Ik lees dat je je eigen aandeel wel ziet, maar wel als een onbelangrijker aandeel als wat je partner heeft gedaan. Ga samen om de tafel zonder jullie dochter erbij en ga praten. Wat is er precies gebeurd en hoe gaan jullie voorkomen dat dit weer gebeurd. Zie ook in dat wat jij hebt gedaan ook niet goed was. En aangifte? Laat dat maar varen, jullie zijn beide niet goed bezig geweest.
Veel is wel gezegd, het blijft een lastige situatie en hier moet goed over grsproken worden en de afspraak maken elkaar niet af te vallen waar de kinderen bij zijn lijkt me niet verkeerd. Maar wat ik me nog wel afvraag, je schrijft dat als hij een tweede keer slaat je bij hem weg wil. Maar denkt nu na over een aangifte; hoe zie je dat voor je? Papa moer zich verantwoorden bij de politie op verzoek van jou maar mag daarna gewoon weer thuis komen? Mij lijkt aangifte overdreven, zoek eerat uit wat er precies is gebeurt en wat jullie beide voor aandeel hierin hebben. Maar misschien speelt er al veel langer/meer in de relatie.
Toch vind ik dat er wel een verschil zit in wat er gebeurt kan zijn. Oké slaan is niet goed maar ik noem nu even 2 extreme voorbeelden: 1. Jij stormt weg en kind vraagt waarom jullie ruzie hebben. Uit frustratie slaat man haar keihard met de vlakke hand in het gezicht. Dit vind ik een situatie waarbij direct hulp nodig is. 2. Jij stormt weg, man staat gefrustreerd en kind vraagt waarom jullie ruzie hebben. Man geeft antwoord of zegt dat dochter even naar de woonkamer moet gaan (zodat hij ook even af kan koelen). Kind gaat vervolgens negatief gedrag vertonen, misschien zelfs wel haar vader slaan. Man zegt nog n paar keer dat dochter naar de woonkamer moet, dochter gaat niet dus hij draait haar zachtjes richting woonkamer, waarbij hij haar wang ook raakt. Misschien wel een beetje lomp, maar niet echt slaan. Dochter maakt ervan dat hij haar geslagen heeft. Dit vind ik dus een hele andere situatie. Ik vind het te kort door de bocht om te zeggen "Hij heeft haar geslagen, dat is nooit oké dus wat er gebeurd is maakt eigenlink niet uit". En dat hoor ik toch wel een beetje van jou. Het lijkt mij echt wel zaak (als jullie een beetje afgekoeld zijn) om te bespreken wat er gebeurde en wat jullie er beiden aan kunnen doen om dit anders te laten verlopen.
Veel is al gezegd.... een ruzie die geëscaleerd is. Aangezien het verder nooit voor komt, zou ik het verder achter je laten en afspreken discussies als deze niet meer uit de hand te laten lopen. Bespreken doe jd maar op een moment dat de kinderen op bed liggen. Verder vind ik het wel "bijzonder" dat je man je dochter eten geeft waar ze allergisch voor is (neem aan dat het niet per ongeluk was). Welke reactie je dochter ook krijgt (uitslag, benauwd, ziekenhuis...) daar zou ik ook echt pissig om zijn. Je gaat je kind toch niet iets geven waar het niet tegen kan? Dit punt zou ik nog eens met je man bespreken. En als hij het niet wil inzien, dan mag de specialist aan hem uitleggen waarom je dochter bepaalde producten niet mag hebben....
Haar dochter is drie! Ik vind het behoorlijk eng dat iemand een driejarige slaat, dat is niet goed te praten; ook niet voor 1x. (Wat heb je daar zelf eigenlijk van geleerd?) De reactie van TS is hoopgevend, ik zou zeker in gesprek gaan. Kan ook via de huisarts.
*ik heb andere berichten niet gelezen, dus mogelijk krijg je dubbel advies* Ik reageer even met mijn 'hulpverleners pet' op. Officieel valt dit binnen huiselijk geweld. En daar heb je natuurlijk verschillende gradaties in, maar het slaan van een kind (en jou bedreigen overigens) zou ik zeker heel erg serieus nemen. Aangifte is een optie, maar er zijn meer dingen die je kan doen. Allereerst zou ik je willen adviseren om hulp te zoeken en eigenlijk je man 'verplichten' om hulp te zoeken. Een eerste stap zou de huisarts zijn. Verder kan je altijd googlen op huiselijk geweld en daar vind je ook telefoonnummers. Je dochter kan ook hulp krijgen, al denk je misschien dat ze te jong is. Bespreek de opties met je huisarts. Als het nog een keer gebeurd en je voelt je onveilig, dan kan je altijd naar een Blijfhuis of de politie bellen en aangiften doen. Heel knap dat je het hier hebt gedeeld en om hulp vraagt. Mocht je behoefte hebben, dan mag je me altijd een pb sturen om met je mee te denken.Voor nu heel veel sterkte gewenst en zorg dat er hulp wordt opgestart, want ervaring leert ons dat dit gedrag helaas niet zomaar verdwijnt, al is de overtuiging nog zo groot.
In vb 2 is het geen tik of slaan, maar een iets te ruw uitgevallen handeling. Dat vind ik i derdaad ook iets anders.
Een 'iets te ruw uitgevallen' handeling, die de vader pas veel later corrigeert. Dat zie ik alleen als bevestiging dat hij zichzelf niet onder controle heeft. Hoe hard de klap precies is maakt voor mij en voor het kind niet echt uit.
Poeh wat veel reacties, dank! In velen kan ik mij vinden in anderen wat minder maar daar heb ik mij al eerder over uitgesproken. Update: inmiddels hebben we met zijn 3en een gesprek gevoerd met dochter erbij vanochtend aan de eettafel. We hebben afgesproken dat als ze bang is ze dit altijd mag aangeven en dat ze dan de hand van 1 van de ouders mag pakken of het mag zeggen tegen haar lievelingstante/oma waar ze goede banden mee heeft. We vinden het belangrijk dat ze er wel over durft te praten om het te verwerken en niet bang is dat dit nog een keer gebeurd. We hebben haar ook beloofd dat dit niet meer gaat gebeuren en de situatie uitgelegd/toegelicht. Dat was ook het moment dat we het goed hebben gemaakt in haar bijzijn (vind ik altijd wel belangrijk). Ik ben nog steeds wel geïrriteerd dat hij haar inderdaad hardhandig heeft geknepen in haar wang (dat is wat hij aangaf gedaan te hebben). Omdat we het net weer goed hebben gemaakt ontging het mij om nog even 1 op 1 te vragen wat nou de aanleiding was om haar te knijpen/slaan. Ik ga hier op een rustiger moment zeker op terug komen omdat dit door jullie berichten wel iets. belangrijker voor mij is geworden maar ik blijf bij mijn standpunt dat het voor haar geen malle moer uitmaakt waarom natuurlijk.. Als reactie op iemand: hij heeft mij niet bedreigd maar schreeuwende op bedreigende en intimiderende toon. Hij heeft zichzelf wel regelmatig niet onder controle in de zin van wat ik bij veel ouders zie als ze boos/gestresst zijn harder uitvallen naar haar (zonder lichamelijk contact/schreeuwen maar wel vrij hard en onnodig in mijn ogen). Ik vind dat persoonlijk not done, geen reden voor aangifte maar wel iets om aan te werken. Dat slaan vind ik wel een reden tot aangifte omdat ik mij verplicht voel tot het beschermen van mijn 'kroost'. Ik ga het nu niet doen, jullie reacties hielpen daar wel bij, was ook wel een moment van heftige emoties bij mij, dat ik vond dat hij gestraft zou moeten worden voor het slaan/knijpen van onze dochter.
Ja maar dan is het dus geen klap zoals in het vb stond. Mijn man is soms gewoon onhandig, stoot dan bijv per ongeluk de ander. Dat is geen klap he.
Wat goed dat jullie het hebben besproken en dat jullie dochter ook twee personen toegewezen heeft gekregen waar ze alles tegen mag zeggen. Dat is is ontzettend fijn en veilig voor haar! Wat ik je nog wel wil meegeven, is dat er ook voor zijn -ik noem het even kort lontje- hulp is. Schreeuwen is nooit goed voor kinderen en wordt helaas ook al gezien als mishandeling. Voor je man lijkt het me trouwens ook niet fijn dat hij geen controle heeft over zijn emoties. Vaak komt er achteraf schuld en schaamte bij kijken. Volgens mij heeft hij niks te verliezen (ik zie alleen maar winst) en ik zou hem echt op zijn hart willen drukken om een gesprek aan te gaan met de huisarts. Want hoe goed jullie het nu hebben opgelost, de kans dat hij weer ontploft is groot. Denk je dat hij dat zou willen, hulp krijgen voor zijn emotie-regulatieproblematiek?
Twee vragen nog: 1) waarom geeft jouw man jullie dochter iets waar ze allergisch voor is? 2) waarom heeft hij geknepen? Deed jullie dochter iets wat hem triggerde of was dat de ergernis nog van jullie ruzie? Ik zou namelijk ook niet accepteren dat er eten gegeven wordt waar mijn kind allergisch voor is. De reden van het knijpen zou voor mij heel belangrijk zijn. Ik ben in principe fel tegen hardhandig optreden maar ik kan me voorstellen dat men eens een tik op de vingers geeft. Maar niet als dat is om iets van een ander heeft gedaan...
Oef, heftig. Ik vind dit echt onder kindermishandeling vallen. Als dit zo door gaat ondervind je kind hier (blijvende) schade van (helaas zelf ervaring, mijn vader had enorme losse handjes. Mensen uit lotgenoten clubje zijn ook blijvend beschadigt). Kom voor je kinderen op, beste wat je kan doen. Voor jezelf en de kinderen. Sterkte
Hier echt wel eens woorden in bijzijn van de kinderen. Gelukkig slaan wij hier in huis niemand! vind dat dat ook wel moet kunnen af en toe ruzie waar de kinderen bij zijn. Zien ze ook dat we dat altijd weer goed maken. We leven in de echte wereld en niet in een sprookje. Gooien met spullen doen we hier ook niet, maar kan me situaties indenken dat dat zou kunnen gebeuren hoor. Vind dat niet extreem ontaard ofzo. edit. Ik weet niet zo goed hoe ik zou reageren als mijn man 1 van de kinderen zou slaan. Ik roep altijd dat ik de eerste de beste die mijn kinderen slaat wat aan zal doen (en dat doe ik in deze situatie dan niet) maar het zal wel een reden zijn om minimaal een week flink bonje te hebben en heb goed te waarschuwen dat hem wat overkomt als dit weer gebeurt.
Jullie hebben beiden te kort gedaan in de opvoeding van jullie kind en beiden zitten beiden fout. En waarom als je het zo erg vind en twijfelt over aangifte blijf je in godsnaam nog bij hem? En hoe ga je dat je kind uitlegggen? Mama heeft aangifte gedaan want hij mag je niet slaan maar ik hou van hem en blijf wel bij hem en geef hem nog een kans? Met eten gooien, slaan, zulke heftige ruzie in bijzijn van het kind. Jullie beiden zorgen voor geestelijke verwaarlozing van jullie kind. Zoek hulp!
Zou geen aangifte doen tegen je man, maar ik denk dat je nu zelf ook in ziet dat dat misschien een beetje te ver gaat. Al snap ik heeeeeeeeel goed hoe je je voelt. Ik zou ook in alle staten zijn Corrigerende tik of niet, dit gaat te ver! Zo'n klein guppie van 3 jaar een tik geven, niet verweerbaar tegen zo'n grote vent en geen benul van wat er gebeurt. Mocht je dochter echt allergisch zijn voor bepaalde etenswaren dan zou ik dat nog eens goed bespreken met je man en vertellen wat hiervan de gevolgen zijn als je het wel geeft. Volgens mij snapt hij het niet helemaal. Probeer er een relaxed gesprek er van te maken. Gezien jullie gezin al onder een behoorlijke druk ligt door ziekenhuisbezoeken. Veel sterkte daarmee. Ik hoop dat jullie er uit komen. OT: je kunt ONMOGELIJK alle (vurige) discussies uit de weg gaan als je kind erbij is. Ook discussies voeren hoort bij de opvoeding. Zolang dit met respect gaat. En ja, soms loopt het wat uit te hand, maar dat is een goed leermoment. Praat erover en maak het goed.
Serieus joh? Tekort gedaan in de opvoeding naar hun kind omdat?!? Ik denk dat we het er allemaal over eens zijn dat die klap een brug te ver was. Er van uitgaande dat het gegaan is zoals ts schrijft. Maar dat is het dan ook wat mij betreft. Zolang kinderen niet dagelijks in/tussen de ruzie(s) van hun ouders zitten, vind ik het nogal een boute stelling om te beweren dat ts en haar man tekort schieten in de opvoeding.
Ik ga vast boze reacties krijgen, maar mijn hemel. Je slaat een kind toch niet? Dit is precies weer een voorbeeld op het forum " hoe de wind waait. " Ik vertelde in een ander topic dat de buurman zijn dochtertje had geslagen, de eerste vraag die er gesteld werd was of ik wel veilig thuis had ingeschakeld. En nu opent een moeder een topic dat haar kind zegt dat haar eigen vader haar heeft geslagen en moet ze maar lekker rustig doen, "want ja wie zegt dat haar dochter de waarheid spreekt." Haar man zegt met een omweg dat er iets is gebeurd maar vind het geen slaan. Blijkbaar heeft haar dochter dat toch anders ervaren, dat neem je serieus en zou ik nooit afdoen met dat mijn kind over iets zou liegen. Het kind voelt zich blijkbaar onveilig. Als mijn zoon zou zeggen dat mijn man hem had geslagen zou ik dat heel serieus nemen, niemand slaat mijn kind, ik niet mijn man niet en vreemde niet.