebben gegooid
Dit. Het is ook mishandeling om jezelf als ouder zo te misdragen en te gooien met eten en te schreeuwen tegen elkaar. Zoek hulp en kap met die ongein tegenover elkaar ten overstaan van de kleine. En je man moet zich kapot schamen. Een kind van drie in t gezicht slaan. Ik zou geen aangifte doen maar ik zou heel hard nadenken of ik wel wil dat deze meneer mijn partner is.
Ik weet niet hoe het bij jullie werkt hoor maar als ik moe en prikkelbaar ben, zijn mijn mildheid, liefde en begrip ook ver te zoeken. Dat maakt nu juist dat zulke situaties uitmonden in ruzie. Dat gezegd hebbende, ligt mijn mening in het midden van al wat al geschreven is. Het is geen fraaie situatie geweest maar hé, het klinkt mij toch wel redelijk menselijk in de oren hoor. Als er lering uit getrokken word voor de toekomst lijkt me er niet meteen een man over boord. Dan heb ik het niet over de klap in het gezicht dat het kindje kreeg. Dát vind ik wel buitenproportioneel en zou zeker nog een pittig vervolggesprek opleveren.
Als mijn partner mij zou slaan, dan zou ik dit nooit in dank afnemen en valt wel degelijk onder de categorie mishandeling. Ondanks ik dit misschien wel degelijk zelf heb uitgelokt. Maar als mijn partner mijn dochter slaat, vanwege zijn woede om mijn gedrag. Dan zou ik toch serieus overwegen om uit elkaar te gaan. Misschien zijn wij dan toch niet zo geschrikt voor elkaar en zeker niet als voorbeeld voor mijn dochter. Andersom natuurlijk net zo.
Wat moeilijk.. Ik weet niet goed hoe ik dit zou doen. Ik snap dat je geïrriteerd raakte toen je man zei dat hij jullie dochter wel eens iets geeft waar ze allergisch voor is. Achteraf gezien had je die irritatie beter niet kunnen laten merken op dat moment, want blijkbaar kreeg je man toen even kortsluiting in zn hoofd. Maar ja, dat is achteraf. En eerlijk gezegd vind ik dat je zoiets gewoon moet kunnen zeggen, ook op een geïrriteerde toon, zonder dat de ander gelijk uit zijn dak gaat. Zoals ik het verhaal nu lees, met de dingen die je erbij noemt, denk ik wel dat het goed is dat je partner iets gaan doen met die uitbarstingen. Aangifte doen zou ik niet doen, wel snap ik dat je echt helemaal over de zeik bent van die klap, dat zou ik ook zijn. En heel verdrietig. Snap dat echt helemaal.
Exact dit. En daarbij, je huwelijk is dan ook naar de klote. Ook iets om van te voren over na te denken.
Het meeste is al gezegd denk ik. Wel zou ik er heel veel moeite mee hebben als mijn man 1 van onze kinderen sloeg omdat hij boos is op mij. Dat vind ik nog veel erger dan wanneer het kind zelf echt vreselijk vervelend was geweest bijvoorbeeld. Kind moet al getuige zijn van ruzie en krijgt dan ook nog een totaal onterechte klap na(niet dat ik klappen ooit te rechtvaardigen vind hoor). Ik zou er ook moeite mee hebben om mijn man nog alleen te laten met de kinderen want wat gebeurt er als ze strontvervelend zijn en hij is alleen en verliest de controle? Ik zou dit heel grondig bespreken. Aangifte lijkt me weinig oplossen. Als je twijfelt of hij zich in de toekomst wel in kan houden en of jij en je kinderen veilig zijn, zou ik eerder weggaan.
Eens! Hij moet hulp accepteren. Doet hij dit niet dan absoluut aangifte doen want dan wordt behandeling door de rechter opgelegd. Goede forensische instelling zoeken zoals de waag (door heel Nederland)! Vriendin loopt daaar met partner en hoor louter positieve verhalen. Stuur Anders maar pb
Voor de duidelijkheid ik weet niet of hij die klap heeft gegeven omdat hij gefrustreerd was op mij of dat zij iets deed wat hem triggerde. Voor mij geld dat je kinderen nooit slaat wat de reden ook is een kind onthoud alleen dat het geslagen is niet waarom.
Dit valt echt onder kindermishandeling... een kind in het gezicht slaan... liever nu hulp dan te laat
Klinkt nu alsof hij psychische problemen heeft zo erg is het ook weer niet. Ik denk dat hij gewoon enorm struggeld met strengheid versus zijn eigen woede. Ik ken de instelling niet maar ben wel benieuwd dus ga later vanavond even inlezen wat ze precies doen.
Als je een meningsverschil hebt dat niet uit de hand loopt en ook ter plekke wordt uitgepraat is dat ook iets dat kinderen moeten leren, meningsverschil-->uitpraten-->verder gaan. Met hun vriendjes zullen ze ook meningsverschillen krijgen die ze moeten leren oplossen en als ze zien dat papa en mama dat ook doen zonder dat er allerlei scenes ontstaan kan dat ook leerzaam voor ze zijn. Ik hoorde een 6-jarig vriendje van mijn zoon laatst zeggen (toen mijn zoontje van 4 begon te schreeuwen omdat vriendje niet deed wat hij wilde) "nu gaan we zitten en praten. Jij mag eerst praten en dan ga ik praten dus niet voor je beurt he en niet schreeuwen want dan luister ik niet naar jou" zoon was stomverbaasd maar zijn vriendje had dat duidelijk zo geleerd. Als er met spullen gegooid wordt, geschreeuwd door volwassenen, hard vastgepakt en geslagen is dat niet alleen heel bedreigend voor een klein kind maar het zijn ook kleine sponsjes, ze nemen alles in zich op en zullen nadoen wat ze van papa en mama zien.
Wat een super vervelende situatie voor jullie allemaal! Maar ik lees nu ook alleen maar aannames. Je weet niet zeker of hij je dochter echt in het gezicht heeft geslagen, je weet niet zeker waarom hij heeft geslagen (door jou gedrag of het gedrag van je dochter) en je weet niet zeker of hij zijn excuses heeft aangeboden aan je dochter en of hij echt spijt heeft. Misschien eens met hem een gesprek aangaan om alle details boven water te krijgen voor je dingen zegt als bij hem weggaan of aangifte doen? Ik praat slaan absoluut niet goed en snap dat je emotie/gevoel even het overhand had. Maar zie ook je eigen aandeel hier in en niet gelijk zulke heftige uitspraken gaan doen terwijl je niet alles weet. Heel veel sterkte en hoop dat jullie hier goed uitkomen als gezin. Vooral in het belang van jullie kinderen.